Λόγοι παραμυθίας

Tου Κώστα Μπούζα
Ο πρώτος τον ρώτησε, με ραγισμένη την φωνή, για την σκληρότητα που κυριεύει τις ανθρώπινες καρδιές. Κι αυτός απάντησε με μύθο: «Είπε το σίδερο: Μ’ έλιωσαν σε χυτήριο. Μ’ έριξαν σε καλούπια. Με χτύπησαν στ’ αμόνι. Με διαμόρφωσαν… Άραγε αμετάκλητα; Πάντοτε υπάρχει η φλόγα του οξυγόνου ή κάτι σαν αυτήν».

Κι ο δεύτερος τον ρώτησε, μ’ ένα χαμόγελο θλιμμένο, για τις ελπίδες και τις προσδοκίες, που ανταπόκριση δεν βρήκαν απ’ τους άλλους όση θα ‘πρεπε και άδικα προδόθηκαν. Κι αυτός απάντησε με μύθο: «Είπε ο άνεμος: Μια παπαρούνα σαν θα βρεις σε χιλιοπατημένο δίπλα μονοπάτι, ή σ’ αγριόχορτα ανάμεσα χαμένη, να μη θελήσεις να την κόψεις. Στις παπαρούνες τις απλές δεν τους ταιριάζουν ανθοδοχεία κρυσταλλένια κι ανθοστήλες. Η ομορφιά τους βρίσκεται στο λύγισμα του ευαίσθητου κορμιού τους, όταν χορεύει το αγεράκι εκείνο που και στα δικά σου μάτια φέρνει, πότε πότε, δάκρυ».

Κι ο τρίτος τον ρώτησε, με βλέμμα άδειο, για τον αβάσταχτο τον χωρισμό, την εγκατάλειψη. Κι αυτός απάντησε με μύθο: «Είπε ο ουρανός: Ένα αστέρι απόψε σβήνει. Μη λυπηθείς. Κάθε ζωή έχει μια αρχή και ένα τέλος. Δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση τα άστρα. Κι εξ άλλου, σκέψου, το φως τους κάνει χρόνια για να φτάσει ως εδώ. Ίσως και από πριν ακόμη, όταν το πρωτοαντίκρυσες, ήδη νάταν νεκρό. Κι αν ένα αστέρι απόψε σβήνει, κοίτα, δεν είναι το μοναδικό».

Κι ο τέταρτος τον ρώτησε, με κούραση στα μάτια, για τις σκληρές δοκιμασίες και τα εμπόδια. Κι αυτός απάντησε με μύθο: «Είπε ο ήλιος: Ας ήρθε ο βοριάς. Εγώ, κάθε αγέρι θα το βαφτίζω μελτεμάκι. Κάθε βροχή, μπουρίνι της στιγμής που θα περάσει. Κι όταν χιονίζει ακόμη, λειώνοντας το χιόνι, θα προσπαθώ ν’ ανακαλύψω λίγη βλάστηση, για ν’ αποδείξω ότι χειμώνας και καλοκαίρι δεν απέχουνε πολύ. Κάνε έτσι και συ…».