- Θωμά να είσαι πολύ περήφανος εκεί «ψηλά» που βρίσκεσαι…
- Έχεις πραγματικούς φίλους που σε αγαπούν και δεν σε ξεχνούν…
Του Παναγιώτη Γεωργιάδη
Είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις πραγματικούς και αληθινούς φίλους. Φίλους που σε συμπαραστέκονται και σε στηρίζουν στις δυσκολίες και τις λύπες. Αλλά και χαίρονται με τις χαρές σου, χωρίς ζήλιες… Κυρίως όμως δεν σε ξεχνούν όταν φύγεις από το μάταιο τούτο κόσμο.
Το Θωμά Χανοζίδη τον γνώριζα σαν πελάτης στους «Βαρελόφρονες». Εκτός από τα εξαιρετικά και «τίμια» πιάτα που προσέφερε, αυτό που μου άρεζε ήταν η ταπεινότητα και η ευγένεια που έβγαζε. Σε όλους ανεξαιρέτως.
Ο Θωμάς δεν γελούσε εύκολα, δεν προσπαθούσε να σε εντυπωσιάσει για τα υπέροχα κρεατικά του, δεν σε «έγλειφε» για να τον συμπαθήσεις. Αντίθετα είχε μια γλυκιά εσωστρέφεια, ίσως και μια μελαγχολία στο πρόσωπό του. Δεν ήταν και εύκολη η δουλειά που έκανε… Κι όμως, παρά τα άγχη και αναποδιές που έχει η εστίαση, ωστόσο ο Θωμάς ήταν πάντα πράος και ήρεμος.
Η αφορμή να γράψω αυτές τις σκέψεις όμως είναι ο φίλος του ο Κώστας Πατράλης. Με τον οποίο γνωριζόμαστε από το σχολείο και έχουμε ένα «γεια».
Στην καθημερινή μου σχεδόν επίσκεψη στα Παλιά Κοιμητήρια Κιλκίς, βλέπω συχνά κόσμο καθημερινά στον τάφο του Θωμά. Κάποιες φορές έβλεπα ένα άτομο μόνο του, σχεδόν ακίνητο και επί ώρα.
Στην αρχή δεν έδινα σημασία αλλά σήμερα είδα για άλλη μια φορά τον Κώστα. Μπήκα στον πειρασμό να τον παρατηρήσω. Και κατάλαβα πως έκανε νοητά παρέα το Θωμά το φίλο του. Ο ένας χαμηλά, ο άλλος ψηλά…
Παίρνω το θάρρος να τον καλημερίσω, να ανάψω ένα κεράκι αλλά και να τον ρωτήσω ποια η σχέση τους. Ο Κώστας βουρκώνει, κομπιάζει να μιλήσει, μένει ακίνητος επί ώρα. Μου απαντά: «Ήταν σαν αδελφός μου και όχι απλά φίλος…»
Ζητώ από τον Κώστα αν μπορώ να φωτογραφίσω την ιερή αυτή στιγμή με το κινητό μου. Με σεβασμό και στους δυο τους. Νιώθω μια παράξενη συγκίνηση και ας μην είναι φίλοι μου. Νιώθω μια απρόσμενη χαρά... Σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Θα τα καταφέρουμε, είμαι σίγουρος. Η αγάπη, η φιλία, η μνήμη, θα νικήσουν τη βία, την κακία, την πουστιά... Ο Κώστας μέσα στη θλίψη και του μοναξιά του με δίδαξε... Μου έδωσε ένα ακόμη γερό μάθημα ζωής...
Αν βλέπει από ψηλά ο Θωμάς θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος που έχει τέτοιο φίλο…
Απομακρύνομαι και ο Κώστας εκεί ακίνητος, συντροφιά στο Θωμά… Το φίλο και αδελφό του...
«Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν παρά μόνο όταν τους ξεχνάμε...»
Το Θωμά Χανοζίδη τον γνώριζα σαν πελάτης στους «Βαρελόφρονες». Εκτός από τα εξαιρετικά και «τίμια» πιάτα που προσέφερε, αυτό που μου άρεζε ήταν η ταπεινότητα και η ευγένεια που έβγαζε. Σε όλους ανεξαιρέτως.
Ο Θωμάς δεν γελούσε εύκολα, δεν προσπαθούσε να σε εντυπωσιάσει για τα υπέροχα κρεατικά του, δεν σε «έγλειφε» για να τον συμπαθήσεις. Αντίθετα είχε μια γλυκιά εσωστρέφεια, ίσως και μια μελαγχολία στο πρόσωπό του. Δεν ήταν και εύκολη η δουλειά που έκανε… Κι όμως, παρά τα άγχη και αναποδιές που έχει η εστίαση, ωστόσο ο Θωμάς ήταν πάντα πράος και ήρεμος.
Η αφορμή να γράψω αυτές τις σκέψεις όμως είναι ο φίλος του ο Κώστας Πατράλης. Με τον οποίο γνωριζόμαστε από το σχολείο και έχουμε ένα «γεια».
Στην καθημερινή μου σχεδόν επίσκεψη στα Παλιά Κοιμητήρια Κιλκίς, βλέπω συχνά κόσμο καθημερινά στον τάφο του Θωμά. Κάποιες φορές έβλεπα ένα άτομο μόνο του, σχεδόν ακίνητο και επί ώρα.
Στην αρχή δεν έδινα σημασία αλλά σήμερα είδα για άλλη μια φορά τον Κώστα. Μπήκα στον πειρασμό να τον παρατηρήσω. Και κατάλαβα πως έκανε νοητά παρέα το Θωμά το φίλο του. Ο ένας χαμηλά, ο άλλος ψηλά…
Παίρνω το θάρρος να τον καλημερίσω, να ανάψω ένα κεράκι αλλά και να τον ρωτήσω ποια η σχέση τους. Ο Κώστας βουρκώνει, κομπιάζει να μιλήσει, μένει ακίνητος επί ώρα. Μου απαντά: «Ήταν σαν αδελφός μου και όχι απλά φίλος…»
Ζητώ από τον Κώστα αν μπορώ να φωτογραφίσω την ιερή αυτή στιγμή με το κινητό μου. Με σεβασμό και στους δυο τους. Νιώθω μια παράξενη συγκίνηση και ας μην είναι φίλοι μου. Νιώθω μια απρόσμενη χαρά... Σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα. Θα τα καταφέρουμε, είμαι σίγουρος. Η αγάπη, η φιλία, η μνήμη, θα νικήσουν τη βία, την κακία, την πουστιά... Ο Κώστας μέσα στη θλίψη και του μοναξιά του με δίδαξε... Μου έδωσε ένα ακόμη γερό μάθημα ζωής...
Αν βλέπει από ψηλά ο Θωμάς θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος που έχει τέτοιο φίλο…
Απομακρύνομαι και ο Κώστας εκεί ακίνητος, συντροφιά στο Θωμά… Το φίλο και αδελφό του...
«Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν παρά μόνο όταν τους ξεχνάμε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.