Ο μόνος τρόπος

Του Φώτη Μισόπουλου

Ο μόνος τρόπος να καταστήσεις τους ανθρώπους ανιδιοτελείς είναι να τους καταστήσεις ιδιοτελείς στον υπέρτατο βαθμό
FERNANDO PESSOA [1]

α.
.......η ομορφιά ζει μόνο με τον τρόπο μιας μαρκησίας Αφού η ανθρωπότητα είναι παράλογη, καμία ιδέα δεν μπορεί να της επιβληθεί, en masse, παρά μόνο με τη μορφή του μύθου ή του παραμυθιού, με άλλα λόγια, ως αοριστία ανάλογη προς τη δική της
-Γιατί δεν το 'λεγες πως μένεις από δω; Το ψωμί είχε γλιστρήσει σιγά-σιγά απ' το χαρτί Χρειαζόταν καινούριο περιτύλιγμα Έλα, δείξε μου το σπίτι Έβρεχε, το ακούγαμε στη στέγη Στην γλυκιά και υψηλή ερημία που φώναζε Κάθε εραστής όταν ξεπορτίζει για την τέχνη: εκείνη είναι μια μυθική γυναίκα, ξέρετε Ας το μάθει Μόνο αυτός Αφού αναμετρηθεί μαζί της βαθαίνει στο πραγματικό νόημα Στην κατάστασή της, που είναι τυραννική [σκοτάδι]
ΕΓΩ: ......το πουλί που με τη γραφή του ράμφους του δείχνει στο δολοφόνο- χωρίς να ξέρει- τον δρόμο μες στη νύχτα. ΕΓΩ, Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΘΥΕΛΛΑ [παύση] Σ' αυτό το σημείο; Αγγίζοντάς την; Όχι εκεί Εδώ; Σιγανή βροχή- όμως δεν ακούγαμε τίποτ' άλλο Μόνο τη στέγη Κι αν ήταν το δικό μου αίμα ή το δικό της Αδιάφορο Χτύπησες όταν φύγαμε τρεχάτοι Προχωρούσα κάτω απ' τον αγκώνα μου Το κεφάλι λαδωμένο Το ψωμί τρίβεται πάνω στη σκισμένη εφημερίδα
ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ: ........στην αγκαλιά μου διαμελισμένη, το ένα πόδι δανεισμένο από πίνακα μουσείου το άλλο χωμένο στην άμμο Το σώμα αποχωρεί για τον άλλο κόσμο Η ψυχή παραμένει για τυχόν εκκρεμότητες
ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: .......μπορεί να διαβαστεί σαν επιχρωματισμός της θεάς- la dea ex machina- στο θέατρο ΝΟ KUMASAKA: παραθέματα απ' τη ραψωδία λ της Οδύσσειας Περνούν ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ του Χίτσκοκ κι ακούγεται ο αχός της ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ του Σαίξπηρ Όλα είναι εντεύθεν του θανάτου
Η πλοκή βεβαιώνει το οποιοδήποτε, αφού οι συνέπειες αποτελούν παρελθόν Έκρηξη απονεκρωμένης δραματικής δομής Στοπ.

β.
.........συγκεντρώνουμε στην καρδιά ολόκληρο τον ήλιο της εμπειρίας ''Μόνο αφού σε απορρίψει ο ήλιος θα σε απορρίψω κι εγώ'' είχε πει ο Γουίτμαν, σε μια πόρνη Όταν δεν απορρίπτουμε τις πόρνες απορρίπτουμε τους αγίους ή αποδεχόμαστε τα πάντα με εξαίρεση εκείνα που μας ξεπερνούν Μαζί,- μας συνοδεύει η περίεργη ασθένεια της λεξιπενίας καθώς ακούμε μουσική
-Αν δε γυρίσεις σπίτι γρήγορα, το ψωμί θα διαλυθεί
-Στοίχημα πως μπορώ να σε σηκώσω
-Δεν μπορείς είμαι πολύ βαριά [Έφυγε Φεύγει πήγε στο σπίτι]
-Μπορώ να σε σηκώσω Κοίτα που μπορώ
Προχωρήσαμε μες στην ψιλή σκόνη Τα πόδια σιωπηλά σαν λαστιχένια πάνω στο χώμα και μολυβιές ήλιου διαπερνούν τα δέντρα, γερτές Καταλάβαινα να κυλάει νερό γοργό και γαλήνιο στην απόκρυφη σκιά Μπορώ ξανά να σε σηκώσω [φως]
ΕΙΚΟΝΑ ΤΡΙΤΗ: .........η ζωγραφική ερωτοτροπεί με τις μεγάλες άριες της πριμαντόνας ώχρας και το θερμό βιολέ του παγωνιού Μελωδικοί σκελετοί για τη μουσική της χτεσινής νύχτας Οι τροχιές στον άδειο δρόμο είναι κόκκινες
[Τοπίο όπου γρήγορα κατρακύλησαν πέτρες Ο Δύστηνος Άγγελος γαληνεύει αναμένοντας την Ιστορία με πετρωμένα το πέταγμα τη ματιά την αναπνοή Το παρελθόν σκεπάζει τη Γη με προσχώσεις]

γ.
........γνωρίζουμε ότι ο ποιητής είναι δεσμώτης κι ο άγιος ελεύθερος, λοιπόν, πέραν του απολύτως ενιαίου αλλά και ταυτόχρονα αποσπασματικού Είναι, υπάρχει το αντίγραφο του συμπαντικού χάους σχεδόν πάντα δίπλα μας Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή νοσταλγία από εκείνη των πραγμάτων που δεν υπήρξαν ποτέ.....Σαν να χορεύεις καθισμένος Χόρεψες ποτέ σου καθισμένος; Ακούγαμε τη βροχή, τον αρουραίο στο παχνί, τον άδειο στάβλο έρημο από άλογα Πώς απλώνεις τα χέρια όταν χορεύεις, έτσι; Άπλωνα και κρατούσα μ' αυτόν τον τρόπο, εσύ νόμιζες πως δεν ήμουν αρκετά γερός, ε;
Κυρίως για την αυτοεπανερχόμενη ανάμνηση Μόλις τον περασμένο χρόνο έλεγα ότι το γυμνό φεγγάρι δεν ήταν το φεγγάρι που συνήθιζα να βλέπω Να αισθάνομαι Το πνεύμα του γινόταν αβέβαιο στη χαρά Μέχρις ότου το νέο βουητό από δυνατά φτεροκοπήματα ξεδιπλώνεται στα κύματα όταν πέφτει η πέτρα κι αναγγέλλεται το πέταγμά του Υπάρχει μια περίεργη αξία στο στοιχείο της ενότητας που προσφέρει, με τη σειρά του, ο Όμηρος
Το κύρος του εν μέρει αυτό ενός Θεού, αφού, όπως ένας Θεός, παραμένει παντοδύναμος κι ελάχιστα γνωστός Ο δρόμος ξετυλιγόταν, ήσυχος και άδειος, ο ήλιος κυρτός όλο και πιο πολύ Μια άκρη απ' το περιτύλιγμα ανέμιζε λιγάκι καθώς περπατούσε Η γωνία του ψωμιού γυμνωμένη Σταμάτησα Ο νους αντιλαμβάνεται τη δύναμη πίσω απ' τη στιγμή Ο νους είναι μικρότερος απ' το μάτι Ο ήλιος ανατέλλει πράσινος και μπλε Τα σύννεφα προλέγουν πριν βαθύνουν τα χρώματα [σκοτάδι-φως]
ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΣ: ......συχωρέστε το γράψιμό μου.....Μου έκοψαν το ένα πόδι και γράφω με πυρετό Ελπίζω το γράμμα μου να σας βρει απολύτως υγιείς Κλείνω με δημοκρατικούς χαιρετισμούς

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Φερνάντο Πεσσόα, ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ- η αναζήτηση της αθανασίας, μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, επίμετρο Richard Zenith, ΕΞΑΝΤΑΣ 2002
ΑΝΑΦ.: Heiner Müller, ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, εισαγωγή-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, ΆΓΡΑ 2001, WALLACE STEVENS [ΠΟΙΗΜΑΤΑ], εισαγωγή-μτφρ. Μάρω Παπαδημητρίου & ΦΑΙΔΩΝ ΠΑΤΡΙΚΑΛΑΚΙΣ [κείμενα] στο περ. Η ΛΕΞΗ τ.25/1983

https://i.pinimg.com/originals/bc/30/16/bc301674f2936b5553dd221087f49241.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU