Τιμούμε την Ημέρα Μνήμης μέχρι να ξημερώσει Ημέρα Δικαίωσης

Υπογράφει ο Νίκος Σαχπεκίδης
Έχουν περάσει 100 και πλέον χρόνια από την μαύρη εκείνη περίοδο του Ποντιακού Ελληνισμού και την Καταστροφή της Μικράς Ασίας και ο πόνος που έχουμε στην καρδιά μας δεν κοπάζει.

Η Γενοκτονία των Ποντίων για τους πατεράδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας μιλάμε- έχει αφήσει τέτοια τεράστια πληγή και ανεξίτηλα σημάδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι εκεί. Ένας πόνος άλλοτε βουβός που φέρνει έναν κόμπο στο λαιμό για να προλάβει το δάκρυ κι άλλοτε, όταν μας εξιστορούν οι παλιότεροι τα όσα πέρασαν αφήνοντας την πατρίδα , γίνεται δυνατότερος όπως γίνεται και κάθε Μάιο, το μήνα της μνήμης για τον Ελληνισμό της Ανατολής,(για την Μικρά Ασία,δηλαδή τον Πόντο, την Ιωνία, τη Βιθυνία, την Καππαδοκία ….)

Όπως γίνεται και σήμερα 19 Μαΐου, την ημερομηνία της μαύρης σελίδας στην Ιστορία την ημέρα αναφοράς στην 19 Μαίου που τέθηκε σε εφαρμογή από τον Μουσταφά Κεμάλ και τις εθνικιστικές και τρομοκρατικές του ομάδες η δεύτερη φάση του σχεδίου για την τελειωτική εξόντωση των Ελλήνων σε όλο τον Πόντο σε μια συνεχή πορεία θανάτου που κορυφώθηκε τρία χρόνια μετά με την καταστροφή της Σμύρνης.

Πάνω από 350 χιλιάδες αδελφοί μας έπεσαν θύματα στην συστηματική προσπάθεια αφανισμού του ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές του εστίες μέσω μαζικών εκτελέσεων, βίαιου εκτοπισμού και ανείπωτης βαρβαρότητας. Οι ιστορικοί όπως ο καθηγητής Πολυχρόνης Ενεπεκίδης και άλλοι έχουν καταγράψει ότι μόνο στη γη του Πόντου 815 χωριά ισοπεδώθηκαν ,παραπάνω από 1100 εκκλησίες καταστράφηκαν, άλλα τόσα σχολεία γκρεμίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς.

Αυτοί που επέζησαν της θηριωδίας άφησαν πίσω τους τις χιλιάδες ψυχές των αδελφών τους να περιπλανώνται μέσα στα ρημαγμένα χωριά και στα κατεστραμμένα σπίτια αναζητώντας την δικαιοσύνη που ακόμη και σήμερα δεν έχει αποδοθεί.

Γι αυτό το λόγο όλοι οι απόγονοί τους δεν σταματήσαμε να θρηνούμε και δεν σταματούμε κι ούτε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την διεθνή αναγνώρισης της γενοκτονίας.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γονατίζουμε και υποκλινόμαστε με σεβασμό στη θυσία των θυμάτων και κρατάμε ζωντανή τη μνήμη και την ιστορική μας συνείδηση.

«Θα τιμούμε την Ημέρα Μνήμης μέχρι να ξημερώσει η Ημέρα της Δικαίωσης» έχει πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Τιμούμε λοιπόν τα χιλιάδες θύματα των Ελλήνων του Πόντου που χάθηκαν πριν από έναν αιώνα όχι για να αναμοχλεύσουμε τα ιστορικά πάθη αλλά για να αποδώσουμε ελάχιστο φόρο τιμής στη θυσία των θυμάτων της περιόδου εκείνης και θέτουμε πιο επιτακτικά το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας από περισσότερα κράτη.

Από το 1994 και μετά που η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου η Κύπρος, η Σουηδία, η Αρμενία, η Ολλανδία αλλά και πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και της Αυστραλίας αναγνώρισαν τη Γενοκτονία ενώ και η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για την μελέτη των Γενοκτονιών έχει αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ελλήνων(Ποντίων,Θρακών και Ιώνων) μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Καθώς η Τουρκία ,άλλοτε επιλέγει την σιωπή, άλλοτε αρνείται την αναγνώριση κι άλλοτε όπως αυτές τις μέρες προσπαθεί ακόμα και να παραποιήσει την ιστορία αντί να αναγνωρίσει την ιστορική αλήθεια και να ζητήσει συγνώμη διαπιστώνουμε ότι οι προσπάθειες για την επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας από περισσότερες χώρες πρέπει να ενταθούν.

Η γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί αναγνωρίστηκε άμεσα από την διεθνή κοινότητα. Τα βήματα όμως για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν έγιναν όσο έπρεπε γρήγορα και η 19η Μαΐου είναι και μια μέρα στοχασμού γι αυτά που δεν έγιναν ακόμα και πρέπει να γίνουν προκειμένου να ανταποκριθούμε στο χρέος μας απέναντι στα αθώα θύματα της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.

Ναι δεν ξεχάσαμε. Δεν ξεχνούμε, θυμόμαστε πάντα και διδάσκουμε στα παιδιά μας την ιστορική αλήθεια για την Γενοκτονία και είναι βάλσαμο η διαπίστωση ότι η ποντιακή νεολαία τα τελευταία χρόνια όπως βλέπω με ικανοποίηση γίνεται μπροστάρισσα, υποστηρίζοντας τη φωνή των βουλευτών και των άλλων εκπροσώπων του ποντιακού κινήματος στην συλλογική μας προσπάθεια για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας.

Η ποντιακή νεολαία και κυρίως η νεολαία των αποδήμων ποντίων που ζει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ αρκετοί με καταγωγή από το Κιλκίς ζητούν “κινούμενοι οργανωμένα και στοχευμένα” να μπει ψηλά στην ατζέντα των εθνικών μας θεμάτων η αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού.

Η πλειοψηφία τους έχει αφήσει πίσω της την γνωστή κατάρα της φυλής και κινείται πλέον ενωμένη. Η νεολαία μας δείχνει το δρόμο. Γιατί αυτό σήμερα είναι το μεγάλο ζητούμενο….Εδώ και πολλά χρόνια η συλλογική εκπροσώπηση των ποντίων και των ποντιακών οργανώσεων είναι διαιρεμένη. Έχουμε ομοσπονδίες ,έχουμε συλλόγους, έχουμε ενώσεις αλλά δεν έχουμε καταφέρει το αυτονόητο: Να είμαστε ενωμένοι.

Δεν θέλω να επεισέλθω σε ονομασίες κι ονόματα και «ποιος ή ποιοί συντάσσονται με τον έναν ή με τον άλλον», «ποιος στηρίζει ποιον» και γιατί αυτός κι όχι ο άλλος ή το ποιοι κερδίζουν απ αυτή την χρόνια κατάσταση. Αυτό όμως το... γαϊτανάκι των ξεπερασμένων αντιλήψεων «με τις ισχυρές και ισχυρότερες Οργανώσεις» στις οποίες συντάσσονται ενίοτε με το συμφέρον τους και κάποιοι πολιτικοί παλαιοκομματικών αντιλήψεων για να υφαρπάξουν ψήφους ποντίων πρέπει να διαλυθεί να πάψει να υπάρχει προς όφελος όλων των Ποντίων.

Αν δεν αντιληφθούμε ότι εξ ομονοίης γίνονται τα μεγάλα έργα, ότι πρέπει να βαδίσουμε ενωμένοι, τότε δεν ωφελεί να μιλάμε για κοινούς στόχους και επιδιώξεις. Ότι έγραψε με χρυσά γράμματα η ελληνική ιστορία το έγραψε όταν η ενότητα και η ομοψυχία κονταροχτυπήθηκαν με κινδύνους και προκλήσεις.