H επίσκεψη

Του Φώτη Μισόπουλου
Η αγγαρεία είναι δική σας, αλλά η λύπη μένει μαζί μου
FERNANDO PESSOA [1]

1.
.........εκεί που έπεφτε η σκιά της γέφυρας μπορούσα να δω σε κάμποσο μάκρος όχι όμως μέχρι τον βυθό
Έτσι έζησα τις τελευταίες μου στιγμές της γαλήνης και της ευτυχίας - αν κάποιες λέξεις τρίβουν την ατμόσφαιρα και την ηλεκτρίζουν - λέξεις απρόφερτες λειψές αν αφήνουν κάποια μυρωδιά παλιά και ξεφτισμένη από κρυφές εκκρίσεις καπνισμένα πουκάμισα και ιδρώτα - μπαρούτι μπούτι & μπαρμπούτι - αν κάτι που πρόκειται οπωσδήποτε να παιχτεί να εκραγεί ή απλώς να καταρρεύσει - τούτες οι λέξεις διαπερνούν τα πάντα σαν τον σκώρο : πράγματι απάνθρωπο να εξαρτάται η ζωή σου από λόγια ή βλέμματα, αλλά δεν έχω σκοπό να εκμυστηρευτώ την αλήθεια γιατί συχνά τα τρένα μ' ακολούθησαν ως μέσα στην κάμαρά μου - κι εδώ κυριολεκτώ :

- αυτός ο ορισμός του ιδανικού ιππότη Douglas, Douglas, tender and true [2] - τέτοιου είδους συναισθήματα ποτέ δεν διαβρώνουν την πεζή μου απέχθεια για τον κλασσικισμό Μπροστά στους θεούς κρατώντας μια δέσμη μουσικής και καθώς την επισείω θεαματικά γίνομαι δήθεν αθάνατος και σε ανταπόδοση με κινήσεις γενναιόδωρες πληθωρικές τους αφιέρωσα όλα όσα είχα
Όταν αφήσεις ένα φύλλο σε νερό πολύ καιρό ύστερα από ένα διάστημα η σάρκα του έχει φύγει και οι λεπτότερες ίνες που διαθέτει κυματίζουν αργά με την κίνηση του ύπνου - δεν αγγίζονται μεταξύ τους όσο περιπλεγμένες και να υπήρχαν αρχικά όσο και να ήταν κοντά στη σπονδυλική στήλη του


Κάποιος άνθρωπος μπήκε μες στον κήπο και προχώρησε ζωηρά κατά μένα - τον γνώριζα καλά - να έρθει ένας γείτονας να μου πει καλημέρα, Κυριακή, αν του αρέσει, αυτό τέλος πάντων το δέχομαι μολονότι προτιμώ να μη δω κανένα - μα αυτός δεν ήταν γείτονάς μου - γνωριζόμαστε από μακριά κι είχε έρθει να χαλάσει την ησυχία μου Ο κόσμος βρίσκεται σε διαρκή εκκρεμότητα κι όλα εξαρτώνται απ' τις στροφές κάποιων κλειδιών απ' τα σοφίσματα αντικλειδιών Ιδού το αίνιγμα! Κι έμενα ακουμπισμένος στα κάγκελα της γέφυρας μέχρι που νύχτωνε ή έπαιζα τον μεγάλο μου ρόλο κλειδωμένος στη σοφίτα του πατρικού σπιτιού.


2.
.......κάποιοι αλήθεια καταφεύγουν στον αισθησιασμό και τη φαντασμαγορία, όπως ο Σπένσερ του οποίου το Faerie Queene [3] όμως, κανείς δεν διάβασε ή τον αφορισμό του Γουάιλντ ''ένας τζέντλεμαν δεν κοιτάζει ποτέ έξω απ' το παράθυρο'' [4] και κάποιες διαισθήσεις σαν γλάρους που μάς θυμίζουν εξ αντιθέσεως το μυστήριο του παντός μέσα στο μαύρο σκοτάδι και μπορεί όταν Εκείνος πει Εγέρθητι τα μάτια θα αναδυθούν στην επιφάνεια κι αυτά θα αφήσουν την βαθύτατη ησυχία και τον ύπνο για ν' αντικρίσουν τη δόξα - ήμουν λοιπόν αποφασισμένος να τον δεχτώ κρύα - πολύ περισσότερο που είχε την ξεδιαντροπιά να έρθει ολόισα στο μέρος που καθόμουν κάτω απ' τη μηλιά Γιατί έβλεπα με πολύ άσχημο μάτι τα πρόσωπα που φέρονταν έτσι ξεδιάντροπα Ίσως τίποτε απ' όλ' αυτά μα μόνο η κραυγή που θα βγει από τα βάθη ενός λαρυγγιού μακρόσυρτου μεσ' απ' τα στραγγισμένα σπλάχνα τότε ολόκληρη μια ισορροπία θα γκρεμιζόταν Ω, εγώ που είδα τις μεγάλες αλέες σαν την εποποιία της ερημιάς κι απ' το ποτέ και το τίποτα φτιάχνω ετούτη την εξομολόγηση ξαναγυρίζοντας στον αληθινό κόσμο - αλλά κάποιος βαθμός ειλικρίνειας είναι αναγκαίος Σε τι; -, αφού το τίποτα δεν συνεπάγεται ανωτερότητα μήτε κατωτερότητα μήτε σύγκριση Είμαι ανήσυχος Είμαι φυλακισμένος Νοσταλγικός Στο σπίτι νύχτα - κοιμάμαι ύπνους θαμμένους σωματικά οδυνηρούς - μετά από λίγο καιρό οι τραγωδίες γίνονται βήτα κατηγορίας και μεταχειρισμένες - θα επιφανούν και θα υπάρχουν επί των κυμάτων κρύβομαι στη γωνιά της γέφυρας ή ακουμπώ στα κάγκελα Είχα δώσει οδηγίες και πίστευα πως ήμουν προφυλαγμένος από τα μάτια κάθε επισκέπτη που ερχόταν στην αυλή ακολουθώντας τη σύντομη δεντροστοιχία που ενώνει το φράχτη με την πόρτα - Δεν σηκώθηκα μήτε τον κάλεσα να καθίσει Μια κραυγή λοιπόν στο δάσος -α!, ποια κραυγή που θα έβαζε φωτιά στο ξέφωτο - κατά τα άλλα οι συζητήσεις συνεχίζονταν δεν έλειπαν οι ρήτορες οι φιλόσοφοι οι ασελγοί οι διχαλωτές γλώσσες - μαγγανιστές ηθικολόγοι και μαγνητιστές κρυφά μαχαίρια στραγγαλιστές με βρώμικα νύχια......

3.
.......θα με ξανασυναντήσεις, αλλά αυτή τη φορά στη σκάλα κανείς δεν ξέρει ποιος είμαι -
Κανείς δεν ξαναγυρίζει αλλά αυτόν εμένα θα με συναντήσεις ξανά, ίσως γι' αυτό αγάπησα όποιους συμπόνεσαν τους λησμονημένους ή προς τα κει που αποφεύγουν να ρεμβάσουμε οι θνητοί

Τον βυθό δεν μπορούσα να τον δω μπορούσα όμως να ξεχωρίσω ως πέρα μακριά την κίνηση του νερού μέχρι που το μάτι κουράστηκε και είδα έναν ίσκιο να κρέμεται και να διαμελίζεται μέσα στο ρεύμα Δε σηκώθηκα μήτε τον κάλεσα να καθίσει -
αυτόν με το μακρύ πρόσωπο γνωστό μου - σταμάτησε και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο φορούσε βαρύ σκούρο κυριακάτικο κουστούμι πράγμα που αποτελείωσε την κακοδιαθεσία μου - μυγάκια που λέμε εφήμερα μπαινοβγαίνουν στον ίσκιο της γέφυρας - ιδέα - πάνω απ' την επιφάνεια
Αν γινόταν μόνο να υπάρχει μία Κόλαση επέκεινα Μια φλόγα καθαρή και μεις οι δύο παραπάνω από νεκροί. Καλά, εγώ ήμουν συνηθισμένος σε πολλά πράγματα όμως εσύ πώς βρέθηκες μέσα σε τούτο το συρφετό στα έγκατα της εργοθεραπείας ανάμεσα στους τρελούς και τους εγκληματίες με διπλούς και τριπλούς φόνους συχνά ο καθένας και το μίσος αβυσσαλέο στα μάτια τους πίσσα-φαρμάκι - γι' αυτό ένα βράδυ μόλις βγήκα στη πάροδο Κιριούσκιν πούλησα το Παλτό :
''Μα δε βλέπετε, σύντροφοι'' τους λέω ''πως είναι αργά για όλα;''[5]

Από τότε κοιμάμαι ήσυχος, έτσι το κύρος μας είναι αυτό ενός θεού αφού παραμένουμε ταυτόχρονα παντοδύναμοι κι ελάχιστα γνωστοί
στο κοινό πεπρωμένο - αφηρημένο για τους ανθρώπους και τα πράγματα - ένας εξίσου αδιάφορος προσδιορισμός στην Άλγεβρα του μυστηρίου [6] ''Καθίστε'' του είπα αφού μαλάκωσα στη σκέψη πως στο κάτω-κάτω δεν έκανε παρά τη δουλειά του σαν μεσάζοντας
Ο στρόβιλος έσβησε μέσα στο ρεύμα και τότε είδα ξανά το βέλος - Μύτη μέσα στο σκοτάδι να ταλαντεύεται απαλά με την κίνηση του νερού κι από πάνω το εφήμερο να ζυγιάζεται και να πετάει.
''Μονάχοι εσύ κι εγώ'', της λέω, ''μέσα στη διαπόμπευση και τη φρίκη πλάι στην καθαρμένη φλόγα''

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Fernando Pessoa, [βλ. σημ. [6]
[2] ''....Doyglas Douglas, τρυφερέ και αληθινέ'' - o στίχος ανήκει στη Σκωτσέζα ποιήτρια Μaria Mudock Craik [1826-1887] και αποτελεί γνωστό στίχο του Σκωτσέζου ποιητή Sir Richard Holland, ο οποίος έζησε στα μέσα του 15ου αιώνα [βλ. Fernando Pessoa, Ηρόστρατος, εισαγωγή-μτφρ.-σημειώσεις Χάρης Βλαβιανός, Gutenberg 2014]
[3] o.π.
[4] ο.π.
[5] βλ. Nikolay Gogol, [Το παλτό]
[6] Fernando Pessoa, Ω Λισαβόνα, σπίτι μου !- / ανθολόγηση-εισαγωγή-μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, Gutenberg 2014

https://i2.wp.com/think.iafor.org/wp-content/uploads/2017/08/Kawabe-Masahisa-Mechanism-1.jpg?resize=1000%2C600&ssl=1