Το κλουβί

Του Φώτη Μισόπουλου
"Πραγματικά είστε τόσο υποκριτής;", ρώτησε αδιάφορα ο Ρασκόλνικοβ
Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, ΕΓΚΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ[1]

......ένα τιτίβισμα πουλιών διέκοψε την ονειροπόληση Παλιό ξεχαρβαλωμένο φορτηγό-κλουβί, μπορούσε να ήταν από τα κλουβιά όπου έβαζαν τους εγκληματίες στη σκηνή του θεάτρου, μόνο που φάνταζε δυο τρεις φορές πιο μεγάλο Βγήκα Τα φώτα είχαν αρχίσει ν' ανάβουν, ο κόσμος τραβούσε για το σπίτι του και τα σπουργίτια δεν κουρνιάζουν αν δε σκοτεινιάσει για τα καλά
Η Σόνια κάθισε τρέμοντας σχεδόν - τραγούδησε τη ρομάντζα ''Η Ιωάννα αγαπάει τον ωραίο Ιωάννη'' - προκειμένου να ξεφορτωθεί ο,τι επικίνδυνο - Οι αντωνυμίες υπερβαίνουν σε δύναμη τα ονόματα
Περνάω σαν προσκυνητής προς τη μεριά του σπιτιού της από τότε
ΡAΣKOΛNIKOB : .....θα δείτε πως μαζί μου δεν είναι καθόλου δύσκολο να πιάσει κανείς φιλίες-/
Όταν πρωτοάναψαν τα καινούρια φώτα στην πλατεία τα πουλιά ξαγρύπνησαν και δώστου να πετάν και να χτυπιούνται σαν στραβά πάνω στα φανάρια όλη νύχτα Αυτό κράτησε δυο τρία βράδια, κι ένα πρωί χάθηκαν - Δυο μήνες μετά επέστρεψαν όλα μαζί
ΣΟΝΙΑ : .....εγώ...εγώ....να με συγχωρείτε Σάς ανησύχησα......έρχομαι εκ μέρους της Κατερίνας Ιβάνοβνα ...δεν είχε άλλον να στείλει - μου είπε να σάς παρακαλέσω για την ακολουθία στο νεκροταφείο Μητροφανιέφσκογιε......κι ύστερα στο σπίτι μας....στο σπίτι της για το τραπέζι....να την τιμήσετε -/
Η ύπαρξη που μέτρησε περισσότερο στη ζωή μου : δια της απουσίας, επίσης : Θα την είδα είκοσι φορές στα δύο χρόνια Κυρίως της έστειλα γράμματα, τόσα πολλά, που γύρω μου ψιθύριζαν από πολύ νωρίς και δεν ήταν ψέματα Και συνέχιζαν να ψιθυρίζουν ''Τι ώρα είναι;'' ρώτησα ένα μικρόσωμο κορίτσι ''Εφτά παρά τέταρτο'' απάντησε ο οδηγός ''Αυτό το ρολόι πάει οκτώ λεφτά πίσω''
Το άρωμα από τα τριαντάφυλλα στο καλάθι ήταν πολύ δυνατό
ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΒ : [H κομψή μυρωδιά απ' τα λουλούδια που άνθιζαν Ιούνιο]....θ' αργήσουμε - δεν μπορείς πιο γρήγορα;-/
Γύρισα σπίτι Ήταν όλοι τους στραμμένοι στα παράθυρα Επιτέλους μία τουλάχιστο φορά μέχρι την πόρτα βρίσκοντας την αρκούδα χωρίς καβαλιέρο-χιμπαντζή Το δωμάτιο είχε φως Έπρεπε να κάνω πως είχα ξεχάσει Ηλίθια πρόφαση - γράμμα νυσταλέο σε τρίτο πρόσωπο φανταστική καρκινική αναντίστοιχη ημερομηνία 13.1.31 [1] Κάποιος Ρωμαίος θα την θεωρούσε γρουσούζικη Όπως σάς είπα - σ' ένα από τα μυθιστορήματα που δεν έγραψα είμαι τόσο παραποιημένος ώστε σήμερα τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί από δω και πέρα μου αφιέρωσε η ζωή με αφθονία μόνο αμυχές Η Σόνια σώπασε Το χλομό πρόσωπο του Ρασκόλνικοβ κοκκίνισε λες και συνταράχτηκε
ολόκληρος, τα μάτια του λάμψανε Το πουλί που έμεινε ήταν το θηλυκό Ο άντρας θυμόταν καλά τη σκηνή του κοιμισμένου ζευγαριού, πίεσε τον έμπορο να του βρει ένα αρσενικό Η μέρα κατέβαινε μουντή και ψυχρή σαν κινούμενος τοίχος από γκρίζο φως κι αντί να αναλύεται σε υγρασία, έμοιαζε να θρυμματίζεται σε λεπτεπίλεπτα μόρια σκόνης Η Σόνια φορούσε μαύρο ψάθινο καπέλο πάνω απ' το φακιόλι της και την καστανόχρωμη βελούδινη κάπα με μπορντούρα από μαδημένη φτηνή γούνα - ''από δω η Μαρία Σεμιόνοβνα'', έκανε, ''κόρη εκείνου του δυστυχισμένου ανθρώπου που ξέραμε - τον πατήσανε χτες μπρος στα μάτια μου, τ' άλογα, σάς μίλησα....'' Ησυχία Η νοσταλγία μένει αυτό που ήταν : ζωντανή, έκπληκτη, μπροστά σε ο,τι δεν έγινε, βιαστική απ' τον χρόνο ν' αφήσει το τελευταίο και ανώφελο κριτήριό της
Η γη στην πόρτα ήταν γυμνή [2] Είχε κάτι, σαν επίστρωση, σαν να την είχαν πατήσει δυνατά πέλματα από γυμνά πόδια - γενεές πολλές, σαν το παλιό ασήμι ή σαν τοίχους σπιτιών που τα είχαν ασταρώσει με το χέρι άτεχνα Οι μουριές σκίαζαν το σπίτι τα καλοκαίρια απ' τον φαγωμένο της ποδόγυροξεχυνόταν φουσκωτό εδώ κι εκεί το ριγέ φουστάνι με τον μπλε αλατζά - Ανέμιζε ολόγυρα καθώς περνούσε την αυλή κι ανέβαινε τα σκαλοπάτια για την πίσω πόρτα Περπατούσα πλαγιαστά για να σώσω την ομπρέλα απ' τον άνεμο
ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΟΒ : .......ήθελα να ρωτήσω πώς τα κανονίσατε σήμερα; Μήπως σάς ανησύχησε κανείς; Απ' την αστυνομία λόγου χάρη; [3] -/
Κατέβαιναν την πλαγιά Στους πρόποδες του λόφου υπήρχε μια διασταύρωση κι ένας τροχονόμος προσπαθούσε να ρυθμίσει την κίνηση Καμιά τριανταριά αυτοκίνητα ήταν σταματημένα στη σειρά δημιουργώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση Η Σόνια ύψωσε το πρόσωπο στον φωτογράφο τις ρυτίδες της σαν ιστό αράχνης στον καιρό που έδυε με το άσαρκο μπράτσο το δέρμα που περίσσευε και σακούλιαζε σαν την κοιλιά του ψαριού.
Η Σόνιετσκα έκανε να υποκλιθεί μα αυτό δεν πέτυχε και βιάστηκε να βγει απ' το δωμάτιο Κοίταξα πίσω από τις πλάτες της έτσι με τον τρόπο αυτό η χειρονομία και όχι η μουσική ούτε οι οσμές θα έπρεπε να είχαν καθιερωθεί ως η παγκόσμιος γλώσσα και το χάρισμα των γλωσσών να καταστήσει ορατή όχι την κοινή έννοια αλλά την αρχική ενδελέχεια τον θεμελιώδη ρυθμό
Ο χρόνος από την τελευταία φορά φαίνεται ανεξερεύνητος, αλλά τώρα σκέφτομαι να δώσω κάποιο σημάδι ζωής Κάθε τι που ανήκει στην πολυτέλεια πρέπει να αποκλεισθεί από τον τρόπο της ζωής μας και να ζούμε μόνο για να επιζήσουμε Το φόρεμά της έπεφτε μπόλικο στους ώμους σκέπαζε τα πεσμένα στήθη της μετά στένευε στην πεταχτή κοιλιά και ξανάπεφτε φουσκωτό πάνω από ένα σωρό μεσοφόρια και μακριά σώβρακα που φορούσε Είχε περάσει κιόλας μια βδομάδα από τότε που είχε ψοφήσει ένα ζευγάρι πουλιών με κίτρινα λοφία Δεν είχε μπει στον κόπο να απαλλαγεί από τα πτώματα και τα άφησε μέσα στο κλουβί στη βάση του κεφαλόσκαλου
Η επόμενη μέρα είχε συνέχεια : το κλουβί με τα νεκρά πουλιά πάνω στο τραπέζι - να τα βλέπει όταν έτρωγε Άνοιξη κι έφταναν οι θερμές μέρες με χρώματα βασιλικά και άλλοτε σκοτωμένα Προσπάθησε να τα ταΐσει βάζοντας λίγο φαγητό στο δάχτυλό του Κοιμόταν για πάντα αγκαλιασμένα έχοντας χωμένο το κεφάλι τους το ένα στη φτερούγα του άλλου Σε άλλη σιωπή.

ΤΕΛΟΣ


ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Hervé Bazin, Αυτή, μτφρ. -εισαγωγή Δημήτρης Δειλινός, περ. η λέξη, τ. 38/ 1984
[2] Γουίλιαμ Φώκνερ, Η βουή και η μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010
[3] Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, μτφρ. από τα Ρωσικά Άρης Αλεξάνδρου, Γκοβόστης 2014

https://playstosee.com/wp-content/uploads/2015/04/Innocence_DenisMarleau_%C2%A9-Christophe-Raynaud-de-Lage.jpg