Ευλογημένοι συνέλληνες, αδελφοί μου και τέκνα εν Κυρίω,
η μακρά πονεμένη και δοξασμένη πείρα του έθνους μας, μας διδάσκει πως “μακάριος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν γνῶσιν, ὄνησιν” (ευτυχισμένος όποιος αποκόμισε τη γνώση και την ωφέλεια από την ιστορία του)
Όποιος αμνημονεί της ιστορίας του, το πεπρωμένο του είναι να την ξαναζήσει τραγικότερη.
Και ο λαός μας έζησε πάμπολλες φορές και ξανάζησε αυτήν την τραγικότητα της ιστορίας του, της ιστορίας μας, γιατί τον παρώθησαν να την αγνοήσει, τον παραπλάνησαν σε αμνημοσύνη της ιστορίας, τον έσπρωξαν στην αγραμματοσύνη περί την ιστορία.
Μιλώντας για το λαό μας, αναφέρομαι και στους σπουδαίους της εξουσίας και πρωτίστως σε όλους εμάς: που βλέπουμε με αγωνία τους χειριστές της εξουσίας να διαχειρίζονται το μοναδικό μας Όνομα σαν μια ασήμαντη κι αμελητέα λέξη ενός διεθνιστικού λεξικού· να διαχειρίζονται την εθνική μας ψυχή με πληκτρολογήματα εντυπωσιασμού και κατευνασμού της κοινής γνώμης· να διαχειρίζονται τις καταθέσεις της δικής μας εθνικής πορείας στο σκηνικό των Βαλκανίων, της Ευρώπης, της παγκοσμιότητας με βεβιασμένες συναλλαγές τοκοχρεωλυσίων.
Προσδοκούσαμε και προσδοκούμε πως θα προέλθει ο,τι καλύτερο από τους τρανούς που εμείς με τις ψήφους μας τους κάναμε να μετασχηματίζονται σε τρανούς, καθισμένοι στους θώκους της εξουσίας, ακόμη κι όταν θέλουν συστημικά και συστηματικά να χαράξουν βαθειές τομές ανατροπής της ιστορίας. Της ιστορίας που την εισπράττει τελικά ο λαός, εμείς, ο τόπος μας και η πατρίδα μας.
Μα εμείς είμαστε οι έσχατοι και οι πρώτοι Συνταγματικοί εντολείς των εντολοδόχων μας. Εμείς σαν λαϊκή ψήφος, σαν συλλογική λαϊκή βάση του πολιτειακού και πολιτικού εποικοδομήματος, με την αφέλεια των ελπίδων μας, προσμένουμε από τους λίγους να εκφράζουν τους πολλούς, τους αναρίθμητους, “όσους πέρασαν κι όσους θα᾽ ρθουν, θα περάσουν”.
η μακρά πονεμένη και δοξασμένη πείρα του έθνους μας, μας διδάσκει πως “μακάριος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν γνῶσιν, ὄνησιν” (ευτυχισμένος όποιος αποκόμισε τη γνώση και την ωφέλεια από την ιστορία του)
Όποιος αμνημονεί της ιστορίας του, το πεπρωμένο του είναι να την ξαναζήσει τραγικότερη.
Και ο λαός μας έζησε πάμπολλες φορές και ξανάζησε αυτήν την τραγικότητα της ιστορίας του, της ιστορίας μας, γιατί τον παρώθησαν να την αγνοήσει, τον παραπλάνησαν σε αμνημοσύνη της ιστορίας, τον έσπρωξαν στην αγραμματοσύνη περί την ιστορία.
Μιλώντας για το λαό μας, αναφέρομαι και στους σπουδαίους της εξουσίας και πρωτίστως σε όλους εμάς: που βλέπουμε με αγωνία τους χειριστές της εξουσίας να διαχειρίζονται το μοναδικό μας Όνομα σαν μια ασήμαντη κι αμελητέα λέξη ενός διεθνιστικού λεξικού· να διαχειρίζονται την εθνική μας ψυχή με πληκτρολογήματα εντυπωσιασμού και κατευνασμού της κοινής γνώμης· να διαχειρίζονται τις καταθέσεις της δικής μας εθνικής πορείας στο σκηνικό των Βαλκανίων, της Ευρώπης, της παγκοσμιότητας με βεβιασμένες συναλλαγές τοκοχρεωλυσίων.
Προσδοκούσαμε και προσδοκούμε πως θα προέλθει ο,τι καλύτερο από τους τρανούς που εμείς με τις ψήφους μας τους κάναμε να μετασχηματίζονται σε τρανούς, καθισμένοι στους θώκους της εξουσίας, ακόμη κι όταν θέλουν συστημικά και συστηματικά να χαράξουν βαθειές τομές ανατροπής της ιστορίας. Της ιστορίας που την εισπράττει τελικά ο λαός, εμείς, ο τόπος μας και η πατρίδα μας.
Μα εμείς είμαστε οι έσχατοι και οι πρώτοι Συνταγματικοί εντολείς των εντολοδόχων μας. Εμείς σαν λαϊκή ψήφος, σαν συλλογική λαϊκή βάση του πολιτειακού και πολιτικού εποικοδομήματος, με την αφέλεια των ελπίδων μας, προσμένουμε από τους λίγους να εκφράζουν τους πολλούς, τους αναρίθμητους, “όσους πέρασαν κι όσους θα᾽ ρθουν, θα περάσουν”.
Και όχι οι λίγοι να θέλουν να καθοδηγούν όλους μας σαν ένα είδος πεφωτισμένης δεσποτείας. Αυτοί, εμείς, ο συλλογικός λαός αιώνων και αιώνων είναι “ο έσχατος κριτής”. «Χρωστάμε σ᾽ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ᾽ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί», όπως το ᾽λεγε ο Κωστής Παλαμάς.
Γι᾽ αυτό και συγκεντρωθήκαμε σε συλλαλητήρια, για να διδάξουμε την “ωφέλεια της ιστορίας”.
Λοιπόν! «Μακεδονικό έθνος και γλώσσα δεν υπάρχουν”. Τελεία και παύλα. Κι αν δεν υπήρχε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής και προπαντός ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, ούτε στα Σκόπια θα φαντάζονταν ποτέ τις φαντασιώσεις των μόλις 60 χρόνων (ούτε καν αιώνος!) μιας αφιονισμένης επεκτατικής προπαγάνδας.
Γι᾽ αυτό και συγκεντρωθήκαμε σε συλλαλητήρια, για να διδάξουμε την “ωφέλεια της ιστορίας”.
Λοιπόν! «Μακεδονικό έθνος και γλώσσα δεν υπάρχουν”. Τελεία και παύλα. Κι αν δεν υπήρχε η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής και προπαντός ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, ούτε στα Σκόπια θα φαντάζονταν ποτέ τις φαντασιώσεις των μόλις 60 χρόνων (ούτε καν αιώνος!) μιας αφιονισμένης επεκτατικής προπαγάνδας.
Όλα τα εγχειρίδια της διεθνούς ιστορίας και στρατηγικής, πριν το 1920, το 1930 και κυρίως πριν το 1944 αγνοούν την ύπαρξη της ορολογίας των γειτόνων μας. Και όμως, από δική μας άφρονα πολιτική αμέλεια, κι από δική τους πονηρή διαβρωτική πολιτική στη διεθνή σκακιέρα, φτάσαμε στο σημείο να μας κλέβουν, κι εμείς να θέλουμε να πούμε “σύμφωνοι”!
Προχτές μόλις, παρήλαυναν ψυχαναγκαστικοί και φαντασιωμένοι οι γείτονες με χάρτες μιας αδιάντροπα πλασματικής Σλαβικής μεγάλης δικαιοδοσίας, ως την Κατερίνη και τη Χαλκιδική νότια, ως την Καβάλα ανατολικά, ως τη Φλώρινα και την Καστοριά δυτικά.
Προχτές μόλις, παρήλαυναν ψυχαναγκαστικοί και φαντασιωμένοι οι γείτονες με χάρτες μιας αδιάντροπα πλασματικής Σλαβικής μεγάλης δικαιοδοσίας, ως την Κατερίνη και τη Χαλκιδική νότια, ως την Καβάλα ανατολικά, ως τη Φλώρινα και την Καστοριά δυτικά.
Τα πράγματα στην διακρατική σκακιέρα είναι ολοφάνερα. Οι γείτονες, όσοι σερβοβουλγαρίζουν εξ αυτών λόγω καταγωγής (διότι υπάρχει και Ελληνική μειονότητα καταπιεσμένη, και προπαντός μεγάλη πληθυσμιακή Αλβανική μερίδα), προφανέστατα ζουν με το εντεταλμένο προπαγανδιστικό όνειρο του “επεκτατισμού”.
Όχι του αλυτρωτισμού (αυτό είναι λάθος), αλλά του ξεδιάντροπου επεκτατισμού των συνόρων τους. “Αλυτρωτισμός” θα πει έχω κάπου την πατρίδα μου, με διώχνουν η δεν με αναγνωρίζουν, κι εγώ αγωνίζομαι να λυτρωθώ,να αναγνωρισθώ, να ελευθερωθώ.
Το να φαντασιώνονται και να λυσσομανούν μια μερίδα εκ της αντιπολίτευσης και του “μπερδεμένου” λαού των Σκοπίων, ώστε να κατακτήσουν πολλαπλάσια εδάφη της Ελληνικής ονοματολογίας και της Ελληνικής μας χώρας,αυτό είναι “επεκτατισμός”.
Το να φαντασιώνονται και να λυσσομανούν μια μερίδα εκ της αντιπολίτευσης και του “μπερδεμένου” λαού των Σκοπίων, ώστε να κατακτήσουν πολλαπλάσια εδάφη της Ελληνικής ονοματολογίας και της Ελληνικής μας χώρας,αυτό είναι “επεκτατισμός”.
Και αυτός ο επεκτατισμός υπάρχει στο ισχύον Σύνταγμά τους, υπάρχει στα μαθητικά τους βιβλία και διδάσκεται στα σχολείά τους, υπάρχει συστηματικά από το 1944 στην εσωτερική και την εξωτερική διεθνή προπαγάνδα τους, υπάρχει στην υβριδική φιλοσοφία του κρατιδίου τους και της κοινής γνώμης και των δικών τους ΜΜΕ, υπάρχει στον άκρως απατηλότατο και άκρως φαντασιωμένο ψυχαναγκασμό τους.
Οι ηγέτες τους το ξέρουν το ψέμα. Το ξέρουν πως το Κράτος τους είναι ένα Σλαβο-Βουλγαρικό μόρφωμα στη βάση τους, με Σερβικές προσμείξεις, με άμεικτη Αλβανική ισχυρή μερίδα, ακόμη και με απομεινάρια των Ελλήνων στις νότιες Ελληνογενείς περιοχές και πόλεις. Το ομολόγησαν και ο πρωθυπουργός τους και ο αντικανονικός Αρχιεπίσκοπός τους. Παρομοίως είχε ομολογηθεί στο παρελθόν από τον πρώτο τους Πρόεδρο Κύρο Γκριγκόροφ, αλλά και από την ίδια την Ακαδημία των Σκοπίων ότι η προέλευσή τους είναι σλαβική!
Λοιπόν! Κάθε δική μας συμβιβαστική παραδοχή, κάθε δική μας διπλωματική και πολιτειακή εκποίηση του εθνολογικού και εθνικού μας ελληνικού ονόματος “Μακεδονία”, κάθε εκχώρηση και ξεπούλημα στους Σκοπιανούς, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στο χώρο αυτό που ζούμε, στο ζωτικό αυτό κομμάτι της πατρίδας μας, σε όλο το βόρειο χώρο της Ελλάδος.
Ενώ, αντίθετα, όσο συνεχίζουμε και ασκούμε “veto” για τα Σκόπια υπό τον μασκαρεμένο τίτλο τους, στα Νατοϊκά και Ευρωπαϊκά όργανα αποφάσεων, αναγκάζονται και οι Νατοϊκοί και οι Ευρωπαίοι να “μάθουν” να σέβονται τα έσχατα όρια της εθνικής μας ταυτότητος.
Τέλος. Κάποιοι ευλόγως αγωνιούν για το αφανές υπόστρωμα νέων εντάσεων στα Σκόπια και ευρύτερα στα βόρεια σύνορά μας στη Βαλκανική. Επιχειρούν το συμβιβασμό στην ονομασία, με την αγωνία των εξελίξεων που προωθούν οι διεθνείς ισορροπίες στα Βαλκάνια. Όσο ―λένε― μένουν τα Σκόπια εκτός του “ΝΑΤΟ” και εκτός της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος για νέες εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ Σλαβοβουλγάρων και Αλβανών στα Σκόπια, όπως συνέβη το 2001.
Είναι σαν μας λένε αυτοί οι πολιτικοί μας: “Να δώσουμε το όνομά μας στους Σκοπιανούς, να τους δώσουμε διέξοδο στα όνειρα επέκτασης και απόκτησης και κατάλυσης της ελληνικότατης Μακεδονίας, ώστε να μην αυτοδιαλυθούν, και δρομολογηθούν άλλες εξελίξεις στο συνοριακό μας γειτονικό χώρο Αλβανίας και Σκοπίων”.
Τους απαντούμε. Σωφρονισθήτε και εξοπλίστε την Ελλάδα μας με Έλληνες, με τρίτεκνους και πολύτεκνους, με παιδιά και νέους που γίνονται γνώστες της ιστορίας και του ηρωϊκού ρεαλισμού της ιστορίας μας (που θα διδαχθούν στα σχολεία και θα μάθουν να δημιουργούν, να αμύνονται πάνω στις γραμμές του ήθους και όχι της αήθειας, της οικογένειας και όχι της διάλυσής της, του έθνους και όχι του εφησυχασμού και της τεμπελιάς).
Αλλά, για να γίνει αυτό, χαράξτε ενιαία εθνική γραμμή ανασυγκρότησης της χώρας, της πατρίδας, της κοινωνίας, προπαντός εδώ στο βόρειο δυναμικό τμήμα της Ελλάδος. Πάψτε να εξυπηρετείτε την αλλοτρίωση, τη δημογραφική συρρίκνωση, την εργασιακή ελλειμματικότητα, την ψυχική απόγνωση του λαού μας.
Προωθούμε μεν λύση στο εσωτερικό τους πρόβλημα, αλλά ατυχώς προωθούμε κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, των εθνικών μας δικαιωμάτων, των εθνικών μας συμβόλων, της εθνικής μας ιστορίας, της εθνικής μας παρουσίας πάνω από 3.000 χρόνια εδώ στην Μακεδονία.
Κάποιοι διεθνώς μας θέλουν φιμωμένους, προσκυνημένους, δουλοπρεπείς σε διεθνικά συστήματα που ανασχεδίασαν ήδη σε βάθος χρόνου και ανασχε-διάζουν “επί χάρτου” ζώνες ανακατανομής και επιρροής στη Βαλκανική!
Εμείς δεν διεκδικούμε πολιτικούς ρόλους. Είμαστε όμως όλοι συλλογικά σαν λαός χρεωμένοι με την ιστορία μας. Και θέλουμε με αυτόν τον τρόπο να προστατεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας από τους αλυτρωτισμούς- επεκτατισμούς των γειτόνων μας. Αυτό το δικαίωμα και την ευθύνη δεν γίνεται να το παραδώσουμε σε κανέναν διεθνιστή.
Αυτό αποκρινόμαστε σαν “απόλυτα κυρίαρχος και έσχατος κριτής” ο λαός που λαλεί τη γλώσσα του Μεγαλέξανδρου και το φιλοσοφικό ρεαλισμό του Αριστοτέλη… τον πολιτισμό της Μακεδονίας… και την αδιάκοπη αυτοσυνειδησία του Ελληνισμού, της Ρωμηοσύνης.
Οι ηγέτες τους το ξέρουν το ψέμα. Το ξέρουν πως το Κράτος τους είναι ένα Σλαβο-Βουλγαρικό μόρφωμα στη βάση τους, με Σερβικές προσμείξεις, με άμεικτη Αλβανική ισχυρή μερίδα, ακόμη και με απομεινάρια των Ελλήνων στις νότιες Ελληνογενείς περιοχές και πόλεις. Το ομολόγησαν και ο πρωθυπουργός τους και ο αντικανονικός Αρχιεπίσκοπός τους. Παρομοίως είχε ομολογηθεί στο παρελθόν από τον πρώτο τους Πρόεδρο Κύρο Γκριγκόροφ, αλλά και από την ίδια την Ακαδημία των Σκοπίων ότι η προέλευσή τους είναι σλαβική!
Λοιπόν! Κάθε δική μας συμβιβαστική παραδοχή, κάθε δική μας διπλωματική και πολιτειακή εκποίηση του εθνολογικού και εθνικού μας ελληνικού ονόματος “Μακεδονία”, κάθε εκχώρηση και ξεπούλημα στους Σκοπιανούς, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στο χώρο αυτό που ζούμε, στο ζωτικό αυτό κομμάτι της πατρίδας μας, σε όλο το βόρειο χώρο της Ελλάδος.
Ενώ, αντίθετα, όσο συνεχίζουμε και ασκούμε “veto” για τα Σκόπια υπό τον μασκαρεμένο τίτλο τους, στα Νατοϊκά και Ευρωπαϊκά όργανα αποφάσεων, αναγκάζονται και οι Νατοϊκοί και οι Ευρωπαίοι να “μάθουν” να σέβονται τα έσχατα όρια της εθνικής μας ταυτότητος.
Τέλος. Κάποιοι ευλόγως αγωνιούν για το αφανές υπόστρωμα νέων εντάσεων στα Σκόπια και ευρύτερα στα βόρεια σύνορά μας στη Βαλκανική. Επιχειρούν το συμβιβασμό στην ονομασία, με την αγωνία των εξελίξεων που προωθούν οι διεθνείς ισορροπίες στα Βαλκάνια. Όσο ―λένε― μένουν τα Σκόπια εκτός του “ΝΑΤΟ” και εκτός της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος για νέες εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ Σλαβοβουλγάρων και Αλβανών στα Σκόπια, όπως συνέβη το 2001.
Είναι σαν μας λένε αυτοί οι πολιτικοί μας: “Να δώσουμε το όνομά μας στους Σκοπιανούς, να τους δώσουμε διέξοδο στα όνειρα επέκτασης και απόκτησης και κατάλυσης της ελληνικότατης Μακεδονίας, ώστε να μην αυτοδιαλυθούν, και δρομολογηθούν άλλες εξελίξεις στο συνοριακό μας γειτονικό χώρο Αλβανίας και Σκοπίων”.
Τους απαντούμε. Σωφρονισθήτε και εξοπλίστε την Ελλάδα μας με Έλληνες, με τρίτεκνους και πολύτεκνους, με παιδιά και νέους που γίνονται γνώστες της ιστορίας και του ηρωϊκού ρεαλισμού της ιστορίας μας (που θα διδαχθούν στα σχολεία και θα μάθουν να δημιουργούν, να αμύνονται πάνω στις γραμμές του ήθους και όχι της αήθειας, της οικογένειας και όχι της διάλυσής της, του έθνους και όχι του εφησυχασμού και της τεμπελιάς).
Αλλά, για να γίνει αυτό, χαράξτε ενιαία εθνική γραμμή ανασυγκρότησης της χώρας, της πατρίδας, της κοινωνίας, προπαντός εδώ στο βόρειο δυναμικό τμήμα της Ελλάδος. Πάψτε να εξυπηρετείτε την αλλοτρίωση, τη δημογραφική συρρίκνωση, την εργασιακή ελλειμματικότητα, την ψυχική απόγνωση του λαού μας.
Προωθούμε μεν λύση στο εσωτερικό τους πρόβλημα, αλλά ατυχώς προωθούμε κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, των εθνικών μας δικαιωμάτων, των εθνικών μας συμβόλων, της εθνικής μας ιστορίας, της εθνικής μας παρουσίας πάνω από 3.000 χρόνια εδώ στην Μακεδονία.
Κάποιοι διεθνώς μας θέλουν φιμωμένους, προσκυνημένους, δουλοπρεπείς σε διεθνικά συστήματα που ανασχεδίασαν ήδη σε βάθος χρόνου και ανασχε-διάζουν “επί χάρτου” ζώνες ανακατανομής και επιρροής στη Βαλκανική!
Εμείς δεν διεκδικούμε πολιτικούς ρόλους. Είμαστε όμως όλοι συλλογικά σαν λαός χρεωμένοι με την ιστορία μας. Και θέλουμε με αυτόν τον τρόπο να προστατεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας από τους αλυτρωτισμούς- επεκτατισμούς των γειτόνων μας. Αυτό το δικαίωμα και την ευθύνη δεν γίνεται να το παραδώσουμε σε κανέναν διεθνιστή.
Αυτό αποκρινόμαστε σαν “απόλυτα κυρίαρχος και έσχατος κριτής” ο λαός που λαλεί τη γλώσσα του Μεγαλέξανδρου και το φιλοσοφικό ρεαλισμό του Αριστοτέλη… τον πολιτισμό της Μακεδονίας… και την αδιάκοπη αυτοσυνειδησία του Ελληνισμού, της Ρωμηοσύνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.