Ευρώπη και "Ευρωπαίοι"

Γράφει ο Μιχάλης Βιδιαδάκης

Μέλος Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς

Έφτασε τελικά η στιγμή της κορύφωσης, η ώρα που οι επιλογές και τα διλήμματα συμπυκνώνονται σε μία μόνο λέξη, σε μία αποφασιστική στιγμή. Σε ένα μεγάλο «ναι» ή ένα μεγάλο «όχι».
Από τη φύση του, το δίλημμα ενός δημοψηφίσματος εμφανίζεται απλουστευτικό. Δείχνει να προτρέπει σε κορυφαίες επιλογές με μια μανιχαϊστική αντίληψη και συνεπώς, να αφήνει κάποιες παραμέτρους «έξω από το κάδρο». Για να το πούμε αλλιώς, σε ένα δημοψήφισμα τελειώνουν οι υπεκφυγές- έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…
Ας ανιχνεύσουμε λοιπόν ποιοι μας προτρέπουνε στο «ναι» και ποιοι καλούν στο «όχι». Η πρώτη άποψη εκφράζεται απ’ το πολιτικό πυρήνα των σχηματισμών που κυβερνήσανε αυτό τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Από τις οικογένειες Μητσοτάκη, Παπανδρέου, Καραμανλή και την «εκσυγχρονιστική» περίοδο Σημίτη. Είναι περίεργο φαινομενικά, οι διαφορές τους έχουν εξαφανιστεί. Τους ενώνει η ενιαία πολιτική αντίληψη που υπηρετήσανε τόσα χρόνια. 

Ας θυμηθούμε κάποια σημεία τούτης της αντίληψης: Κράτος λάφυρο κομματικών μηχανισμών, πολίτης πελάτης βουλευτικών γραφείων, κουλτούρα νεοπλουτισμού, ενθάρρυνση της κοινωνικής αντίληψης που υπηρετεί το δόγμα «εγώ κοιτάζω την πάρτη μου…», διαπλοκή, αναξιοκρατία. Σα να λέμε SIEMENS, Τσοχατζόπουλος, Χρηματιστήριο, μίζες εξοπλιστικών, ντοπαρισμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες, Παπαγεωργόπουλος, επιδοτήσεις, Cayenne, Παπαντωνίου. 

Μια μάλλον άσχημη μυρωδιά αναδύεται από αυτό το χώρο και πάντως, τίποτα δεν παραπέμπει στις Ευρωπαϊκές αξίες, που με περίσσιο θράσος ο ίδιος χώρος επικαλείται. Αν όπως λένε, το τελευταίο καταφύγιο ενός λαού απέναντι στην εξουσία είναι η μνήμη, ας την εμπιστευτούμε. Τη μνήμη μας, ΟΧΙ τα δελτία ειδήσεων του MEGA…

Η άποψη του «όχι» εκφράζεται κυρίως από έναν πολιτικό χώρο που ωρίμασε γρήγορα και βίαια, χωρίς το προστατευτικό κουκούλι της ευμάρειας, χωρίς την άνεση των παροχών. Ένα παιδί της ανάγκης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ύστατη ελπίδα μιας κοινωνίας που- όχι μόνο οικονομικά- ψυχορραγεί. Κουβαλά την αγωνία και τον πανικό ενός λαού που τα τελευταία πέντε χρόνια δοκιμάστηκε, τιμωρήθηκε και αναθεώρησε πρότυπα και αξίες εξίσου βίαια. Και κυρίως, την πολιτική ευθύνη να ζεστάνει την ελπίδα και να δώσει διέξοδο στην προοπτική. 

Αυτός ο χώρος μας καλεί σε μια νέα αντίληψη άσκησης εξουσίας, με το λαό κυρίαρχο και υπεύθυνο, μας προτρέπει στην επιστροφή στις θεμελιακές Ευρωπαϊκές αξίες της Δημοκρατίας, της Ισότητας, της συμπόρευσης. Είναι αλήθεια πως διαχειρίστηκε κάποιες καταστάσεις με την ορμή και τα λάθη του νεοφώτιστου. Είναι αλήθεια πως θεώρησε ότι θα πείσει για το δίκιο του χωρίς να λογαριάσει την ισχύ μιας γερά ριζωμένης γραφειοκρατίας. 

Αλλά είναι επίσης αλήθεια πως υπηρέτησε με συνέπεια τις βασικές του υποσχέσεις. Πως μοναδικό μέλημα της πεντάμηνης πορείας του ήταν το συμφέρον των πολλών, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πως αν δεν ανανεώσουμε την ψήφο εμπιστοσύνης στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ, η Ευρωπαϊκή Ιδέα αναστέλλεται, για την επόμενη γενιά τουλάχιστον, αν δεν αυτοκτονεί.

Είναι η ώρα τελικά να απαντήσουμε στο δίλλημα, επιλέγοντας την Ευρωπαϊκή Ιδέα, ΟΧΙ τους δήθεν Ευρωπαίους...