Γιατί απορούμε για τους 15χρονους βιαστές; Ποιος κτίζει τέτοια πρότυπα διαστροφής όπως και διαφθοράς;

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, π. Αν. Υπουργού Οικονομικών και Υφ/γού Εξωτερικών
-Όταν το πολιτικό μας σύστημα ανέχεται –το πιο επιεικές ρήμα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε– τη διαστροφή και δεν θωρακίζει την κοινωνία, περιορίζοντας την αυθαιρεσία των δικαστικών και τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη (Βλ. Global Competitiveness Report και για Κράτος Δικαίου το World Justice Project - 3η από το τέλος στη λίστα κρατών με υψηλό εισόδημα για το 2021) τότε γιατί απορούμε για την παραβατική συμπεριφορά των νέων; Ποιος κτίζει πρότυπα βιαστών σε αυτήν τη χώρα ή γενικότερα ποιος κτίζει πρότυπα παραβατικής συμπεριφοράς είτε αυτά έχουν σχέση με την ωμή βία ή ακόμη και με αυτήν τη διαφθορά;

Δε θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι μόνο με Δρακόντειους νόμους σώζεται η χώρα. Ο νομικός πολιτισμός που αναφέρεται στην ελάφρυνση των ποινών, αφορά άλλες χώρες με νομοθετική εξουσία που αποτρέπει τις αυθαιρεσίες της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Εδώ είμαστε πολύ πίσω για να ακολουθήσουμε σύγχρονα συστήματα απονομής της δικαιοσύνης, που εφαρμόζουν από τη μια πλευρά τον νόμο μη αγνοώντας βέβαια από την άλλη το ρητό «άκρον δίκαιον άκρα αδικία». Ο νόμος όμως εφαρμόζεται!

Να υπενθυμίσουμε ότι στην υπόθεση του παιδεραστή Ντιτρού (Βέλγιο) του 1990, που αφορούσε απαγωγές νεαρών κοριτσιών και σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος τους, παρότι ακούστηκε ότι στις ειδεχθείς αυτές πράξεις συμμετείχαν και πολιτικοί, ο νόμος εφαρμόσθηκε, παρά τις όποιες δυσκολίες και την εμπλοκή κυβερνητικών στελεχών. Έτσι, ο Ντιτρού τιμωρήθηκε και φυλακίσθηκε, χωρίς παραγραφές, ή αναστολές ή ελαφρυντικά λόγω πρότερου έντιμου βίου(!!!).

Στο Βέλγιο οι γονείς ξεσηκώθηκαν τότε για τα παιδιά τους. Τα παιδιά όλου του κόσμου χρειάζονται προστασία από ένα περιβάλλον βίας και διαστροφής όπως χρειάζονται και καθοδήγηση με σκοπό την αποτροπή τους από κακοτοπιές… Και η βιασμοί ή το εκτεταμένο πλέον bulling στα σχολεία ή η ωμή βία ανάμεσα στους νέους και νέες που αντιγράφουν πρακτικές μιας κοινωνίας που οδεύει στη σήψη, δεν είναι τα μόνα μελανά της στοιχεία.

-Διαφθορά, εκβιασμοί, μαύρο ασύλληπτο χρήμα, ανοχή σε αξιόποινες πράξεις και αυτής της μορφής κοσμούν καθημερινά την κοινωνία μας μαζί με τις πράξεις παιδεραστίας, βιασμών και ωμής βίας. Πρωταγωνιστές, επώνυμοι, ανώνυμοι, αιρετοί άρχοντες και μη. Κάποιοι από αυτούς στόχευαν ή στοχεύουν σε υψηλά πολιτειακά αξιώματα ή διαμορφώνουν εικόνες στην κοινωνία ως επιβήτορες της καθημερινής μας ζωής.

Τα υποδείγματα υπέρ της αντιγραφής παραβατικών συμπεριφορών ή εν δυνάμει τέτοιων συμπεριφορών, που λειτουργούν σε ένα καθεστώς ατιμωρησίας είναι πολλά. Μια άλλη κορυφή ατιμωρησίας στο παγόβουνο της κοινωνικής πτώσης δημιουργεί και η διαφθορά που σαρώνει. Η θέση μας στη βαθμίδα της διαφθοράς (59η) κατά τη Διεθνή Διαφάνεια δεν μας τιμά. Οι κρατικές προμήθειες λόγου χάριν βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα αυτής της παθογένειας καθώς δεν ακολουθούνται οι προβλεπόμενοι κανόνες που εισάγουν τον ανταγωνισμό και τη διαφάνεια.

Οι απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων προμηθειών παραδείγματος χάριν που σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (της 3-2-2004) είναι ακριβότερες κατά 20% από ό,τι θα ήταν αν υπήρχε κάποια μορφή ανταγωνισμού, καλά κρατούν. Αν θεωρήσουμε ότι οι απευθείας αναθέσεις της πρόσφατης περιόδου ανέρχονται σε 7 δις ευρώ τότε σύμφωνα με τα ανωτέρω υπάρχει μια μαύρη τρύπα της τάξης των 1,4 δις ευρώ ως σπατάλη ή ως νέφος διαφθοράς.

Τέλος, οι σύγχρονοι εν δυνάμει τρόποι ξεπλύματος μαύρου χρήματος ή το απαρχαιωμένο σύστημα του «πόθεν έσχες» των αιρετών μας αρχόντων αποτελούν στοιχεία μιας άλλης ανοχής στην παραβατικότητα δημιουργώντας άλλα υποδείγματα προς αντιγραφή! Διεθνείς οργανισμοί, το προϊόν διακυβερνητικής συνεργασίας, έχουν οικοδομήσει δομές που επιδιώκουν να πολεμήσουν το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος. Η Financial Action Task Force που ιδρύθηκε το 1989 με πρωτοβουλία των επτά βιομηχανικών κρατών και η Global Forum on Τtransparency and Exchange Information for Τax Purposes του Οικονομικού Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που ιδρύθηκε το 2000, στοχεύουν σε αυτό.

Εύλογα οι offshore εταιρίες βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα των δυο αυτών θεσμών θεωρούμενες ως κύριοι φορείς δημιουργίας του μαύρου χρήματος. To πολιτικό μας σύστημα όφειλε να τις αφορίζει με αποτελεσματικές πρακτικές που δεν αποδέχονται το οποιοδήποτε άλλοθι. Και εδώ η στάση του εκάστοτε αρχηγού της κυβέρνησης όφειλε να παραμένει αποφασιστική. Στον απόηχο των ανωτέρω, η διαχρονική ρήση κατά την οποία «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι τίμια άλλα να φαίνεται και τίμια» παραμένει πάντοτε επίκαιρη.