Ο γλάρος και ο αετός

Του Φώτη Μισόπουλου

en marge de la Divine Comédie

Εκείνος, ανοίγοντας αμέσως το γιλέκο του, προσφέρει ένα κομμάτι από το συκώτι του στο πουλί

ΑNDRE' GIDE [1α]

ως την έσχατη συλλαβή του χαρτογραφημένου χρόνου .................................................
στην κάθοδό τους προς τον τεφρό θάνατο
ΣΑΙΞΠΗΡ, ΜΑΚΜΠΈΘ [Πράξη V, σκηνή V] [1β]

1.
........πάντα προσπάθησα να συμπεριφέρομαι σα νάχουμε μπει στη θάλασσα κι αφηνόμαστε στο ρεύμα ή εκείνο το αποξηραμένο έλος τον Δεκέμβριο που οι γλάροι κρατιόταν κυρτοί απέναντι στον άνεμο - μια ελάχιστη ιδέα πάνω απ' τον ορίζοντα -Δεν ξέρω την πόλη μπορώ όμως να γίνω σκληρός οπωσδήποτε την έχω περπατήσει και άλλοτε ξεπερνάει τον κώδικα και το χρονικό της ιδιωτικής ηθικής μου Τις περισσότερες φορές έβρισκα πτώματα πουλιών το πρωί εντελώς απροειδοποίητα - όταν το ρολόι σταματούσε ξαφνικά ανασταίνεται ο ύπνος ήταν φανερό πως μια μικρή εγκαρδιότητα είχε κιόλας αναπτυχθεί τίποτε το εντυπωσιακό ξέρετε - ζέσταινε απλά με τα ιδρωμένα χέρια τα φτερά του πουλιού καθώς έφτανε στην άμμο - ήρθε κοντά στην πόρτα - η συνήθεια να ζω μια ζωή κανονική εμπόδιζε να ευχηθώ ο,τιδήποτε εκείνη ξάπλωσε με την πλάτη γυρισμένη τα μάτια κλειστά το κεφάλι ελαφρώς ανασηκωμένο - είδε όνειρο : ότι αποκοιμήθηκε και είδε όνειρο - Διαλύθηκε - σχεδόν σκόνη το παραμικρό δεν άφησε ίχνος Το όνειρο αυτό : Το όνειρο μέσα στο όνειρο - επιτέλους θα έπαιζε θέατρο για τ' απομεινάρια μιας μέρας -τον έβλεπα πίσω από ένα τάφο με το μπουκάλι υψωμένο να τραβάει ρουφηξιές υπήρχε κι αυτό το είδος διασημότητας να πεθαίνει δίπλα σε μια όμορφη γυναίκα Όπου η βροχή έκοβε μόνο κάτι αραιές σταγόνες περνούσαν

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ : .....μου αρέσει να μη καταλαβαίνουν ότι διαθέτω τον αέρα του δωρητή

Ο ΑΕΤΟΣ : .......ακόμα και μέσα στη νύχτα τα πουλιά ήταν τυλιγμένα στο εκτυφλωτικό φως του μεσημεριού - στο Μεγάλο Καλοκαίρι [παύση] - [Και ξεψύχησε Πήγε στα παρασκήνια μόλις έφτασε σταμάτησε απότομα γλίστρησε πίσω από την πόρτα Σκέφτηκα - έπρεπε να βρει κάτι ευγενικό να προσφέρει ή τουλάχιστο ν' απαγγείλει δυνατά κατά την Νέκυια που εισβάλλει]

2.
......στην από κει μεριά του φράχτη ανάμεσα σε μένα και στα φυλλώματα ή το γρασίδι και τα δέντρα διασταύρωσα τη γνώμη μου για ένα γυναικείο καπέλο με πολύχρωμα φτερά - Μπορείτε να μπείτε μέσα μόλις ετοιμαστείτε - Η γυναίκα έφυγε άνοιξα την πόρτα οπισθοχώρησα ελαφρά δεν ήταν ώρα για φαγητό ακόμα - στάθηκε και ξεφώνιζε όπως ένα μυρμήγκι στην όχθη - περίπου στα πρόθυρα της Αχερούσιας Αθανασίας πνιγμένος στο χείμαρρο των ερωτήσεων τότε ο ίσκιος μου κρεμάστηκε κατακερματισμένος πάνω απ' το ρεύμα του ποταμού

ΤΡΕΠΛΕΒ : ......πιστό πουλί φαίνεται να υποφέρεις λέγε τι θέλεις ;

Ο ΓΛΑΡΟΣ : ......πεινάω

Φάε - είπε - Ο ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝ ΓΑΒΡΙΛΟΒΙΤΣ [2] αποκαλύπτοντας το συκώτι του Το πουλί έφαγε -Με πονάς - είπε ο Τρέπλεβ Ο Γλάρος δεν έκανε τίποτε άλλο εκείνη τη μέρα Ο στρόβιλος έσβηνε στο εφήμερο του νερού που ζυγιάζεται και πετάει ή ταλαντεύεται για λίγο με αρκετή ετοιμότητα στις ομπρέλες των διαφημίσεων και τις άκρες των πεζοδρομίων - Θα έχεις μόνο τον εαυτό μου κι εγώ μόνο εσένα σχολίασε με παραδεκτή σκοπιμότητα ο Τρέπλεβ - οι δυο μας θα ζούμε ανάμεσα στη διαπόμπευση και τη φρίκη πέρα απ' την καθαρτήρια φλόγα εκεί στο αδιέξοδο Στ' οριστικό αδιέξοδο Τάιζε τον Γλάρο και τον έβαζε κάπου να κοιμηθεί περιφρονώντας τις οικογένειες όλου του κόσμου το κάθε σπιτικό που διέθεταν με την άνεση που έδειχνε αδιαφορία ή παρόρμηση και χλεύασε τη δική του μοναξιά Έριξε μια ματιά αργότερα - δεν έχει σημασία ποιος - είδε ότι τα πουλιά ήταν πολύ όμορφα έτσι όπως κοιμόντουσαν το ένα κρυμμένο με το κεφάλι στα φτερά του άλλου τόσο κοντά όπως ένα κουβάρι μαλλί δίχως να ξεχωρίζουν

ΤΡΕΠΛΕΒ : [απευθυνόμενος στον Γλάρο : .....πόσο άργησες να έρθεις [χαϊδεύοντας τα φτερά του]
3.
Ο ΓΛΑΡΟΣ : ....πετάω ξυστά πάνω απ' τη γη νοιώθω τόσο αδύναμοςΤΡΕΠΛΕΒ : ......μίλησε μου για τον έξω κόσμο τι έχουν απογίνει οι σύντροφοι ;

[Χαμογέλασε συνωμοτικά η παρόρμηση να φιλήσει την ουρά στο θαλασσοπούλι φαινόταν ν' αποδέχεται την κλοπή του Προμηθέα εκείνο τον γνήσιο κι αυθόρμητο θαυμασμό για τον μοναδικό νικητή - ευτυχώς που έχω καλό αίμα πρόσθεσε σταματάει αμέσως πήζει εύκολα το βαγόνι είχε κλείσει τη διασταύρωση λυγμοί στοργής κι αμείωτη ανεκτικότητα στις ιδιοτροπίες των πουλιών το χρώμα του αίματος φαινόταν καθαρά στο λαιμό σαν κλωστές λεπτές και υποψίες ιδρώτα - μια τόσο κρύα νύχτα από τότε που είχε συναντηθεί τελευταία φορά μαζί της φορούσε κραγιόν - noblesse oblige] [παύση] 

ΤΡΕΠΛΕΒ : .....όμορφο πουλί πες μου τι έκανες σήμερα ; [3]

[ζάρωσε έπειτα πέταξε σε μια γωνιά του δωματίου - μου εξήγησε πως τα σημάδια αποκτούσαν μια αλλιώτικη ευαισθησία στους τοίχους η αντανάκλαση της κόκκινης κουρτίνας δεν άφηνε να δει το παραμικρό χρώμα θα μπορούσε να είναι το δέρμα κάποιας άλλης γυναίκας - ο γέρος σκέφτηκε κάπως έτσι : οι γυναίκες είναι αιώνιες κι έχουν ψηλό λαιμό - τραβήχτηκε βιαστικά σαν από πρόκληση]

Ο ΓΛΑΡΟΣ : .....περιέφερα τη βουλιμία μου στα πέρατα του γνωστού και άγνωστου κόσμου

ΤΡΕΠΛΕΒ : .....πότε θα πάψεις να είσαι τόσο σκληρός μαζί μου

Ο ΓΛΑΡΟΣ : .....ποτέ ! Μπορώ όμως να γίνω πολύ όμορφος ! [4]

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1α] Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ, νουβέλες, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010

[1β] βλ. εισαγωγικές επιφυλλίδες, στο ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΦΩΚΝΕΡ, Η ΒΟΥΗ ΚΑΙ Η ΜΑΝΙΑ, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010

[2] Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλεβ, κεντρικός ήρωας στον ΓΛΑΡΟ του Άντόν Τσέχωβ

[3] Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ κτλ. ο.π.

[4] O ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ κτλ ο.π.
[5] [σημ. του γραφ. : οι ηθελημένοι αφορισμοί και παραφράσεις ανάγονται κυρίως στο έργο του Ζιντ ο.π.]
[δημοσιεύθηκε αρχές αυτού του έτους με διαφορετικές φωτογραφίες στο neinewsgr.blogspot.com]