Hydropicus

Του Φώτη Μισόπουλου
Η κίνηση είναι του καιρού, η απώλεια δική μας
LOUIS MACNEICE[1]

ΧΩΡΙΣ ΣΚΗΝΙΚΑ, ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ ΦΟΥΑΓΙΕ: [......ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΗ ΑΝΑΜΟΝΗ/ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ. ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ. Ωκεάνιος βυθός[2] Η ΟΦΗΛΙΑ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΗ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ (θαλάσσια κήτη- βίντεο) Χαλάσματα Πτώματα και τεμάχια πτωμάτων]-/
Με λίγους στα κουπιά σε ξύλο που συνήθισε την αλμύρα:
Ο JOYCE: .......φύτεψα την ελπίδα κουρασμένη στο αγκυροβόλημα οργώνοντας τη θάλασσα με το αλέτρι Άναψα το ηλεκτρικό Έπιασα τις άκρες και τον ώμο, ίσιωσα τον βραχίονα, στριφογύρισα αργά τα χέρια ακολουθώντας τα παιχνίδια της σκιάς με το φως,- απ' την καμπύλη του ώμου, μέχρι το σημείο που στένευε στον πήχη και μετά πάλι στρογγύλευε στον αγκώνα, στη γλυκιά λακκούβα μέσα του- η καμπύλη του καρπού ως την παλάμη και το πάνω μέρος, η συνέχεια που έχουν οι φάλαγγες των δαχτύλων με τις ανόητες νεανικές τρέλες Αργότερα επικράτησε απόλυτο σκοτάδι, οι βαριές κουρτίνες στόφα χοντρή που κρέμονταν στα παράθυρα δεν άφηναν να περάσει ούτε ελάχιστη αχτίδα ήλιου Έκανα ασυναίσθητα μερικές ακόμα μεγάλες δρασκελιές Σταμάτησα και κατάλαβα πως δεν ήξερα σε ποιο σημείο του δωματίου βρισκόμουν Σα να περίμενα ένα σημάδι ζωής του κατηγορουμένου[3]. Πήγα και στάθηκα ακριβώς δίπλα στην πόρτα που έβγαζε στο καθιστικό, αποφασισμένος να πείσω τον διστακτικό επισκέπτη να περάσει μέσα ή τουλάχιστο να δω ποιος είναι Η πόρτα όμως έπαψε ν 'ανοιγοκλείνει Περίμενα μάταια[4]
ΟΦΗΛΙΑ: [....ενώ δυο άνδρες με ιατρικές μπλούζες τη δένουν μαζί με την πολυθρόνα από κάτω προς τα πάνω με επιδέσμους] ......ΕΔΩ ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ Κάτω από τον ήλιο των βασανιστηρίων Στο όνομα των θυμάτων. Αδειάζω όλο το σπέρμα που δέχτηκα Ανακαλώ τον κόσμο που γέννησα Τον θάβω μέσα στην ντροπή μου[5]
JOYCE:........Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ξεστόμισα αυτά τα λόγια Σαν σε όνειρο έβγαλα τον δικό μου βραχίονα, τον αντικατέστησα με τον βραχίονα της γυναίκας Αφότου ο Οδυσσέας εξορίστηκε είμαι η Οφηλία, η Ηλέκτρα,- Ο Οδυσσέας έχει πεθάνει, μαθαίνω- δυτικά του Γιβραλτάρ, μακριά από τιμές και δόξες, μέσα στον παφλασμό Στην Κόλαση των περιέργων καίγεται Ο Δάντης όμως, τον είδε με φλόγες άλλες στη δεύτερη εκδημία του- : (Ο hydropicus απάλλασσε τη σελήνη απ' τον θυμό της κι η φεγγαρόπετρα γέμιζε και χάνονταν με το φεγγάρι).-/
Μου είπε- δε θυμάμαι ποιος- πως είναι υπέροχο πράγμα να ξυπνάς το πρωί και να ξαναβρίσκεις τα πάντα, σε γενικές γραμμές, στην ίδια θέση που τα είχες αφήσει το προηγούμενο βράδυ η κατάσταση του ύπνου ή του απείρου διαφέρει ριζικά απ' την κατάσταση της εγρήγορσης Όταν άνοιξα την πόρτα κανένας δεν ερχόταν στον διάδρομο, παρ' όλο που τα κλειδιά βρίσκονταν από την έξω πλευρά όλη νύχτα. Ακοίμητα
[.....οι άνδρες βγαίνουν Η ΟΦΗΛΙΑ μένει στο φουαγιέ, ακίνητη σε λευκό περιτύλιγμα][6]. Παντρεύεται.
Άκουσα μικρούς αναστεναγμούς- δεν κατάλαβα αν προέρχονταν από μένα ή το τρυφερό άκρο της, ένοιωσα σπασμούς στον ώμο Έτσι αντιλήφθηκα τη συναλλαγή Ήταν τώρα το δικό μου δεξί χέρι, όμως η κίνηση φαινόταν σαν να μη γινόταν με τη θέλησή μου, αλλά με τη δική του, σα να έβγαινε απ' την ψυχή του Κι όμως αυτός ο δια-χωρισμός δεν ήταν ολοκληρωτικός ''Το σφυγμό. Άκου το σφυγμό'': Άκουσα το σφυγμό τού δικού μου καρπού
Πήρα ανηφορικούς δρόμους, όπου άλλοτε μακριά άλλοτε πολύ κοντά, στεκόταν κάποιος στην άκρη του πεζοδρομίου όπως κανείς επιτελεί βόλτες περιπολώντας Ήταν πορτοκαλί σκυλί Πομερανίας Όσο περισσότερο το στοχάζομαι, τόσο πιο πολύ έχω την πεποίθηση πως είναι το ίδιο- μ' ένα πούρο στο στόμα και πίσω μου να έρχεται ένα σκυλάκι Πομερανίας Δεν είχα καθόλου το ύφος ανθρώπου που βγαίνει ύστερα από εύγευστο καλό δείπνο και κάνει σεργιάνι ή το κέφι στο σκυλάκι του- κι αυτό το ζωντανό τι το εμπόδιζε να είναι χασαπόσκυλο που το μαζεύει κανείς απ' το δρόμο και το παίρνει στην αγκαλιά από λύπηση ή γιατί πλανήθηκα καιρό, μονάχος, μην έχοντας καμιά άλλη συντροφιά παρά αυτούς τους ατέλειωτους δρόμους αυτήν την άμμο αυτά τα χαλίκια τους βάλτους τα ρέματα [Ο ΆΜΛΕΤ φοράει τα ρούχα της Οφηλίας, η Οφηλία του ζωγραφίζει στο πρόσωπο τη μάσκα της πόρνης, ο Κλαύδιος πατέρας τώρα του Άμλετ, γελάει χωρίς ήχο][7]
Έτριψα προσεκτικά το τσιγάρο πάνω στα κάγκελα για να τινάξω τη στάχτη, έκαμνα αργά και μεθοδικά σαν να έξυνα μολύβι ζωγραφικής- τα χέρια μου δεν έτρεμαν πλέον
ΑΜΛΕΤ: .......οι σόμπες καπνίζουν τον ταραγμένο Οκτώβρη[8]
JOYCE: .......υπήρχαν επιχειρήματα υπέρ του που είχαν ξεχαστεί; Και βέβαια υπήρχαν Γιατί όσο ακλόνητη κι αν ήταν η λογική, δεν βρίσκει τη δύναμη ν' αντισταθεί στη θέληση και στη ζωή Παρά σ' αυτή τη φύση που προέρχεται από μια άλλη δικαιοσύνη
[Σηκώνεται με αργή κίνηση όρθιος,- απ' τον μανδύα του Οδυσσέα βγαίνει ένας παγωμένος θαλασσινός άνεμος]
[Η ΟΦΗΛΙΑ: ..... πάνω απ' τη ζαρτιέρα της το γυμνό δέρμα παράλληλα στο πράσινο ύφασμα, παίρνει απόχρωση από ζαφείρι Είναι μάλλον αδύνατη: ρωγμές χωρίς τριαντάφυλλα φωτίζουν μισοσκαμένους δρόμους με παιδικές ηλικίες Faute de mieux][9]-/ Τι επρόκειτο να γίνει;
ΑΜΛΕΤ: ......οι γέφυρες χαμήλωναν, η υπόλοιπη όχθη χαμένη στην ομίχλη, ρωτήσαμε τον εισπράκτορα: Πάρτε το πορθμείο. Αγγίξαμε απαλά τα φώτα Δίπλα ο βαρκάρης Φτυστός ο Βιργίλιος Τον είχε αναγνωρίσει και ο Δάντης[10] Μάς κοίταξε ψυχρά-/
Η καμπύλη του ώμου μετατράπηκε στην απαλή καμπύλη του στήθους της, το χέρι ακουμπούσε ελαφρά στα βλέφαρά μου, τα δάχτυλα και η παλάμη κολλούσαν και βυθίζονταν, αισθανόμουν τη ζεστασιά να διεισδύει στα μάτια μου ''Το αίμα κυκλοφορεί τώρα'', έλεγε ήσυχα, ''κυκλοφορεί'' Τα φρύδια έμοιαζαν ψεύτικα- ανεβοκατέβαιναν ανεξάρτητα από τις κινήσεις που έκανε το υπόλοιπο σώμα- δίνοντας αρχικά την εντύπωση, αν δεν ήξερες γιατί πράγμα μιλούσε, ότι έδειχνε πώς πέφτει το νερό σ' ένα σιντριβάνι Τα πόδια του μαύρα πάνω στο κουπί με οβολούς πεσμένους τριγύρω και κιρσώδεις φλέβες. Βγάζει το προσωπείο και το κοστούμι ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ TON ΑΜΛΕΤ Εργάτες σκηνής περνώντας απαρατήρητοι από αυτόν, φέρνουν ένα ψυγείο και τρεις τηλεοράσεις Θόρυβος ψυκτικού μηχανήματος ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ: ....αν επιθυμείτε να πεθάνετε, πρέπει να πληρώσετε γι' αυτό.- [επιτιθέμενος κατά την φορά του αέρα- Δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο].-

ΑΥΛΑΙΑ

τα πρόσωπα
Η ΟΦΗΛΙΑ
Ο JOYCE
O AMLET
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΜΛΕΤ, γυμνός
Ο ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Louis MacNeice, βλ. σημ[10]
[2] Heiner Müller, Η ΜΗΧΑΝΗ ΑΜΛΕΤ στο ΔΥΣΤΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, εισαγωγή, επιλογή, μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, Άγρα 2001
[3] Franz Kafka, H Δίκη, μτφρ. Γιάννης Βαλούρδος, Γράμματα 2006
[4] Franz Kafka, Η μεταμόρφωση, πρόλογος Κατερίνα Σχινά, μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Πατάκης 2018
[5] Heiner Müller ο.π.
[6] ο.π.
[7] ο.π.
[8] ο.π.
[9[ λόγω έλλειψης καλύτερων
[10] Louis MacNeice, Ποιήματα, μτφρ. Γιώργος Λυκοτραφίτης, η λέξη τ.87/1989

https://www.onassis.org/cms/images/9UZupaeeVuBTweygXxJlYsD7X2o=/2314/width-1280/small_narations_NEWsite.jpg




https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU