Ιππείς κυμάτων

Του Κώστα Μπούζα
Τον επισκέφθηκε σαν από έθιμο, αλλά μέσα του το γνώριζε πως δεν ήταν μονάχα αυτό. Μια ερώτηση ήταν που σιγόκαιγε στο νου του τόσα χρόνια. Τελευταία όμως είχε θεριέψει ανεξέλεγκτα και με πείσμα απαιτούσε πλέον γνώση.

Πες μου, τον ρώτησε με προσμονή μα και με έξαψη συνάμα, κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα μάτια την ψυχή του. Πες μου. Γιατί όλη αυτή η αγωνία; Πασχίζουμε απεγνωσμένα ν’ ανέβουμε ψηλά. Να κατακτήσουμε, να αποκτήσουμε. Ν’ αγγίξουμε την κορυφή. Γιατί; Την σημερινή μας την χαρά διαδέχεται αύριο η λύπη. 

Την περηφάνια, η ταπείνωση. Την αναγνώριση, η συγκατάβαση κι αυτήν με τη σειρά της η περιφρόνηση. Κι ύστερα, αν το τοπίο της ψυχής σου αγναντέψεις, αλλού θα συναντήσεις χίλια άστρα κι αλλού πληγές. Γιατί πρέπει όλα να πηγαίνουνε διπλά; Πες μου...

Και ο δάσκαλος, αφού το βλέμμα του έφερε έναν γύρο, στο τέλος το άφησε στο πέλαγος να γαληνέψει. Κι αφού για ώρα αρκετή στην σιωπή του βυθισμένος έμεινε, έφτασε μια στιγμή που φάνηκαν ανταύγειες από αλμυρό νερό μέσα στα μάτια του. Και τότε μίλησε. Καθώς πάντα συνήθιζε, με μύθο…

- Είμαι σε θέση τώρα να γνωρίζω την αλήθεια. Πίσω μας έχουν μείνει έτη συναπτά, που τα ξοδέψαμε σε λύπησες και πλάνες. Αχ, το μυαλό του ανθρώπου. Προσπερνάει τα καλά και τα στραβά λογάται κάθε τόσο.

Έτσι είναι αδερφέ συνταξιδιώτη. Και είναι κρίμα που, προδομένοι απ’ τη ζάλη και αλωμένοι απ’ του επιούσιου την βιοπάλη, δεν καταλάβαμε οι ανόητοι, ότι δεν ήμασταν, σαν νοιώθαμε, μοναχικοί, μα ούτε καν καθώς νομίζαμε πεζοί.

Είμαστε αδερφέ ταξιδιώτη κι ας τρέμω τώρα που τ’ ομολογώ, καθώς τον θρύλο μπόρεσα ν’ αγγίξω, ιππείς κυμάτων. Θαλασσογενημένων, ουρανοστεφανομένων, ατίθασων κυμάτων, που επελαύνουν για τότε, για σήμερα, για πάντα.

Κι εμείς, μικροί μέσα σ’ αυτό που δεν γνωρίσαμε ποτέ για μεγαλείο μας, τα πόδια σφίγγουμε χτυπώντας τα πλευρά τους. Τους χαλινούς γερά κρατούμε -κοίτα τα χέρια σου τα ματωμένα- και με κοφτές ανάσες εκβιάζουμε την ολόλευκή τους χαίτη.

Κι αυτά, άλλοτε γκρίζα, άλλοτε πρασινωπά, μα πάντα απειλητικά για μας που επιλέξαμε να είμαστε μικροί, δεν παύουν να ‘ναι κύματα. Κι άλλοτε, με βρυχηθμό ανείπωτο να ορμούνε στον πατέρα ουρανό, αγγίζοντας το στέμμα κι ύστερα πάλι, να διπλώνονται νωχελικά στην αγκαλιά της μάνας θάλασσας την πιο μεγάλη.

Κι εμείς, μικρέ, ανόητε, συνταξιδιώτη αδερφέ μου, δεν είδαμε το μεγαλείο της ανόδου, παρά έπαρση. Στην αναβάπτιση σ’ αυτό που αποτελεί αφετηρία, απαξία. Κι όταν ακόμα, την άγια αυτή στιγμή της αναδίπλωσης, το βλέμμα στρέψαμε, τι τραγικό. Μονάχα βράχους είδαμε. Τα μάτια μας, τα τυφλωμένα απ’ τα φώτα τα πλαστά, δεν μπόρεσαν κάποιες μικρές σταγόνες που αντιφέγγιζαν στου βράχου τις αιχμές να διακρίνουν.

Και τα κύματα έρχονται και πάνε τραγουδώντας κι από κοντά κι οι αγνοούμενες ψυχές θρηνώντας, γιατί ποτέ, τι κρίμα, δεν κατάλαβαν. Αδερφέ μου, αλήθεια δεν κατάλαβαν την ευλογία την ασύλληπτη, καθώς ιππείς κυμάτων αξιώθηκαν να είναι…

Κι ο δάσκαλος σιώπησε. Το ‘ξερε καλά, πως θέλουν χρόνο τα λόγια να καταλαγιάσουν βαθιά μες στην ψυχή. Ο σπόρος, πάντα το ‘λεγε, σαν πέσει, αν και κρυμμένος στην αρχή, δουλεύει μυστικά μέσα στη γης την στοργική αγκαλιά. Κι η δύναμή του, η αγάπη του σπορέα.