Δυο λόγια για τα τεκταινόμενα από χτες στο Εφετείο Αθηνών

Γράφει ο Νίκος Νίτσας

Μια πολύχρονη και με πολλές αναταράξεις νομική διαδικασία έλαβε τέλος (μέχρι την επόμενη).  Κατά πολλούς αποδόθηκε δικαιοσύνη (ορθά κατά την γνώμη μου), όμως η υπερπροβολή του θέματος μαζί με τους πανηγυρισμούς για την λεγόμενη Νίκη της Δημοκρατίας δεν με βρίσκει σύμφωνο, και εκλαμβάνεται ως τουλάχιστον φαιδρή.

Ως ώριμος άνθρωπος θεωρώ ότι ΠΟΤΕ δεν απειλήθηκε η δημοκρατία σε βαθμό τέτοιο ώστε να προκύπτουν κατευθυνόμενοι η μη πανηγυρισμοί, ο οποίοι έφτασαν μέχρι παράκρουσης.

Η αστική Δημοκρατία (όπως αρέσκονται πολλοί αντιθέτου από τους καταδικασθέντες προελεύσεως ακτιβιστές να την αποκαλούν) δεν απειλείται από αυτού του είδους οργανώσεις και κόμματα.

Άλλωστε και οι συγκεκριμένοι έγιναν κόμμα και άρα "μπήκαν" όπως λέμε στο σύστημα.

Θέτοντας υπόψιν σας μια διαφορετική προσέγγιση επί του θέματος, θα έλεγα ότι η σημερινή αστική Δημοκρατία απειλείται περισσότερο από εμάς τους ίδιους παρά από διάφορες ακραίων πεποιθήσεων οργανώσεις.

Από εμάς που κατά καιρούς και πολλές φορές καιροσκοπικά επικροτήσαμε και θα επικροτήσουμε τέτοιες πρακτικές επειδή έτσι μας βολεύει.

Στα 53 μου μπορώ να θυμηθώ πολλούς που πίσω στην δεκαετία του 80 και νωρίτερα είπαν πολλά και θετικά για τρομοκράτες σαν αυτούς της 17 Νοέμβρη.

Γνωρίζουμε ότι μια στρατιά "αστών" δικηγόρων τους υπερασπίσθηκε. Υπήρχαν μέσα της εποχής που δεν τους υπερασπίστηκαν αλλά ούτε και τους προέβαλαν αρνητικά.

Εμείς οι ίδιοι δει κατά καιρούς πολύκροτες δίκες, να σταματούν λόγω "ελλείψεως αποδείξεων" η για παραγραφή του αδικήματος λόγω παρέλευσης του χρόνου.

Υποθέσεις που κόστισαν πολλά δισεκατομμύρια και που σε ορισμένες περιπτώσεις, έχτισαν πολιτικές καριέρες υψηλές.

Έχουμε δει παραγραφές οικονομικών εγκλημάτων πολιτικών οργανισμών που σήμερα συμμετέχουν στην διακυβέρνηση του τόπου κι από τις δυο πλευρές των πτερύγων της βουλής.

Όλα αυτά ο γράφων τα θεωρεί ενδεικτικές και δυνητικές απειλές της Δημοκρατίας.

Το ότι ορισμένοι αδαείς μοστράρουν το κάδρο του Τσε η το κάδρο του ακατονόμαστου Γερμανού από πίσω τους και νομίζουν ότι είναι ακτιβιστές και ως τέτοιο θα καταφέρουν να υλοποιήσουν τα όνειρα των πολιτικών τους προγόνων δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.

Αν μιλάμε για Δημοκρατία μιλάμε για σεβασμό σε θεσμούς διαχρονικούς.

Η δικαιοσύνη είναι ένας (αλλά μόνοι τους οι λειτουργοί της αδίκησαν τους εαυτούς τους και την ίδια διαχρονικά)

Οι ΕΔ που καθ' έξιν αδικούνται από όλους μας (τους κάναμε Φιλιππινέζες δια πάσαν νόσον)

Η παιδεία (που την έχουμε αναθέσει κατά καιρούς σε διάφορους σκιτζήδες και που άγεται και φέρεται από τις ορέξεις των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων)

Η υγεία (που είναι έρμαιο των φαρμακοβιομηχανιών και των εμπλεκομένων συμφερόντων σε κάθε επίπεδο της πολιτικής και της επιχειρηματικής ζωής)

Τέλος το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα όπως αυτό θα έπρεπε να λειτουργεί με βάση το σύνταγμα μας (και που επανειλημμένα έχει παραβιάσει ουσιώδη άρθρα του)

Με βάση όλα τα παραπάνω αλήθεια το βρίσκετε σκόπιμο να πανηγυρίσετε για την καταδίκη των ακτιβιστών με τα Μαύρα;