Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη εποχή. Η εποχή της ξενοιασιάς και της χαράς, η οποία σηματοδοτούσε τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Αναμνήσεις έντονες και όμορφες, αναμνήσεις που ίσως κάποιους τους στεναχωρούν, γιατί ο χρόνος άλλαξε πολλά. Αναμνήσεις που μας μελαγχολούν, γιατί ήταν πολύ όμορφες, αναμνήσεις μιας εποχής που δε θα ξαναγυρίσει.
Θυμάμαι τις μυρωδιές του χωριού, τον μπαχτσέ της γιαγιάς με τα φρέσκα λαχανικά, τα απογεύματα και τις βόλτες με το ποδήλατο σε όλες τις γειτονιές του χωριού, εκεί όπου στην περιπλάνησή σου μπορούσες να μυρίσεις τα λουλούδια και στα δέντρα να ακούσεις τόσο έντονα τα κελαηδήματα, που έπειτα από χρόνια έμεναν στο μυαλό ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χωριού.
Στο χωριό όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, όλοι με τον τρόπο τους ενδιαφέρονται. Για τους ανθρώπους αυτούς, βλέπεις, είναι περίεργο να δουν πρόσωπα που δε γνωρίζουν, που δεν καλημερίζουν και συνηθίζουν να ρωτούν το γνωστό «Τίνος είσαι εσύ;».
Συνηθίζαμε να ψωνίζουμε από τα παντοπωλείου του Λέανδρου, του Μήτσου και του Κωστή. Ακούγαμε συχνά τον φούρναρη να περνά με το αυτοκίνητό του για να μοιράσει το ψωμί καθημερινά, περιμέναμε πώς και πώς τον πλανόδιο μανάβη Αλέκο για να αγοράσουμε φρούτα και τον Ζαφείρη τον πραματευτή για τα αναγκαία. Συνηθίσαμε να ζούμε σε εκείνους τους ρυθμούς, τους ήρεμους, τους αργούς, τους ευχάριστους.
Αυτές οι αναμνήσεις δε λησμονιούνται, έρχονται απροειδοποίητα κι αφήνουν μια γλυκιά γεύση. Μπορεί να μεγαλώσαμε στα χωριά πίνοντας νερό απ’ το λάστιχο, καταβροχθίζοντας παγωτά, με χτυπημένα γόνατα απ’ το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, ανεβαίνοντας στα δέντρα για να κόψουμε φρούτα, όμως οι αναμνήσεις αυτές χαράχθηκαν βαθιά μέσα μας. Νομίζουμε πως αν επιστρέψουμε θα είναι όλα τα ίδια.
Αλλά ο χρόνος δεν αφήνει τίποτα απείραχτο.
Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε αυτές τις στιγμές, που σήμερα αποκαλούμε αναμνήσεις, και προσπαθούμε να ξαναζήσουμε μέρος αυτών, να κάνουμε κάτι για τον τόπο μας, αυτόν τον τόπο που μας πρόσφερε πολλά κυρίως στα παιδικά μας χρόνια.
Η Ειδομένη των αναμνήσεων…
Θυμάμαι τις μυρωδιές του χωριού, τον μπαχτσέ της γιαγιάς με τα φρέσκα λαχανικά, τα απογεύματα και τις βόλτες με το ποδήλατο σε όλες τις γειτονιές του χωριού, εκεί όπου στην περιπλάνησή σου μπορούσες να μυρίσεις τα λουλούδια και στα δέντρα να ακούσεις τόσο έντονα τα κελαηδήματα, που έπειτα από χρόνια έμεναν στο μυαλό ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χωριού.
Στο χωριό όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, όλοι με τον τρόπο τους ενδιαφέρονται. Για τους ανθρώπους αυτούς, βλέπεις, είναι περίεργο να δουν πρόσωπα που δε γνωρίζουν, που δεν καλημερίζουν και συνηθίζουν να ρωτούν το γνωστό «Τίνος είσαι εσύ;».
Συνηθίζαμε να ψωνίζουμε από τα παντοπωλείου του Λέανδρου, του Μήτσου και του Κωστή. Ακούγαμε συχνά τον φούρναρη να περνά με το αυτοκίνητό του για να μοιράσει το ψωμί καθημερινά, περιμέναμε πώς και πώς τον πλανόδιο μανάβη Αλέκο για να αγοράσουμε φρούτα και τον Ζαφείρη τον πραματευτή για τα αναγκαία. Συνηθίσαμε να ζούμε σε εκείνους τους ρυθμούς, τους ήρεμους, τους αργούς, τους ευχάριστους.
Αυτές οι αναμνήσεις δε λησμονιούνται, έρχονται απροειδοποίητα κι αφήνουν μια γλυκιά γεύση. Μπορεί να μεγαλώσαμε στα χωριά πίνοντας νερό απ’ το λάστιχο, καταβροχθίζοντας παγωτά, με χτυπημένα γόνατα απ’ το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, ανεβαίνοντας στα δέντρα για να κόψουμε φρούτα, όμως οι αναμνήσεις αυτές χαράχθηκαν βαθιά μέσα μας. Νομίζουμε πως αν επιστρέψουμε θα είναι όλα τα ίδια.
Αλλά ο χρόνος δεν αφήνει τίποτα απείραχτο.
Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε αυτές τις στιγμές, που σήμερα αποκαλούμε αναμνήσεις, και προσπαθούμε να ξαναζήσουμε μέρος αυτών, να κάνουμε κάτι για τον τόπο μας, αυτόν τον τόπο που μας πρόσφερε πολλά κυρίως στα παιδικά μας χρόνια.
Η Ειδομένη των αναμνήσεων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.