|
Κεσίδης Άγγελος |
Το συγκεκριμένο κατάστημα ήταν από παλιότερα καφενείο, το επονομαζόμενο καφενείο της «Κουταλίνας». Με ήδη βαριά ιστορία στην πλάτη του μιας και ήταν χτισμένο το 1928 και το συνόδευαν ιστορίες προπολεμικές και νεότερες. Χαρακτηριστική αυτή της μαύρης εποχής του εμφύλιου και τη ρίψη δύο χειροβομβίδων εντός του καφενείου, από τον επονομαζόμενο «Τσανταρμά». Ευτυχώς όπως μου διηγείται ο πατέρας μου, οι χειροβομβίδες έπεσαν πάνω στον πάγκο (ψηλά δηλαδή) και τα θραύσματα τους δεν προκάλεσαν θανάσιμους τραυματισμούς.
|
Κεσίδης Χρήστος |
Τα δυο αδέρφια δούλεψαν σκληρά φτιάχνοντας μια καλή επιχείρηση που ζούσε αυτούς και την οικογένεια τους. Με τις οικονομίες από τη σκληρή δουλειά το κατάστημα που νοίκιασαν αρχικά, αγοράζεται και το 1967 γκρεμίζεται και κτίζεται εκ νέου ως διώροφο καφενείο. Αργότερα, ο μεγαλύτερος αυτών ο Άγγελος, ακολουθώντας ξεχωριστό δρόμο φτιάχνει μια επιχείρηση παραγωγής παραδοσιακού πρόβειου γιαουρτιού, (πολλοί θα το αναπολούν κι αυτό μιας και αυτή η επιχείρηση σταμάτησε με τη συνταξιοδότηση του). Τα χρόνια περνούν, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, πελάτες βρίσκουν το στέκι τους για την καθημερινή πολιτική και κοινωνική κριτική. Και ποιους δεν σέρβιρε το μικρό καφενεδάκι της Καλούδη. Από απλούς καθημερινούς ανθρώπους του μεροκάματου και της πιάτσας μέχρι υπουργούς και βουλευτές στις καθιερωμένες προεκλογικές βόλτες.
|
Κεσίδης Χρήστος |
Για πάνω από 40 χρόνια, το συγκεκριμένο καφενείο, έχει αποτελέσει χαρακτηριστικό σημείο συνάντησης, των κτηνοτρόφων, μεσιτών και κρεοπωλών του Κιλκίς για τις μεταξύ τους συμφωνίες και αγοραπωλησίες, πιστοί όλοι τους στο Σαββατιάτικο ραντεβού τους.
|
Κεσίδης Χρήστος. 1967 |
Μετά λοιπόν από 60 χρόνια, ήρθε η ώρα ο βετεράνος του μεροκάματου, ο πατέρας μου, να αφήσει πίσω του το κατάστημα που ήταν η ζωή του όλη, το μαγαζί με το οποίο μεγάλωσε τρία παιδιά, έχτισε ένα σπίτι, κράτησε την αξιοπρέπεια του ψηλά, μην αφήνοντας χρέος ποτέ και σε κανένα. Το μαγαζί ,που όταν ήταν νέος τον στέρησε από την οικογένειά του, μιας και άνοιγε στις 5 το πρωί και έκλεινε στις 12 το βράδυ, με τα μεσημέρια να πλαγιάζει στο ντιβάνι του παταριού, κλέβοντας λίγα λεπτά ξεκούρασης, να τρώει το φαγητό στα τετζερέδια που του ‘φερνε η μητέρα μου… Το βράδυ κατάκοπος πλέον, να φτάνει στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα και η ενασχόληση με τα παιδιά του να περιορίζεται σε ένα νεύμα πάνω από τις κούνιες και τα κρεβάτια που κοιμόμασταν τα τρία αδέλφια.
|
Κεσίδης Χρήστος, 1990 |
Μέσα απ’ αυτές τις λίγες γραμμές θα ήθελα να μεταφέρω τις ευχαριστίες του πατέρα μου Κεσίδη Χρήστου, προς όλο τον κόσμο που για αυτά τα 60 χρόνια τον τίμησαν και στάθηκαν κοντά του. Οπωσδήποτε όμως το μεγάλο ευχαριστώ, τόσο από εμένα όσο και από ολόκληρη την οικογένειά μου, ανήκει στον πατέρα μου το Χρήστο Κεσίδη, που αγωνίστηκε τόσα χρόνια για μας, χαρίζοντάς μας το πιο σπουδαίο μάθημα που μπορεί να δώσει ένας γονιός στα παιδιά του …ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ.
Πάρα πολύ συγκινητικό το δημοσίευμα και ακόμη περισότερο οι φώτογραφίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Δανιηλίδης Αγγ. Χρήστος)
Συγχαρητήρια στον φίλο μου Παύλο Κεσίδη για την εξέχουσα ανάρτηση !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Παύλε
Aias Samos
Μπράβο Παύλε........απλά μπράβο
ΑπάντησηΔιαγραφή(Νίκος Τζίνδαλης)