...ισημερία και άλλες ερωτοτροπίες

Του Φώτη Μισόπουλου
....................ψεύτικα φώτα/
ζωγραφισμένα στα κλειστά βλέφαρα
των παραθύρων
...........................................
Η αληθινή πόλη ζει μέσα στη νύχτα
JEAN TARDIEU [1]

1. ΙΣΗΜΕΡΙΑ

............πληρώνει για την μπύρα που ανοίχτηκε Και πάνω απ' το δίσκο με την ανοιγμένη μπύρα και το ποτήρι, φαλακρός και ταλαίπωρος, ψιθυρίζει:
''Τ' απαστράπτοντα άστρα χλομιάζουν'' Ακούστηκε ένα τραγούδι άφωνο στη μέσα πλευρά Τώρα και την ώρα του θανάτου μας, η ζωή βγαίνει στις στέγες Οι σαύρες τινάζουν τη βροχή απ' τα πεύκα Φτάνουμε έτσι στη δεύτερη λύτρωση καθώς ο Κανέτι απαγγέλλει για κάποιον άλλον: Ode to a Nightingale [2] ''Για να μην τους ακούς....'' Το χέρι της μου σκέπασε στιγμιαία το δεξί αυτί Οι χωρισμοί δε είναι ποτέ ολοκληρωτικοί Όμως εκείνη η υγρασία έκανε ακόμα και δαίμονες να βήχουν Οι λέξεις έβγαιναν σπασμωδικά Πολλές φορές όταν ονειρεύομαι και ξυπνάω μέσα στη νύχτα, ψιθυρίζω τα ίδια λόγια Και κάπως με τον τρόπο τους, τα μέλη χωρισμένα απ' το σώμα, χάνουν τη συστολή Και το ψέμα τους- Αυτονομούνται Μήπως χαράζει; Κάτι που έρχεται ή πηγαίνει ''Ήθελα να μου δείξεις την παραίσθηση πώς είναι, το παλιό σκονισμένο δωμάτιο, την κλειδαρότρυπα...... Τα πονηρά, τρυφερά, μακριά νύχια της γυναίκας'' Όλα μέχρι την άλλη γωνία έμοιαζαν ασήμαντα και μοναδικά σαν το μικρό της δάχτυλο Κοιμόταν. Δικαιοσύνη.
Η δωδεκάδα με τα τιτιβίσματα Φλυαρίες Απάντηση στις νότες κάτω απ' τα ευαίσθητα δάχτυλα Το ρολόι περιστρέφεται Η μις Κεντάκυ [;] πέρασε ανάμεσα στο κλείσιμο του ματιού και τη ρουφηξιά, ηδονικά προορισμένη για το μπαρόκ ντεκολτέ της: Ένας κρότος. Για μένα. Κοιτάζει στη δύση. Τεχνάσματα που αργούν και ακονίζουν τον πόθο. Ακολουθώ τα ίχνη του ανύπαρχτου, πρόκειται να ενσαρκώσω τον ήρωα χωρίς ιδιότητες, ενώ αρθρώνεται στο άγνωστο ή απροσδόκητο παρόν Ωστόσο υπάρχει πάντα η αναπότρεπτη περιπέτεια, ξημέρωμα, η τελεσίδικη ειδοποίηση επιβίωσης, οι απρόβλεπτες μνήμες που καταπίνουν την αυτοκρατορία των σημείων μου κατά μήκος του άδειου υποκειμένου [3], του παράφορου, αθεράπευτου κόσμου στα χέρια μας Εγκαταλείπω το στόχο μου στη δολιότητα της εξουσίας Άκρως επιμελώς και με αργούς ρυθμούς στοιχειώνω Aπροκάλυπτα.

2. ΓΕΡΟΎΝΔΙΟ

.........το φως του δειλινού υπήρχε ακόμα στον ουρανό, όπως το άρωμα απ' τα τριαντάφυλλα Ακούστηκε ένα ηχηρό φτεροκόπημα ''Καλό σημάδι Λένε πως είναι το καλύτερο σημάδι'' Η ανάσα ενός πουλιού Βγαίνουν ήχοι γοερού θρήνου Χάνονται Βρίσκονται Οι δυό ήχοι σε μια νότα- δυο νότες σ' ένα ήχο Μελωδία εξαίσια μέσα στον ύπνο του Μεθυσμένος αρνείται να πληρώσει κανείς Πολύ αργά Σαν να θέλεις να σταματήσει η θάλασσα ή να την καλέσεις με το απρόφερτο όνομά της Κι αυτά που σκηνοθετεί Όσα θρηνεί και λένε ότι αποτελούν το ''delirio'' Κι έτσι αναπαύεται ακίνητη μέσα στις πράξεις της Τινάζοντας τον άνεμο πάνω στο μπράτσο Η καρέκλα κουζίνας στον ήλιο- αφήνει να εκπέσει η χάρη της Φαντάσματα που σβήνουν: Διορθώνοντας: ''Κι όλη η χάρη ετούτη να ξεπέφτει/ σε ξεβαμμένη ρόμπα, σε καρέκλα κουζίνας στον ήλιο. Χρόνια με φαντάσματα που σβήνουν'' [4]
Ένα ανερμήνευτο συναίσθημα Δεν φοβάμαι να πω τόσα πολλά- Μη βρίσκοντας την απάντηση, θέλω να διατηρήσω τη δύναμη της ερώτησης [παύση] Ξάπλωσε με την πλάτη γυρισμένη σ' αυτόν Τα μάτια κλειστά και ήρεμα και το κεφάλι ελαφρώς ανασηκωμένο Μετά ένωσε τα χέρια της σε στάση προσευχής Η χαρά του κενού που ένοιωσε μέσα του καθώς την κοίταζε τον χτύπησε σαν κεραυνός: ''Θα πουν πως πέθανα δίπλα σε μια ωραία γυναίκα''- ''Όταν πεθαίνει κανείς κλοτσάει Να μου δέσεις, λοιπόν, τα πόδια σφιχτά'': Η συγκλονιστική στιγμή μέσα στο σούρουπο που πύκνωνε Είχε μαρμαρώσει Ήταν στυλωμένος πάνω της, έκανε τους σφυγμούς να χτυπάνε γρηγορότερα Μια πνιγμένη κραυγή ξεριζωμένη από το στήθος να αντηχεί εις τους αιώνας των αιώνων Στοές που διέσχιζα με δεμένα μάτια, νυσταλέα αλφάβητα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων καθώς κατακλύζουν τη συνοικία μας, τραύλισμα νερού και πέτρας με τα κομμάτια της νύχτας να ψελλίζουν στους κροτάφους μου Άλλωστε υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που πεθαίνουν Είναι μόνο τυχαίο ότι κάποιοι απ' τους φίλους μου συγκατοικούν εδώ- στην ίδια ηλικία με μένα, στην ίδια συνενοχή- λίγο πιο κάτω.

3.

ΕΠΊΘΕΜΑ

............η κοινωνική ζωή αποτελείται από ματαιότητες προσέγγισης Οι πιο θαρραλέοι αναγνωρίζουν τη μοναξιά τους και τα πράγματα, για τα οποία μαθαίνεις εντελώς συμπτωματικά Η απόλυτη περιτείχιση δεν αποτελεί πάντα υπόθεση ακίνδυνη για τον καθένα Και η ομίχλη είναι φτιαγμένη από εφιάλτες Για τις μέρες που έφυγαν Για τη θλίψη και τη νοσταλγία Η κίνηση των δαχτύλων σταμάτησε στα βλέφαρά της, έπειτα στα βλέφαρά μου
Τα δάχτυλα και η παλάμη κολλούσαν Βυθίζονταν Το εσωτερικό των ματιών ζεσταινόταν απ' το άγγιγμα Αισθανόμουν κάτι γλυκό να διεισδύει βαθιά.
[Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ- ΜΕ ΠΡΟΤΕΤΑΜΕΝΟ ΘΩΡΑΚΑ, ΩΜΟΥΣ ΠΑΡΑΓΕΜΙΣΜΈΝΟΥΣ ΒΆΤΕΣ: ............αρκούσε ένα τίποτα,- κάτι σαν εφηβεία παροπλισμένων ετών που προβάλλεται σε λάθος οθόνη- οι ανάμικτες μυρωδιές των κυριών στο βεστιάριο και την τουαλέτα, το αίσθημα της αγέλης, το στρίμωγμα στον ερωτισμό της σκοτεινής αίθουσας του θεάτρου. Κέικ με κονιάκ ή ρούμι. Αλκυονίδες μέρες. Η εξομολόγηση περίπου ανέπαφη κι όταν επιστρέφει Όλ' αυτά κάνουν την οπτική εμπειρία αποφασιστικό σημείο προσανατολισμού Αντίθετα ο καθορισμός του περιγράμματος και της συμπεριφοράς δεν υποστηρίζεται από καμιά αφαίρεση Η ανωνυμία αναπληρώνεται απ' το πλήθος των επινοήσεων που αυτοσχεδιάζει πριν κοιμηθεί].
Τώρα θα μπορέσω να τελειώσω Πορεύομαι δίπλα στα ιδιωτικά μου κοιμητήρια Ο αέρας κυνηγούσε τα σύννεφα στον ουρανό, που μόλις φωτιζόταν Είναι ωραίο να έχεις μια παραχώρηση για πάντα Είναι πολύ ωραίο. Νύχτα. Θα έρθουν όμορφες μέρες Ο εξαιρετικά βαρύς χειμώνας- όλος ο κόσμος τόλεγε: έχουμε, λοιπόν, δικαίωμα σ' ένα υπέροχο καλοκαίρι Και τα πουλιά δεν τα είχαν σκοτώσει Ήταν αγριοπούλια Ωστόσο αρκετά πιστά, τ' αναγνώρισα και φαινόταν πως μ' αναγνώρισαν κι εκείνα Άγραφες ιστορίες, που λέγονται καθώς αρχίζει η βροχή το βήμα της έξω απ' το σπίτι- Παλιά ταπείνωση χωρίς βεβαιότητες, αργότερα θα μάθετε πώς έζησα, σύντροφοι, που είναι και το πιο εύκολο να συχωρήσει κανείς, τέτοιες εποχές.

ΤΕΛΟΣ

ANAΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ- ΦΩΤΟ

[1] Jean Tardieu, H μάσκα, απόδοση: Κ.Μ., ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ. 33/1983
[2] Ελίας Κανέτι, Πάρτι και αερομαχίες, μτφρ. Αλεξάνδρα Παύλου, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2010 [ Ωδή σ' ένα αηδόνι, σημαντικό ποίημα του Keats]
[3] Roland Barthes, H αυτοκρατορία των σημείων [2 κείμενα], απόδοση: Πάνος Τσακόπουλος, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π. [αφιέρωμα: Λόγος και ποιητική για την πόλη]
[4] Edwin Morgan, Ο Πύργος του Ταχυδρομείου, απόδοση: Λίνα Σακελλιού, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.

https://img02.rl0.ru/afisha/1808x1016q65i/s.afisha.ru/upload/7506/GKsNNl8pw3BFI5rrsodqZC-svAEaAqMy9FJQRI8pXAU.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU