Το χάσμα των γενεών

Γράφει η Δέσποινα Παπαδοπούλου
Η σύγκρουση της παλιάς γενιάς και της νέας, αποτελεί ένα διαχρονικό φαινόμενο που παρουσιάζεται άλλοτε με ένταση και άλλοτε με ύφεση στις διάφορες κοινωνίες, με αρνητικά αποτελέσματα γι' αυτά τα δύο "στρατόπεδα", αλλά και για την κοινωνική ευρυθμία και αρμονία. Εμείς, οι νέοι, μπαίνοντας στην εφηβεία, απομακρυνόμαστε από την "ώριμη" γενιά, θέλοντας να ανεξαρτητοποιηθούμε, να πετάξουμε ελεύθεροι και γενικώς θεωρούμε πως όσο περισσότερο επαναστάτης είναι ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο χειραφετείται από τα πλαίσια και τους ρόλους της οικογένειας.

Στην πορεία αντιλαμβανόμαστε πως η χειραφέτηση χωρίς οικονομική ανεξαρτησία είναι κάτι ακατόρθωτο. Αλλά είναι τόσο έντονο το αίσθημα της επανάστασης, της αντίρρησης, της αμφισβήτησης και της κριτικής μέσα στις καρδιές μας, που δεν θα 'πρεπε να κατακρίνεται. Εξ' άλλου αυτή είναι η εφηβική ψυχή, ακόρεστη για όλα, ανικανοποίητη από όλα, καθαρή, αγνή.


Είναι προφανές πως υπάρχουν πολλά "κενά" μεταξύ των γενεών. Γλωσσικές διαφορές, αφού οι νέοι χρησιμοποιούν την ιδιόλεκτό τους, στον τρόπο ντυσίματος, διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες, ιδεολογίες, γεγονότα που αν δε δεχθούν και οι μεν και οι δε, το μόνο που θα προκύψει είναι καβγάδες, απόρριψη, σύγκρουση, μοναξιά. Επομένως, πρέπει να αναγνωρίσετε και να εκτιμήσετε την πρόοδο των νέων, όπως και οι νέοι αντίστοιχα οφείλουν να παραδεχθούν πως η παλιά γενιά είναι η βάση και η αρχή για όλα.


Η σωστή επικοινωνία και η διάθεση χρόνου θα φέρει πιο κοντά νέους και μεγάλους και θα γεφυρώσει τη σχέση τους. Δεν είναι αναίσθητος ο νέος, ούτε αχάριστος. Αυτή η άποψη είναι λανθασμένη. Μπορεί από τη ζωντάνια και την τρέλα του να σπάσει το καλό βάζο της μαμάς, μα θα έχει το μεράκι να το κολλήσει απ' την αρχή. Φυσικά και μπορούμε να συνεννοηθούμε, αρκεί η κάθε γενιά να αναγνωρίσει την άλλη και να μη διστάζουμε να πλησιάσουμε οι μεν τους δε. Άλλωστε είναι πολύ όμορφο όταν ανακαλύπτεις πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα και μπαίνεις στη διαδικασία να τα γνωρίσεις.