Η γκαντεμόσαυρα

Γράφει η Ευγενία Τσομπανοπούλου
Δεν είμαι τόσο ευφάνταστη, σου λέω! Όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς είναι όλα μα όλα αληθινά! Ίσως κάποια θα βόλευαν να είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, αλλά δεν είναι τα άτιμα! Όπως π.χ. το τελευταίο συμβάν του τριημέρου, που πήγα μετά από πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη για μια βολτίτσα αναψυχής, να πάρω τον Θερμαϊκό αέρα μου! 

Και βλέπω εκεί στη βιτρίνα γνωστού πολυκαταστήματος, τα συγκεκριμένα αθλητικά παπούτσια περιπάτου, που έψαχνα τόσο καιρό να τα βρω στο αγαπημένο Κιλκισάκι, αλλά δυστυχώς δεν τα έβρισκα. Με φώναζαν κοντά τους, μου έκλειναν το μάτι.

Δερμάτινα, άσπρα, με μία νότα ζέβρας στα πλαϊνά του παπουτσιού, έτσι, μια ιδέα λεοπάρ για την τσαχπινιά. Εύκολα στους συνδυασμούς, καλόγουστα! Βλέπω και την τιμή λογική και μπαίνω να τα δοκιμάσω. Ένα σε 37άρι νούμερο τελευταίο είχε μείνει, το νούμερό μου, τέτοια τύχη! Μου δίνει η πωλήτρια το αριστερό παπούτσι, το φοράω, κουτί! Σαν να κατασκευάστηκε για το ποδαράκι μου!

"Μου δίνετε σας παρακαλώ και το δεξί να τα περπατήσω και τα δυο μαζί;"

"Αχ, ξέρετε, θα πρέπει να κατέβω στην αποθήκη να το βρω, αν μπορείτε να περιμένετε λίγα λεπτάκια, θα σας το φέρω αμέσως’"

"Ω, δεν πειράζει, μου αρέσουν θα τα πάρω, ανεβάστε τα μια και καλή στο ταμείο, σας ευχαριστώ πολύ!"

Πάω και περιμένω όλο χαρά με την κάρτα ανά χείρας για την πληρωμή. Ακούω την παλιά ταμία να συμβουλεύει την μαθητευόμενη: "Πάντα κοιτάζουμε τα παπούτσια να είναι ίδιο νούμερο" Σωστήηηη, λέω από μέσα μου! Μπράβο της! Σηκώνει το ένα παπούτσι η μαθητευόμενη, 37άρι, σηκώνει το άλλο παπούτσι, 37άρι. Τα τακτοποιεί στο κουτί, πληρώνω τα παίρνω και μην τον είδατε τον Παναή. Γυρνάω το απόγευμα αργά στο Κιλκισάκι, βγάζω τα παπούτσια, να τα φορέσω επιτέλους και τα δυο μαζί, να τα δείξω και στα παιδιά, τι να δω!

Και τα δυο παπούτσια ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

"ΚΑΛΕ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΙΔΙΑ", φωνάζω!

Ακούω τον γιό μου να απαντά, ‘"Έτσι συνηθίζεται, ρε μάνα! Δεν φοράμε διαφορετικά σαν τους κλόουν",

"ΚΑΛΕ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ", διορθώνω! Ο σύζυγος, αναλογιζόμενος πως αυτός θα επωμιστεί το βάρος της αλλαγής, λόγω συχνών μετακινήσεων στην συμπρωτεύουσα και φυσικά δεν ήθελε με τίποτα την όλη διαδικασία, λέει:

"Μήπως φοριούνται και έτσι; Δοκίμασε τα, τι έχεις να χάσεις;"

Το πως συγκρατήθηκα και δεν του πέταξα ένα από τα δύο αριστερά μου παπούτσια ή και τα δύο, δεν ξέρω! Βλέπει και το γυαλισμένο μάτι μου, αλλά αυτός εκεί το βιολί, βιολάκι…

"Εμ, μισή τιμή, έτσι είναι! Εσύ δεν είπες πως στο ίντερνετ είχαν είκοσι ευρώ παραπάνω; Για αυτό τα είχαν έτσι οικονομικά. Φτηνά μεν, αριστερά δε"

Μέχρις εδώ, θα μπορούσε να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Συμφωνώ! Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα καλά! Πάει ο σύζυγος να πάρει το πολυπόθητο δεξί παπούτσι, έχοντας φυσικά τα δύο αριστερά αποδεικτικά στοιχεία. Ψάχνουν το δεξί, ξαναψάχνουν, τίποτα! Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις! Μάλλον κάποια άλλη γκαντεμόσαυρα σαν κι εμένα, είχε στην κατοχή της τα δύο δεξιά! Άλλο 37άρι, δεν υπήρχε, ήταν το τελευταίο.

"Τώρα, κύριε, ή θα πάρετε κάποιο άλλο ζευγάρι ή το ποσό σε κάλτσες"

"Δώστε μου στα γρήγορα, ένα άλλο να μοιάζει στο παλιό, είμαι επικίνδυνα εκεί που πάρκαρα, θα με γράψουν, θα μας βγει χρυσάφι η αλλαγή"

Του πήγαν δύο ζευγάρια να διαλέξει. Το ένα, είπε, του φάνηκε άχρωμο. Είχε μόνο άσπρο και καφέ, καθόλου ζέβρα όπως το προηγούμενο που είχα αγοράσει.

"Σου φέρνω, αγάπη μου, ένα λίγο πιο φαντεζί από αυτό που είχες διαλέξει, αλλά έχει ζέβρα, θα σου αρέσει. Έχει και χρυσό πίσω, θα μπορείς να το φοράς και με τα καλά σου στην εκκλησία"

Να μου στείλει φωτογραφία να αποφασίσω εγώ, δεν του πέρασε καν από το μυαλό. Μαχαίρι στην καρδιά μου κάρφωσε με το ‘’φαντεζί’’ αλλά είπα να κάνω υπομονή να το δω πρώτα και μετά να κλάψω. Μπορεί να είναι και καλό στην τελική.

Με τρεμάμενα, ιδρωμένα χέρια, άνοιξα το κουτί. Ένα εκτυφλωτικό φως, θάμπωσε τα ματάκια μου! Όχι μόνο ζέβρα, όλη την πανίδα της ζούγκλας είχαν τα αθλητικά επάνω! Ζέβρα ασπρόμαυρη, ζέβρα κοριτσάκι, ροζ. Λεοπάρδαλη και πούμα! Και επειδή μάλλον ο κατασκευαστής τα θεώρησε λίγα όλα αυτά, είπε, δεν βάζω και λίγο χρυσό, λίγο γκλίτερ και ζεβρέ κορδόνια; Ε, ναι! Έτσι θα γίνει και πιο φαντεζί, θα φοριέται παντού, θα τα φοράνε οι γυναίκες και με τα καλά τους στην εκκλησία, θα τρελαθούμε στις πωλήσεις!

Το μετάνιωσα, αλήθεια σας λέω, το μετάνιωσα. Έπρεπε να κρατήσω τα δύο αριστερά παπούτσια, θα τα συνήθιζα κάποια στιγμή. Θα έτρωγα τα μούτρα μου, αλλά τουλάχιστον θα ήταν του γούστου μου, θα έσπαγα τα μούτρα μου με αξιοπρέπεια! Αυτό έπρεπε να γίνει, αυτό που πρότεινε ο σύζυγος από την αρχή! Παναγία μου, μέρες που είναι, κάνε το θαύμα σου, και δώσε μου υπομονή, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΑΡΥΔΩΣΩ!