Έχει και η πολιτική τα κυβικά της

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης
Εκπαιδευτικός-συγγραφέας, μέλος του Σύριζα-ΠΣ Κιλκίς
Ενώ η αριστερά αλλάζει λέξη «βουλευτής» για τη γυναίκα και εισάγει αντ’ αυτής τη λέξη "βουλεύτρια", χάρη γλωσσικής ισότητας, η δεξιά φιλοτεχνεί το πολιτικό προφίλ των γόνων της, ακολουθώντας την προσφιλή τακτική από το κολέγιο των Αθηνών στο Χάρβαρντ και μετά στη βουλή των Ελλήνων ως πρωθυπουργοί. Η δουλειά για την δεξιά κυβέρνηση υποτιμήθηκε σε δουλεία με την αλλαγή που έγινε στο εργασιακό δίκαιο.

Η δημοκρατία εδώ και δεκαετίες είναι υποταγμένη στην οικογενειοκρατία, ακολουθώντας τις συνήθειες του παλιού ξενόφερτου παλατιού. Αυτός ο κόσμος, «ο μικρός, ο μέγας» αποτελεί διαχρονικά τη βορά των «λύκων», με εξαίρεση κάποια φωτεινά διαστήματα. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει, αν δεν το θέλεις ο ίδιος. Την καμήλα την καβαλάνε γιατί γονατίζει η ίδια, λέει ο λαός μας.

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά/ Θεωρούνε ταπεινό/ Να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος;/ Έχουνε κι όλας φάει/. (Μπρεχτ). Η μεγαλύτερη ειρωνεία για την εργαζόμενη κοινωνία είναι να την εκπροσωπούν αυτοί που ουδέποτε ξύπνησαν νωρίς το πρωί. Η πιο μεγάλη ασέβεια για την εργατιά είναι να καταθέτουν στεφάνι, την 1η του Μάη, αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ, αλλά ξέρουν να δουλεύουν μια χαρά τον κόσμο!

Οι βολεμένοι δεν χαμπαριάζουν από τα προβλήματα του λαού, σε όποια φυλή, φύλο ή χώρα κι αν ανήκουν. Και σίγουρα ουδεμία σχέση έχουν με την κοινωνία που εκπροσωπούν κομματικά, αταίριαστα κι άδικα. Μοίρα των καλών είναι να πίνουν το κώνειο που τους προσφέρουν οι κακοί από την εποχή του Σωκράτη. Τόπος μόνο με καλούς ανθρώπους δεν υπάρχει. Η «αμαρτία» δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε τους αγγέλους. Άλλωστε, η πρώτη αμαρτία δεν γεννήθηκε στην κόλαση αλλά στον Παράδεισο. Από τον Παράδεισο έγινε και η πρώτη εξορία, πολύ πιο πριν την εφεύρει η πολιτική.

Κάθε παράταξη σε μαζικό επίπεδο είναι ο λαός της και σε οργανωτικό τα μέλη και τα στελέχη της. Η ηθική και η πολιτική μοιάζουν με μια κόλλα χαρτί, που οι δυο πλευρές της είναι αδύνατον να χωρίσουν μεταξύ τους. Όσο πιο καλός πολίτης είναι κανείς, τόσο πιο καλός πολιτικός γίνεται κατά κανόνα. Η ποιότητα του ανθρώπου καθρεφτίζεται σε κάθε έκφραση κι έκφανση της ζωής του. «Σπάγκος» κι αλληλέγγυος δεν γίνεται. Ούτε και πολιτικός ένας αυταρχικός.

Το κράτος και το παρακράτος στην Ελλάδα πορεύτηκαν κατά καιρούς μαζί. Στη δολοφονία του Λαμπράκη, το 1963, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Κων/νος Καραμανλής αναρωτήθηκε: «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» Δεν τόλμησε όμως να εκπαραθυρώσει από τη θέση του τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, όπως έγινε με την Τουλουπάκη, μέσω της συγχώνευσης των θεσμών!

Η δικτατορία παλιά ή νέα είναι μία κι ενιαία, είτε εφαρμόζεται από μια μειοψηφία είτε από μια πλειοψηφία, όταν η δεύτερη κόβει και ράβει νόμους κατά το δοκούν στα μέτρα της, παραβιάζοντας κάθε συνταγματική αρχή. Στη σημερινή Ελλάδα ένας πολιτικός μπορεί να διαδεχθεί στον πρωθυπουργικό θώκο τον πατέρα του πρωθυπουργό, όπως ένας πρίγκιπας διαδέχεται στον βασιλικό θρόνο τον βασιλιά πατέρα του.

Η ταξική προέλευση του πολίτη αποδεικνύεται στην πράξη από τη φορολογική του δήλωση, που αποτελεί βασικά και την οικονομική του ταυτότητα. Όπως τα αυτοκίνητα ξεχωρίζουν φορολογικά από τα κυβικά τους, έτσι και οι άνθρωποι ξεχωρίζουν ταξικά από τα εισοδήματά τους.Μια φορολογική δήλωση των 10.000 και μια των 100.000 δεν μπορεί να ανήκουν στην ίδια φορολογική κλίμακα. Αν τηρούνταν ο ίδιος κανόνας και στην πολιτική, πολλοί φτωχοί δεν θα δικαιούνταν να ψηφίζουν πλουσίους!

Και στις ταβέρνες όλα τα τραπέζια δεν είναι ίδια. Άλλα είναι αυτά της μαρίδας κι άλλα της συναγρίδας! (Σύν)τροφοι με διαφορετική τροφή δεν εννοείται και δεν γίνεται. Η (συν)τροφικότητα και η ταξικότητα είναι έννοιες αλληλένδετες.

«Το ήθος του ποιητή πείθει και όχι ο λόγος του» λέει ο Πλούταρχος. Κατ’ αναλογία, το έργο του πολιτικού πείθει και όχι ο λόγος του. Όταν συλλογίζομαι ποιοι είναι εντός και ποιοι εκτός βουλής απογοητεύομαι. Θλίβομαι σαν βλέπω να απουσιάζουν από τη βουλή πρόσωπα διακεκριμένα και δοκιμασμένα, υπουργοί που έλυσαν προβλήματα που χρόνιζαν και να πλεονάζουν σ’ αυτήν οι ανιστόρητοι και οι ανίκανοι. Φαινόμενα σαν κι αυτά δεν τιμούν ούτε την αξιοκρατία ούτε τη δημοκρατία. Δεν τιμούν πολύ περισσότερο την Ελλάδα.