Την άνοιξη του 1922, τη χρονιά της καταστροφής, στο Μπακίρκιοϊ (ελληνιστί Μακρυχώρι) της Κωνσταντινούπολης, γεννήθηκε ένα αγοράκι που πατέρας του ήταν ένας Έλληνας της Πόλης και μητέρα του μία Ελληνίδα χήρα που από τον πρώτο γάμο της είχε άλλα δύο παιδιά. Βαφτίστηκε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της συνοικίας τους και πήρε το όνομα Ιωάννης.
Με την συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, η οικογένεια με τα τρία παιδιά ήρθε το 1924 στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε σε ένα χωριό της Μακεδονίας.
Μεγάλωσε ο Γιάννης μέσα στη φτώχεια της δεκαετίας του 1920 και του 30. Το 1933 πέθανε ο πατέρας του από ελονοσία που θέριζε τότε τον κόσμο. Ο Γιάννης τέλειωσε το Δημοτικό αλλά δεν πήρε ποτέ το ‘’χαρτί’’ όπως έλεγε το απολυτήριο, επειδή η χήρα μάνα του με τρία ορφανά παιδιά δεν είχε να πληρώσει κάποια λεφτά που χρειάζονταν. Κι έμεινε ο Γιάννης σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του με τον καημό ότι δεν είχε το ’’χαρτί’’.
Γερμανική κατοχή και ο εικοσάχρονος Γιάννης, εντάσσεται στο ΕΑΜ για να κάνει το πατριωτικό του καθήκον. Απελευθέρωση και ο Γιάννης δουλεύει στα χωράφια και στους μπαξέδες της οικογένειας. Είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη του. Παρ’ όλη τη μικρή του μόρφωση, αγαπάει τη γνώση και καταλαβαίνει την αξία των βιβλίων για την ολοκληρωμένη πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.
Το 1949 ο Γιάννης παντρεύεται μια συγχωριανή του και αποκτά δύο παιδιά. Σε μια Ελλάδα που παλεύει να επουλώσει τις πληγές της Κατοχής και του Εμφυλίου, παλεύει κι ο Γιάννης καθημερινά στα χωράφια, στους μπαξέδες στα οικόσιτα ζώα αλλά και σε δική του προσωπική δουλειά για να τα φέρει βόλτα και να αναστήσει τα δυο παιδιά του.
Βλέπει μακριά ο Γιάννης. Λατρεύει τα παιδιά του και επενδύει πολλά στην πολύπλευρη μόρφωσή τους. Τέλη δεκαετίας του 50 και αρχές της δεκαετίας του 60, εποχές απόλυτης φτώχειας και ο πλασιέ βιβλίων έρχεται στο χωριό ξέροντας ότι θα πουλήσει (με δόσεις) σίγουρα ένα βιβλίο κάθε φορά. Ο αγοραστής δεν είναι άλλος παρά ο Γιάννης.
Γκρινιάζει η γυναίκα του.
-Βρε Γιάννη, εδώ παλεύουμε για να ζήσουμε κι εσύ ξοδεύεις λεφτά για βιβλία;
-Σταμάτα την γκρίνια ρε γυναίκα. Τα βιβλία αυτά είναι η καλύτερη περιουσία που έχουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Θα μορφωθούν ουσιαστικά και θα ανοίξουν οι ορίζοντες του μυαλού τους.
Και τα δυο παιδιά του Γιάννη είχαν στο σπίτι τους την πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια ‘’Θησαυρός γνώσεων’’, είχαν την ωραιότερη ‘’Ελληνική μυθολογία’’ του Γάλλου Ζακ Ρισπέν, είχαν την ‘’Παγκόσμια ανθολογία παιδικού διηγήματος’’, είχαν την ‘’Παγκόσμια ανθολογία παιδικού ποιήματος’’ είχαν…και τι δεν είχαν. Τα δυο παιδιά ρούφαγαν κυριολεκτικά τα εξωσχολικά βιβλία.
Περνούν τα χρόνια και ο Γιάννης διδάσκει τα παιδιά του με έναν δικό του τρόπο. Όχι με τον στείρο συμβουλευτισμό αλλά με το παράδειγμα.
Ο Γιάννης θεωρεί ότι Χριστιανισμός είναι ο λόγος του Χριστούλη και η μετουσίωσή του σε πράξη. Έτσι γαλουχεί τα δυο παιδιά του. Προσεύχεται μόνος του σε άδειες εκκλησιές. Προσεύχεται στο Θεό να προστατεύει τα παιδιά του και τα παιδιά όλου του κόσμου. Δεν είναι θρησκοκάπηλος. Σέβεται τη θρησκεία του κάθε ανθρώπου. Σέβεται ακόμα και τον άθεο. Ο Χριστιανισμός-λέει στα παιδιά του-είναι κάτι εντελώς εσωτερικό και δεν πρέπει να διαλαλείται.
Το ίδιο και στην πολιτική. Ιδεολογικοπολιτικά ανήκει στην κεντροαριστερά αλλά σέβεται τις πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου. Σε εποχές πολιτικού φανατισμού, δεν μαλώνει και δεν λογομαχεί καν για τα πολιτικά με κανέναν.
Ο Γιάννης αγαπάει την πατρίδα αλλά δεν είναι πατριδοκάπηλος. Σέβεται οποιονδήποτε αγαπάει την δική του πατρίδα όπως κι αυτός τη δική του. Δεν κομπάζει για τη μοναδικότητα της πατρίδας του, δεν φωνασκεί, δεν μαλώνει. Διδάσκει στα παιδιά του πως κέντρο της ιδεολογίας τους πρέπει να είναι όχι αποκλειστικά ο Έλληνας, όχι αποκλειστικά ο Χριστιανός αλλά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπου γης. Καμαρώνει όταν βλέπει τα παιδιά του να ξοδεύουν το χαρτζιλίκι τους στην αγορά βιβλίων και δίσκων μουσικής, στο καλό θέατρο και στον ποιοτικό κινηματογράφο. Χαίρεται που μπόλιασε τα παιδιά του με ένα ισχυρό αξιακό σύστημα για να πορεύονται στη ζωή τους.
Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος πέθανε την άνοιξη του 1989 στα 67 του χρόνια, αφήνοντας παρακαταθήκη στα δυο παιδιά του τις αξίες με τις οποίες τα γαλούχησε. Δίδαξε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αυτός, που ένα Δημοτικό σχολείο τέλειωσε χωρίς μάλιστα να πάρει και το ‘’χαρτί’’. Δίδαξε όσα δεν μπόρεσαν να διδάξουν στα παιδιά τους σοφοί καθηγητές Πανεπιστημίων και επώνυμοι της Επιστήμης και της Τέχνης.
Υ.Γ. 1 Συμπληρώθηκαν φέτος 30 χρόνια από το θάνατό του και το κείμενο αυτό
είναι ένα μικρό και ταπεινό θυμίαμα στη μνήμη του.
Υ.Γ. 2 Το χωριό της Μακεδονίας είναι τα Διαβατά Θεσσαλονίκης.
Υ.Γ. 3 Ο άνθρωπος αυτός είναι ο πατέρας μου Γιάννης Ιωσηφίδης.
Μεγάλωσε ο Γιάννης μέσα στη φτώχεια της δεκαετίας του 1920 και του 30. Το 1933 πέθανε ο πατέρας του από ελονοσία που θέριζε τότε τον κόσμο. Ο Γιάννης τέλειωσε το Δημοτικό αλλά δεν πήρε ποτέ το ‘’χαρτί’’ όπως έλεγε το απολυτήριο, επειδή η χήρα μάνα του με τρία ορφανά παιδιά δεν είχε να πληρώσει κάποια λεφτά που χρειάζονταν. Κι έμεινε ο Γιάννης σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του με τον καημό ότι δεν είχε το ’’χαρτί’’.
Γερμανική κατοχή και ο εικοσάχρονος Γιάννης, εντάσσεται στο ΕΑΜ για να κάνει το πατριωτικό του καθήκον. Απελευθέρωση και ο Γιάννης δουλεύει στα χωράφια και στους μπαξέδες της οικογένειας. Είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη του. Παρ’ όλη τη μικρή του μόρφωση, αγαπάει τη γνώση και καταλαβαίνει την αξία των βιβλίων για την ολοκληρωμένη πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.
Το 1949 ο Γιάννης παντρεύεται μια συγχωριανή του και αποκτά δύο παιδιά. Σε μια Ελλάδα που παλεύει να επουλώσει τις πληγές της Κατοχής και του Εμφυλίου, παλεύει κι ο Γιάννης καθημερινά στα χωράφια, στους μπαξέδες στα οικόσιτα ζώα αλλά και σε δική του προσωπική δουλειά για να τα φέρει βόλτα και να αναστήσει τα δυο παιδιά του.
Βλέπει μακριά ο Γιάννης. Λατρεύει τα παιδιά του και επενδύει πολλά στην πολύπλευρη μόρφωσή τους. Τέλη δεκαετίας του 50 και αρχές της δεκαετίας του 60, εποχές απόλυτης φτώχειας και ο πλασιέ βιβλίων έρχεται στο χωριό ξέροντας ότι θα πουλήσει (με δόσεις) σίγουρα ένα βιβλίο κάθε φορά. Ο αγοραστής δεν είναι άλλος παρά ο Γιάννης.
Γκρινιάζει η γυναίκα του.
-Βρε Γιάννη, εδώ παλεύουμε για να ζήσουμε κι εσύ ξοδεύεις λεφτά για βιβλία;
-Σταμάτα την γκρίνια ρε γυναίκα. Τα βιβλία αυτά είναι η καλύτερη περιουσία που έχουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Θα μορφωθούν ουσιαστικά και θα ανοίξουν οι ορίζοντες του μυαλού τους.
Και τα δυο παιδιά του Γιάννη είχαν στο σπίτι τους την πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια ‘’Θησαυρός γνώσεων’’, είχαν την ωραιότερη ‘’Ελληνική μυθολογία’’ του Γάλλου Ζακ Ρισπέν, είχαν την ‘’Παγκόσμια ανθολογία παιδικού διηγήματος’’, είχαν την ‘’Παγκόσμια ανθολογία παιδικού ποιήματος’’ είχαν…και τι δεν είχαν. Τα δυο παιδιά ρούφαγαν κυριολεκτικά τα εξωσχολικά βιβλία.
Περνούν τα χρόνια και ο Γιάννης διδάσκει τα παιδιά του με έναν δικό του τρόπο. Όχι με τον στείρο συμβουλευτισμό αλλά με το παράδειγμα.
Ο Γιάννης θεωρεί ότι Χριστιανισμός είναι ο λόγος του Χριστούλη και η μετουσίωσή του σε πράξη. Έτσι γαλουχεί τα δυο παιδιά του. Προσεύχεται μόνος του σε άδειες εκκλησιές. Προσεύχεται στο Θεό να προστατεύει τα παιδιά του και τα παιδιά όλου του κόσμου. Δεν είναι θρησκοκάπηλος. Σέβεται τη θρησκεία του κάθε ανθρώπου. Σέβεται ακόμα και τον άθεο. Ο Χριστιανισμός-λέει στα παιδιά του-είναι κάτι εντελώς εσωτερικό και δεν πρέπει να διαλαλείται.
Το ίδιο και στην πολιτική. Ιδεολογικοπολιτικά ανήκει στην κεντροαριστερά αλλά σέβεται τις πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου. Σε εποχές πολιτικού φανατισμού, δεν μαλώνει και δεν λογομαχεί καν για τα πολιτικά με κανέναν.
Ο Γιάννης αγαπάει την πατρίδα αλλά δεν είναι πατριδοκάπηλος. Σέβεται οποιονδήποτε αγαπάει την δική του πατρίδα όπως κι αυτός τη δική του. Δεν κομπάζει για τη μοναδικότητα της πατρίδας του, δεν φωνασκεί, δεν μαλώνει. Διδάσκει στα παιδιά του πως κέντρο της ιδεολογίας τους πρέπει να είναι όχι αποκλειστικά ο Έλληνας, όχι αποκλειστικά ο Χριστιανός αλλά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπου γης. Καμαρώνει όταν βλέπει τα παιδιά του να ξοδεύουν το χαρτζιλίκι τους στην αγορά βιβλίων και δίσκων μουσικής, στο καλό θέατρο και στον ποιοτικό κινηματογράφο. Χαίρεται που μπόλιασε τα παιδιά του με ένα ισχυρό αξιακό σύστημα για να πορεύονται στη ζωή τους.
Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος πέθανε την άνοιξη του 1989 στα 67 του χρόνια, αφήνοντας παρακαταθήκη στα δυο παιδιά του τις αξίες με τις οποίες τα γαλούχησε. Δίδαξε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αυτός, που ένα Δημοτικό σχολείο τέλειωσε χωρίς μάλιστα να πάρει και το ‘’χαρτί’’. Δίδαξε όσα δεν μπόρεσαν να διδάξουν στα παιδιά τους σοφοί καθηγητές Πανεπιστημίων και επώνυμοι της Επιστήμης και της Τέχνης.
Υ.Γ. 1 Συμπληρώθηκαν φέτος 30 χρόνια από το θάνατό του και το κείμενο αυτό
είναι ένα μικρό και ταπεινό θυμίαμα στη μνήμη του.
Υ.Γ. 2 Το χωριό της Μακεδονίας είναι τα Διαβατά Θεσσαλονίκης.
Υ.Γ. 3 Ο άνθρωπος αυτός είναι ο πατέρας μου Γιάννης Ιωσηφίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.