Του γνωστού... αγνώστου στρατιώτη

Γράφει η Παναγίτσα Μιχαήλου
Ο Άγνωστος στρατιώτης είναι εντελώς άγνωστος και αδιάφορος για όσους πυροδοτούν τις πολεμικές μηχανές, καταθέτουν καμαρωτοι στεφάνια και βγάζουν πανηγυρικούς της δεκάρας στην κακοποιημένη μνήμη του κι ας είναι γιοί δοσίλογων και μαυραγοριτών.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι ένα σχήμα λόγου κι ένα πρόσχημα για τους πολεμοχαρείς κρετίνους, τους ψηφοδεείς υποκριτές και τους πονηρούς πατριδοκάπηλους. Το "είσαι ο και λέγεσαι" είναι μόνο για τις πρωινές αναφορές πειθαρχίας των κατά παράταξη υποψήφιων νεκρών.

Μετά τη μάχη δεν είναι ο, ούτε λέγεται. Είναι απλά νεκρός. Ο άγνωστος στρατιώτης είναι μια σάρκα που θάβεται μέσα στα χαρακώματα. Ένα ρυάκι αίμα που χύνεται στην άσφαλτο και χάνεται στα φρεάτια των υπονόμων. Ένα τελευταίο βλέμμα που βλέπει σπίτια να καίγονται και ζωές να λαμπαδιαζουν και κλείνει τα μάτια, απορώντας πώς ακόμη μπορούν και πετούν οι γερανοί.

Ο άγνωστος στρατιώτης δεν έχει όνομα γιατί ήδη έχει πεθάνει στο όνομα του κέρδους των πολεμικών βιομηχανιών, των πρώτων υλών, του γεωπολιτικού ελέγχου, της εκμετάλλευσης των λαών. «Ο τοξότης του Κύρου, Ο ηνίοχος του Καμβύση, Ο Λεγεωνάριος του Καίσαρα, Του Ναπολέοντα ο γρεναδιέρος…»

Κι αν δεν πεθάνει και προλάβει να γίνει βετεράνος της κρεατομηχανής, πεθαίνει άνεργος και ανάπηρος, ζητιανεύοντας με παράσημα στο πέτο ή γίνεται ξανά φτηνό εργατικό δυναμικό, μια ποσότητα κάρβουνου ή λαδιου στη μεγάλη μηχανή του κέρδους. Ο άγνωστος στρατιώτης πεθαίνει δυο φορές και σκυλεύεται όταν τον κραδαίνουν για να βάλουν σε λειτουργία νέες μηχανές του κιμά.

Ο άγνωστος στρατιώτης είναι ο γνωστός, κι αφόρητα απών μόνο για τη μάνα του. Ο άγνωστος στρατιώτης για τη μάνα του είναι ωδίνες στη γέννα και οδύνη στο θάνατο, μοιρολόι στη θέση ενός παιδιού κι ένας μόνιμος ανοιχτός τάφος στα σπλάχνα της. Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι η διαρκής υπενθύμιση, πως όσοι κουβαλούν τον κόσμο στις πλάτες τους, πρέπει να μένουν άγνωστοι και ανώνυμοι.

Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα είναι η κυνική υπόμνηση πως και από τον Άγνωστο Στρατιώτη, τα δίχως περιεχόμενο κουστούμια αφαιρούν όσους δεν ταίριαξαν, με τη δική τους «σωστή πλευρά της ιστορίας» τους αγωνιστές του ’21, τους αντάρτες, τους εκτελεσμένους στα Σκοπευτήρια. Τους "επικίνδυνους" νεκρούς.

Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι για να κορδώνονται, μπροστά του σε εξέδρα, όλες οι βρώμικες γραβάτες, σε μια επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση πως είναι τα επίσημα κουμάντα στις ζωές μας. Ο Ντένις Ρούτσι δεν ήταν άγνωστος στρατιώτης. Δεν δολοφονήθηκε στα πεδία των μαχών. Δολοφονήθηκε στα πεδία των κερδών. Και θάφτηκε πιο βαθιά, στα πεδία της μαφιόζικης συγκάλυψης. Ήταν γι αυτό, ένας επικίνδυνος νεκρός.

Ο Πατέρας του, που δυόμιση χρόνια μασάει άμμο και πίνει χολή, κι αποφάσισε, με την αλβανική του μπέσα, να βάλει το σώμα του ενέχυρο, να το κάνει πεδίο αναμέτρησης, μ' όλο το σάπιο σύστημα δεν συνέφερε να γίνει ένας ακόμη επικίνδυνος νεκρός. Ο Πατέρας αποφάσισε να γίνει Πρίαμος, ξέροντας πως δεν έχει να κάνει με έναν Αχιλλέα, αλλά με μια μαριονέτα.

Έγινε η υπόμνηση της λεβεντιάς που κοντεύει να χαθεί και αναζωπυρώθηκε. Για όλους αυτούς τους λόγους, για τους επικίνδυνους νεκρούς στα πεδία των μαχών και στα πεδία των κερδών, για την επικίνδυνη υπενθύμιση της μπέσας και τη λεβεντιάς, από τούδε και στο εξής, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στρατιωτικοποιείται.

Θα φρουρείται, όχι μόνο από τα ένστολα ούγκανα των γκλομπς και των ληγμένων χημικών, αλλά και από τους σημερινούς «είσαι ο και λέγεσαι», ώσπου να γίνουν κι αυτοί, ανώνυμοι, ακίνδυνοι νεκροί. Το υπουργείο άμυνας δεν έχει λόγο να προασπίζεται την εθνική κυριαρχία, καθώς αυτή την ξεπουλήσαμε, αλλά το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, απ’ τον εχθρό λαό. Και από πάνω του θα ορθώνεται η παράγκα της ληγμένης, σαν τα χημικά, «δημοκρατίας», που αφοπλίζει τα νησιά, στηρίζει τους Γενοκτόνους, και ξεπουλά τη χώρα μοιράζοντας σε ημέτερους εικονικά ηλεκτρονικά γίδια.

Αντί για επίλογο.

Αναδημοσιεύω ένα σχόλιο από το διαδίκτυο κάτω από μια σχετική ανάρτηση.

Τάξις και ηθική!

Ο προσχηματικος πατριωτισμός σε όλο του το μεγαλείο!