Τίτυρος ή η εκζήτηση της αθανασίας

Του Φώτη Μισόπουλου
.......η πόλη γυρίζει γύρω από ένα τόπο ταυτόχρονα απαγορευμένο και αδιάφορο.......
ROLAND BARTHES [1]

1.
.......δεν ήταν μια παρουσία Ήταν η μοναξιά, in persona, καθώς περίμενε τους φόβους μου Μπορεί η ίδια η σκιά μου στην αίθουσα αναμονής, ενώ γυρίζω. -/
ΣΚΙΑ: .......θα είμαι δίπλα σου, αλλά θα είμαι σαν να μην υπάρχω Εδώ λοιπόν θα περάσουμε τη νύχτα Θα στέκουν όλα ήσυχα-/ stop-/
Τα καλοφτιαγμένα νύχια έχουν απαλό ροζ χρώμα Με τέτοια ακροδάχτυλα η γυναίκα μπορεί να υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης φύσης, όταν θέλει
Αγάπησα, έλεγα, τα μεγάλα επίπεδα τοπία, τους βαλτώδεις χερσότοπους, τις αμειδίαστες λίμνες Δεν ήξερα ότι γνώριζες τη συγκίνηση των μελαγχολικών πραγμάτων Το αντιστάθμισμα, ας πούμε, ένα βράδυ Παρεμπιπτόντως έπρεπε να δώσουμε λίγη ποικιλία στην ύπαρξη Δικαιοσύνη
TITΥROS SOURIT [2] [ξέρει τα μάτια μου τα μάτια του τα μάτια μας]- βυθισμένοι στον οίκτο για τον νέο επαναστάτη: ο δείχτης και ο αντίχειρας περνούσαν, ξαναπερνούσαν, αγγίζοντας ανάλαφρα, και ύστερα γλιστρούσαν κυλώντας τόσο μαλακά, τόσο αργά κατηφορίζοντας προς το δροσερό σταθερό λευκό σμαλτωμένο μπαστούνι, που εξείχε από τη γλιστερή λαβή τους. -/
ΤΊΤΥΡΟΣ: ....εδώ- είμαι ο αφέντης ΑΜΗΝ [έτριξε τα δόντια του] Οι προδότες στην κρεμάλα [οι συγχορδίες συμφώνησαν]-/
Γατόψαρα που το ξημέρωμα τα λένε αλλοιώς Ο Lawrence Ferlinghetti τρώει Τρώει το γεύμα του απ' την γαβάθα κρατώντας τ' απομεινάρια για το Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα Του Λιμανιού[3] Το πρώτο και τελευταίο σύνορο όπως οι Γλάροι σε Δευτεριάτικα πρωινά και η άκρη της θάλασσας Το πραγματικό τέλος της Ιστορίας Χάρηκα που δεν ήταν η μυρωδιά της μούχλας που ανάδινε η μοναξιά Πάνω στο ανοιχτογάλαζο φόντο υπήρχαν σταμπωτά λουλούδια σε τρία διαφορετικά χρώματα Όσο πιο πολύ προσπαθούσα τόσο περισσότερο έτρεμε το χέρι μου, όπως εκείνος που έχει κάνει το έγκλημα και κρύβεται στη σιωπή Έφυγα σχεδόν τρέχοντας, πόσο μάλλον που έβρεχε και δεν είχα ομπρέλα-/
ΤΊΤΥΡΟΣ: ......ούτε να το σκέφτεστε Mεθαύριο! Δεν συνειδητοποιούν τη μετριότητα απ' τη στιγμή που δεν είναι προσωρινή.-[σκοτάδι-φως]

2.
......τίποτε άλλο δεν θα συμβεί Πεπρωμένα κατά παραγγελία όπως σκίζει ο πλάτανος ή ο ευκάλυπτος το φλοιό του και μεγαλώνει Αυτό που ισχυρίστηκα τόσο απότομα, είναι όμως αληθινό Τα γεγονότα συμβαίνουν ανάλογα με τις προσαρμοστικές συγγένειες Στον τριανταφυλλώνα τού Γιβραλτάρ κάνει τους περιπάτους της- γαλάζιο ζουμπούλι όπως και οι φλέβες του αίματος που ρέει Βλέφαρα των ματιών τής Ήρας: Βιολέτες
Ο Joyce το νιώθει Εξηγήστε μου επίσης το τραγούδι του Κύκνου, καθώς ο Δίας αφήνει τον Όλυμπο για τις υποθήκες του έρωτα- Η Μηχανή Του Τρένου Με Τους Ιμάντες, πάνω στη γέφυρα: Η Κραυγή Του Μουνκ με άδεια ποτήρια σαμπάνιας σαν από φιλμ του Φελλίνι Σώστε τον Βασιλικό Αετό
Μικρά κολεόπτερα- αντανακλώντας το φως που έμπαινε από την πόρτα ή τις ρωγμές Τα φτερά των εντόμων φώτιζαν σαν πυγολαμπίδες Έμενα με την εντύπωση ότι δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος στον κόσμο που δεν είχε ξαπλώσει ακόμα Το να είναι κανείς όρθιος ήταν καθαρή σύμπτωση ή τρόμος Αιστάνθηκα το σφυγμό μου, ανάμεσα σε δυο χτύπους κάτι έφευγε κι ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα Όμως έτσι που άκουγα τους χτύπους, η απόσταση φαινόταν να μεγαλώνει-/
ΤΊΤΥΡΟΣ: ......αγαπητή φίλη, δεν θα μείνω, συγχωρείστε με Είμαι αναστατωμένος Πρέπει να συμβουλευτώ την ατζέντα μου Να ψάξω επιθετικούς προσδιορισμούς για τα νεφελώματα, επιχειρώντας να διαβώ τη γέφυρα του Σολφερίνο, απνευστί [4].-/
Τελικά ενδημεί το άγνωστο Δεν ξέρω τι σημαίνει υπόσταση Θεμελιώθηκε αμετακίνητα επειδή θεμελιώθηκε, όπως και ο κόσμος, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος, πάνω στο κενό Ο ποταμός αργοκυλά δίχως στόμφο, και, Ω πόλη, η γοητεία κι οι μηχανισμοί σου κρυμμένοι στους δρόμους σου-καταργούν την τυραννία της άνοιξης ή τη μοχθηρή υπακοή στο χειμώνα Φτάνουν στην ερημιά του Πύργου από καπνό και άσφαλτο, διασχίζοντας αέρα και κύματα, σκηνοθετώντας το Ανεξήγητο Αναπαύσου στις πράξεις σου καθώς κατευθύνεις τους μεταλλικούς βραχίονες των μηνυμάτων μας.

3.

ΤΊΤΥΡΟΣ: .....θ' αργήσουμε Δεν μπορείς να πας πιο γρήγορα; Και μην κρατάς το καπέλο κάτω απ' το αδιάβροχο Η βροχή πυκνώνει ολοένα-/stop
Είχα αρχίσει να συνηθίζω το σκοτάδι Ακόμα και στο απόλυτο μαύρο ήξερα πού βρισκόταν το κάθε πράγμα Ίσως το παράδοξο που βλέπω να οφείλεται στην περιέργεια νεότερων ατόμων, στην απελπισία κάποιου ανθρώπου προχωρημένης ηλικίας Έτσι κάπως αρχίζει να αναπνέει κανείς μέσα στην παραίτηση τη μυρωδιά του φωτός Δηλαδή του δέρματος Πίεσα τα χείλη στο τζάμι για να μαζευτεί η σκιά Η μανόλια ήταν υγρή Είχε χρώμα.
ΤΊΤΥΡΟΣ: ......η αντίληψη αρχίζει με τη μεταβολή μιας αίσθησης: εξ ου η αναγκαιότητα του ταξιδιού Ή της αιωνιότητας-/ Ύστερα έκλεισε το βιβλίο και κατευθυνθήκαμε πειθήνια προς το σπίτι Οι πόλεις δεν τελειώνουν Μετά τις πόλεις τα προάστια Σπίτια μικρά διασκορπισμένα, η πόλη που σέρνεται, δρόμοι και αναχώματα που γεννιούνται με την πρόθεση της προστασίας Πόσοι σταθμοί πριν την αληθινή ύπαιθρο, πόση έξαψη,- λοιπόν.
Θα είναι νύχτα. Η ίδια πάντοτε νύχτα. Τι αποτελεί αυτό που μάς ενώνει μες στη φύση; Μια στιγμή τυφλού πάθους Απαντήθηκε Θεατές και ηθοποιοί κάθονται σαν σε Μυστικό Δείπνο στο φουαγιέ. Χαίρε, Σίσυφε. Ο Τίτυρος επιδεικνύεται στους άλλους Ούτε νεαρός ούτε νεκρός ούτε ξένος, - το πρόσωπό μου στραμμένο κατά την άλλη μεριά Ποιο ήταν το έβδομο χαρτί ύστερα από το δέκα μπαστούνι που σημαίνει ταξίδι δια ξηράς κι επί πλέον σκάνδαλα οι τρεις ντάμες, χωρίς ίχνος ποίησης, και τότε, την ώρα που πέφτει ο ήλιος περιμένουν πώς να επιτεθούν στον ύπνο μου- αναγνώρισε, ο συνομιλητής μου Στέγες και δέντρα, που το αόριστο κέντρο τους δεν είναι παρά μια ιδέα εξατμισμένη, όχι ν' ακτινοβολεί εξουσία, αλλά να υποχρεώνει σε συνεχή παρέκκλιση και δίχως επιστροφές κατά μήκος του άδειου υποκειμένου-/ ΤΊΤΥΡΟΣ: ......οι δρόμοι της πόλης, της κάθε πόλης δεν έχουν όνομα Η πόλη μου, κείται πρακτικά αταξινόμητη Ανωνυμία: είναι αποτύπωση μιας έννοιας πάνω στο χάρτη, που με κυνήγησε ως εδώ.-

ΤΕΛΟΣ

ANAΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Roland Barthes, H αυτοκρατορία των σημείων, απόδοση: Πάνος Τζακόπουλος, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33/1983
[2] Ο ΤΊΤΥΡΟΣ ΧΑΜΟΓΈΛΑΣΕ, βλ. ΑΝΤΡΈ ΖΙΝΤ: ΤΕΛΜΑΤΑ, στο Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2010, [νουβέλες]- [Τίτυρος = Σάτυρος («oἱ συγχορευταὶ Διονύσου, Σάτυροι και Σειληνοί....'') / βλ. Διαδίκτυο]
[3] Lawrence Ferlinghetti, Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα Του Λιμανιού, απόδοση: Κώστας Μωρογιάννης, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ο.π.
[4] ΑΝΤΡΈ ΖΙΝΤ, ΤΈΛΜΑΤΑ ο.π., εδώ σε παραφρ.

https://i.pinimg.com/564x/78/f5/57/78f557f158809f46d0bcc185755537e7.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU