Κάποτε συν-όλοι μας με θαρραλέο το βλέμμα, με συνεπαρμένο το νου, με ενθουσιώσα την καρδιά και το στόμα, με αλληλέγγυα αποφασιστικότητα επιδοτούσαμε το παρόν και το μέλλον του λαού μας, την εθνική μας επιβιωματική ελπίδα χιλιάδων χρόνων, και συνάμα τη δημιουργική πολιτισμική μας συνδρομή στα πανανθρώπινα.
Ένα παρόν και ένα μέλλον, βαπτισμένα στο χιλιάκουστο λειτουργικό κι υμνολογικό “…νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων” του αειζώντος αληθινού Θεού των απάντων, που για χιλιάδες χρόνια ευδόκησε και ανακιρνάται με τη σμικρή μας ζωή και τη μεγάλη μας ιστορία ως Αυτοζωή και Αυτοαιωνιότητα.
Σήμερα, και σαν άκουσμα και σαν μελωδική “γραμμή”, αυτό το εκκλησιαστικό μελώδημα με το συνταιριασμένο πατριωτικό μας πολιτισμικό ισοκράτημα αρχίζουν να περιθωριοποιούνται στην προοδευμένη νεοελλαδική μας εκδοχή και να “αγνωστοποιούνται” στα παιδιά μας.
Σήμερα, και σαν άκουσμα και σαν μελωδική “γραμμή”, αυτό το εκκλησιαστικό μελώδημα με το συνταιριασμένο πατριωτικό μας πολιτισμικό ισοκράτημα αρχίζουν να περιθωριοποιούνται στην προοδευμένη νεοελλαδική μας εκδοχή και να “αγνωστοποιούνται” στα παιδιά μας.
Με μιαν αναιδή εκδοχή που απεκδύεται και το “μας” και το “νεοελλαδική”, και μεταβολίζεται σε φερέφωνο δουλοπρέπειας, με προκάλυμμα την ηλεκτρονική εξέλιξη, δίχως καν να “ηλεκτρίζεται” από τις ηρωϊκές μνήμες.
Οι αναμνήσεις αυτές καταλογίζονται δήθεν σαν ανούσια παρελθοντολογία. Αλλά τότε τι είναι η παγκόσμια ιστορία στις μέχρι τούδε βαθμίδες και εκδοχές της; Γραμμένη σε αρχαίους κώδικες χειρόγραφους η σε νεοτερικότερα βιβλία τυπογραφείου η και σε νεότατες ηλεκτρονικές αποτυπώσεις κάθε λογής ιστοσελίδων, δεν αναφέρεται σε ιστορημένο “παρελθόν” και στη συμβολή των ανθρώπων περί το στήσιμο εκείνου του παρελθόντος;
Οι αναμνήσεις αυτές καταλογίζονται δήθεν σαν ανούσια παρελθοντολογία. Αλλά τότε τι είναι η παγκόσμια ιστορία στις μέχρι τούδε βαθμίδες και εκδοχές της; Γραμμένη σε αρχαίους κώδικες χειρόγραφους η σε νεοτερικότερα βιβλία τυπογραφείου η και σε νεότατες ηλεκτρονικές αποτυπώσεις κάθε λογής ιστοσελίδων, δεν αναφέρεται σε ιστορημένο “παρελθόν” και στη συμβολή των ανθρώπων περί το στήσιμο εκείνου του παρελθόντος;
Αν δεν ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει να εφεύρουμε μιαν άλλη γλωσσική φόρμα, εκτός από τη λέξη “ιστορία”, για να καταφάσκουμε τις ανιστορικές σύγχρονες φαντασιώσεις των διεθνιστικών φερεφώνων, υπαλλήλων των μοντέρνων αλαζόνων της παγκοσμιότητος. Όμως, αυτό ούτε θα είναι ούτε και θα λέγεται “ιστορία”! Ιστορία δεν είναι ο,τι ο καθένας αντιλαμβάνεται μυθιστορηματικά η νομίζει παρορμητικά και παρερμηνευτικά, ως εκδοχή μιας παραμορφωτικής ισοπεδωτικής διπλωματίας.
Διότι η ιστορία κατά τούτο είναι δραματική, διότι συνιστά δράμα, γεγονός, αντικειμενική πραγματικότητα, στην οποία συνέδραμε το παρελθόν, λαχταρώντας ένα δυναμικότερο η ειρηνικότερο έστω μέλλον. Πάντως, όχι το μη υποστάν εισέτι “μέλλον”, με αντιστορικές διαγραφές του ιστορικού παρελθόντος και ανιστορικές απογραφές του… ιστορικού μέλλοντος.
Και ερχόμεθα στην ιστορία μας και στη σημερινή ιστορική μας Επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Καταφεύγουμε στα πεπραγμένα των ηρώων μας. Είναι καταγραμμένα στα ιδιόχειρα η τα υπαγορευμένα Απομνημονεύματά τους· τα οποία επί μιαν 200ετια και πλέον ούτε αναιρέθηκαν καθ᾽ εαυτά η απ᾽ αλλήλων η και από τους ιστορικούς επιστήμονες, ημετέρους και ξένους.
Και ερχόμεθα στην ιστορία μας και στη σημερινή ιστορική μας Επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Καταφεύγουμε στα πεπραγμένα των ηρώων μας. Είναι καταγραμμένα στα ιδιόχειρα η τα υπαγορευμένα Απομνημονεύματά τους· τα οποία επί μιαν 200ετια και πλέον ούτε αναιρέθηκαν καθ᾽ εαυτά η απ᾽ αλλήλων η και από τους ιστορικούς επιστήμονες, ημετέρους και ξένους.
Όμως, σήμερα, και καταφρονούνται και χλευάζονται και εμπαροινούνται από το μεθυσμένο παραλογικό διεθνισμό, έναν διεθνισμό δίχως ανθρωπιά και ήθος, δίχως ίχνος σωφρονισμένης λογικής, και άρα εργαλείο καθολικής ισοπέδωσης, καθολικής μεταποίησης ανθρώπων και πραγμάτων σε ευχείρωτα είδη μεταπωλήσεων.
Δεν “αποφάσκω” τις δήθεν διεθνικές ενοποιούς πανανθρώπινες καταφάσεις. Ούτε όμως διανοούμαι ―ούτε άλλωστε δικαιούμαι― να απεκδυθώ το εθνικό μας γονιδίωμα, για να αποδεχθώ τον οιονδήποτε ανιστορικό οδοστρωτήρα συνειδήσεων. Δεν είναι μόνο ζήτημα πατριωτισμού και στοιχειώδους ταυτοποίησης, αυτή η διαφωνία της καρδιάς και της σκέψης. Είναι και ζήτημα κατάφασης μιας ιστορίας αιώνων πολιτισμού, που τον υιοθέτησε μάλιστα ως γλώσσα ζωής και εγχειρίδιο εργασίας η πανάγια αποκάλυψη του ζώντος Θεού μας! Ο απερινόητος Θεός ευδόκησε να εκφρασθεί ελληνικά η θεολογία των ιερών Ευαγγελίων και των Οικουμενικών Συνόδων, εκείνο το “έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν”!
Πόσοι και πόσοι διαπρεπείς ξένοι επιστήμονες, σε Δύση και Ανατολή, πανθομολογούν τα χρεωστικά τους στην ελληνική γλώσσα ως γλώσσα του Ευαγγελίου και των Πατέρων και των Συνόδων! Κάτοχοι μεταπτυχιακών σπουδών στη γλωσσική/επιστημονική οριοθεσία των σημερινών τρανών χωρών της παγκοσμιοποίησης· και όμως, όταν γεύτηκαν την ελληνική ως ιδίαν πανανθρώπινη γλώσσα και απογεύτηκαν με αμεσότητα τη θεολογική εκφραστική “εγχωρικότητα” της θεολογικής αποκαλύψεως του Απεριχωρήτου και Ανεκφράστου, δεν έπαψαν έκτοτε να τονίζουν την αξία του πολιτισμικού αυτού εργαλείου του ελληνισμού.
Κι εμείς πως αποτολμούμε και απεκδυόμεθα ο,τι ενέπνευσε αυτός ο βαπτισμένος και ιερωμένος πολιτισμός, στους πονεμένους ιστορικούς του μεταβολισμούς; Πως απεκδυόμεθα τη λεβεντιά και το φιλότιμο, τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, τη συναίσθηση των ημαρτημένων και την ομολογία της μετάνοιας, τους επωνύμους και τους ανωνύμους, τους ευαρίθμους απολειφθέντας, τους απροσκύνητους των αλλοπίστων; Τι κι αν έπεσαν θύματα της δόλιας διπλωματίας των… φιλελλήνων κυρίως αλλοδόξων η και της πολιτικής των ομοδόξων.
Δεν “αποφάσκω” τις δήθεν διεθνικές ενοποιούς πανανθρώπινες καταφάσεις. Ούτε όμως διανοούμαι ―ούτε άλλωστε δικαιούμαι― να απεκδυθώ το εθνικό μας γονιδίωμα, για να αποδεχθώ τον οιονδήποτε ανιστορικό οδοστρωτήρα συνειδήσεων. Δεν είναι μόνο ζήτημα πατριωτισμού και στοιχειώδους ταυτοποίησης, αυτή η διαφωνία της καρδιάς και της σκέψης. Είναι και ζήτημα κατάφασης μιας ιστορίας αιώνων πολιτισμού, που τον υιοθέτησε μάλιστα ως γλώσσα ζωής και εγχειρίδιο εργασίας η πανάγια αποκάλυψη του ζώντος Θεού μας! Ο απερινόητος Θεός ευδόκησε να εκφρασθεί ελληνικά η θεολογία των ιερών Ευαγγελίων και των Οικουμενικών Συνόδων, εκείνο το “έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν”!
Πόσοι και πόσοι διαπρεπείς ξένοι επιστήμονες, σε Δύση και Ανατολή, πανθομολογούν τα χρεωστικά τους στην ελληνική γλώσσα ως γλώσσα του Ευαγγελίου και των Πατέρων και των Συνόδων! Κάτοχοι μεταπτυχιακών σπουδών στη γλωσσική/επιστημονική οριοθεσία των σημερινών τρανών χωρών της παγκοσμιοποίησης· και όμως, όταν γεύτηκαν την ελληνική ως ιδίαν πανανθρώπινη γλώσσα και απογεύτηκαν με αμεσότητα τη θεολογική εκφραστική “εγχωρικότητα” της θεολογικής αποκαλύψεως του Απεριχωρήτου και Ανεκφράστου, δεν έπαψαν έκτοτε να τονίζουν την αξία του πολιτισμικού αυτού εργαλείου του ελληνισμού.
Κι εμείς πως αποτολμούμε και απεκδυόμεθα ο,τι ενέπνευσε αυτός ο βαπτισμένος και ιερωμένος πολιτισμός, στους πονεμένους ιστορικούς του μεταβολισμούς; Πως απεκδυόμεθα τη λεβεντιά και το φιλότιμο, τον ηρωισμό και την αυτοθυσία, τη συναίσθηση των ημαρτημένων και την ομολογία της μετάνοιας, τους επωνύμους και τους ανωνύμους, τους ευαρίθμους απολειφθέντας, τους απροσκύνητους των αλλοπίστων; Τι κι αν έπεσαν θύματα της δόλιας διπλωματίας των… φιλελλήνων κυρίως αλλοδόξων η και της πολιτικής των ομοδόξων.
Το έθνος δεν έπαψε να ανίσταται, βαστώντας και βασταζόμενο απ᾽ το χέρι νεομαρτύρων και ισαποστόλων και εθναποστόλων. Εκείνων που ενέπνευσαν την ανάσταση ως προσευχή και διεκδίκηση. Και στέκονται μυστικά συμβολιζόμενοι στη γαλανόλευκη σημαία την ελληνική με πεμπτουσία το σταυρό του αναστημένου Σωτήρος του κόσμου, το σταυρό της αναστημένης παλιγγενεσίας μας.
Κι ερχόμεθα στα αλγεινά κι απισχνασμένα της μεταβολισμένης “προόδου”… της δημογραφικής συρρίκνωσης και αλλοίωσης, της οικονομικής κρίσης και εκπώλησης, του άλυτου προσφυγισμού, με πρόταγμα αλλοτρίωσης τον εκφυλισμό που εκπολεμά αλύπητα συνειδήσεις και ελπίδες. Κι όλα αυτά, μέσα σε ένα διεθνές κλίμα τόσο απρόσφορο και για μας τους ανθρώπους και για την κτίση ολάκερη.
Συνεπιβιώνουμε ως λαός επί των ημερών του μεταπολεμικού Ο.Η.Ε. και της μεταπολεμικής Ε.Ε., ονοματισμένων ειρηνιστικών διεθνικών κι ευρωπαϊκών σχημάτων. Και όμως, ήδη οσφραινόμεθα με αγωνία τόσες τροφοδοτικές εστίες για έναν πιο αδυσώπητο πόλεμο από το Β Παγκόσμιο. Τα πανανθρώπινα προβλήματα γίνονται οξύτερα και τραγικότερα στα χρόνια μας, με μιαν αμεσότητα πιο άμεση κι από την αναπνοή στη δική μας κρατική ενδο-χώρα που μεταποιείται από ετών και κυρίως σήμερα σε χώρο οικονομικών μεταναστών και πολεμικών προσφύγων. Ο πανανθρώπινος αδιέξοδος πόνος μας αγγίζει αμεσότερα.
Αν σταθούμε δίχως εθνική συνείδηση, δίχως εθνική ταυτότητα, δίχως εθνική πολιτισμική ποιότητα ―κι όλα αυτά, δίχως τον πιστευθέντα και λατρευθέντα Χριστό των ηρώων πατέρων και των αγίων Πατέρων μας και εκτός Εκκλησίας μας― τότε ο οδοστρωτήρας του εθνικού εκμηδενισμού θα κινηθεί με ταχύτερη άνεση στον τόπο μας, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας.
Σήμερα, η Εθνική Αντίσταση δεν γίνεται παρά να κυριολεκτείται ως πανεθνική μνήμη Χριστού, όπως την κομίζει μέχρι τις δύστηνες μέρες μας η εκκλησιασμένη μνήμη των ηρώων μας, η εκκλησιασμένη παράδοσή μας, η εκκλησιασμένη παρουσία της “μικρής (όσης) ζύμης”.
Η σημερινή θεμελιώδης Εθνική μας Επέτειος, σοφά ανταμωμένη με την αναγέννηση-σωτηρία του πανανθρώπου εν Χριστώ, ανταμωμένη με τον Ευαγγελισμό της Δέσποινάς μας Θεοτόκου, της Παμ-μήτορος του κόσμου και Μητέρας του ορθόδοξου χριστιανικού μας λαού, γι᾽ αυτό ορίστηκε από τους διάτρητους με βόλια ήρωες του 1821.
Για να θυμόμαστε εμβιώνοντες την ιστορία τους ως ιστορία μας.
Και για να ζούμε ανταμωμένοι κι αγκαλιασμένοι με τα χέρια της πίστης και της πατρίδας με τους σουβλισμένους, τους κρεμασμένους, τους πυρίκαυστους, τους μαχαιρωμένους, τους μέχρις εσχάτων. Ώστε να παραμένουν και δικοί μας, για να είμαστε δικοί τους και προπαντός του Χριστού και της Παναγιάς μας μέχρις εσχάτων και πέραν των εσχάτων.
Χρόνια πολλά αμοιβαία σε όλους. Με ολόρθη τη λεβεντιά των διασήμων βεβιωμένων πιστευμάτων και ιδανικών της εγχριστωμένης φυλής μας. Απέναντι σε τόσους αμφισβητίες της ελευθερίας μας της εθνικής και της Αγιοπνευματικής. Για να είναι και η ανθρωπιά μας ακμαία και πληρέστερη, τ.ε. λυτρωμένη και λυτρωτική. Χωρίς φόβο και πάθος, μα και δίχως αφομοιώσιμη δουλικότητα…
Κι ερχόμεθα στα αλγεινά κι απισχνασμένα της μεταβολισμένης “προόδου”… της δημογραφικής συρρίκνωσης και αλλοίωσης, της οικονομικής κρίσης και εκπώλησης, του άλυτου προσφυγισμού, με πρόταγμα αλλοτρίωσης τον εκφυλισμό που εκπολεμά αλύπητα συνειδήσεις και ελπίδες. Κι όλα αυτά, μέσα σε ένα διεθνές κλίμα τόσο απρόσφορο και για μας τους ανθρώπους και για την κτίση ολάκερη.
Συνεπιβιώνουμε ως λαός επί των ημερών του μεταπολεμικού Ο.Η.Ε. και της μεταπολεμικής Ε.Ε., ονοματισμένων ειρηνιστικών διεθνικών κι ευρωπαϊκών σχημάτων. Και όμως, ήδη οσφραινόμεθα με αγωνία τόσες τροφοδοτικές εστίες για έναν πιο αδυσώπητο πόλεμο από το Β Παγκόσμιο. Τα πανανθρώπινα προβλήματα γίνονται οξύτερα και τραγικότερα στα χρόνια μας, με μιαν αμεσότητα πιο άμεση κι από την αναπνοή στη δική μας κρατική ενδο-χώρα που μεταποιείται από ετών και κυρίως σήμερα σε χώρο οικονομικών μεταναστών και πολεμικών προσφύγων. Ο πανανθρώπινος αδιέξοδος πόνος μας αγγίζει αμεσότερα.
Αν σταθούμε δίχως εθνική συνείδηση, δίχως εθνική ταυτότητα, δίχως εθνική πολιτισμική ποιότητα ―κι όλα αυτά, δίχως τον πιστευθέντα και λατρευθέντα Χριστό των ηρώων πατέρων και των αγίων Πατέρων μας και εκτός Εκκλησίας μας― τότε ο οδοστρωτήρας του εθνικού εκμηδενισμού θα κινηθεί με ταχύτερη άνεση στον τόπο μας, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας.
Σήμερα, η Εθνική Αντίσταση δεν γίνεται παρά να κυριολεκτείται ως πανεθνική μνήμη Χριστού, όπως την κομίζει μέχρι τις δύστηνες μέρες μας η εκκλησιασμένη μνήμη των ηρώων μας, η εκκλησιασμένη παράδοσή μας, η εκκλησιασμένη παρουσία της “μικρής (όσης) ζύμης”.
Η σημερινή θεμελιώδης Εθνική μας Επέτειος, σοφά ανταμωμένη με την αναγέννηση-σωτηρία του πανανθρώπου εν Χριστώ, ανταμωμένη με τον Ευαγγελισμό της Δέσποινάς μας Θεοτόκου, της Παμ-μήτορος του κόσμου και Μητέρας του ορθόδοξου χριστιανικού μας λαού, γι᾽ αυτό ορίστηκε από τους διάτρητους με βόλια ήρωες του 1821.
Για να θυμόμαστε εμβιώνοντες την ιστορία τους ως ιστορία μας.
Και για να ζούμε ανταμωμένοι κι αγκαλιασμένοι με τα χέρια της πίστης και της πατρίδας με τους σουβλισμένους, τους κρεμασμένους, τους πυρίκαυστους, τους μαχαιρωμένους, τους μέχρις εσχάτων. Ώστε να παραμένουν και δικοί μας, για να είμαστε δικοί τους και προπαντός του Χριστού και της Παναγιάς μας μέχρις εσχάτων και πέραν των εσχάτων.
Χρόνια πολλά αμοιβαία σε όλους. Με ολόρθη τη λεβεντιά των διασήμων βεβιωμένων πιστευμάτων και ιδανικών της εγχριστωμένης φυλής μας. Απέναντι σε τόσους αμφισβητίες της ελευθερίας μας της εθνικής και της Αγιοπνευματικής. Για να είναι και η ανθρωπιά μας ακμαία και πληρέστερη, τ.ε. λυτρωμένη και λυτρωτική. Χωρίς φόβο και πάθος, μα και δίχως αφομοιώσιμη δουλικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.