Συνεχίζονται οι προβολές στον Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο “Δημήτριος Ζωηρός” με την ταινία “ΝΟ” στις 10 και 11 Ιουλίου 2018 στις 9.30 το βράδυ. Τα δροσερά καλοκαιρινά βράδια μας περιμένουν στο λόφο του Άι-Γιώργη.
Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της.
Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της.
O Gael Garcia Bernal υποδύεται έναν παράτολμο νέο, στέλεχος μιας διαφημιστικής εταιρίας που ηγείται της εκστρατείας ‘ΝΟ’, εναντίον του Πινοσέτ.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους καθεστωτικούς ο René Saavedra παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν την χώρα τους.
Νο
Σκηνοθεσία:Pablo Larraín
Σενάριο: Pedro Peirano
Πρωταγωνιστούν: Gael Garcia Bernal
Χώρα:Χιλή, Γαλλία, ΗΠΑ
Διάρκεια:118'
Έτος : 2012
Είδος ταινίας: Δραματική
Βραβεία: Υποψήφια Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας στα 85α βραβεία Όσκαρ ,Art Cinema Award στο 65ο Φεστιβάλ Καννών,βραβείο κοινού στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Κριτική Γιώργου Κρασσακόπουλου στο FLIX
O Πάμπλο Λαραΐν ασχολείται για τρίτη φορά με την ιστορία της δικτατορίας στη χώρα του, όμως αντίθετα από τις δυο προηγούμενες ταινίες του το «Tony Manero» και το «Post Mortem», δεν χρησιμοποιεί την εποχή σαν σκηνικό, ούτε την μυθοπλασία σαν μεταφορά για να μιλήσει για όσα τον ενδιαφέρουν.
Εδώ παίρνει μια αληθινή ιστορία, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφηγείται με λεπτομέρειες το παρασκήνιο μιας διαδικασίας που έφερε πίσω την δημοκρατία στη Χιλή. Και όχι ακριβώς παράδοξα, κάνει την πιο αποτελεσματική και πετυχημένη ταινία της φιλμογραφίας του και μαζί την πιο βαθιά πολιτική.
Απαλλαγμένο από την συμβολική φύση που έμοιαζε να κρατάει πίσω τις δυο προηγούμενες ταινίες του, από την ανάγκη να εφεύρει μια καινούρια μυθοπλασία που να χωρά στο πλαίσιο της Ιστορίας, το «NO» κάνει την αλήθεια σινεμά. Όμως όπως συμβαίνει στις σπουδαίες ταινίες, το αποτέλεσμα την ξεπερνά, για να μεταδώσει κάτι που πάει πέρα από την εξιστόρηση των γεγονότων.
Έτσι το «NO», δεν είναι απλά μια λεπτομερής εξιστόρηση του πως κερδήθηκε το δημοψήφισμα εναντίον του Πινοσέτ, αλλά μαζί ένα συναρπαστικό θρίλερ για έναν αγώνα εναντίον γιγάντων, μια διαπεραστική ματιά στα γρανάζια της πολιτικής, μια εξαιρετική απεικόνιση της Χιλιανής κοινωνίας σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της.
Και την ίδια στιγμή, μια ματιά στην ζωή του ανθρώπου που βρίσκεται στην καρδιά της ιστορίας και τον οποίο ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ υποδύεται με μια ενέργεια και αλήθεια που σε παρασύρει, αλλά και μια χρήσιμη αντιστοίχηση του κόσμου της διαφήμισης με αυτόν της πολιτικής.
Ο Λαραΐν συνθέτει όλες τις παραπάνω συνιστώσες, σε ένα φιλμ που ακόμη κι αν χτίζεται πάνω σε διαλόγους και ιδέες δεν χάνει στιγμή τον ρυθμό του, αντίθετα βρίσκει τις καλύτερες στιγμές του όταν βυθίζεται στις λεπτομέρειες της καμπάνιας που ενορχηστρώνουν τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Τότε είναι που γίνεται πιο ενδιαφέρον, ηλεκτρισμένο και κατά έναν όχι και τόσο παράξενο τρόπο πιο αποκαλυπτικό όχι απλά για την πολιτική και την Ιστορία, αλλά και για τους ίδιους του ήρωές του.
Και αντίθετα απ΄ ότι μπορεί να πιστεύετε με μια πρώτη σκέψη, δεν πρόκειται για μια ταινία «εθνικού» ή τοπικού ενδιαφέροντος αλλά για ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως το σινεμά κατορθώνει να μετουσιώσει την αλήθεια σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Όχι σε μια ξεκάθαρη ιστορία που μιλά σε όλους το ίδιο και για το ίδιο, αλλά σε ένα πρίσμα που ρίχνει στον κάθε θεατή, το δικό του ξεχωριστό φως.
Νο
Σκηνοθεσία:Pablo Larraín
Σενάριο: Pedro Peirano
Πρωταγωνιστούν: Gael Garcia Bernal
Χώρα:Χιλή, Γαλλία, ΗΠΑ
Διάρκεια:118'
Έτος : 2012
Είδος ταινίας: Δραματική
Βραβεία: Υποψήφια Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας στα 85α βραβεία Όσκαρ ,Art Cinema Award στο 65ο Φεστιβάλ Καννών,βραβείο κοινού στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Κριτική Γιώργου Κρασσακόπουλου στο FLIX
O Πάμπλο Λαραΐν ασχολείται για τρίτη φορά με την ιστορία της δικτατορίας στη χώρα του, όμως αντίθετα από τις δυο προηγούμενες ταινίες του το «Tony Manero» και το «Post Mortem», δεν χρησιμοποιεί την εποχή σαν σκηνικό, ούτε την μυθοπλασία σαν μεταφορά για να μιλήσει για όσα τον ενδιαφέρουν.
Εδώ παίρνει μια αληθινή ιστορία, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφηγείται με λεπτομέρειες το παρασκήνιο μιας διαδικασίας που έφερε πίσω την δημοκρατία στη Χιλή. Και όχι ακριβώς παράδοξα, κάνει την πιο αποτελεσματική και πετυχημένη ταινία της φιλμογραφίας του και μαζί την πιο βαθιά πολιτική.
Απαλλαγμένο από την συμβολική φύση που έμοιαζε να κρατάει πίσω τις δυο προηγούμενες ταινίες του, από την ανάγκη να εφεύρει μια καινούρια μυθοπλασία που να χωρά στο πλαίσιο της Ιστορίας, το «NO» κάνει την αλήθεια σινεμά. Όμως όπως συμβαίνει στις σπουδαίες ταινίες, το αποτέλεσμα την ξεπερνά, για να μεταδώσει κάτι που πάει πέρα από την εξιστόρηση των γεγονότων.
Έτσι το «NO», δεν είναι απλά μια λεπτομερής εξιστόρηση του πως κερδήθηκε το δημοψήφισμα εναντίον του Πινοσέτ, αλλά μαζί ένα συναρπαστικό θρίλερ για έναν αγώνα εναντίον γιγάντων, μια διαπεραστική ματιά στα γρανάζια της πολιτικής, μια εξαιρετική απεικόνιση της Χιλιανής κοινωνίας σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της.
Και την ίδια στιγμή, μια ματιά στην ζωή του ανθρώπου που βρίσκεται στην καρδιά της ιστορίας και τον οποίο ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ υποδύεται με μια ενέργεια και αλήθεια που σε παρασύρει, αλλά και μια χρήσιμη αντιστοίχηση του κόσμου της διαφήμισης με αυτόν της πολιτικής.
Ο Λαραΐν συνθέτει όλες τις παραπάνω συνιστώσες, σε ένα φιλμ που ακόμη κι αν χτίζεται πάνω σε διαλόγους και ιδέες δεν χάνει στιγμή τον ρυθμό του, αντίθετα βρίσκει τις καλύτερες στιγμές του όταν βυθίζεται στις λεπτομέρειες της καμπάνιας που ενορχηστρώνουν τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Τότε είναι που γίνεται πιο ενδιαφέρον, ηλεκτρισμένο και κατά έναν όχι και τόσο παράξενο τρόπο πιο αποκαλυπτικό όχι απλά για την πολιτική και την Ιστορία, αλλά και για τους ίδιους του ήρωές του.
Και αντίθετα απ΄ ότι μπορεί να πιστεύετε με μια πρώτη σκέψη, δεν πρόκειται για μια ταινία «εθνικού» ή τοπικού ενδιαφέροντος αλλά για ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως το σινεμά κατορθώνει να μετουσιώσει την αλήθεια σε κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον. Όχι σε μια ξεκάθαρη ιστορία που μιλά σε όλους το ίδιο και για το ίδιο, αλλά σε ένα πρίσμα που ρίχνει στον κάθε θεατή, το δικό του ξεχωριστό φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.