Δημήτριος Πάκος: "Άλλος ένας προσωπικά μοναδικός, άποικος στα επέκεινα"

Υπογράφει ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

(στο συνώνυμό μας Δημήτριο Πάκο, πρ. Δήμαρχο Γουμενίσσης)
Δεν είναι ο μόνος, κι ας είναι για τους οικείους και τους παλιούς συνδημότες και φίλους και για όλους μας άλλος ένας προσωπικά μοναδικός, όπως άλλωστε ο καθένας μας σαν αντίκρισμα/εικόνα του Θεού… Δεν είναι ο μόνος που αποβίωσε και φτώχυνε την κοινωνία μας, τούτη την περίοδο την Πασχαλινή.
Με τούτη τη δραματική σύμπτωση του θανάτου του, μέσα στο σαράντισμα της Αναστημένης Ζωής μας ως την Ανάληψη, ο μακαρίτης πρώην Δήμαρχος δεν συγγενεύει τόσο με τις ρίζες του ονοματός του και της κοινής φύσης μας (γη-μήτηρ), όσο με το όνομα-σύμβολο του Αγίου του (άγιος Δημήτριος, κατά μέθεξη χάριτος αιώνιος Δημήτριος). 

Η θανή του, από κοντά με τη Μεσοπεντηκοστή, μας ξαναθυμίζει το σπουδαιότερο και γνωστότερο άσμα της παράδοσής μας, το χιλιοτραγουδισμένο τροπάριο:

Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος.

Άσμα ηρωικό κι ελπιδοφόρο, έστω κι αν ακούγονται τα πένθιμα αδιέξοδά μας, οι νεκροί κι ο θάνατος και τα μνήματα. Όμως όλα αυτά αναβαπτίζονται στο “Χριστός ανέστη” και στο “θανάτω θάνατον πατήσας” και στο “ζωήν χαρισάμενος”.

Τα διαλαλούμε για άλλη μια φορά, διατόρως, για τον εκλεκτό μας συνοδοιπόρο στη φιλόξενη Γουμένισσα, τότε που πρωτοπατήσαμε τα ευλογημένα αυτά χώματα και για αρκετά χρόνια μετέπειτα. Ο Δημήτριος Πάκος, πρόσχαρος και ευπρεπής, με μια δημιουργική ποιότητα ισορροπημένης αρτίωσης, μας υποδέχθηκε εγκάρδια ως Δήμαρχος της πόλης που μας αναδέχθηκε φιλόξενα και την αναδεχθήκαμε εκκλησιαστικά μαζί με όλην την Παιονία, στα 1991. 

Με την όλη του συγκρότηση και παρουσία εκπροσωπούσε την υπομονετική εργατικότητα και τους ήπιους τόνους της Παιονικής ζωής, παράδοσης και παραγωγικότητας. Για χρόνια συμπορευθήκαμε, με εκείνον νηφάλιο και σώφρονα διαχειριστή στους ρόλους του: είτε ως συνετού δημόκλητου χωρίς λαοσωτήριες ψευδαισθήσεις, είτε ως φαρμακοποιού και έμπειρου στελέχους της κοινωνικής ζωής, είτε ως οικογενειάρχη και γείτονα ευπροσήγορου στην οδό “Κοιμήσεως Θεοτόκου”. 

Η πανώρια Εκκλησιά της Παναγίας μας παραμένει κέντρο ζυγοστάθμισης της εκκλησιαστικής ποιμαντικής (το καθ᾽ ημάς) και της ενδοκοσμικής διαχείρισης των προσόντων (το κατ᾽ εκείνον). Όπως κι ο ιστορικός Αη-Γιώργης αντικριστά με το Δημαρχείο και τόσες Πολιτιστικές δράσεις στάθηκε τιμητής για τον πρώτο ρόλο του μακαρίτη, τόσο περισπούδαστο για μιαν διαχρονικά ιστορική πόλη.

Η διαχρονία μπορεί να ξεχωρίζει εξέχουσες μονάδες, η κοινωνία όμως αρτιώνεται από όλα τα βασικά και τα συμπληρωματικά στελέχη της με ρόλους αμοιβαιότητας, εισφοράς και εισδοχής. Το ένιωθε και το εξυπηρετούσε, χωρίς μεγαλοστομίες και επιδείξεις, ο ευγενικός και συνετός δήμαρχος, ο προσηνής φαρμακοποιός και υποδειγματικός οικογενειάρχης Δημήτριος Γεωργίου Πάκος, αντάμα με την εκλεκτή σύζυγό του Μαρία και τα δύο παιδιά τους το Γιώργο και την Αναστασία. 

Μας έφυγε μέτοικος πριν μια δεκαετία από τη Γουμένισσα και τώρα πλέον άποικος στα επέκεινα του βίου. Μας άφησε τη δική του εκδοχή ύπαρξης, σχεδίασμα ζωής σε χαμηλούς/ήρεμους τόνους. Το εισπράξαμε και το καταθέτουμε ως μαρτυρία αντί επαίνων, κι ως ανάμνηση αντί στεφάνων στη μορφή του. Αδολεσχία έμπονου σεβασμού για τον κοιμηθέντα. 

Μαζί με τις λειτουργικές δεήσεις όλων μας υπέρ αυτού για την μακαρία ζωή, άθλημα θυσιαστικής αγάπης για τον εκλεκτό Δημήτριο, τον πρ. Δήμαρχο της Γουμένισσας, τον περίοικο της Παναγίας Γουμένισσας, στα δεητικά χέρια της Οποίας τον εμπιστευόμαστε.-