Νέκυια

Του Φώτη Μισόπουλου
κλαυθμού και στοναχής, γίγνωσκε δ' άρα φρεσί πάσας /ραψωδία χ, στ. 501
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ [1]

......φορούσε το χρυσαφί φόρεμα με χαμηλό ντεκολτέ, τα υπάρχοντά της σε κοινή θέα Πόσων χρόνων ήταν αυτός τότε; Δε θυμόταν Νόμιζε πως άκουγε τον απόμακρο ήχο του φθινοπωρινού ανέμου στο λόφο πίσω από το σπίτι. Του έκανε μια πρόταση, είχε ανάγκη μετρητά κι αν μπορούσε να της δώσει προκαταβολή έξι μηνών θα μείωνε το ενοίκιο κατά ένα τέταρτο στη διάρκεια αυτής της περιόδου ή κάτι τέτοιο Όπως ο πόνος που προχωράει κι ανοίγει δρόμο ανάμεσα σε σπλάχνα και κόκαλα που αντιστέκονται- κοιτάζοντας επίμονα αφήναμε να εννοηθεί αγγίζοντας ο ένας τον άλλον σα ν' ακουμπούσε η προέκταση του εαυτού μας ''Να μάθεις να φιλάς,- φίλησες ποτέ καμιά κοπέλα;'' Στο θέατρο η ανάσα της αρωματισμένη από γαρύφαλλο όταν έσκυβε να ρωτήσει κάτι- είχε στυλωθεί να την κοιτάζει από ψηλά με τα κιάλια της όπερας. Φευγάτοι. Πήραν τον κατήφορο Στην πολιορκία του Ροςς έπεσε ο πατέρας του, όλα τ' αδέρφια του στο Κορέυ Στο Γουέξφορντ θα μπορούσε κι αυτός Μ' αυτόν τελειώνει η γενιά και τ' όμομά του [2]. Η ζεστή ανάσα έβγαινε απ' τα μισάνοιχτα χείλη της έφτανε μέχρι το πρόσωπό του ή το απαλό φως που αντανακλούσαν οι κόκκινες κουρτίνες- πρώτη από τις ''κοιμισμένες καλλονές'' που του είχαν δείξει τη γλώσσα τους [3] Είχε μεν το πλεονέκτημα ότι γλίτωνε ενοίκια έξι βδομάδων αλλά το μειονέκτημα ήταν πως το μικρό του κεφάλαιο εξανεμιζόταν Τής έδωσε τα λεφτά και του έδωσε μια απόδειξη. Σαν το άνοιγμα της πόρτας που βγάζει στη θάλασσα, για ν' ακουμπάς στην άβυσσο, σαν το ποτάμι που τρώει το βράχο, τον καταρράχτη με τον κατακλυσμό αγαλμάτων ή εκείνη η πλατιά πληγή γεμάτη αντήχηση : στα μάτια της ήμουν ο άπειρος- και νεότερος ξάδελφος,- συγγενική αδεία έπρεπε να μ' εκπαιδεύσει και όλο γινόμασταν πιο τολμηροί, αφού κανένας δεν αμφέβαλλε την αθωότητα των επαφών μας. Κι εγώ τελευταίος της γενιάς μου Ποιος ξέρει δικό μου λάθος. Χωρίς. Πολύ αργά τώρα Ποιος ξέρει; Ποιος ξέρει. Σύντομα θα ξεχάσω. Θα γερνούσα σύντομα αλλά ακόμα ήμουν νέος
Η σκέψη δεν μου έφερνε θλίψη- προχώρησε αφήνοντας το στόμα, τα χείλη του βάδισαν μέχρι τα φρύδια και τα βλέφαρα, κούνησε ελαφρά το κεφάλι- το μέτωπό της ήρθε και ακούμπησε στα μάτια του Τα μάτια του ήτανε κλειστά και τα έκλεισε ακόμα πιο σφιχτά- το σκαμνί για παράδειγμα, η αδυναμία μου Ατέλειωτα απογεύματα μαζί περιμένοντας να έρθει η στιγμή για ύπνο Μερικές φορές ένοιωθα την ξύλινη ζωή μου να κατακλύζεται έντονα, να μετατρέπομαι σε γέρικη σανίδα Ύστερα το παράθυρο, το χνώτο στο παγωμένο τζάμι, εκεί που κάρφωνα το βλέμμα σε ώρα ανάγκης, και σπανίως άσκοπα. Ανάμεσα στην άβυσσο και στην εγκατάλειψη ανέπαφος- όνειρα παράλογα, γεωμετρία και παραλήρημα σε ψηλούς πλίθινους τοίχους ή το σύδεντρο με τα πεύκα δίχως ν' αλλάζουν ποτέ στάση φορεσιά σιωπή. Ο κόσμος μαζεύονταν μέσα. Οι ευκαιρίες σπάνιζαν- το παιχνίδι ξανάρχισε με όλες τις αμφιθυμίες και τους γνωστούς κανόνες,- ένα αραβούργημα που είχαμε εξελίξει σε υπέρτατο βαθμό Κάποια στιγμή-

με κάποια απότομη και κάπως βίαιη κίνηση τής άγγιξα με το δάχτυλο το απόκρυφο σημείο της. Ο Μπιγκ Μπεν ξετύλιγε τη φωνή του. Αυτά τα κορίτσια, αυτά τα όμορφα κορίτσια, τινάζοντας τον αφρό της μπίρας στο ρυθμό της καρδιάς Πλάι στα κύματα της απλησίαστης θάλασσας ο δείκτης και ο αντίχειρας περνούσαν γεμάτοι οίκτο- περνούσαν ξαναπερνούσαν, αγγίζοντας ανάλαφρα, και ύστερα γλιστρούσαν τόσο μαλακά, τόσο αργά, κατηφορίζοντας προς το δροσερό σταθερό λευκό σμαλτωμένο μπαστούνι-/ ΟΔΥΣΣΕΑΣ: .....δε βλέπεις τη σκιά εκεί πάνω στο σκοτάδι; Κοίταξε καλά Μπορεί να είναι η σκιά μου περιμένοντας να γυρίσω./ ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ: ....είχα αρχίσει να συνηθίζω στο σκοτάδι Είναι μια γλυκιά μυρωδιά Ακόμα και στο απόλυτο έρεβος ήξερα πού βρισκόταν το κάθε πράγμα/ ΟΔΥΣΣΕΑΣ: ....καιρός ν' ανάψω το φως/ ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ: .....αν σάς ενοχλήσει κανείς απλώς πείτε του ότι έχετε άδεια να προστατευτείτε στο υπόστεγο όταν βρέχει.-/ Η νύχτα έκαμνε πελώρια τα παράθυρα.

Είναι ώρα να εκραγούν τα παγωμένα χείλη του κρατήρα που δεν αφήνουν άλλο σημάδι παρά μια μακριά ουλή στον ουρανό Διασχίζεις τους διαδρόμους της μουσικής κι εξαφανίζεσαι σε ήχους σαλπίγγων [4] Ακούω τα βήματά μου να διαβαίνουν το δρόμο όπου μόνη αληθινή είναι η ομίχλη

- ''Με πόνεσες'' είπε στριγγλίζοντας και πετάχτηκε όρθια, πανικός, γιατί δεν αρκέστηκα απλώς στον φλογισμένο βλεννογόνο, αλλά επιχείρησα να χώσω το δάχτυλό μου πιο μέσα και τώρα ένοιωθα να στεγνώνει, ν' αποτυπώνεται στο δέρμα μου το πιο δυσανάγνωστο ιερόγλυφο [5]- είναι αυτό που λένε, η μοίρα, ο τυφλός έφηβος χτυπούσε με το ραβδί, πλησίασε διερευνητικά πλάι στη βιτρίνα του Daily Post, όπου η λυσίκομη Σειρήνα έσταζε νερά και φυσούσε τουλίπες από δροσερό καπνό Salem menthol που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσει ο άτυχος νέος.
EΛΠΗΝΟΡΑΣ: .......αυτό απαγορεύεται. Είναι επικίνδυνο για μεγάλους ανθρώπους
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: .....μην ανησυχείτε. Έχω γερή καρδιά. Κι άλλωστε δεν με πείραζε αν πέθαινα

J. JOYCE: .....ζητάτε πολλά για κάποιον που ήρθε εδώ μόνο τρεις φορές....
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ: [με αγανάκτηση]......ποιο είναι επιτέλους το περισσότερο που μπορεί να κάνει ένας στο Σπίτι αυτό με τα Κοιμισμένα Κορίτσια;
Η γυναίκα τον κοίταξε με χαμόγελο αστραπιαίο. Τράβηξα τον δρόμο μέσα απ' τον κήπο Έλουζε εκείνο το παράξενο φως που διαδέχεται τις μέρες επίμονης βροχής, όταν ο ήλιος βγαίνει κι ο ουρανός ανοίγει πολύ αργά ώστε να χρησιμεύει σε κάτι: Ξετυλίγω ένα-έναν τους επιδέσμους του σκοταδιού Ανοίγω τα μάτια Είμαι ζωντανός Στο κέντρο μιας πληγής ακόμη νωπής που θα κλείσει με τον χρόνο,- για την ώρα βουβός, κρύβοντας το δάχτυλο στο στόμα Κάποτε θα μιλούσα. Επιτέλους θα διάβαζα την αινιγματική γραφή. Θα ερμήνευα το ιερόγλυφο.

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ''στεναγμό και κλάμα,/ όλες τις αναγνώρισε η ψυχή του'', ραψωδία χ στ.501 [Μνηστηροφονία], μτφρ. Δ. Μαρωνίτη, Καστανιώτης 2000
[2] J. Joyce, Οδυσσέας, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1990
[3] Γιασουνάρι Καουαμπάτα, Το Σπίτι των Κοιμισμένων Κοριτσιών, διηγήματα, μτφρ. Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου, Καστανιώτης 2010
[4] Οκτάβιο Πας, Ποιήματα, μτφρ. Μάγια Μαρία Ρούσσου, Ηριδανός 1986
[5] Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Ανθρώπων εξ Ανθρώπων, διηγήματα, Καστανιώτης 1982

https://eleftherostypos.gr/wp-content/uploads/2017/11/Operetta1.jpg