Νάμαστε λοιπόν τον μήνα Νοέμβρη του εθνοσωτήριου έτους 2020, εν μέσω αντιπαραθέσεων για τον και το κατά πόσο δημοκρατικό είναι, να ακυρώνεις την καθιερωμένη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Να ομιλούμε για τον εξ’ Ανατολής εισαγόμενο ιό, ο οποίος μας συστήθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη από μέρη μακρινά και εξωτικά. Αυτή η απόσταση αποτέλεσε και την πρώτη μας ελπίδα, και μας έκανε να πιστέψουμε ότι τελικά η παρτίδα θα σωθεί λόγω αυτής.
Αλίμονο, δεν τα κατάφερε.
Στην συνέχεια αφεθήκαμε στα χέρια της παγκόσμιας Επιστημονικής Κοινότητας, αλλά κι αυτή με την σειρά της μας απογοήτευσε.
Με τυμπανοκρουσίες, αλλά χωρίς βάια και κλάδους, ο αναφερόμενος, κατέφθασε και στην χώρα μας.
Μετά, αποταθήκαμε στην εγχώρια επιστημονική κοινότητα, και παράλληλα ζητήσαμε από το Κράτος μας, να βρει λύση στο πρόβλημα.
Κανείς εκ των δύο δεν κατάφερε να μας πείσει για την σοβαρότητα του προβλήματος.
Όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου τόσο οι επιστήμονες όσο και κρατικός μηχανισμός κατάφερε μερικά πράγματα, προς την σωστή κατεύθυνση πάντα. Μας μάντρωσε και δίχως αμφιβολία, η εξάπλωση του ιού, δεν είχε τον ίδιο βαθμό εξάπλωσης που έχει σήμερα.
Το γεγονός αυτό, ατυχώς όπως αποδεικνύεται, έδωσε ένα λάθος μήνυμα προς όλους. Η ευφορία επηρέασε όλους μας. Ορισμένους σε βαθμό τέτοιο, ώστε πιστωθούν πολιτικά το αποτέλεσμα. Όμως σε καταστάσεις ευφορίας και αισιοδοξίας, έρχεται και ο εφησυχασμός. Αυτός που βασικά ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, και είναι αυτός που οδήγησε τα πολιτικά επιτελεία να αποπειραθούν να πιστωθούν πολιτικά την πανδημία.
Έτσι λοιπόν, όταν η καραντίνα έλαβε τέλος, βγήκαμε όλοι μας στους δρόμους, πιστεύοντας ότι είχαμε ξεμπερδέψει.
Όλοι μας λέγαμε και το τραγικό είναι ότι το πιστεύαμε κιόλας ότι μέχρι το φθινόπωρο, θα είχε βρεθεί το εμβόλιο όπως και η θεραπεία. Το ακόμη τραγικότερο ήταν ότι κανείς δεν μας προσγείωσε στην πραγματικότητα, και κανείς δεν μας προετοίμασε για τα επόμενα που θα έρχονταν και που τελικά ήρθαν.
Επειδή μια πανδημία είναι ένα σύνθετο και με πολλές παραμέτρους πρόβλημα, απαιτούνται ανάλογα σύνθετες, και πολλές φορές δύσκολες και απαιτητικές δράσεις, τόσο από μεριάς των πολιτών, όσο και από μεριάς του ίδιου του κρατικού μηχανισμού. Κάπου εκεί λοιπόν άρχισαν τα λάθη που συσωρευτικά μας έφεραν στην τωρινή κατάσταση.
Η οικονομία έπρεπε να προστατευθεί πάση θυσία (άλλωστε βγήκε λαβωμένη από την πρώτη καραντίνα). Το σύστημα υγείας το ίδιο. Το καλοκαίρι ήταν κοντά.
Για πολλούς (συμπεριλαμβανομένων και των αδαών ψεκασμένων αμφισβητιών) η όλη διαδικασία ήταν μια κακόγουστη φάρσα, την οποία έστησαν τα παγκόσμια συμφέροντα με σκοπό το κέρδος.
Για άλλους (τους αδαής αμφισβητίες) ήταν ένα σχέδιο κατά την θρησκείας μας, και του ανυπέρβλητου ενός και μοναδικού Ελληνικού Έθνους (το λέω με σαρκαστική διάθεση).
Υπήρξε και τρίτη κατηγορία (απ’ όλα έχει ο μπαξές) αυτή των μονίμως αμφισβητούντων προοδευτικών (κατευθυνόμενων και μη) που θεωρούσαν ότι όλα γίνονται για να περιορισθούν οι ατομικές μας ελευθερίες.
Κάτι για τσιπάκια μας λέγαν, κάτι για παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης μας λέγαν (λες και δεν παρακολουθούμαστε από τα σμαρτφώνια που έχουμε όλοι ανά χείρας) και άλλα τέτοια φαιδρά η κουλά αν θέλετε.
Με τούτα και με εκείνα ο καθένας, από την πλευρά του το έβαλε το λιθαράκι του στο μύλο της αμφισβήτησης και η ζημιά έγινε.
Α να μην ξεχάσω και τους κληρικούς, που και αυτοί αισθάνθηκαν κυνηγημένοι (διαχρονικά, έτσι επιβεβαιώνονται άλλωστε) που πιστεύοντας ότι ακόμη βρισκόμαστε στα κρυφά σχολειά, το σύμπαν η αν θέλετε άπασα η παγκόσμια επικράτεια συνωμότησε, ώστε να καταφέρει επιτέλους να εξαλείψει από το θρησκευτικό στερέωμα την Ορθοδοξία και τον χριστιανισμό εν γένει.
Βέβαια δεν ελάμβαναν υπόψη τους ότι το 90 % του ενεργού εκκλησιάσματος τους ήταν άνθρωποι που απειλούνταν περισσότερο από οποιονδήποτε από την ασθένεια.
Μια βόλτα στις εκκλησίες παλιότερα, θα το επιβεβαίωνε, καθότι δυστυχώς στις εκκλησίες οι ηλικίες που συναντάς είναι άνω των 65 κυρίως.
Αντί λοιπόν να τους προβληματίσει, αυτοί θυμήθηκαν τον Παπαφλέσσα και σήκωσαν κι αυτοί το Λάβαρο της επανάστασης κατά του ιού. Δεν χρειάζεται να πω βέβαια πόσοι κληρικοί η Ιεράρχες νοσηλεύονται στις μονάδες εντατικής θεραπείας σήμερα.
Έτσι λοιπόν όλοι αυτοί, ημέτεροι και μη, δημιούργησαν μια δυναμική, που σιγά σιγά και σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό, και την βολή των περισσοτέρων εξ υμών επέβαλε την χαλάρωση και έκαμψε την όποια αντίσταση σοβαρότητας θα μπορούσε να υπάρξει.
Ο καθένας από το συννεφάκι που βρισκόταν (γιατί έπρεπε όλοι τους να μας βλέπουν από ψηλά) με την αρνητική κριτική επί παντός επιστητού, έβαζε συνεχώς νερό στον μύλο της αμφισβήτησης και της ανευθυνότητας. Και από κάτω εμείς οι υπόλοιποι μη "γνωρίζοντες" όσα αυτοί, και το κράτος.
Δυστυχώς κάποια στιγμή κι αυτό, προδομένο από τις ανεπάρκειες του μηχανισμού του, παρέδωσε τα όπλα, και σύντομα κι αυτό καβάλησε ένα σύννεφο αποδίδοντας ευθύνες εδώ κι εκεί χωρίς ποτέ να αναλάβει τις δίκες του ευθύνες επί της ουσίας. Η πορεία αυτό κατέδειξε δυστυχώς, και δεν αποδεικνύεται το αντίθετο.
Η εικόνα ενός μηχανισμού (πριν ανέβει στο σύννεφο) που αδυνατούσε να βρει απαντήσεις και να επιβάλλει την λογική σε ότι αφορά τους πολίτες του, δεν τιμά ούτε το κράτος (το οποίο εν τέλει είμαστε εμείς) ούτε και τα στελέχη του μηχανισμού του.
Πρέπει όμως να του αναγνωρίσουμε και ορισμένα ελαφρυντικά. Έτσι είναι δικαιότερο άλλωστε.
Οι μάζες, όπως λένε και οι προοδευτικοί φίλοι μου κομμουνιστές, είναι μια δύσκολα προσδιορίσιμη σταθερά σε όλες τις κοινωνίες. Είναι ο κύριος στόχος όλων όσων θέλουν αν την χειραγωγήσουν. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό.
Όταν λοιπόν, αυτή η μάζα πασχίζει να δημιουργήσει, πασχίζει να ζήσει, τότε είναι σίγουρο ότι σε κάποιες δεδομένες στιγμές θα αφεθεί στην αισιοδοξία, στην ευφορία και εν τέλει θα πάρει ελαφρά τη καρδία ρίσκα προς ίδιον όφελος.
Φτάσαμε λοιπόν σε μια μη διαχειρίσμη κατάσταση, σε μια κατάσταση που σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένα κρούσμα, και τελικά φτάσαμε ένα βήμα ποιο κοντά στην καταστροφή.
Σήμερα που όλα είναι κλειστά, σήμερα που αρκετοί άνθρωποι χάνουν τα προς το ζην, και αρκετοί περισσότεροι χάνουν και το ζην, δεν γίνεται να έχουν βήμα ανεύθυνοι και ανύπαρκτοι συνειδησιακά άνθρωποι και μηχανισμοί.
Επίσης είναι δείγμα ανυπαρξίας, όταν αυτό επιτρέπεται να συμβαίνει, όπως επίσης και να κυριεύεσαι από πανικό, επειδή δεν μπορείς να βρεις την απάντηση στο πρόβλημα (ο πανικόβλητος της υπόθεσης είναι το κράτος).
Από το κράτος θα περίμενα να πάρει περισσότερα ρίσκα πολιτικά ρίσκα. Όμως δυστυχώς οι προσδοκίες μας αποδείχτηκαν φρούδες.
Τελευταίο παράδειγμα τα προχτεσινά, και όλα τα προγενέστερα φυσικά .
Ούτε εμείς κλείσαμε τα αυτιά μας, αλλά ούτε και το κράτος έφτιαξε άμυνα για αυτό. Και με μερικές του πράξεις έδωσε ισχυρότερα βήμα στους ψεκασμένους όπως του αποκάλεσε (μετρό, λεωφορεία, σχολεία, καράβια το καλοκαίρι και άλλα πολλά.) Επαναλαμβάνω όμως ότι είχε ελαφρυντικά. Δύσκολοι άνθρωποι σε μια δύσκολη κοινωνία.
Κι όταν βλέπεις υπερήλικους (οι οποίοι απειλούνται όσο κανείς άλλος) να αμφισβητούν ότι γίνεται, τότε ναι σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Οι τελευταίοι βέβαια αξίζουν πάντοτε τον σεβασμό μας γιατί έχουν περάσει πολλά και έχουν το ακαταλόγιστο.
Και στην προηγούμενη καραντίνα αλλά και τώρα, έβλεπα ουρές έξω από τις τράπεζες με ηλικιωμένους . Αναρωτιόμουν και μπορεί να αδικώ κάποιους, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν παιδιά;
Γιατί τους αφήνουν να εκτίθενται;
Δύσκολο πράγμα η μοναξιά, και επίσης δυσκολότερο η αδιαφορία επειδή μας πήρε η μπάλα της καθημερινότητας. Για αυτό τελικά οι παππούδες και οι γιαγιάδες πρέπει να παραμείνουν στο απυρόβλητο (ας με συγχωρήσουν οι δυο που τους τα έψαλα).
Μακρηγόρησα το γνωρίζω.
Κλείνοντας όμως θα συμπεράνω ότι η πανδημία κατέδειξε τελικά, μάλλον, υπενθύμισε σε όλους μας πόσο τρωτοί είμαστε (ακόμη και οι θρησκόληπτοι το κατάλαβαν ελπίζω), και πόσο αγόμενοι και φερόμενοι είμαστε εξαιτίας της αδιαφορίας και του αποκλειστικού ενδιαφέροντος για το ατομικό μας συμφέρον.
Και όσο δεν κοιτάμε πέρα από τον εαυτό μας, όσο δεν σκεφτόμαστε συλλογικά και ανθρώπινα, τόσο οι κύριοι Κουτσούμπας, Βαρουφάκης και οι διάφοροι συνομωσιολόγοι εγωκεντρικοί επιστήμονες και μη θα παίζουν με τις ζωές μας.
Οι κυβερνώντες το κατάλαβαν;
ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ
Αλίμονο, δεν τα κατάφερε.
Στην συνέχεια αφεθήκαμε στα χέρια της παγκόσμιας Επιστημονικής Κοινότητας, αλλά κι αυτή με την σειρά της μας απογοήτευσε.
Με τυμπανοκρουσίες, αλλά χωρίς βάια και κλάδους, ο αναφερόμενος, κατέφθασε και στην χώρα μας.
Μετά, αποταθήκαμε στην εγχώρια επιστημονική κοινότητα, και παράλληλα ζητήσαμε από το Κράτος μας, να βρει λύση στο πρόβλημα.
Κανείς εκ των δύο δεν κατάφερε να μας πείσει για την σοβαρότητα του προβλήματος.
Όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου τόσο οι επιστήμονες όσο και κρατικός μηχανισμός κατάφερε μερικά πράγματα, προς την σωστή κατεύθυνση πάντα. Μας μάντρωσε και δίχως αμφιβολία, η εξάπλωση του ιού, δεν είχε τον ίδιο βαθμό εξάπλωσης που έχει σήμερα.
Το γεγονός αυτό, ατυχώς όπως αποδεικνύεται, έδωσε ένα λάθος μήνυμα προς όλους. Η ευφορία επηρέασε όλους μας. Ορισμένους σε βαθμό τέτοιο, ώστε πιστωθούν πολιτικά το αποτέλεσμα. Όμως σε καταστάσεις ευφορίας και αισιοδοξίας, έρχεται και ο εφησυχασμός. Αυτός που βασικά ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, και είναι αυτός που οδήγησε τα πολιτικά επιτελεία να αποπειραθούν να πιστωθούν πολιτικά την πανδημία.
Έτσι λοιπόν, όταν η καραντίνα έλαβε τέλος, βγήκαμε όλοι μας στους δρόμους, πιστεύοντας ότι είχαμε ξεμπερδέψει.
Όλοι μας λέγαμε και το τραγικό είναι ότι το πιστεύαμε κιόλας ότι μέχρι το φθινόπωρο, θα είχε βρεθεί το εμβόλιο όπως και η θεραπεία. Το ακόμη τραγικότερο ήταν ότι κανείς δεν μας προσγείωσε στην πραγματικότητα, και κανείς δεν μας προετοίμασε για τα επόμενα που θα έρχονταν και που τελικά ήρθαν.
Επειδή μια πανδημία είναι ένα σύνθετο και με πολλές παραμέτρους πρόβλημα, απαιτούνται ανάλογα σύνθετες, και πολλές φορές δύσκολες και απαιτητικές δράσεις, τόσο από μεριάς των πολιτών, όσο και από μεριάς του ίδιου του κρατικού μηχανισμού. Κάπου εκεί λοιπόν άρχισαν τα λάθη που συσωρευτικά μας έφεραν στην τωρινή κατάσταση.
Η οικονομία έπρεπε να προστατευθεί πάση θυσία (άλλωστε βγήκε λαβωμένη από την πρώτη καραντίνα). Το σύστημα υγείας το ίδιο. Το καλοκαίρι ήταν κοντά.
Σε γενικές γραμμές το κράτος τα πήγε καλά (λαμβανομένης υπόψη της οικονομικής μας κατάστασης). Τονίζω όμως το σε γενικές γραμμές. Σε ειδικές δεν τα κατάφερε.
Μαζί του δεν τα καταφέραμε κι εμείς στην κυριολεξία όμως.
Μαζί του δεν τα καταφέραμε κι εμείς στην κυριολεξία όμως.
Για πολλούς (συμπεριλαμβανομένων και των αδαών ψεκασμένων αμφισβητιών) η όλη διαδικασία ήταν μια κακόγουστη φάρσα, την οποία έστησαν τα παγκόσμια συμφέροντα με σκοπό το κέρδος.
Για άλλους (τους αδαής αμφισβητίες) ήταν ένα σχέδιο κατά την θρησκείας μας, και του ανυπέρβλητου ενός και μοναδικού Ελληνικού Έθνους (το λέω με σαρκαστική διάθεση).
Υπήρξε και τρίτη κατηγορία (απ’ όλα έχει ο μπαξές) αυτή των μονίμως αμφισβητούντων προοδευτικών (κατευθυνόμενων και μη) που θεωρούσαν ότι όλα γίνονται για να περιορισθούν οι ατομικές μας ελευθερίες.
Κάτι για τσιπάκια μας λέγαν, κάτι για παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης μας λέγαν (λες και δεν παρακολουθούμαστε από τα σμαρτφώνια που έχουμε όλοι ανά χείρας) και άλλα τέτοια φαιδρά η κουλά αν θέλετε.
Με τούτα και με εκείνα ο καθένας, από την πλευρά του το έβαλε το λιθαράκι του στο μύλο της αμφισβήτησης και η ζημιά έγινε.
Α να μην ξεχάσω και τους κληρικούς, που και αυτοί αισθάνθηκαν κυνηγημένοι (διαχρονικά, έτσι επιβεβαιώνονται άλλωστε) που πιστεύοντας ότι ακόμη βρισκόμαστε στα κρυφά σχολειά, το σύμπαν η αν θέλετε άπασα η παγκόσμια επικράτεια συνωμότησε, ώστε να καταφέρει επιτέλους να εξαλείψει από το θρησκευτικό στερέωμα την Ορθοδοξία και τον χριστιανισμό εν γένει.
Βέβαια δεν ελάμβαναν υπόψη τους ότι το 90 % του ενεργού εκκλησιάσματος τους ήταν άνθρωποι που απειλούνταν περισσότερο από οποιονδήποτε από την ασθένεια.
Μια βόλτα στις εκκλησίες παλιότερα, θα το επιβεβαίωνε, καθότι δυστυχώς στις εκκλησίες οι ηλικίες που συναντάς είναι άνω των 65 κυρίως.
Αντί λοιπόν να τους προβληματίσει, αυτοί θυμήθηκαν τον Παπαφλέσσα και σήκωσαν κι αυτοί το Λάβαρο της επανάστασης κατά του ιού. Δεν χρειάζεται να πω βέβαια πόσοι κληρικοί η Ιεράρχες νοσηλεύονται στις μονάδες εντατικής θεραπείας σήμερα.
Έτσι λοιπόν όλοι αυτοί, ημέτεροι και μη, δημιούργησαν μια δυναμική, που σιγά σιγά και σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό, και την βολή των περισσοτέρων εξ υμών επέβαλε την χαλάρωση και έκαμψε την όποια αντίσταση σοβαρότητας θα μπορούσε να υπάρξει.
Ο καθένας από το συννεφάκι που βρισκόταν (γιατί έπρεπε όλοι τους να μας βλέπουν από ψηλά) με την αρνητική κριτική επί παντός επιστητού, έβαζε συνεχώς νερό στον μύλο της αμφισβήτησης και της ανευθυνότητας. Και από κάτω εμείς οι υπόλοιποι μη "γνωρίζοντες" όσα αυτοί, και το κράτος.
Αποσβολωμένοι αμφότεροι να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας βρήκε (για εμάς του άσχετους), και το κράτος να πασχίζει να μπορέσει να συνεννοηθεί με τους πολίτες που έμπλεξε να έχει.
Δυστυχώς κάποια στιγμή κι αυτό, προδομένο από τις ανεπάρκειες του μηχανισμού του, παρέδωσε τα όπλα, και σύντομα κι αυτό καβάλησε ένα σύννεφο αποδίδοντας ευθύνες εδώ κι εκεί χωρίς ποτέ να αναλάβει τις δίκες του ευθύνες επί της ουσίας. Η πορεία αυτό κατέδειξε δυστυχώς, και δεν αποδεικνύεται το αντίθετο.
Η εικόνα ενός μηχανισμού (πριν ανέβει στο σύννεφο) που αδυνατούσε να βρει απαντήσεις και να επιβάλλει την λογική σε ότι αφορά τους πολίτες του, δεν τιμά ούτε το κράτος (το οποίο εν τέλει είμαστε εμείς) ούτε και τα στελέχη του μηχανισμού του.
Πρέπει όμως να του αναγνωρίσουμε και ορισμένα ελαφρυντικά. Έτσι είναι δικαιότερο άλλωστε.
Οι μάζες, όπως λένε και οι προοδευτικοί φίλοι μου κομμουνιστές, είναι μια δύσκολα προσδιορίσιμη σταθερά σε όλες τις κοινωνίες. Είναι ο κύριος στόχος όλων όσων θέλουν αν την χειραγωγήσουν. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό.
Όταν λοιπόν, αυτή η μάζα πασχίζει να δημιουργήσει, πασχίζει να ζήσει, τότε είναι σίγουρο ότι σε κάποιες δεδομένες στιγμές θα αφεθεί στην αισιοδοξία, στην ευφορία και εν τέλει θα πάρει ελαφρά τη καρδία ρίσκα προς ίδιον όφελος.
Φυσικά όλα αυτά τελικά δεν απέδωσαν για κανέναν. Ούτε για τους ψηλά καθήμενους αλλά ούτε και για εμάς που είμαστε στα χαμηλά.
Φτάσαμε λοιπόν σε μια μη διαχειρίσμη κατάσταση, σε μια κατάσταση που σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένα κρούσμα, και τελικά φτάσαμε ένα βήμα ποιο κοντά στην καταστροφή.
Σήμερα που όλα είναι κλειστά, σήμερα που αρκετοί άνθρωποι χάνουν τα προς το ζην, και αρκετοί περισσότεροι χάνουν και το ζην, δεν γίνεται να έχουν βήμα ανεύθυνοι και ανύπαρκτοι συνειδησιακά άνθρωποι και μηχανισμοί.
Είναι δείγμα ανυπαρξίας να παίζεις στα ζάρια την συνοχή και την ίδια την υπόσταση μιας κοινωνίας επειδή επιμένεις να θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι ο εξυπνότερος όλων.
Επίσης είναι δείγμα ανυπαρξίας, όταν αυτό επιτρέπεται να συμβαίνει, όπως επίσης και να κυριεύεσαι από πανικό, επειδή δεν μπορείς να βρεις την απάντηση στο πρόβλημα (ο πανικόβλητος της υπόθεσης είναι το κράτος).
Από το κράτος θα περίμενα να πάρει περισσότερα ρίσκα πολιτικά ρίσκα. Όμως δυστυχώς οι προσδοκίες μας αποδείχτηκαν φρούδες.
Τελευταίο παράδειγμα τα προχτεσινά, και όλα τα προγενέστερα φυσικά .
Ούτε εμείς κλείσαμε τα αυτιά μας, αλλά ούτε και το κράτος έφτιαξε άμυνα για αυτό. Και με μερικές του πράξεις έδωσε ισχυρότερα βήμα στους ψεκασμένους όπως του αποκάλεσε (μετρό, λεωφορεία, σχολεία, καράβια το καλοκαίρι και άλλα πολλά.) Επαναλαμβάνω όμως ότι είχε ελαφρυντικά. Δύσκολοι άνθρωποι σε μια δύσκολη κοινωνία.
Κι όταν βλέπεις υπερήλικους (οι οποίοι απειλούνται όσο κανείς άλλος) να αμφισβητούν ότι γίνεται, τότε ναι σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Οι τελευταίοι βέβαια αξίζουν πάντοτε τον σεβασμό μας γιατί έχουν περάσει πολλά και έχουν το ακαταλόγιστο.
Και στην προηγούμενη καραντίνα αλλά και τώρα, έβλεπα ουρές έξω από τις τράπεζες με ηλικιωμένους . Αναρωτιόμουν και μπορεί να αδικώ κάποιους, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν παιδιά;
Γιατί τους αφήνουν να εκτίθενται;
Δύσκολο πράγμα η μοναξιά, και επίσης δυσκολότερο η αδιαφορία επειδή μας πήρε η μπάλα της καθημερινότητας. Για αυτό τελικά οι παππούδες και οι γιαγιάδες πρέπει να παραμείνουν στο απυρόβλητο (ας με συγχωρήσουν οι δυο που τους τα έψαλα).
Μακρηγόρησα το γνωρίζω.
Κλείνοντας όμως θα συμπεράνω ότι η πανδημία κατέδειξε τελικά, μάλλον, υπενθύμισε σε όλους μας πόσο τρωτοί είμαστε (ακόμη και οι θρησκόληπτοι το κατάλαβαν ελπίζω), και πόσο αγόμενοι και φερόμενοι είμαστε εξαιτίας της αδιαφορίας και του αποκλειστικού ενδιαφέροντος για το ατομικό μας συμφέρον.
Και όσο δεν κοιτάμε πέρα από τον εαυτό μας, όσο δεν σκεφτόμαστε συλλογικά και ανθρώπινα, τόσο οι κύριοι Κουτσούμπας, Βαρουφάκης και οι διάφοροι συνομωσιολόγοι εγωκεντρικοί επιστήμονες και μη θα παίζουν με τις ζωές μας.
Οι κυβερνώντες το κατάλαβαν;
ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.