Παραστατίδης: "Υπάρχει αύριο;"

Του ανεξάρτητου βουλευτή Θ. Παραστατίδη 
 Θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα αν με την σημερινή πολιτική μπορεί να υπάρχει αύριο, όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται, με επιχειρήματα αλλά και παραδείγματα.  Εδώ και δύο περίπου χρόνια, η άποψη που εκφράζω και υποστηρίζω σε όλους τους τόνους, είναι πως η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης μέσω του εφαρμοζόμενου προγράμματος λιτότητας από την κυβέρνηση, που εξαντλείται σε περικοπές και επιβολή φόρων, είναι προς λάθος κατεύθυνση και οδηγεί σε αδιέξοδο.

Το Οικονομικό Πρόγραμμα που εκτελείται μάλιστα κατά περίπτωση και αποσπασματικά, στερείται ενός στοιχειώδους Εθνικού Σχεδίου εξόδου από την κρίση. Έτσι, οδηγηθήκαμε στην διάλυση της κοινωνικής συνοχής, στην αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού της χώρας και την ολοκληρωτική κατάρρευση της Οικονομίας μας.

Η σημερινή κυβέρνηση υποστηρίζει πως η πολιτική αυτή που ακολουθείται και που επεβλήθη από τους δανειστές μας, είναι μονόδρομος και πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Όλοι γνωρίζουμε πως η πολιτική αυτή των μονόδρομων απεδείχθη καταστροφική. Οδήγησε σύμφωνα και με πρόσφατα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, σε αφαίρεση από τις τσέπες των Ελλήνων και την ελληνική αγορά, μόνο για τα τέσσερα τελευταία χρόνια, 63 δις. Ένα αστρονομικό ποσό για τα δεδομένα της χώρας μας. Μια πολιτική που οδηγεί στην κατανομή του εισοδήματος των φτωχών για να ενισχυθούν οι φτωχότεροι. Αυτού του τύπου διαχείρισης γίνεται σήμερα.

Είναι πέρα από βέβαιο, πως η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς χρεοκοπίας, ασχέτως αν δεν έχει ληξιαρχική πράξη πτώχευσης και αυτό συμβαίνει όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά διότι έτσι βολεύει και εξυπηρετεί τους τοκογλύφους δανειστές και τα συμφέροντα των τραπεζών τους.

Είναι γνωστό πως Διεθνείς Οικονομικοί Οργανισμοί και σημαντικοί Παράγοντες της Παγκόσμιας Οικονομίας, βεβαιώνουν με απόλυτη σαφήνεια πως το σημερινό χρέος, δεν είναι βιώσιμο, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, δεν μπορεί να αποπληρωθεί με κανένα τρόπο και σε καμία περίπτωση. Έστω κι αν στύψουμε περαιτέρω τους εργαζόμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους, αγρότες κι επαγγελματίες. Έστω κι αν πουλήσουμε όλη την Ελλάδα.

Η άποψη αυτή προσδιορίζει το μέγεθος του σημερινού προβλήματος και στηρίζεται στο ότι η δυναμική του χρέους είναι τέτοια, που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με ότι μέτρα κι αν παρθούν.

Τρανή απόδειξη είναι, πως μπήκαμε στο μνημόνιο με χρέος 129% του ΑΕΠ και

μετά από λήψη δανείων αρκετών δις,

μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας, περικοπών μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων,

μετά την επιβολή φόρων και χαρατσιών, το χρέος σήμερα βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ.

Στο σύνηθες ερώτημα που τίθεται, αν μπορούμε να πετύχουμε τους οικονομικούς στόχους που θέσαμε ως χώρα, στην περίπτωση που μπούμε σε ρυθμούς ανάπτυξης, η απάντηση είναι όχι. Για να γίνει αυτό απόλυτα κατανοητό παραθέτω παρακάτω στοιχεία που δικαιολογούν την άποψή μου αυτή.

Αν θέλουμε για παράδειγμα μέσα στα επόμενα 30 χρόνια να μειώσουμε το χρέος σε συμβατά επίπεδα της οικονομίας, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο στην περίπτωση που επιτύχουμε πλεόνασμα 6% και ρυθμό ανάπτυξης 4% επίσης για κάθε χρόνο.

Αντιλαμβάνεστε πως αυτό είναι ανέφικτο για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Εξάλλου το επίτευγμα αυτό δεν το έχει πετύχει καμία χώρα στον κόσμο.

Η πολιτική λιτότητας των τελευταίων χρόνων, το μόνο που βελτίωσε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι το μέγεθος των τραπεζών και τα συμφέροντα τους. Στο σημείο αυτό θα σταθώ στο τραπεζικό σύστημα, διότι θεωρώ πως είναι το εργαλείο χρηματοδότησης για την εκκίνηση ανάπτυξης μιας οικονομίας. 

Έτσι λοιπόν, οι τράπεζες μεταμορφώθηκαν σε τεράστια μεγαθήρια. Φανταστείτε πως μόνο 2 τράπεζες της Γερμανίας η Deutse Bank και η Commercial Bank, έχουν ενεργητικό κεφάλαιο που ανέρχεται στο 120 % του ΑΕΠ της Γερμανίας. Αυτά τα μεγέθη δεν υπήρχαν ποτέ στο παρελθόν. Αντιλαμβάνεστε, πως αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που σήμερα τα οικονομικά και τραπεζικά συμφέροντα, κατευθύνουν και καθοδηγούν την πολιτική, ενώ στο παρελθόν συνέβαινε το αντίθετο. 

Η ρευστότητα στις αγορές και η ανάπτυξη των οικονομιών εξαρτώνται απόλυτα από τη διάθεση και τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Έτσι εξηγείται και η συμπεριφορά των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων της Ευρωζώνης, κυρίως των βορείων χωρών, με κύριο εκφραστή την Γερμανία, οι οποίες δεν θέλουν να πάρουν αποφάσεις τέτοιες, χωρίς την έγκριση των τραπεζών τους ώστε να βοηθηθεί όχι μόνο η χώρα μας αλλά και οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου προκειμένου να βγούμε από το αδιέξοδο αυτό. 

Απεναντίας η πολιτική τους στάση, την οποία επέβαλαν στην χώρα μας, καταβαράθρωσε την οικονομία, τους θεσμούς και εξαθλίωσε την κοινωνία μας. Γι’ αυτούς, προηγούνται τα συμφέροντα των τραπεζών και μετά των κρατών, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πως τα κράτη είναι οι ίδιοι οι λαοί, είναι ο ίδιος ο κόσμος.

Επικαλέστηκα το παράδειγμα αυτό για να αποδείξω πως οι όποιοι ισχυρισμοί από πλευράς κυβερνητικών παραγόντων για καλύτερες μέρες, για ένα καλύτερο αύριο, δεν ευσταθούν, εφόσον συνεχίζουν να υπηρετούν τέτοιες πολιτικές. Η μόνη εφικτή λύση προκειμένου να υπάρξει ελπίδα για βελτίωση της σημερινής οικονομικής κατάστασης είναι αυτή που δυστυχώς θα έλεγα ταυτίζεται και με την πρόταση του ΔΝΤ. 

Δηλαδή, ένα γενναίο κούρεμα του χρέους, παράλληλα με τον άμεσο έλεγχο των 10.000 offshore, τον έλεγχο των μεγαλοκαταθετών που περιλαμβάνονται σε διάφορες λίστες, την πάταξη του λαθρεμπορίου, κυρίως στο ναυτιλιακό πετρέλαιο, την πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής.

Θα πρέπει επίσης, να επιλειφθεί άμεσα η δικαιοσύνη, προκειμένου να προχωρήσει στον έλεγχο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, σχετικά με όλων των ειδών τις προμήθειες (εξοπλιστικά, ΟΣΕ, Siemens κλπ), τον έλεγχο του τρόπου ανάθεσης των μεγάλων έργων υποδομών και τέλος , τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για χορηγήσεις «θαλασσοδανείων», το πώς δόθηκαν, σε ποιους δόθηκαν και πως αξιοποιήθηκαν. Να είστε βέβαιοι, πως μετά την ολοκλήρωση αυτών των ελέγχων, θα φρύξει ο κόσμος και θα λυθεί ο γρίφος το πως φτάσαμε εδώ.

Όλοι αυτοί που θα αποδειχθεί η εμπλοκή τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους φαινόμενα στο μέλλον. Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει καλύτερη θωράκιση των θεσμών και των δομών του κράτους, ώστε να μην επιτρέπουν τέτοιου είδους καταστάσεις.

Είναι βέβαιο πως αν είχαν γίνει ευθύς εξαρχής όλα αυτά, δεν θα χρειάζονταν όλα τα μέτρα που πάρθηκαν και οδήγησαν στην φτώχεια και την δυστυχία την κοινωνία μας.

Επειδή είναι πέρα από βέβαιο πως η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη και πρόθυμη να προχωρήσει αυτού του είδους τα μέτρα, επιβάλλεται να παραχωρήσει άμεσα την θέση της σε κάποιους άλλους που έχουν την διάθεση και την δυνατότητα να το πράξουν. Αυτό βέβαια μπορεί να συμβεί με δημοκρατικές διαδικασίες, την περίοδο των εκλογών από τους ίδιους τους πολίτες. Αυτή είναι ίσως η μοναδική λύση που διαφαίνεται στον ορίζοντα για τον λαό μας και την χώρα, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα.