προέδρου της ΕΛΜΕ ν. Κιλκίς
Γιορτάζοντας κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο και το Γρηγόριο το Θεολόγο διατρέχουμε τον κίνδυνο να πάρει κι αυτή η μνήμη το δρόμο κάθε «επετείου». Να ξεφτίσει στη σκέψη μας, να χάσει το δυναμισμό της, να πάψει να μας εμπνέει. Αποκτούν, όμως νόημα οι γιορτές της Εκκλησίας όταν μεταγγίζουν νόημα στη ζωή μας όταν φωτίζουν την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις και τις αγωνίες μας.
Βαθιά ανατρεπτικός ο λόγος και υποδειγματική η ζωή των Τριών Ιεραρχών για τα μέτρα και τις αξίες του πολιτισμού των ημερών μας. Αναμετρήθηκαν με τα μικρά και τα μεγάλα του ανθρώπου, έζησαν έντονα τα ανθρώπινα. Έφθασαν την αλήθεια της ζωής στα άκρα και απέδειξαν πως «ο χριστιανισμός είναι η αλήθεια που υποφέρει».
Δεκαέξι αιώνες πέρασαν από την τότε εποχή τους και ο λόγος τους παραμένει επίκαιρος αφού τα προβλήματα του ανθρώπου είναι διαχρονικά. «Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα, η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας Ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος, η αιτία των πολέμων για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη» αναρωτιέται ο Μέγας Βασίλειος και η φωνή του ακούστηκε ξανά πριν από λίγο καιρό στον πόλεμο που συνεχίζεται στον Αραβικό κόσμο στο Μάλι κ.α.
Ακούμε και σήμερα το Χρυσόστομο να καταδικάζει με δριμύτητα την κοινωνική αδικία τώρα που η παγκόσμια «νέα οικονομία» διευρύνει το χάσμα της ανισότητας: «… ο Θεός από την αρχή δεν έκανε τον έναν πλούσιο και τον άλλο φτωχό, αλλά έδωσε σε όλους την ίδια γη. Από πού, λοιπόν,-ερωτά- εσύ μεν έχεις τόσα και ο άλλος ούτε μια χούφτα γης;»
« Εσείς δεν χορταίνετε να τρώτε και να δαγκώνετε τους φτωχούς και εγώ δεν θα σταματώ να σας ελέγχω!». Με την ίδια ακριβώς παρρησία ο Χρυσόστομος θα μπορούσε και σήμερα να υπερασπίζεται από τον άμβωνα την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του.
Η Ελλάδα « σώθηκε από τη χρεωκοπία» και 1350.000 άνεργοι στοίχειωσαν στις εσωτερικές σελίδες κάποιων εφημερίδων δίχως την αρωγή κάποιου Χρυσόστομου…Του Ιεράρχη, ο οποίος πούλησε ακόμη και τα αντικείμενα του επισκοπείου του και κατάργησε τα επίσημα γεύματα για να υποστηρίξει τη φτωχολογιά της Αντιόχειας και της Κωνσταντινούπολης.
Διαβάζουμε το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον θαυμάζουμε καθώς κάνει θεολογία μιλώντας για την ατομική ιδιοκτησία: «…φτώχεια και πλούτος- μας λέει- εισβάλλουν στην ανθρωπότητα όπως οι αρρώστιες στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο νόμος του χριστιανού είναι η ισότητα του Δημιουργού Θεού, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού». « Γίνε στο γείτονά σου πιο πολύτιμος με την αγάπη, γίνε στο δυστυχισμένο Θεός με το να μιμείσαι την αγάπη του Θεού…
Γιορτάζοντας κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο και το Γρηγόριο το Θεολόγο διατρέχουμε τον κίνδυνο να πάρει κι αυτή η μνήμη το δρόμο κάθε «επετείου». Να ξεφτίσει στη σκέψη μας, να χάσει το δυναμισμό της, να πάψει να μας εμπνέει. Αποκτούν, όμως νόημα οι γιορτές της Εκκλησίας όταν μεταγγίζουν νόημα στη ζωή μας όταν φωτίζουν την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις και τις αγωνίες μας.
Βαθιά ανατρεπτικός ο λόγος και υποδειγματική η ζωή των Τριών Ιεραρχών για τα μέτρα και τις αξίες του πολιτισμού των ημερών μας. Αναμετρήθηκαν με τα μικρά και τα μεγάλα του ανθρώπου, έζησαν έντονα τα ανθρώπινα. Έφθασαν την αλήθεια της ζωής στα άκρα και απέδειξαν πως «ο χριστιανισμός είναι η αλήθεια που υποφέρει».
Δεκαέξι αιώνες πέρασαν από την τότε εποχή τους και ο λόγος τους παραμένει επίκαιρος αφού τα προβλήματα του ανθρώπου είναι διαχρονικά. «Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα, η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας Ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος, η αιτία των πολέμων για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη» αναρωτιέται ο Μέγας Βασίλειος και η φωνή του ακούστηκε ξανά πριν από λίγο καιρό στον πόλεμο που συνεχίζεται στον Αραβικό κόσμο στο Μάλι κ.α.
Ακούμε και σήμερα το Χρυσόστομο να καταδικάζει με δριμύτητα την κοινωνική αδικία τώρα που η παγκόσμια «νέα οικονομία» διευρύνει το χάσμα της ανισότητας: «… ο Θεός από την αρχή δεν έκανε τον έναν πλούσιο και τον άλλο φτωχό, αλλά έδωσε σε όλους την ίδια γη. Από πού, λοιπόν,-ερωτά- εσύ μεν έχεις τόσα και ο άλλος ούτε μια χούφτα γης;»
« Εσείς δεν χορταίνετε να τρώτε και να δαγκώνετε τους φτωχούς και εγώ δεν θα σταματώ να σας ελέγχω!». Με την ίδια ακριβώς παρρησία ο Χρυσόστομος θα μπορούσε και σήμερα να υπερασπίζεται από τον άμβωνα την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του.
Η Ελλάδα « σώθηκε από τη χρεωκοπία» και 1350.000 άνεργοι στοίχειωσαν στις εσωτερικές σελίδες κάποιων εφημερίδων δίχως την αρωγή κάποιου Χρυσόστομου…Του Ιεράρχη, ο οποίος πούλησε ακόμη και τα αντικείμενα του επισκοπείου του και κατάργησε τα επίσημα γεύματα για να υποστηρίξει τη φτωχολογιά της Αντιόχειας και της Κωνσταντινούπολης.
Διαβάζουμε το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον θαυμάζουμε καθώς κάνει θεολογία μιλώντας για την ατομική ιδιοκτησία: «…φτώχεια και πλούτος- μας λέει- εισβάλλουν στην ανθρωπότητα όπως οι αρρώστιες στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο νόμος του χριστιανού είναι η ισότητα του Δημιουργού Θεού, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού». « Γίνε στο γείτονά σου πιο πολύτιμος με την αγάπη, γίνε στο δυστυχισμένο Θεός με το να μιμείσαι την αγάπη του Θεού…
Τον Χριστό να επισκεφθούμε, τον Χριστό να υπηρετήσουμε, τον Χριστό να θρέψουμε, τον Χριστό να ντύσουμε, τον Χριστό να περιμαζέψουμε, τον Χριστό να τιμήσουμε…» μας προτρέπει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και δακτυλοδεικτεί σε μένα και σε σένα, όλους αυτούς, τους σωματικά και ψυχικά άστεγους. Μπορεί να είναι οι οικονομικοί μετανάστες που εκλιπαρούν περιφερόμενοι για ένα μεροκάματο, μπορεί να είναι, τέλος, και τα παιδιά όλων αυτών που κατέλαβαν μια θέση στα θρανία των σχολείων όπου διδάσκουμε.
Τίμιοι καθώς ήταν με τη συνείδησή τους και συνεπείς στο εκκλησιαστικό τους χρέος οι Τρείς Ιεράρχες θα εξοργίζονταν σήμερα περισσότερο με την υποκρισία μας: όταν η κοινωνία υποκρίνεται φορώντας το «φιλάνθρωπο» προσωπείο της και οι πανίσχυρες πολυεθνικές διαφημίζουν την «κοινωνική τους προσφορά» η πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Η ελεημοσύνη δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι της κοινωνικής αδικίας.
Τίμιοι καθώς ήταν με τη συνείδησή τους και συνεπείς στο εκκλησιαστικό τους χρέος οι Τρείς Ιεράρχες θα εξοργίζονταν σήμερα περισσότερο με την υποκρισία μας: όταν η κοινωνία υποκρίνεται φορώντας το «φιλάνθρωπο» προσωπείο της και οι πανίσχυρες πολυεθνικές διαφημίζουν την «κοινωνική τους προσφορά» η πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Η ελεημοσύνη δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι της κοινωνικής αδικίας.
« Ελεημοσύνη από αδικίες δε γίνεται» καταγγέλλει ο Μέγας Βασίλειος, αφού «δεν μπορεί να γίνει ο Θεός συνένοχος ληστών και αρπακτών». Επιφυλακτικοί όπως και τότε σε τέτοιου είδους «δωρεές» οι Τρείς Ιεράρχες, αμφιβάλλω αν θα συμμετείχαν σήμερα σε «πλειστηριασμούς ανθρωπιάς» και σε «φιλανθρωπικές βραδιές». Γιατί, γι αυτούς, αληθινή αγάπη είναι πριν απ όλα η κατάργηση της σχέσης εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Και μιλούν με θάρρος και τόλμη γι όλα αυτά οι τρεις Ιεράρχες επειδή οι ίδιοι είχαν εξαντλήσει με την ασκητική ζωή τους τα δικά τους όρια θυσίας και προσφοράς.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι ιεράρχες που τιμούμε στις 30 Ιανουαρίου κάθε χρόνο. Φωτεινές προσωπικότητες υπηρέτες του θεού και του ανθρώπου.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι ιεράρχες που τιμούμε στις 30 Ιανουαρίου κάθε χρόνο. Φωτεινές προσωπικότητες υπηρέτες του θεού και του ανθρώπου.
με το φροντιστήριο αλληλεγύης σε παιδιά που έχουν ανάγκη αλλά δε μπορούν να πληρώνουν - τι έγινε από πλευράς ΕΛΜΕ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάθαμε ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί προσφέρθηκαν αλλά πέρασε τόσος καιρός και δεν ακούμε τίποτα