Μια άλλη πρόταση για την μεγάλη γιορτή

Γράφει η Σοφία Κεσίδου

Ενεργή πολίτισσα του Δήμου Κιλκίς

Τώρα που τα φώτα της μεγάλης σκηνής έσβησαν και οι ζητωκραυγές σίγασαν, τώρα που πήραμε αποστάσεις από τα γεγονότα και τις γιορτές, οι σκέψεις, ψύχραιμα και νηφάλια, μπορούν να καταγραφούν.


Πριν όμως, θα επιθυμούσα μια παρένθεση, ανασύροντας μνήμες από τη συλλογική εμπειρία. Πριν κάποια χρόνια χάθηκαν σε ένα τροχαίο κάτοικοι του ίδιου χωριού. Το ίδιο διάστημα ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού βρίσκονταν στην τελική ευθεία, μετά από έξι μήνες προετοιμασίας, του πανηγυριού, της πιο σημαντικής ετήσιας πολιτιστικής έκφρασης του χωριού. 

Γιατί συμμετείχαν όλοι στο μεγάλο γλέντι της πλατείας, με φουφούδες, πάγκους με παιχνίδια και για δύο μέρες ομοθυμαδόν γιόρταζαν και γλεντούσαν. Τη χρονιά του τροχαίου, παρόλη την εξάμηνη προετοιμασία, από σεβασμό στο πένθος της οικογένειας το πανηγύρι δεν πραγματοποιήθηκε. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να διασκεδάσουν όταν οι συνάνθρωποι τους βίωναν τέτοιο απροσδόκητο πόνο.

Αυτοί λοιπόν οι, κατά πολλούς, “αγράμματοι” άνθρωποι του χωριού, οι «ακαλλιέργητοι», οι «μή έχοντες αβρότητα και τρόπους», οι μη γνωρίζοντες από “savoir vivre” επέδειξαν με τη στάση τους καλλιέργεια, σοφία και σεβασμό πολύ μεγαλύτερα από όλους όσους, άνευ σοβαρής επίδειξης ενσυναίσθησης, συνέφαγαν μετά μουσικής στην πόλη όπου 650 άνθρωποι ήταν διασωληνωμένοι, με πολλούς εξ αυτών εκτός ΜΕΘ, στην χώρα που μετρά 7500 θανάτους από covid 19 κι ας βρίσκεται σε σκληρό lockdown εδώ και 5 μήνες, στην χώρα όπου οι επιχειρήσεις γονάτισαν και οι άνθρωποι καταρρέουν ψυχικά ο ένας μετά τον άλλο.

Αυτοί οι άνθρωποι του «χωριού» που μπορεί να μην διαθέτουν εγκυκλοπαιδική παιδεία έχουν όμως πλέρια ανθρωπιά και γνήσια ουμανιστική στάση ζωής. Εδώ η παρένθεση κλείνει. Τα γεγονότα έχουν αφήσει το αποτύπωμα της πολιτικής και συναισθηματικής αντίληψης των συμμετεχόντων.

Σκέφτομαι λοιπόν πώς διακόσια χρόνια από την Επανάσταση, η Ελλάδα και οι Έλληνες εξακολουθούν να δίνουν μάχες επιβίωσης.

Γιατί ανήμερα της γιορτής πέρασαν από τις οθόνες του έγκλειστου λαού βασιλείς και βουλευτάδες, εφοπλιστές και αρχιερείς, πέρασαν πλούσια μενού, μουσικοί και υψίφωνοι, πέρασαν χαλαρές βόλτες επισήμων σε μια άδεια Αθήνα.

Η πραγματική διάσταση όμως του αγώνα και η σύνδεση του με το σήμερα θα αποδίδονταν αν επιλέγονταν ως πρωταγωνιστές της γιορτής οι πραγματικοί ήρωες.

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές της πρώτης γραμμής.

Οι καθαρίστριες που προσλαβάνονται και απολύονται χωρίς να μονιμοποιούνται.

Οι άνθρωποι του μεροκάματου που στοιβάζονται ασφυκτικά καθημερινά στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Οι σεισμοπαθείς της Λάρισας που ένα μήνα μετά την κατάρρευση των σπιτιών τους μένουν σε άθλιες σκηνές που πλημμυρίζουν από τις βροχές.

Οι μαθητές και εκπαιδευτικοί που, παρά τις αντιξοότητες, καρτερικά παλεύουν να μάθουν γράμματα οι μεν, να διδάξουν οι δε.

Τα μικρούλια των νηπιαγωγείων και των δημοτικών που δεν γνώρισαν τα χαμόγελα των συμμαθητών τους.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι που ανελλιπώς και χωρίς εκ περιτροπής εργασία ή τηλεργασία (ως εξαιρούμενοι) δουλεύουν 8 ώρες καθημερινά ασφυκτιώντας με διπλή (κατά προτροπή ιθυνόντων) μάσκα.

Οι μουσικοί, ηθοποιοί, τεχνικοί σκηνής, φροντιστές, ταξιθέτες που φυτοζωούν με γλίσχρα ή καθόλου επιδόματα.

Αυτοί είναι οι ήρωες της εποχής μας, αυτοί είναι οι αγωνιστές του 2021.

Οι μεροκαματιάρηδες, οι ταλαιπωρημένοι από τα επαίσχυντα μνημόνια, οι ταπεινοί μαχητές της ζωής, οι λαμπροί επιστήμονες, οι εξαθλιωμένοι καλλιτέχνες. Αυτοί κρατούν στα χέρια τους τη χώρα, την τιμούν, την προστατεύουν, αυτοί θα την παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Λαός ονομάζεται. Και ήταν ο μεγάλος απών.