Το Ποτάμι: Από την ειρωνεία και την αδιαφορία στο φλερτ!

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
«Εύχομαι κάθε εκπομπή να γίνει και ένα κόμμα!». Με αυτόν τον ειρωνικό κατά πολλούς τρόπο, υποδέχθηκε ο αρχηγός ο ΠΑΣΟΚ ο κος Βενιζέλος την ίδρυση του Ποταμιού, μόλις λίγους μήνες πριν.
Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έδωσαν το δικό τους στίγμα στη νέα προσπάθεια, με σχόλια πιο συγκρατημένα ή αδιάφορα.

Το 6,6% όμως των πολιτών που ψήφισαν το Ποτάμι κατά τις ευρωεκλογές, άλλαξε άρδην τη στάση των κομμάτων της κεντροαριστεράς απέναντί του.

Έτσι, στο διάλογο όλων των δυνάμεων, με σκοπό τη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου για την υπέρβαση της κρίσης, το Ποτάμι άρχισε να δέχεται προσκλήσεις συνεργασίας.

Οι τελευταίες, ήταν ιδιαίτερα εμφανείς στους χαιρετισμούς των κομμάτων της κεντροαριστεράς, κατά την έναρξη του 1ου Συνεδρίου του Ποταμιού στο Λαύριο, στις 27-29 Ιουνίου.

Εκεί βέβαια, αξίζει να σημειωθεί το εξής: Σε όσους παρακολούθησαν τους χαιρετισμούς των εκπροσώπων των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, υπήρχε η αίσθηση ότι άκουγαν μάλλον κάποια φωνή της αντιπολίτευσης.

Πράγματι, οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καυτηρίασαν, χωρίς να αισθάνονται ότι φέρουν την παραμικρή ευθύνη(!), το ανάπηρο κοινωνικό κράτος, τη λιτότητα, τη φτώχεια, την ανεργία το κενό της ανάπτυξης και τόσα άλλα που βιώνουμε εδώ και καιρό.

Προτάθηκε, λόγου χάρη, από την πλευρά του Γενικού Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, η αναγκαιότητα για, κοινωνική δικαιοσύνη, για ποιοτικό κράτος παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, για κράτος μοχλό ανάπτυξης κ.λπ. Ακούστηκαν επίσης θέσεις, για το νέο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο, πυρήνας του οποίου πρέπει να είναι η προάσπιση των συμφερόντων των ανέργων των χαμηλόμισθων κ.ά.

Δεν έλειψαν και οι απόψεις για ένα απλό δίκαιο φορολογικό σύστημα, για έλεγχο του πολιτικού χρήματος και για το σύγχρονο πλαίσιο χρηματοδότησης των κομμάτων. Παρόμοια ζητήματα έθιξε και ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.

Αν όμως ένα κόμμα της συγκυβέρνησης, που θεωρείται προοδευτικό, δεν μπορεί να αγγίξει μέρος των ανωτέρω, τότε ποιος ο ρόλος του στην κυβέρνηση; Τι περιμένει και δεν ασκεί πιέσεις για αλλαγές σε όλα ή για τμήμα των προαναφερθέντων; Θεωρεί ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση όλων όσων τονίστηκαν είναι μόνο μια κεντροαριστερή συμμαχία;

Οπότε, ποιος ο ρόλος τoυ στην κυβέρνηση; Δεν έχει λόγο και άποψη; Και τέλος, πώς προεξοφλεί τη συμμετοχή του σε μια προοδευτική συμμαχία που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές; Τη θεωρεί τόσο δεδομένη, ως τι;

Κάποιοι σύνεδροι ήταν έτοιμοι να εκραγούν ακούγοντας τις θέσεις των εκπροσώπων της ΝΔ και ιδίως από ΠΑΣΟΚ, αλλά στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού συγκρατήθηκαν!

Τέλος, όλοι όσοι παρέλασαν κατά την έναρξη του συνεδρίου, αν και τόνισαν την αναγκαιότητα μιας ευρύτερης συμμαχίας, δεν τόλμησαν να θέσουν το πρωταρχικό αυτονόητο ερώτημα:

Με ποιους θα οικοδομηθεί αυτή η συμμαχία; Αν λάβουμε κατά νου ότι πηγή της πολιτικής είναι ο άνθρωπος, τότε εύλογα προκύπτει ένα δεύτερο ερώτημα.

Οι πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας θα είναι όλοι οι επώνυμοι αριστεροί πολιτικοί αριβίστες που μετακομίζουν από κόμμα σε κόμμα ή οι αρχισυνδικαιστές που εύκολα αλλάζουν στρατόπεδο, στρεφόμενοι σε χώρους που υπόσχονται εξουσία;

Θα είναι επίσης, όλα τα «ρετάλια» της αυτονομαζόμενης Δημοκρατικής Παράταξης, που οδήγησαν τη χώρα σε μια περίοπτη θέση ως προς τη βαθμίδα της διαφθοράς;

Θα είναι τέλος οι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως ριζοσπάστες, μέλη της προοδευτικής αντιπολίτευσης, που ουδέποτε καυτηρίασαν τα πελατειακό κράτος αλλά πάντοτε επιδίωκαν μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό;

Θα είναι όσοι λοιπόν συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας θεωρώντας ότι το δημόσιο χρέος –που το διόγκωναν καθώς τους εξασφάλιζε την επανεκλογή τους– αποτελούσε απλά μια λογιστική έγγραφή;

Με αυτούς θα οικοδομηθεί η ευρύτερη προοδευτική συμμαχία;

Καλώς ή κακώς τέτοιες φυσιογνωμίες φαίνεται ότι εκλείπουν από το Ποτάμι. Από την άλλη, μια συμμαχία με (τουλάχιστον) φθαρμένους πολιτικούς, θα το εκτρέψει από την πορεία του! Μόνο με τις υγιείς προοδευτικές δυνάμεις –που πρέπει κάποια ώρα να επαναστατήσουν και να διώξουν το κατεστημένο της πολιτικής παρακμής των κομμάτων τους– μπορεί να συνεννοηθεί.

Διαφορετικά, συμμαχίες με μέτριους πολιτικούς, οδηγούν σε μέτριες πολιτικές!