Όχι, δεν είναι δυνατόν! Θα θάμπωσαν τα γυαλιά μου! Από και κλείεται! Ήρθε και πάλι το 5D στην πλατεία Ειρήνης! Ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, η επιστροφή! Είναι από αυτές τις στιγμές στη ζωή σου που αναρωτιέσαι, «Τι αμαρτίες έχω κάνει; Γιατί; Γιατί σε εμένα;».
Αλλά, δεν βαριέσαι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω ξανά στο κουτί του σατανά, ο κόσμος να χαλάσει. Και 2000 ευρώ στο χέρι να μου δίνανε, ζεστά, κολλαριστά… δεν έμπαινα! Ούτε καν για 3000 ευρώ. Καλά, για 4000 ίσως και να το σκεφτόμουνα, αλλά αφού δεν υπάρχει ζήτημα τέτοιου διλήμματος, δεν μπαίνω.. τελεία και Παυλίδης!
Πλησιάζω κοντά του. Αντιπαθέστατο, όπως το θυμόμουνα! Μαύρο και αποκρουστικό με ένα τέρας ζωγραφισμένο στα πλάγια του, με γουρλωτά μάτια και άσπρα, τεράστια, κοφτερά δόντια! Ρίχνω μια ματιά στις ταινίες προβολής. Έχει θρίλερ, περιπέτειες και παιδικές. Ναι, παιδικές… εντάξει, σας πιστέψαμε, έτσι μας τουμπάρατε και την προηγούμενη φορά, και μπήκαμε με τον μικρό για μία χαλαρωτική βόλτα στο δάσος και καλά, και πεθάναμε εκεί μέσα, ΠΕΘΑΝΑΜΕ!
Αχ, τώρα που είπα πεθάναμε, τι θυμήθηκα! Πριν χρόνια, όταν με τον σύζυγο ήμασταν στα μέλια, είχε πρωτοβγεί η γαλλική κομεντί ‘’Amelie’’. Στην καταπληκτική αυτή ταινία, έχει μία σκηνή πολύ ρομαντική, που μπαίνει η πρωταγωνίστρια στο τρενάκι του τρόμου, το γνωστό τρενάκι του λούνα παρκ, και αυτός που έχει ερωτευτεί, σκύβει και της ψιθυρίζει ‘’μπουυυυ’’ μέσα στο αυτί για να την τρομάξει, και αυτή λιώνει σαν το κερί! Όλα τα ονειροπαρμένα θηλυκά του τότε, θέλαμε να τη ζήσουμε και εμείς αυτήν τη σκηνή, απεγνωσμένα!
Η φαντασιόπληκτη παρούσα, οργάνωσα και επισκεφτήκαμε με το έτερον ήμισυ, το λούνα παρκ της Θεσσαλονίκης! Φάγαμε τα χοτ ντογκ μας, το μαλλί της γριάς μας, πετάξαμε κρίκους, ψαρέψαμε, και άφησα το καλύτερο για το τέλος! Το τρένο ψιλοσαράβαλο, αλλά εγώ αποφασισμένη, δεν πτοήθηκα, άρπαξα το ταίρι αγκαζέ και κάναμε το μεγάλο βήμα! Μπήκαμε στο ετοιμόρροπο βαγονάκι, με τις σκουριασμένες μπάρες, και με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, περίμενα ανυπόμονα το ‘’μπουυυυ’’ μου! Άρχισε να χτυπά κάτι σαν κουδούνι σχολείου και ξεκίνησε το τρένο.
Μπήκαμε στο τούνελ και μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα! Δεν βλέπαμε τη μύτη μας! Εκεί που πήγαινε για κάνα δίλεπτο σιγά, ξεκίνησε απότομα γρήγορα!
Απόκοσμοι ήχοι να τρυπάνε τα τύμπανά μας από παντού, φαντάσματα πήγαιναν και ερχόντουσαν μέσα στα μούτρα μας, μία μούμια πετάχτηκε μέσα από την σαρκοφάγο της και μας γελούσε με τη φωσφοριζέ οδοντοστοιχία της, ένας δράκουλας ειρωνικά μας έφτυσε, κάτι αίματα στάζανε από την οροφή, ταραντούλες με κόκκινα μάτια να μας ακουμπάνε… OMG, που μας έφερα Χριστούλη μου; Αλλιώς ήταν στην ταινία, και φώτα είχε και απ’ όλα! Καμία σχέση με αυτό το πράγμα!
Άρχισα να τσιρίζω, να ζητάω να κατέβω, να μην σταματάει το ρημάδι, το αμόρε να έχει σκάσει στα γέλια, το βαγόνι να αναπτύσσει μεγαλύτερη ταχύτητα, έτσι όπως είχα ανοιχτό το στόμα και ούρλιαζα, να μπαίνει η κοτσίδα του συζύγου μέσα, να θέλω να την βγάλω αλλά με τι χέρια; Είχαν πάθει αγκύλωση να σφίγγουνε την μπάρα. Άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε!
Την στιγμή που επιτέλους σταμάτησε το σαβουροβάγονο, την θυμάμαι και θα την θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή! Κατέβηκα κάθιδρη και κατάχλωμη, ζαλισμένη σαν το κοτόπουλο, έτοιμη να ξεράσω ένα χοτ ντογκ με μουστάρδα, ένα μαλλί γριάς και μίση σακούλα ζαχαρωτά. Τα πόδια να μην υπακούν, να λυγάνε, η σπονδυλική στήλη να μην στηρίζει πλέον το βάρος μου, και ήταν και λίγο τότε… τι να πει η σπονδυλική στήλη μου τώρα; Άσχετο.
Στο θέμα μας! Ήμουνα έτοιμη να πέσω από την σκάλα, τελευταία στιγμή, πάνω στην απελπισία μου, τον αρπάζω απ’ την κοτσίδα, (επιτέλους! Φάνηκε κι αυτή χρήσιμη για μια φορά), προσπαθώ να ορθοποδήσω, γλιστράω, πάω να τον γραπώσω και από το μούσι να σωθώ, μην σκορπίσω χάμω απ’ την ζαλούρα… Ωχ, Παναγία μου… Έναν ολόκληρο χρόνο του έφαγα τα αυτιά να το ψαλιδίσει, που είχε γίνει σαν τον Τομ Χανκς στον ναυαγό, και δεν το έκανε από αντίδραση… σήμερα βρήκε να το ξουρίσει;
Το βλέπω, θα σωριαστώ και θα γελάσει κάθε πικραμένος. Ώσπου, νιώθω τον αγαπημένο μου, να με σηκώνει στα στιβαρά του μπράτσα και να με φυλακίζει στη ζεστή αγκαλιά του, για να με σώσει από την κατρακύλα! Το ρομάντζο που ήθελα, το έζησα, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και έξω από το τρενάκι του τρόμου, και όχι μέσα, όπως η Αμελί.
Και εκεί που είμαι πλέον ζαλισμένη από τον έρωτά μου, από τον άνδρα των ονείρων μου, βλέπω ότι το αγόρι μου, έχει μία αγωνία στο γαλάζιο βλέμμα του, και θέλει οπωσδήποτε κάτι να μου πει! Βουρκώνω από συγκίνηση, και είμαι σίγουρη, ότι θα ακούσω την πιο όμορφη λέξη του κόσμου! Αυτή την τόσο μικρή λεξούλα, αλλά τόσο γλυκιά, που ξεκινάει από Σ’ και τελειώνει σε ΑΓΑΠΩ!
Αλλά, δεν βαριέσαι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω ξανά στο κουτί του σατανά, ο κόσμος να χαλάσει. Και 2000 ευρώ στο χέρι να μου δίνανε, ζεστά, κολλαριστά… δεν έμπαινα! Ούτε καν για 3000 ευρώ. Καλά, για 4000 ίσως και να το σκεφτόμουνα, αλλά αφού δεν υπάρχει ζήτημα τέτοιου διλήμματος, δεν μπαίνω.. τελεία και Παυλίδης!
Πλησιάζω κοντά του. Αντιπαθέστατο, όπως το θυμόμουνα! Μαύρο και αποκρουστικό με ένα τέρας ζωγραφισμένο στα πλάγια του, με γουρλωτά μάτια και άσπρα, τεράστια, κοφτερά δόντια! Ρίχνω μια ματιά στις ταινίες προβολής. Έχει θρίλερ, περιπέτειες και παιδικές. Ναι, παιδικές… εντάξει, σας πιστέψαμε, έτσι μας τουμπάρατε και την προηγούμενη φορά, και μπήκαμε με τον μικρό για μία χαλαρωτική βόλτα στο δάσος και καλά, και πεθάναμε εκεί μέσα, ΠΕΘΑΝΑΜΕ!
Αχ, τώρα που είπα πεθάναμε, τι θυμήθηκα! Πριν χρόνια, όταν με τον σύζυγο ήμασταν στα μέλια, είχε πρωτοβγεί η γαλλική κομεντί ‘’Amelie’’. Στην καταπληκτική αυτή ταινία, έχει μία σκηνή πολύ ρομαντική, που μπαίνει η πρωταγωνίστρια στο τρενάκι του τρόμου, το γνωστό τρενάκι του λούνα παρκ, και αυτός που έχει ερωτευτεί, σκύβει και της ψιθυρίζει ‘’μπουυυυ’’ μέσα στο αυτί για να την τρομάξει, και αυτή λιώνει σαν το κερί! Όλα τα ονειροπαρμένα θηλυκά του τότε, θέλαμε να τη ζήσουμε και εμείς αυτήν τη σκηνή, απεγνωσμένα!
Η φαντασιόπληκτη παρούσα, οργάνωσα και επισκεφτήκαμε με το έτερον ήμισυ, το λούνα παρκ της Θεσσαλονίκης! Φάγαμε τα χοτ ντογκ μας, το μαλλί της γριάς μας, πετάξαμε κρίκους, ψαρέψαμε, και άφησα το καλύτερο για το τέλος! Το τρένο ψιλοσαράβαλο, αλλά εγώ αποφασισμένη, δεν πτοήθηκα, άρπαξα το ταίρι αγκαζέ και κάναμε το μεγάλο βήμα! Μπήκαμε στο ετοιμόρροπο βαγονάκι, με τις σκουριασμένες μπάρες, και με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, περίμενα ανυπόμονα το ‘’μπουυυυ’’ μου! Άρχισε να χτυπά κάτι σαν κουδούνι σχολείου και ξεκίνησε το τρένο.
Μπήκαμε στο τούνελ και μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα! Δεν βλέπαμε τη μύτη μας! Εκεί που πήγαινε για κάνα δίλεπτο σιγά, ξεκίνησε απότομα γρήγορα!
Απόκοσμοι ήχοι να τρυπάνε τα τύμπανά μας από παντού, φαντάσματα πήγαιναν και ερχόντουσαν μέσα στα μούτρα μας, μία μούμια πετάχτηκε μέσα από την σαρκοφάγο της και μας γελούσε με τη φωσφοριζέ οδοντοστοιχία της, ένας δράκουλας ειρωνικά μας έφτυσε, κάτι αίματα στάζανε από την οροφή, ταραντούλες με κόκκινα μάτια να μας ακουμπάνε… OMG, που μας έφερα Χριστούλη μου; Αλλιώς ήταν στην ταινία, και φώτα είχε και απ’ όλα! Καμία σχέση με αυτό το πράγμα!
Άρχισα να τσιρίζω, να ζητάω να κατέβω, να μην σταματάει το ρημάδι, το αμόρε να έχει σκάσει στα γέλια, το βαγόνι να αναπτύσσει μεγαλύτερη ταχύτητα, έτσι όπως είχα ανοιχτό το στόμα και ούρλιαζα, να μπαίνει η κοτσίδα του συζύγου μέσα, να θέλω να την βγάλω αλλά με τι χέρια; Είχαν πάθει αγκύλωση να σφίγγουνε την μπάρα. Άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε!
Την στιγμή που επιτέλους σταμάτησε το σαβουροβάγονο, την θυμάμαι και θα την θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή! Κατέβηκα κάθιδρη και κατάχλωμη, ζαλισμένη σαν το κοτόπουλο, έτοιμη να ξεράσω ένα χοτ ντογκ με μουστάρδα, ένα μαλλί γριάς και μίση σακούλα ζαχαρωτά. Τα πόδια να μην υπακούν, να λυγάνε, η σπονδυλική στήλη να μην στηρίζει πλέον το βάρος μου, και ήταν και λίγο τότε… τι να πει η σπονδυλική στήλη μου τώρα; Άσχετο.
Στο θέμα μας! Ήμουνα έτοιμη να πέσω από την σκάλα, τελευταία στιγμή, πάνω στην απελπισία μου, τον αρπάζω απ’ την κοτσίδα, (επιτέλους! Φάνηκε κι αυτή χρήσιμη για μια φορά), προσπαθώ να ορθοποδήσω, γλιστράω, πάω να τον γραπώσω και από το μούσι να σωθώ, μην σκορπίσω χάμω απ’ την ζαλούρα… Ωχ, Παναγία μου… Έναν ολόκληρο χρόνο του έφαγα τα αυτιά να το ψαλιδίσει, που είχε γίνει σαν τον Τομ Χανκς στον ναυαγό, και δεν το έκανε από αντίδραση… σήμερα βρήκε να το ξουρίσει;
Το βλέπω, θα σωριαστώ και θα γελάσει κάθε πικραμένος. Ώσπου, νιώθω τον αγαπημένο μου, να με σηκώνει στα στιβαρά του μπράτσα και να με φυλακίζει στη ζεστή αγκαλιά του, για να με σώσει από την κατρακύλα! Το ρομάντζο που ήθελα, το έζησα, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και έξω από το τρενάκι του τρόμου, και όχι μέσα, όπως η Αμελί.
Και εκεί που είμαι πλέον ζαλισμένη από τον έρωτά μου, από τον άνδρα των ονείρων μου, βλέπω ότι το αγόρι μου, έχει μία αγωνία στο γαλάζιο βλέμμα του, και θέλει οπωσδήποτε κάτι να μου πει! Βουρκώνω από συγκίνηση, και είμαι σίγουρη, ότι θα ακούσω την πιο όμορφη λέξη του κόσμου! Αυτή την τόσο μικρή λεξούλα, αλλά τόσο γλυκιά, που ξεκινάει από Σ’ και τελειώνει σε ΑΓΑΠΩ!
Τη λέξη για την οποία γράφτηκαν ποιήματα και βιβλία, και θα ολοκληρώσει την ευτυχία της στιγμής μας! Κρέμομαι κυριολεκτικά και μεταφορικά από τα χείλη του και γεμάτη προσμονή, ακούω «Άσε μαρή παλαβιάρα την κοτσίδα… κοντεύεις να μου ξεριζώσεις το σκαλπ!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.