Η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης και η Διεύθυνση Α/βαθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής, προκήρυξαν και φέτος Διαγωνισμό Συγγραφής Περιβαλλοντικής Ιστορίας με τίτλο «Το μέταλλο ποτέ δεν παύει να ζει, περιμένει να του δώσεις μια νέα μορφή», στο πλαίσιο του Εθνικού Θεματικού Δικτύου ΠΕ «Φύση χωρίς Σκουπίδια». Η Ιστορία έπρεπε να έχει ήρωα ένα ανθρωπάκι, ζωάκι, ρομποτάκι από μέταλλο.
Στο διαγωνισμό συμμετείχαν μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από 169 σχολεία, οι οποίοι έστειλαν 279 ιστορίες.
Το σχολείο του Χέρσου πήρε μέρος με το διήγημα «η τενεκεδένια καρδιά» από τις μαθήτριες της Δ τάξης Γεωργιάδου Χρυσούλα και Δανιηλίδου Αρετή
Οι ιστορίες αξιολογήθηκαν από την Επιτροπή Κρίσης του Διαγωνισμού η οποία αποτελείτο από τέσσερις Εκπαιδευτικούς-Συγγραφείς παιδικού και νεανικού βιβλίου και τρεις Εκπαιδευτικούς- μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του Δικτύου. Συγκεκριμένα, από τις συγγραφείς κ.κ. Αντιόπη Φραντζή, Ελένη Ηλία, Αργυρώ Μουντάκη, Γιώτα Αλεξάνδρου και από τα μέλη της ΣΕ του Δικτύου κ.κ. Αλεξάνδρα Τσίγκου, Μαρία Ρουσσομουστακάκη, Χριστίνα Παπαζήση.
Η Επιτροπή Κρίσης, επέλεξε προς βράβευση 57 ιστορίες οι οποίες θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της ΕΕΠΦ και οι συγγραφείς τους θα βραβευθούν σε ειδική Εκδήλωση τον Οκτώβριο.
Οι 2 μαθήτριες του Σχολείου μας απέσπασαν το 1ο πανελλαδικό βραβείο στη κατηγορία «αισιόδοξης λύσης και ελπίδας για τη ζωή».
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι 2 αυτές μαθήτριες με το ίδιο κείμενο απέσπασαν και το 1ο βραβείο στον ετήσιο θεσμό του σχολείου για το καλύτερο διήγημα-παραμύθι τον Απρίλιο του 2018.
…Και η ιστοριούλα από τα 2 παιδιά μας!!!
Τίτλος Ιστορίας: Η τενεκεδένια καρδιά.
Συγγραφείς:
Γεωργιάδου Χρυσούλα & Δανιηλίδου Αρετή
Σχολείο:
Τάξη:
Σχολείο:
6/θ Δημοτικό Σχολείο Χέρσου Κιλκίς
Τάξη:
Δ
Συντονιστής εκπαιδευτικός:
Συντονιστής εκπαιδευτικός:
Μπάμπης Δημήτριος
Κείμενο Ιστορίας (γραμματοσειρά Callibri, μέγεθος 11pt, το κείμενο θα πρέπει να περιέχει 250-1000 λέξεις για την προσχολική - πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 500-1200 λέξεις για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση):
Μια φορά κι έναν καιρό, στο Κιλκίς, μια μικρή πόλη, ζούσε ένα αγοράκι που τον έλεγαν Σαν. Ο Σαν είχε έρθει από μια μακρινή πόλη που είχε πόλεμο. Δεν είχε φίλους ούτε παιχνίδια.
Μια μέρα καθώς έκανε βόλτα με τους γονείς του έφτασε σ’ ένα μέρος που ήταν γεμάτο σκουπίδια . Προχωρώντας πάτησε ένα τενεκεδένιο κουτί και τότε άκουσε:
- Σιγά, με σκότωσες!
Γύρισε απορημένος να δει ποιος μίλησε.
- Ποιος είναι εκεί;
- Εγώ, εδώ κάτω.
Τότε κατάλαβε ότι μίλησε το τενεκεδένιο κουτί.
- Μιλάς σαν άνθρωπος . Μα πώς γίνεται αυτό ;
- Επειδή είμαι τενεκές, νομίζεις πως δεν έχω αισθήματα και δεν πονάω όταν με πατάνε; Αν θέλεις να ξέρεις κι εμείς οι τενεκέδες έχουμε καρδιά.
- Ωραία λοιπόν ! Ας μιλήσουμε. Πώς βρέθηκες εδώ ;
- Τι μου θύμησες τώρα ! Άκου λοιπόν! Ένα παιδί στην ηλικία σου ήπιε το περιεχόμενό μου την ώρα που έτρωγε ένα σάντουιτς και μετά αφού δε με χρειαζόταν μ’ έδωσε μια κλωτσιά . Το πρωί με μάζεψαν οι υπάλληλοι καθαριότητας και με έβαλαν στα σκουπίδια και έφτασα εδώ. Αχ τι καλά να με πέταγες στον μπλε κύριο!
- Ποιος είναι ο μπλε κύριος ; ρώτησε ο Σαν.
- Είναι ένα μεγάλο μπλε κουτί που μπορείς να βάλεις εμάς τους τενεκέδες και να μας κάνεις να μην πεθάνουμε ποτέ .
- Ποτέ; Μα πώς γίνεται αυτό ;
- Όταν αδειάζουν τον μπλε κύριο μας πηγαίνουν σ’ ένα μέρος που μας κάνουν <<ανακύκλωση>> και μας ξαναδίνουν ζωή.
- Μα τι λες τώρα ; Πώς γίνεται αυτό; Δε σε πιστεύω.
- Αν με πας στον μπλε κύριο θα σου αποδείξω πως η ζωή μου θα συνεχιστεί και η καρδιά μου δε θα σταματήσει ποτέ να χτυπά.
- Καλά, για να δούμε τι θα γίνει!
Έτσι ο Σαν, αν και δεν είχε πιστέψει το κουτί, το πήρε και το πήγε στον μπλε κάδο ανακύκλωσης.
Οι μέρες περνούσαν και ο Σαν συνέχεια σκεφτόταν αυτά που του είπε ο τενεκές . Αλλά τίποτα δε γινόταν. Πέρασαν χρόνια και ο Σαν πια μεγάλωσε. Έκανε τη δική του οικογένεια και το δικό του σπίτι.
Μια μέρα πήγε με τη γυναίκα του να αγοράσει ένα φωτιστικό. Πήγαν σ’ ένα κατάστημα με πολύ μοντέρνα πράγματα. Εκείνης της άρεσε ένα και ο Σαν πλησίασε να δει την τιμή του.
-Ε , εσύ! Τώρα το πιστεύεις;
-Τι γίνεται εδώ ; είπε ο Σαν.
-Κοίτα λίγο πιο προσεχτικά το φωτιστικό.
Ήταν μεταλλικό με τρία κομμάτια να κρέμονται.
-Εγώ είμαι! Το κουτί που πριν από χρόνια εσύ έσωσες.
-Δεν το πιστεύω!
-Πάλι δεν με πιστεύεις;
-Πώς έγινε αυτό; Πώς γίνεται να είσαι εσύ;
-Άκου! Αφού με πήγες στον μπλε κύριο , κάποιοι άνθρωποι με πήγαν σ’ ένα μέρος για ανακύκλωση. Εκεί μου έδωσαν άλλη μορφή. Ένας κύριος που έφτιαχνε φωτιστικά με αγόρασε και χρησιμοποίησε εμένα και άλλους δύο φίλους μου και μας έκανε έτσι.
-Μα πέρασαν τόσα χρόνια , είπε ο Σαν.
-Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αν κάποιος μας ανακυκλώσει, δε θα πεθάνουμε ποτέ , βρωμίζοντας δάση, πάρκα και δρόμους. Η τενεκεδένια μας καρδιά θα συνεχίσει να χτυπά. Τώρα με πίστεψες ;
Ο Σον για πρώτη φορά το πίστεψε. Έτσι αγόρασε το φωτιστικό και έκανε ίσως το μοναδικό αληθινό φίλο ως τότε. Συνέχισε να κάνει ανακύκλωση με την ελπίδα πως θα κάνει και άλλες τενεκεδένιες καρδιές να χτυπούν για πάντα.
Κείμενο Ιστορίας (γραμματοσειρά Callibri, μέγεθος 11pt, το κείμενο θα πρέπει να περιέχει 250-1000 λέξεις για την προσχολική - πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 500-1200 λέξεις για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση):
Μια φορά κι έναν καιρό, στο Κιλκίς, μια μικρή πόλη, ζούσε ένα αγοράκι που τον έλεγαν Σαν. Ο Σαν είχε έρθει από μια μακρινή πόλη που είχε πόλεμο. Δεν είχε φίλους ούτε παιχνίδια.
Μια μέρα καθώς έκανε βόλτα με τους γονείς του έφτασε σ’ ένα μέρος που ήταν γεμάτο σκουπίδια . Προχωρώντας πάτησε ένα τενεκεδένιο κουτί και τότε άκουσε:
- Σιγά, με σκότωσες!
Γύρισε απορημένος να δει ποιος μίλησε.
- Ποιος είναι εκεί;
- Εγώ, εδώ κάτω.
Τότε κατάλαβε ότι μίλησε το τενεκεδένιο κουτί.
- Μιλάς σαν άνθρωπος . Μα πώς γίνεται αυτό ;
- Επειδή είμαι τενεκές, νομίζεις πως δεν έχω αισθήματα και δεν πονάω όταν με πατάνε; Αν θέλεις να ξέρεις κι εμείς οι τενεκέδες έχουμε καρδιά.
- Ωραία λοιπόν ! Ας μιλήσουμε. Πώς βρέθηκες εδώ ;
- Τι μου θύμησες τώρα ! Άκου λοιπόν! Ένα παιδί στην ηλικία σου ήπιε το περιεχόμενό μου την ώρα που έτρωγε ένα σάντουιτς και μετά αφού δε με χρειαζόταν μ’ έδωσε μια κλωτσιά . Το πρωί με μάζεψαν οι υπάλληλοι καθαριότητας και με έβαλαν στα σκουπίδια και έφτασα εδώ. Αχ τι καλά να με πέταγες στον μπλε κύριο!
- Ποιος είναι ο μπλε κύριος ; ρώτησε ο Σαν.
- Είναι ένα μεγάλο μπλε κουτί που μπορείς να βάλεις εμάς τους τενεκέδες και να μας κάνεις να μην πεθάνουμε ποτέ .
- Ποτέ; Μα πώς γίνεται αυτό ;
- Όταν αδειάζουν τον μπλε κύριο μας πηγαίνουν σ’ ένα μέρος που μας κάνουν <<ανακύκλωση>> και μας ξαναδίνουν ζωή.
- Μα τι λες τώρα ; Πώς γίνεται αυτό; Δε σε πιστεύω.
- Αν με πας στον μπλε κύριο θα σου αποδείξω πως η ζωή μου θα συνεχιστεί και η καρδιά μου δε θα σταματήσει ποτέ να χτυπά.
- Καλά, για να δούμε τι θα γίνει!
Έτσι ο Σαν, αν και δεν είχε πιστέψει το κουτί, το πήρε και το πήγε στον μπλε κάδο ανακύκλωσης.
Οι μέρες περνούσαν και ο Σαν συνέχεια σκεφτόταν αυτά που του είπε ο τενεκές . Αλλά τίποτα δε γινόταν. Πέρασαν χρόνια και ο Σαν πια μεγάλωσε. Έκανε τη δική του οικογένεια και το δικό του σπίτι.
Μια μέρα πήγε με τη γυναίκα του να αγοράσει ένα φωτιστικό. Πήγαν σ’ ένα κατάστημα με πολύ μοντέρνα πράγματα. Εκείνης της άρεσε ένα και ο Σαν πλησίασε να δει την τιμή του.
-Ε , εσύ! Τώρα το πιστεύεις;
-Τι γίνεται εδώ ; είπε ο Σαν.
-Κοίτα λίγο πιο προσεχτικά το φωτιστικό.
Ήταν μεταλλικό με τρία κομμάτια να κρέμονται.
-Εγώ είμαι! Το κουτί που πριν από χρόνια εσύ έσωσες.
-Δεν το πιστεύω!
-Πάλι δεν με πιστεύεις;
-Πώς έγινε αυτό; Πώς γίνεται να είσαι εσύ;
-Άκου! Αφού με πήγες στον μπλε κύριο , κάποιοι άνθρωποι με πήγαν σ’ ένα μέρος για ανακύκλωση. Εκεί μου έδωσαν άλλη μορφή. Ένας κύριος που έφτιαχνε φωτιστικά με αγόρασε και χρησιμοποίησε εμένα και άλλους δύο φίλους μου και μας έκανε έτσι.
-Μα πέρασαν τόσα χρόνια , είπε ο Σαν.
-Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αν κάποιος μας ανακυκλώσει, δε θα πεθάνουμε ποτέ , βρωμίζοντας δάση, πάρκα και δρόμους. Η τενεκεδένια μας καρδιά θα συνεχίσει να χτυπά. Τώρα με πίστεψες ;
Ο Σον για πρώτη φορά το πίστεψε. Έτσι αγόρασε το φωτιστικό και έκανε ίσως το μοναδικό αληθινό φίλο ως τότε. Συνέχισε να κάνει ανακύκλωση με την ελπίδα πως θα κάνει και άλλες τενεκεδένιες καρδιές να χτυπούν για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.