Η κρίση που ενέσκηψε τα τελευταία χρόνια επικαιροποίησε την προβληματική γύρω από την παγκοσμιοποίηση. Χωρίς καμία αμφιβολία οι διευθύνουσες ομάδες, οι κομματικές νομενκλατούρες και οι τοπικοί άρχοντες έχοντας μείνει πίσω αναλυτικά και κυρίως προγραμματικά, φάνηκαν να αδυνατούν στο να υποδείξουν και να αναδείξουν έναν άλλο εναλλακτικό δρόμο για την παγκοσμιοποίηση στην περιοχή μας.
Αυτό το κατάφεραν τα Μνημόνια. Να καθορίσουν την θέση της Ελλάδας επιλέγοντας τον εθνικό δρόμο της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης. Δυστυχώς η Τρόικα διάλεξε τον τριτοκοσμικό δρόμο ενσωμάτωσης και συμμετοχής μας σε αυτήν. Αυτό απλά μεταφράζεται σε πλήρη κατάργηση κάθε κανόνα που αφορά στην ρύθμιση της οικονομίας, της αγοράς, των κοινωνικών ομάδων, του κεφαλαίου και της εργασίας, της οικονομία και της φύσης, του ανθρώπου και της φύσης. Είναι η στρατηγική της υποβάθμισης. Όλα προς τα κάτω – εργασία, ημερομίσθια, κοινωνικό κράτος, φυσικό περιβάλλον.
Ένα από τα πεδία, ο χώρος εφαρμογής και ολοκλήρωσης του τριτοκοσμικού προτύπου είναι ο τόπος μας, ο νομός Κιλκίς. Πρόκειται για τις αρχαίες περιοχές της Μυγδονίας, Κρηστωνίας, Βοττιαίας και Παιονίας. Μια περιοχή που κατοικείται από την προϊστορική εποχή, σύμφωνα με τις αναφορές συγγραφέων και ιστορικών της εποχής (Ομήρου, Ηροδότου, Θουκυδίδη, Στράβωνα) πλούσια σε αρχαιολογικά ευρήματα, συμβολισμούς και φυσικό κάλλος.
Αυτό το φυσικό κάλλος αποτελεί και τον μεγαλύτερο αναπτυξιακό πόρο της περιοχής. Η προστασία, η ανάδειξη και αναβάθμισή του αποτελούν την αφετηρία μιας πολιτικής με γνώμονα την βιώσιμη και ποιοτική ανάπτυξη. Αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε αειφόρο ανάπτυξη. Ο βαλκανικός βοτανικός κήπος στα Κρούσια, το Πάικο, ο ποταμός Αξιός, η λίμνη Δοϊράνη, η Πικρολίμνη συνθέτουν ένα μωσαϊκό που μπορούμε να αποκαλέσουμε ως «χρυσό τοπίο».
Οι κυβερνώντες όμως επιλέγουν το δρόμο της εξόρυξης του χρυσού, της τοποφαγίας, και μάλιστα με έναν πρωτόγνωρα αυταρχικό τρόπο. Στρατηγική τους για την προικισμένη περιοχή αποτελεί το κατεστραμμένο αστικό και φυσικό περιβάλλον, αποτρεπτικοί παράγοντες για κάθε αναπτυξιακή υπόθεση ποιότητας. Η πόλη του Κιλκίς έγινε τσιμεντούπολη, τα Κρούσια γιατί όχι κρανίου τόπος και κυάνιο.
Ίσως τίποτα να μην είναι τυχαίο. Στο επίπεδο των συμβολισμών ας μην λησμονούμε πως η πόλη του Κιλκίς φαίνεται να πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη Καλλικώς, που στη συνέχεια ως Ρωμαϊκός σταθμός του 1ου αιώνα π.Χ. ονομάζονταν Κάλλικουμ (Callicum). Callicum ή Καλλικώς ήταν το δερμάτινο κόσκινο με το οποίο συλλέγονταν ο χρυσός από τον ποταμό Εχέδωρο. Το Κιλκίς θα κλείσει τον ιστορικό του κύκλο εάν επιτρέψουμε να μετατραπεί σε σύγχρονο Ελ Ντοράντο.
Όταν η στρατηγική της παγκοσμιοποίησης από τα επάνω επιβάλλει, εκεί που συναντά δόλο, ανοχή και βλακεία, ελαστικές σχέσεις εργασίας, φτώχεια και ανεργία, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, τότε η στρατηγική των λαών και κυβερνήσεων ποιότητας είναι αυτή της ανύψωσης, των υψηλών σταθερών. Υψηλής ποιότητας ειδικευμένη εργασία, υψηλό ανθρώπινο κεφάλαιο, υψηλή ποιότητας περιβάλλοντος. Η στρατηγική των λαών προωθεί πολιτικές διασύνδεσης και όχι διείσδυσης με τους γείτονες και εταίρους, καθώς και σχέσεις ισορροπίες και αρμονίας με το περιβάλλον και τη φύση.
Οφείλουμε να αρνηθούμε τη μοίρα που άλλοι καθορίζουν για εμάς και να αναδείξουμε, να οικοδομήσουμε ένα άλλο, εναλλακτικό πρότυπο ανάπτυξης αλλά και ενσωμάτωσης της περιοχής. Τον δικό μας δρόμο για την παγκοσμιοποίηση. Διαφορετικά η συμμετοχή μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι θα γίνει από την εξής θέση: αυτή του σκουπιδότοπου ή του νταμαριού.
*Ο Νίκος Τερζής είναι Φυσίατρος.
nikosterzis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.