Οινομαγειρείον “Η Κληματαριά”

Στην “Kληματαριά” μια μεγάλη παρέα απολαμβάνει εκλεκτούς μεζέδες.

Του Βασίλη Αθανασιάδη
Από το 1872 που κατασκευάστηκε και λειτούργησε ο σιδηρόδρομος στα μέρη μας από την Οθωμανική κυβέρνηση, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Καρασουλίου για 90 χρόνια (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960) ήταν το κέντρο διακίνησης ανθρώπων και αγαθών κυρίως προς Θεσσαλονίκη αλλά και προς Γευγελή.

Η λειτουργία του Σιδηροδρομικού Σταθμού και η απασχόληση σ' αυτόν σημαντικού αριθμού ανθρώπων (προσωπικό συντήρησης γραμμής κ.α.), συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού του Καρασουλίου, που στις αρχές του 20ου αιώνα είχε 534 κατοίκους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους αρκετοί από τους οποίους εργάζονταν στοΣιδηρόδρομο.

Ο πρώτος Σιδηροδρομικός Σταθμός Καρασουλίου(1872 -1944) ήταν ένα διώροφο κτίριο, στο ισόγειο του οποίου ήταν το γραφείο και η αίθουσα αναμονής, ενώ στον όροφο ήταν η κατοικία του Σταθμάρχη και ακριβώς δίπλα (κολλητά) ήταν το κυλικείο.

Η αποθήκη εμπορευμάτων ήταν ακριβώς απέναντι από το κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού προς την πλευρά που είναι το κτήμα Τσακτσήρα.

Ο Σταθμός αλλά και η αποθήκη εμπορευμάτων συνδέονταν με το Καρασούλι και με τη Βοέμιτσα (Αξιούπολη), με λιθόστρωτο δρόμο τον οποίο κατασκεύασαν κατά τα έτη 1916 - 18 τα συμμαχικά στρατεύματα κυρίως Βρετανικά, κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π. (Μακεδονικό μέτωπο).

Δεξιά το σημείο εισόδου στο χώρο του σιδηροδρομικού Σταθμού που ήταν ακριβώς μετά την είσοδο.
Ακριβώς απέναντι ήταν η "Κληματαριά" των Π. Χουρμουζιάδη και Στ. Παπαμακάριου.

Μέχρι και το Νοέμβριο του 1954, δίπλα από το Σιδ. Σταθμό περνούσε και ο αυτοκινητόδρομος Θεσσαλονίκης - Τοψίν (Γέφυρα) - Συνόρων(Ευζώνων).

Το κτίριο αυτό ανατινάχτηκε από τους υποχωρούντες - αποχωρούντες Γερμανούς στις 26 Οκτωβρίου του 1944, διασώζεται μέχρι σήμερα (2023) το κτίριο του κυλικείου, την ίδια ημέρα οι Γερμανοί ανατίναξαν και τη Σιδηροδρομική Γέφυρα του Αξιού η οποία ήταν 200 μέτρα βορειότερα από την σημερινή.

Στις τέλος της δεκαετίας του 1921 - 1930 και αφού ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των πληθυσμών στο Πολύκαστρο πλέον ο αριθμός των κατοίκων το 1928 έφτασε τους 1880 από τους οποίους οι 1363 είναι πρόσφυγες από Πόντο, Ανατολική Ρωμυλία και Μικρά Ασία.

Από το 1928 γύρω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό ανεγέρθησαν και λειτούργησαν μια σειρά καταστημάτων όπως το αρτοποιείο του Γεώργιου Καλογερίδη, το παντοπωλείο του Ανδρέα Τακαντζά, το πρατήριο καυσίμων Αθανάσιου Μήκα της BP(British Petroleum) και το οινομαγειρείον - παντοπωλείον και πρακτορείο εφημερίδων των Παντελή Χουρμουζιάδη και Στυλιανού Παπαμακάριου.

Εκείνα τα χρόνια η διακίνηση των αγαθών γινόταν με τον Σιδηρόδρομο, καθώς και των εφημερίδων (Μακεδονία, Ελληνικός Βορράς, κ.α.) την πρακτόρευση των οποίων είχε οΠαντελής Χουρμουζιάδης που είχε το οινομαγειρείον “Η Κληματαριά” που ήταν ακριβώς δίπλα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό και τους χώριζε η Εθνική Οδός Τοψιν - Συνόρων (Γέφυρας -Ευζώνων).

Τμήμα της εθνικής οδού Τοψίν - Συνόρων, παράλληλα με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, εδώ υπήρχαν καταστήματα και το πρώτο πρατήριο καυσίμων της ΒΡ.
Φωτό: Κ.Ι. Αθανασιάδης

Η περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού και τα μαγαζιά της γνώρισαν μεγάλες δόξες την περίοδο 1946 - 1952 όταν δεκάδες εργαζόμενοι απασχολούνταν στα έργα για την ανακατασκευή της Σιδηροδρομικής γραμμής, του νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού και κυρίως της υπάρχουσας σήμερα Σιδηροδρομικής γέφυρας Αξιοὐ.

Η “Κληματαριά” του κυρ Παντελή καθώς και το παντοπωλείο του είχε πολύ δουλειά και τα Σάββατα που γίνονταν οι πληρωμές των εργατών, μαζί με την οινοποσία υπήρχε η μουσική και το γλέντι και από μουσικούς… δόξα Τω Θεώ! Υπήρχαν τοπικοί και πολλοί έρχονταν και από την Γουμένισσα.

Από το Δεκέμβριο του 1954 και μετά, άλλαξε η εξέλιξη του Πολυκάστρου και παράλληλα άρχισε η υποβάθμιση του Σιδηροδρομικού Σταθμού, αφού πλέον ετέθη σε λειτουργία-χρήση ο καινούργιος, ασφαλτοστρωμένος δρόμος, που διέσχιζε και διασχίζει μέχρι και σήμερα την πόλη του Πολυκάστρου και αυτή είναι η σημερινή κεντρική οδόςΜεγάλου Αλεξάνδρου.

Το οινομαγειρείον - παντοπωλείον είχε την ονομασία “Η Κληματαριά” γιατί είχε μπροστά μια μεγάλη κληματαριά που στηριζόταν σε σιδηροτροχιές Decauville και ήταν φορτωμένη με μαύρα σταφύλια. Η κληματαριά υπάρχει ακόμη και σήμερα (2023) και παρά την ηλικία της εξακολουθεί κάθε χρόνο να είναι φορτωμένη με σταφύλια. Φυσικά στηρίζεται ακόμη στις ίδιες σιδηροτροχιές της Decauville.
Τις σιδηροτροχιές αυτές έφεραν στον τόπο μας οι Γάλλοι την περίοδο 1916 -1918 και τις χρησιμοποίησαν για τις γραμμές Αξιουπόλεως - Πηγής(Μεταλλείου) καθώς και για“το τρένο της Καρατζόβας” και αλλού, για την προώθηση πολεμοφοδίων στα συμμαχικά στρατεύματα.

Στην “Kληματαριά” μια μεγάλη παρέα απολαμβάνει εκλεκτούς μεζέδες.
Από δεξιά Βάιος Καμπουρούδης, Γιώργος Παπαδόπουλος (Μπέμπης) και ο πρόεδρος Πολυκάστρου Δήμος Καμπουρούδης (η φωτογραφία είναι από το αρχείο της Oinoni Oinoni)

Οι εικονιζόμενοι 1ος και 3ος από δεξιά Καμπουρουδαίοι (Καμπουράδες) για πολλά χρόνια εργάστηκαν ως καροποιοί, το εργαστήριο των οποίων βρισκόταν στην συμβολή των οδών Κιλκισίου και Πόντου όπου σήμερα είναι η κατοικία του κ. Γιώργου Χρ. Μαρτίδη και αργότερα ασχολήθηκαν με το εμπόριο οικοδομήσιμης ξυλείας.

Ο Δήμος Καμπουρούδης, διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου απο 17 Μαίου 1959 έως 13 Ιανούριου του 1962 και συνέβαλε τα μέγιστα για την πραγματοποἰηση της ρυμοτομίας του Νοτιοανατολικού τμήματος Πολυκάστρου, μετά από αυτό δημιουργήθηκαν οικόπεδα επαγγελματικά κατά μήκος της κεντρικής οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου και άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη του Πολυκάστρου.

Ο δεύτερος εκ δεξιών, Γεώργιος Παπαδόπουλος (Μπέμπης) διετέλεσε επί σειρά ετών Κοινοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου από 23 Αυγούστου 1964 έως της 2 Ιουνἰου το 1968. Η θητεία του ξεκίνησε με κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου (Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας) και τελείωσε επί τηςΣτρατιωτικής Διακυβέρνησης.

Οι επόμενοι τρεις Πρόεδροι ήταν διορισμένοι.