“Στη δίνη του κενού... κι όμως ανέπνευσε.”

Γράφει η Δέσποινα Παπαδοπούλου

Είμαστε στο Δαφνί, στο ψυχιατρικό τμήμα. Εγώ τότε σπούδαζα νοσηλεύτρια και ολοκληρώναμε το 2ο εξάμηνο της πρακτικής μας. Ήμουν νέα, με μακριά, κατάμαυρα μαλλιά πιασμένα ουρά. Μιλούσαμε με την υπεύθυνη εκεί, η οποία μας ενημέρωνε για τις πτέρυγες και τα ακραία περιστατικά. Φοράμε τις ποδιές, σαμπό, καλτσόν και τα συναφή.
Μέσα στο ψυχιατρικό πανικός. Νοσοκόμοι να τρέχουν συγχυσμένοι πάνω – κάτω, ασθενείς να φωνάζουν, προϊστάμενοι να προσπαθούν να επιβάλλουν την τάξη. Ήταν Χριστούγεννα, θυμάμαι. Γι' αυτό και τόση κίνηση στο ψυχιατρικό. Τα ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται με μεγαλύτερη ένταση σε τέτοιες περιόδους. Τέλος πάντων είμαστε συγκεντρωμένα 4-5 άτομα, μαζί και η εκπαιδεύτρια και συζητάμε. Ξαφνικά, βλέπω μια γυναίκα να τρέχει ορμητικά κατά πάνω μου. Πριν καλά καλά καταλάβω τι γίνεται ήρθε βολίδα και μου τράβηξε τα μαλλιά τόσο δυνατά, που ορκίζομαι πως τέτοιο πόνο δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου.

- Πέπη, σταμάτα. Ας' την, φώναξε η εκπαιδεύτρια που έσπευσε να μας χωρίσει.

Μην ανησυχείς, μου λέει. Μάλλον θα σε μπέρδεψε με τις νοσοκόμες, τις έχει μεγάλο άχτι.

Την επόμενη μέρα έπρεπε να επισκεφθούμε τα δωμάτια των ασθενών και να ενημερωθούμε σχετικά με το ιστορικό τους. Μετά από ώρα επισκέφθηκα το δωμάτιο της Πέπης. Μόλις με είδε άρχισε τις βρισιές. Τέτοιο παράξενο μίσος! Την πλησιάζω και της απευθύνω το λόγο:

- Γιατί μου τράβηξες τα μαλλιά; Τι σου έκανα;

Συνεχίζει να με βρίζει. Κοιτάζω δίπλα της και βλέπω πολλά κουκλάκια.

- Τι τα θέλεις τα κουκλάκια εδώ;

- Παίζω. Μου αρέσει.

- Και ποιο από αυτά σου αρέσει περισσότερο;

- Αυτό το μικρούτσικο, γιατί έχει μάτια νεκρού.

Έμεινα άναυδη. Είχε βγάλει τα μάτια από το κουκλάκι και έδειχνε ικανοποιημένη. Σάστισα. Μετά από λίγο έφυγα. Στο δρόμο για το σπίτι, σταμάτησα σε ένα μαγαζάκι στην Ομόνοια και της αγόρασα ένα κουκλάκι. Την επόμενη μέρα πήγα ξανά στον θάλαμό της.

- Αυτό το δωράκι είναι για σένα, μιας και είναι Χριστούγεννα.

Το κοιτάζει, το επεξεργάζεται.

- Παρ´ το. Δεν το θέλω.

- Γιατί; Μα για σένα το πήρα.

- Δεν μ' αρέσει. Αυτό το κουκλάκι δεν έχει μάτια νεκρού. Θέλω να του τα βγάλω να μοιάζει με πεθαμένο.

- Κράτησε το. Αυτά τα μάτια δεν είναι μάτια νεκρού. Αυτά τα μάτια θα σε αγαπάνε και θα σε προστατεύουν. Μην τα βγάζεις. Είναι μάτια ανθρώπινα.

Κι έφυγα. Ήμουν σίγουρη πως θα τα έχει βγάλει από το κουκλάκι, μα όταν πήγα την επόμενη μέρα η κούκλα ήταν όπως την άφησα.

- Πρώτη φορά στη ζωή μου μού κάνει κάποιος δώρο. Είχες δίκιο, μου είπε και με αγκάλιασε.

Η Πέπη ήταν μια γυναίκα που γεννήθηκε μέσα στο Δαφνί από γονείς με ψυχωσική συνδρομή. Η ιστορία της είναι αληθινή. Η σύλληψη έγινε μέσα στην κλινική και το πρόβλημα μεταφέρθηκε και στην ίδια. Πάντοτε νόμιζε πως ήταν 4 χρονών. Και ήθελε να βλέπει τους νεκρούς να αντικατοπτρίζονται από τις κούκλες, επειδή δεν έζησε ποτέ αληθινά. Δε νοιάστηκε γι' αυτήν κανείς. Δεν προσπάθησε κανείς. 

Δεν την αγάπησαν, δεν την φρόντισαν, δεν της σταθήκαν. Και εννοώ για δικούς της ανθρώπους, όχι για το προσωπικό του νοσοκομείου. Η ζωή είναι πολύτιμη και την παραμερίσαμε, την αγνοήσαμε. Περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ο άνθρωπος προσκολλημένος στην εργασία και τον ίδιο απογευματινό καφέ, ξεχνά να ευχαριστήσει τους ανθρώπους γύρω του, να κάνει πράγματα γι' αυτούς, να αλλάξει κάτι στη ζωή του, να βρει ένα κίνητρο για παραπέρα. 

Τα προβλήματα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Αλλά ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρός, σαν πέτρα. Και ήρθε στη ζωή για να την πολεμήσει. Με έρεισμα τους ανθρώπους δίπλα μας, θα πάμε παρακάτω. 

Σαφώς δεν μπορεί να μείνει αλώβητος και χωρίς στίγματα, όμως θα το ξεπεράσει. Ο προορισμός όλων είναι ίδιος. Το θέμα είναι να ζούμε γεμάτη τη ζωή, τη στιγμή, γιατί η στιγμή γίνεται καπνός και φεύγει. Και φεύγει και η ζωή μετά. Τρέχα λοιπόν, να την προλάβεις.