"Η δημοκρατία της Βαΐμάρης και η θεωρία των άκρων"

Η Λέσχη ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ σας καλεί στην συλλογική περιήγηση- οδοιπορικό:
"Η δημοκρατια της Βαιμάρης και η θεωρία των άκρων: ένας φιλελεύθερος μύθος εναντίον του εργατικού κινήματος. Πολιτική και πνευματική κίνηση στην Γερμανία 1919-1933», με τους Πανεπιστημιακούς Σπ. Μαρκέτο και Β. Αλεξίου"

Τετάρτη 13.02, 19:00, στο χώρο της Λέσχης. (Εγνατία 98)
Στο ιδεολογικό οπλοστάσιο και στην καθημερινή πολιτική γλώσσα όλων των κυβερνήσεων που έχουν επιφορτιστεί με τον καθήκον να σώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό εξαθλιώνοντας τους εργαζόμενους, των δημοσιογραφικών επιτελείων και διανοούμενων οικότροφων πάσης φύσεως εξουσιών και κατεστημένων συμφερόντων έχει μπει η περίφημη θεωρία των άκρων. 

Δηλαδή η θεωρία που ισχυρίζεται ότι η δημοκρατία κινδυνεύει από ακραίες πολιτικές δυνάμεις και ιδεολογίες που δεν θέλουν το δημοκρατικό διάλογο, τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τις ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις αλλά χρησιμοποιούν βίαια μέσα για να προωθήσουν τους πολιτικούς τους στόχους.

Οι "μετριοπαθείς" πολιτικές δυνάμεις στη μάχη κατά των άκρων εκτός από τη διαδοχική επιστράτευση απεργών, τη βίαιη εκκένωση χώρων κοινωνικής αυτοοργάνωσης , το βασανισμό κρατουμένων, την αδιάκοπη αστυνομική βία εναντίον όσων αντιστέκονται στη βαρβαρότητα των μνημονίων, το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων κτλ. χρησιμοποιούν και τη μέθοδο των ιστορικών αναλογιών. 

Μια ιστορική στιγμή που έχει λάβει σχεδόν μυθικές διαστάσεις στα ευαίσθητα ανακλαστικά πάσης φύσεως υποστηρικτών της εξουσίας του κεφαλαίου (φιλελεύθερων, συντηρητικών, ευρωπαϊστών κα) έχει η δημοκρατία της Βαϊμάρης, η γερμανική δημοκρατία από το 1918 ως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Η δημοκρατία της Βαϊμάρης για όλους αυτούς είναι ο χαμένος δημοκρατικός παράδεισος, που συντρίφθηκε από τον ανορθολογισμό των κομμουνιστών και των ναζιστών. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Η δημοκρατία της Βαϊμάρης προϊόν της κατάρρευσης της αυτοκρατορικής Γερμανίας στα μέτωπα του Α' ΠΠ έθεσε το θεμέλιο λίθο της πάνω στα πτώματα των βερολινέζων εργατών και στρατιωτών, του επαναστατημένου προλεταριάτου της Γερμανίας και το αίμα των κομμουνιστών ηγετών Ρόζας Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπνεχτ. Ήταν ο αναγκαίος συμβιβασμός της αστικής τάξης και του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος μπροστά στο φόβο της ανατροπής καπιταλιστικής εξουσίας από την επαναστατική κινητοποίηση του εργατικού κινήματος στα 1918.

 Η αστική τάξη έδωσε τη συγκατάθεσή της για την συνταγματική κατοχύρωση κοινωνικής πολιτικής και κράτους πρόνοιας και οι σοσιαλδημοκράτες υπονόμευσαν το επαναστατικό κίνημα των εργατικών συμβουλίων του Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου το 1918 και το κατέστρεψαν με τη συνεργασία οπλισμένων ομάδων αποστράτων ορκισμένων εχθρών του κοινοβουλευτισμού και του εργατικού κινήματος. Η μετριοπάθεια για τους "συνετούς" πολιτικούς σχηματισμούς εκείνη την περίοδο αλλά και για τους σημερινούς θιασώτες της θεωρίας των άκρων ορίζεται ως εξής: είναι η με κάθε μέσο, που φτάνει ως και την απροκάλυπτη δολοφονική βία, υπεράσπιση της εξουσίας της αστικής τάξης από τον εχθρό λαό. 

Μια τέτοια αντίληψη της μετριοπάθειας μπορεί να εξηγήσει για παράδειγμα την πολιτική της κυβέρνησης της δημοκρατίας της Βαϊμάρης το Μάρτιο του 1920: οι ακροδεξιοί στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί πραξικοπηματίες της 13ης Μαρτίου 1920 που καταστέλλονται χάριν στην άμεση κινητοποίηση των εργατών που κηρύσσουν γενική απεργία σε όλη τη χώρα δεν τιμωρούνται ή διαφεύγουν ανενόχλητοι από τη χώρα. Αμέσως μετά η "μετριοπαθής" κυβέρνηση χρησιμοποιεί στρατιωτικές μονάδες που συμμετείχαν στο πραξικόπημα για να καταστείλουν άγρια την απεργία στα ορυχεία της Ρουρ αφήνοντας πίσω τους τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1920 χίλιους νεκρούς εργάτες.