Γράφει ο Αλέξανδρος Τσιμπούκας
Συναντώντας, για μία ακόμα φορά, την καλλιτεχνική ομάδα της Τέχνης Κιλκίς σε ένα διαφορετικό, αυτή τη φορά, δρώμενο, σε μια πρωτοφανή θεατρική παράσταση, αρχίζω να συνειδητοποιώ τα όρια και να κατανοώ την αναγκαιότητα της υπέρβασης τους, με μια βαθύτερη αίσθηση ευθύνης, με μια ανέγγιχτη οπτική.
Σε μια αυλή, γεμάτη ανθούς και βλέμματα, υπό την σκέπη του βασανισμένου ουρανού, άνθρωποι με πείσμα, με σφιγμένα τα σαγόνια κι αμέτρητη καλοσύνη, μας σύστησαν με το έργο τους, μια διασκευασμένη κωμωδία που μεταπηδούσε στα χρονικά περιθώρια κι ανακατηύθυνε συνεχώς τα σύνορα της φαντασίας.
Η γλώσσα του σώματος, οι φωνητικοί σεισμοί, τα φανερά και τα ενδόμυχα γέλια και η εντρύφηση των εν ενέργεια ηθοποιών μας, η σύμπραξη πάθους και δράσης, τελεσφόρησε σαν προσπάθεια. Μια παράσταση, λοιπόν, διόλου ερασιτεχνική, που άφησε εμβρόντητους τους θεατές της, συνοδευόμενη από ζωντανή μουσική, χορό διαφόρων ειδών και τραγούδια, ακόμα και ένα διασκευασμένο στιχουργικά, προσαρμοσμένο στα γεγονότα του έργου από άτομα της ομάδας,
Η σοβαρότητα, το θάρρος και η αντοχή που επέδειξαν αυτά τα άτομα, ιστάμενοι μπροστά μας, με καθαρά λόγια και σταθερά βλέμματα αποτέλεσε θεμέλιο του έργου. Ενός έργου κοινωνικού, που με την δημιουργία του γέννησε διάπλατα χαμόγελα, πρόσφερε γέλια κι ασφάλεια, σε μέρες δύσκολες, και ψυχρές και ασταθείς.
Μας υπενθύμισαν πως υπάρχουν και προσπαθούν, πως η καλοσύνη και η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη είναι μεταδοτικές, είναι φάρμακα κατά της ασχήμιας του σύγχρονου κόσμου. Με μια μεγάλη αγκαλιά, μας ρούφηξαν μέσα και μας κράτησαν δυνατούς με την δική τους γενναιότητα, μας υπενθύμισαν πως το φως δεν φοβάται το σκοτάδι, πως το ψέμα δεν είναι μέρος της αλήθειας και πως ουδείς δεν τραυματίστηκε πράττοντας το καλό και το συνετό.
Η βραδιά έκλεισε με ένα συνταρακτικό μήνυμα κατά των γυναικοκτονιών, κατά της αδυσώπητης πατριαρχίας, κατά της ανισότητας, κατά της επαίσχυντης εκμετάλλευσης, κατά της σκοτεινιάς του νου του ανθρώπου που βλάπτει και εξοντώνει την ελευθερία των γυναικών.
Αυτό το αλτρουιστικό και ουμανιστικό μήνυμα αποτέλεσε μια αναγκαία ειδοποίηση για το τι συμβαίνει και τι θα συμβεί αν δεν δράσουμε. Αποκτώντας την συνειδητότητα της ισότητας και της πραγματικής ελευθερίας, θα κατανοήσουμε την θέση μας στον κόσμο, θα υψώσουμε νοερά τείχη που θα μας προστατεύουν από την στάχτη και τον πυθμένα.
Τα φιλιά που σφύριζαν μες στη νύχτα, λίγο πριν μείνει ορφανό και πάλι το σπίτι στην αυλή, χόρτασαν το φεγγάρι. Η ανθρώπινη σχέση εξ επαφής, η δια ζώσης παρακολούθηση, η λάμψη της άφατης χαράς, η επίθεση στη λογοκρισία και η υπεράσπιση της ψυχικής διάθεσης, της ανυποχώρητης θέλησης για δημιουργία, η απόκρουση της λογικής που χαλιναγωγείται, η δύναμη και η σιγουριά που φούσκωναν τα στήθια των δικών μας ανθρώπων, ανθρώπων με ταυτότητα, των ανθρώπων της τέχνης, έπλασε μια σελαηγενέτα νύχτα.
Μια τολμηρή αντίσταση στη νοθευμένη πραγματικότητα μας έφερε κοντά στα βαθιά μας όνειρα, στις τρομοκρατημένες επιθυμίες μας, στα λιμνάζοντα νερά της σκέψης, που σαν ποταμός ορμάει και ξαφνιάζει κι ανατρέπει. Έτσι, με τα χέρια αδειανά ερχόμαστε, με τα χέρια αδειανά φεύγουμε, η ψυχή μας όμως τέτοιες νύχτες γεμίζει κι από λίγο. Τότε γέμισε με λίγο χρυσάφι, "λίγη" αλήθεια.
Έργο: Δον Χουάν Ζεύς
Ημ/νίες προβολής: 28 & 29 Αυγούστου
"Στέκι της τέχνης" στο Μεταλλικό
Έργο: Δον Χουάν Ζεύς
Ημ/νίες προβολής: 28 & 29 Αυγούστου
"Στέκι της τέχνης" στο Μεταλλικό
....νομίζω, ειδικά στο κατά πράξη θεατρικό γεγονός, η κίνηση ίσως γίνεται σπουδαιότερη του λόγου- κάποτε τον δοξάζει. Δεν θέλω, δεν έχει σημασία να αναφερθώ σε ονόματα μεγάλου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς, δεν προτίθεμαι να προσηλυτίσω κανέναν....Απλά αγάπησα το παραπάνω άρθρο-δοκιμή και ήθελα να το εκφράσω Καλή επιτυχία σε τέτοιες προσπάθειες
ΑπάντησηΔιαγραφή