"Γράμμα Στο Τίποτα"

Γράφει ο Μωυσίδης Χαράλαμπος
16 Ετών
Μικραίνουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια στενεύουν. Η πόλη αυτή δεν με χωρά. Τρέχω εδώ, στο κελί μου, για να σου μιλήσω, το 'χω τόσο ανάγκη να σε ανταμώσω έστω και για λίγο. Μα είναι τόσο άδειος αυτός ο κόσμος, κι εγώ είμαι εδώ ,κι εσύ είσαι εκεί. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε μόνοι, άδειοι, μισοί και μίζεροι. Ο ουρανός μας δεν έχει αστέρια για να κοιτάξουμε και να φτάσουμε. Μονάχα κάτι ξεχασμένα στέκια στις κορυφές του, εκεί που φιλοξενήσαμε την αγάπη μας. Περπατάμε αδιάφοροι, δίχως να ξέρουμε που πάμε, κι ας γνωρίζουμε πως ο ένας αναζητεί τον άλλον στην αποπνικτική καθημερινότητα.
Χαμογελάμε από ανάγκη και από συνήθεια, έτσι μας μάθανε στο σανίδι της κοινωνίας. Χαμογελάμε μα ξέρουμε πως το αληθινό χαμόγελο είναι καλά κρυμμένο στα δικά σου μάτια, στα δικά μου μάτια. Ίσως δακρύζουμε κάποιες νύχτες επειδή χαθήκαμε, κι ας ξέρουμε πως το δάκρυ θα φύγει με μια λέξη, σωπαίνουμε. Κρυβόμαστε ο ένας απ' τον άλλον για να πειστούμε πως ξεχάσαμε. Κι όταν σιγοτραγουδάμε στίχους που ακούγαμε μαζί, χαμογελάμε κρυφά, για να μην το καταλάβει ο εαυτός μας. Κάθε φορά που κοιτάμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη, συναντάμε ο ένας τον άλλον πίσω από το γυάλινο περιτύλιγμα, είσαι ένα κομμάτι μου και πάντα θα σε κουβαλάω στον αγκάθινό μου δρόμο. Κι όταν αγγίζουμε άλλα χείλη, με μάτια κλεισμένα και ταξιδεμένα, αναζητάμε το φιλί του Παραδείσου, το φιλί που μου 'μαθες εσύ, το φιλί που σου 'μαθα εγώ. Μα σαν τελειώσουν οι λέξεις μου αυτές καταλήγω σε ένα συναίσθημα, αγάπη δεν θα ονομάσω. Φαντάζει πολύ μικρή η λέξη για να το περιγράψω. Μες σ' αυτήν την ανεκπλήρωτη ζωή μονάχα μαζί δεν θα είμαστε μόνοι. Μονάχα όταν τα μάτια μου καθρεπτίζουν τα δικά σου, και τα μάτια σου τα δικά μου, μόνο τότε θα χαμογελάμε αληθινά. Είμαστε καταδικασμένοι. Μονάχα τα χείλη μου στα χείλη σου, και τα χείλη σου στα χείλη μου, μονάχα αυτά γνώρισαν τον Παράδεισο.