Μήνυμα του Μητροπολίτη Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα, Κληρικοί καί λαϊκοί,

Χριστός Ἀνέστη.

Τό μυστικό τῆς ἀγάπης, τοῦ σχεδίου καί τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ Πατέρα γιά μᾶς καί γιά ὅλο τόν κόσμο [ὅσο πιό πολύ τό σκεφτόμαστε μέ τήν “μέσα καρδιά”] μᾶς συνεπαίρνει. Προσκυνήσαμε πάλι αὐτές τίς μέρες σταυρωμένο, πεθαμένο, ἐνταφιασμένο τόν Υἱό Του, ὅπως τό θέλησε γιά χάρη ὅλων μας [ὅπως ξαναγίνονται παρόντα στό λατρευτικό “παρών” τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Συναξάρι Μεγάλης Παρασκευῆς «Τά ἅγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου … ἐπιτελοῦμεν…») ]. Καί σήμερα Τόν βλέπουμε ἀναστημένο αὐτεξούσια χαρίζοντας σέ μᾶς τό δῶρο τῆς Ἀναστάσεως. Ἔγινε γιά ὅλους μας καί γιά τόν καθένα προσωπικά: τροφή ζωῆς, δῶρο ἀναστάσεως, δικαίωμα αἰώνιας μακαριότητας. Παραμένει μοναδικός δρόμος ζωῆς. Στέκεται ἐπικεφαλῆς στήν ἐκκλησιαστική μας κοινωνία. Γίνεται ἕνα μέ τόν καθένα καί μέ ὅλους μας! Ὄχι, γιά νά προσθέσει κάτι στόν Ἑαυτόν Του. Ἀλλά “τά πάντα δι᾽ ἡμᾶς”, τά πάντα γιά τό χατήρι μας. Ὁλόκληρος ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς.

Τό διαλαλεῖ μέ χίλιους δυό τρόπους τό “εὐαγγέλιο τῆς Καινῆς Διαθήκης”. Τό ζεῖ στήν πράξη ἡ Ἐκκλησία 2.000 χρόνια καί τό τραγουδάει μέ ὑμνολογήματα (ἀπό ἔκπληξη χαρᾶς κι ἀμέτρητη εὐγνωμοσύνη). «Γιά νά σωθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς, ὁ Θεός Πατέρας δέν λυπήθηκε τόν Υἱό Του, ἀλλά Τόν παρέδωσε (σέ σταυρικό θάνατο, ἀντί γιά μᾶς). Μετά ἀπό αὐτό λοιπόν (μετά τόν σταυρό καί τήν ἀνάσταση), τώρα πλέον σέ μᾶς μαζί μέ τόν Χριστό (σέ μᾶς πού ἀνήκουμε στόν Χριστό) δέν θά χαρίσει τά πάντα;» (βλέπε Ρωμαίους 8, 32ἑξ.).

Θέλουμε προσωρινές ἀποδείξεις; Εἶναι ἡ ὁλοζώντανη πίστη μας, ἔτσι ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ γιαγιάδες καί οἱ παπποῦδές μας, οἱ λαϊκοί διδάχοι καί οἱ ἥρωες ὅλων τῶν ἀγώνων τοῦ ἔθνους μας. Εἶναι τά ἅγια Προσκυνήματα ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας, σπαρμένα παντοῦ καί στολισμένα μέ ἀφιερώματα θαυμαστῶν γεγονότων πού “μιλοῦν” ἀπό μόνα τους. Εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι, πού τούς παρακαλοῦμε καί τούς νοιώθουμε δίπλα μας σέ κρίσιμες στιγμές· πού ἐπιτελοῦν θαύματα καί ἐπαληθεύουν τίς τελευταῖες ὑποσχέσεις τοῦ Χριστοῦ μας: «ὅποιος πιστεύει σέ μένα, θά πράξει τά ἔργα πού πράττω ἐγώ κι ἀνώτερα ἀπό αὐτά· διότι ἐγώ πορεύομαι πρός τόν Πατέρα, καί ὁ,τιδήποτε παρακαλέσετε τόν Πατέρα μέ τό Ὄνομά μου, θά τό πράξω, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Πατέρας χάρη στόν Υἱό» (βλ. Ἰωάν. 14, 11–13 ).

Τά θαύματα εἶναι σημάδια τῆς “Ἀναστάσεως”. Εἶναι σημάδια ἀνατροπῆς τῆς φθορᾶς, ἀπό τήν δωρεά καί τήν εὐλογία καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρα μας. Εἶναι σημάδια προσανατολισμοῦ τῆς προσοχῆς μας (δηλαδή τοῦ βλέμματος) πρός τά ΠΑΝΩ, ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός πού καί σάν Ἄνθρωπος καί σάν Θεός (ὡς Θεάνθρωπος) εἶναι Ἐπικεφαλῆς μας, εἶναι ὁ Δρόμος μας, εἶναι ὁ Ἀληθινός μας Ἑαυτός, εἶναι ἡ πραγματική μας Ζωή. Μᾶς ξαναδίνει καί μᾶς ξαναδείχνει τήν κληρονομιά πού δικαιούμαστε μαζί Του. Μᾶς προσφέρει ὁλάνοιχτους τούς οὐρανούς. Καί μᾶς ἔχει δείξει τόν τρόπο, νά ξεκινήσουμε τήν δοκιμή καί τήν κατάκτηση ἀπό τήν γῆ. Τό ἔδειξε στόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ἔστω κι ἄν τόν λιθοβόλησαν οἱ ἐχθροί τῆς ἀλήθειας. Τό ἔδειξε στόν διώκτη Σαούλ, κι ἐκεῖνος ἔχοντας καλή διάθεση, ἔγινε ὁ πιό σπουδαῖος Ἀπόστολος, ὁ Παῦλος πού ἔκανε χριστιανούς τούς προγόνους μας. Τό ἔδειξε στόν μακάριο Κωνσταντίνο καί τήν μακαρία Ἑλένη, πού θεμελίωσαν τό μεγαλεῖο τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Βασιλεύουσας, στό ὅραμα καί στό σύμβολο τοῦ Σταυροῦ. Τό ἔδειξε σέ ἀναρίθμητους Ἁγίους καί Δικαίους μέχρι τά νεώτερα χρόνια, π.χ. ὡσάν τόν ἡρωικό Στρατηγό Μακρυγιάννη, πού ἀγωνίστηκε γιά τό πρῶτο ἑλληνικό Σύνταγμα κι αὐτός προσευχόταν κι ἔβλεπε ὁλοφάνερα Ἁγίους. Τά θαύματα τῆς πίστης μᾶς δείχνουν τήν ἀδελφική καί πατρική γενναιοδωρία τοῦ Ἀναστημένου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρα μας.

Ὁ Χριστός μοιράζεται μέ τήν Ἐκκλησία τελείως ὁλόκληρο τόν Ἑαυτόν Του καί τήν Ζωή Του καί τήν Ἀνάστασή Του καί τήν Αἰωνιότητά Του. Καί ἡ Ἐκκλησία τό γνωρίζει αὐτό, τό ζεῖ αὐτό καί προσφέρει στόν Χριστό τά δικά Του: «Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν Σοί προσφέρομεν, κατά πάντα καί διά πάντα».

Καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς λέμε, καί χαιρόμαστε νά λέμε: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Δηλαδή, «λαχταρῶ νά ζῶ γιά πάντα μαζί μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό». Διότι ὁ Σταυρωμένος καί Ἐνταφιασμένος καί Ἀναστημένος Χριστός μοιράζεται τά ΠΑΝΤΑ μέ τήν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν. Προσφέρει τόν Ἑαυτόν Του. Προσφέρει τό Ἅγιον Πνεῦμα. Προσφέρει τήν “Εὐλογημένη Βασιλεία (κοινωνία) τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, γιά νά ἔχουμε μερίδιο ζωῆς σ᾽ αὐτήν.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή. Ἐμεῖς εἴμαστε τό Σῶμα. Μᾶς συνδέει τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τόν ὑπερβολικό πλοῦτο τῆς καλοσύνης Του. Ὁ Υἱός Του σταυρώθηκε καί πέθανε γιά μᾶς. Ἐμεῖς ἀπολαμβάνουμε τήν σωτηρία καί τή θέωση.

Ἀπολαμβάνουμε, ὅμως; Ἔχουμε σάν στόχο ζωῆς τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Θεό καί Σωτήρα μας;

Δυστυχῶς, προτιμοῦμε νά βάζουμε “ἐνέχυρο” τήν ἐλευθερία καί αὐτοδιάθεση, καί νά “δανειζόμαστε” τρόπους ἐπιβίωσης ἀπό μιά ἀπατηλή “τρόϊκα” πού λέγεται:

 «ἀκηδία―ἁμαρτία―ἀμετανοησία» (τό κέφι μας, τό κέφι τοῦ θανάτου!)

Ἀπό πίσω κρύβονται «ἡ ἄγνοια―ἡ δολερή κοσμικότητα―ὁ ἀνθρωποκτόνος ἐχθρός».    

Καιρός, νά μάθουμε νά ζοῦμε τήν κληρονομιά πού μᾶς ἔδωσε, πού μᾶς δίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο δῶρο ἀπό τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Δέν ὑπάρχει παρά ἕνα καί μοναδικό “δάνειο”, χωρίς τόκους καί χωρίς ἀπαιτήσεις, ὁ Σταυρωμένος καί Ἀναστημένος Σωτήρας, “Πρωτότοκος ἀνάμεσα σέ πολλούς ἀδελφούς». Γιατί νά μήν προτιμήσουμε νά εἴμαστε κι ἐμεῖς ἀδέλφια δικά Του;

«Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται». Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, καί ἀπό Ἐκεῖνον μονάχα ξεπηγάζει ἡ ζωή. Αὐτό σᾶς εὔχομαι ὁλόψυχα.

Ὁ Μητροπολίτης σας