Έγινε ο σκοπός της ζωή της να κοιτάζει

Του Φώτη Μισόπουλου
.....με άδειο ήχο έρποντας από το ένα σήμερα στο άλλο
Σαίξπηρ, Μακμπέθ
[μτφρ Παύλος Μάτεσις] [1]

.......έγινε ο σκοπός της ζωής της να κοιτάζει αυτή τη σκάλα, να παρακολουθεί οτιδήποτε κατεβαίνει Γελάει ψεύτικα Έχει μετατοπιστεί το κέντρο βάρους μουΞέχασα το κόλπο, ας καθίσουμε κάπου να συζητήσουμε. Ο Κ. πυροβόλησε ολονών τις φωνές από το πάτωμα του δωματίου της Κ. [2] Μία τόσο ο ποταμός έφεγγε εξωπραγματικά με σαν απροσδόκητο φεγγοβόλημα που γλιστρούσε πάνω στο μεσημέρι, - έτρεξα να τους προλάβω στην πόρτα, ''κανείς δεν πέθανε'' τους είπα, ''αλλά είναι όλοι σιωπηλοί όπως τα παιδικά χρόνια''- Λίγο καιρό μετά απ' αυτήν τη συναλλαγή, ξύπνησα από έναν άντρα που μου τράνταζε τον ώμο. Πρέπει η ώρα να ήταν περίπου έντεκα. Άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα, μερικές φορές πηδώντας πολλά σκαλοπάτια μαζί, να σταματάει, μα να μη γυρίζει ποτέ πίσω Σηκώνει τα χέρια κατά τον ουρανό Καταντάει μονότονο- θέλει τα λεφτά μου και τη ζωή μου υπέρ της κτηνώδους αυτοκρατορίας μας Λεφτά ωστόσο δεν υπάρχουν [έψαχνε αφηρημένη στις τσέπες της] Τα έδωσε σε κάποιον.
Το λεωφορείο σταμάτησε κατέβηκα τώρα στη μέση της σκιάς μου το μέρος διασταυρωνόταν με τις γραμμές το ξύλινο υπόστεγο ο ηλικιωμένος έτρωγε κάτι απ' τη χαρτοσακούλα και μετά το αυτοκίνητο δεν ακουγόταν πια- ο δρόμος βούλιαζε σε δέντρα ώσπου το παρελθόν γίνεται όλο και περισσότερο αίνιγμα, φίλοι που έφυγαν επειδή άρχιζε η αληθινή τους ζωή ή καμιά φορά τη νύχτα: ''σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, επιβραδύνω μια ζωή συγκεχυμένη- ποιον ξεγελάσαμε, ποιος μάς εμπαίζει συνεχίζοντας το αιώνιο παράπονο;''. Ώρα έντεκα περίπου.....Μου ζήτησε να σηκωθώ και να φύγω απ' το σπίτι αμέσως- η έκπληξή του, είπε, δεν ήταν κατώτερη απ' τη δική μου Αυτό ήταν το σπίτι του. Ιδιοκτησία του. Και μια φορά μόνο αν γύριζε πίσω μπορούσε να πεθάνει από στεναγμό, ή την ασφυξία του ανυποχώρητου νερού όπως ο κύριος Μπάουντερμπάη [3] ή ο Ντίκενς- ''Είναι βέβαια τολμηρό από μέρους μου,- η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα, κυρία'' ''Ασφαλώς όχι'' πρόλαβα ν' απαντήσω στη θέση της περίτεχνα:
''Πριν τον Κατακλυσμό''.
Στάσου. Ναι. Το άρωμά της. Γι' αυτό κουνούσε το χέρι- σου το αφήνω να με σκέφτεσαι όταν θα είμαι μακριά στο κρεβατάκι μου Τι είναι; Ηλιοτρόπιο; Όχι. Υάκινθος; Τριαντάφυλλο. Γλυκό και φτηνό- Κόβει γρήγορα νομίζω-/ Το άρωμα που της αρέσει Της πηγαίνει ανάμικτο με λίγο γιασεμί- οι ψηλές και χαμηλές νότες, στο νυχτερινό χορό που τον συνάντησε, στο χορό των Ωρών,- η ζέστη έκανε το άρωμα να διαχέεται- φορούσε το μαύρο της φόρεμα κι αυτό διατηρούσε ακόμα il profumo της προηγούμενης φοράς,- το μαύρο είναι καλός αγωγός, έτσι;- όταν είσαι τελείως γυμνή από κάτω. Τής γύρισα άθελα την πλάτη, ανήξερος, ποδοπάτησα τη σκιά μου μέσα στη σκόνη: Κάτι επίφοβο κειτόταν μέσα μου μερικές φορές, τη νύχτα έβλεπα να μορφάζει, το έβλεπα και πίσω από τους άλλους να κάνει γκριμάτσες. Πέρασε-/ Δεν είμαι τόσο επιφυλακτικός.-
Το εκκρεμές ξεκίνησε- χτυπάει, αφού, για να γνωρίσεις τον κόσμο αρκεί η στιγμή του αναπότρεπτου, εξ άλλου μόνο το φθινόπωρο συνεχίζει ή στέκεται αδιάφορο και ως νέος κατανόησα πολύ αργά ότι ο θάνατος έχει κι άλλες σημασίες: ''Μα μόλις τής έδωσα προκαταβολικά έξη μηνών ενοίκια'', είπα ''Ζήτα τα να επιστραφούν'', αντιγύρισε- ''Μα δεν γνωρίζω ούτε τ' όνομά της'', ξαναείπα- ''Δε γνωρίζεις τ' όνομά της;'', είπε- Σίγουρα νόμιζε ότι του έλεγα ψέματα ''Είμαι άρρωστος'', ξέρετε, ''χρειαζόταν κάποια προειδοποίηση για όλ' αυτά'' [παύση]
''Μη λέτε τίποτε, αγνοείστε,- να ξεχαστεί το πράγμα. Μυστικά κάντε ό,τι θέλετε, - μην αφήνετε να σάς ξεφύγει το παραμικρό γιατί αλλοιώς θα κρύψουν τον ληστή, θα εμποδίσουν να τον πιάσουμε- οι κλέφτες ξεθαρρεύουν και αποφεύγουν τις παγίδες''
Έκανα τη βόλτα μου κι επιστρέφω Μ' έφερε ο άνεμος από τ' ανοιχτά Επιστρέφω την ώρα του φαγητού να ρεμβάσω,- της γάτας επίσης αρέσει να μυρίζεται το μεσοφόρι της στο κρεβάτι- μπορώ ν' αναγνωρίσω τη μυρωδιά που στέλνει ανάμεσα σε χίλιες γυναίκες ή το νερό του μπάνιου- θύμιζε φράουλες με κρέμα- καθώς οσμίζεται πάνω μου μια αρσενική μυρωδιά. Ήμουν εκεί. Τη συνάντησα σε κάθε γωνιά και κοιλότητα.


''Με τι μοιάζει;''- ''Ποιο;''- ''Αυτό που κάνει μορφασμούς- αυτό το έκτρωμα μέσα από τα πρόσωπά τους'' Δεν έβλεπα ακόμα την καμινάδα, έδειξα με το δάχτυλο εκεί έπρεπε να έχει νερό που πήγαινε στη θάλασσα, ο δρόμος προχωρούσε παράλληλα με τον τοίχο, ο ήχος έμοιαζε να μην έχει κουράγιο μέσα στον άνεμο, λες κι ο αέρας κουράστηκε να κουβαλάει συριγμούς τόση απόσταση Σκοτεινή νύχτα απόψε Τι θα συμβεί; Καμιά φορά η καταχνιά είναι το άλλο μας πρόσωπο- ''σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, όταν όλοι κοιμούνται αναδύεται εκείνο που ζήσαμε και δεν το μάθαμε ποτέ''
κι ο τυφλός του Ευαγγελίου ανέβλεψε μέρα μεσημέρι συναντώντας άλλα πρόσωπα από εκείνα που στάθμευαν σε προσδοκίες αιώνων. Προσφέρθηκε να μου καλέσει ταξί ακόμα και ασθενοφόρο αν το επιθυμούσα. Του ζήτησα αν μπορούσε να με βάλει κάπου αλλού, σε κάποια άλλη γωνίτσα όπου θα ξάπλωνα μέχρι να συνέλθω από το σοκ και να αποφάσιζα τι θα κάνω.
''Δεν πιάστηκε ακόμα, μα πού θα μάς πάει; Δε θα γλιτώσει ούτε θα μπορέσει να μάς ξεγελάσει''- ''Ωστόσο, κυρία, όσο λιγότερο μιλάμε για την υπόθεση, τόσο καλύτερο'' Το ίδιο βράδυ αφού κρέμασε τα πράγματά της κάθισε πλάι στο παράθυρο κοιτάζοντας τη μεγάλη σκάλα. Εκείνη καθόταν πλάι μου σε μια κόχη του κήπου, μιλούσε χαμηλόφωνα Η σκάλα ήταν μακριά για ν' ακουστεί έστω και μια λέξη. Και οι αντικρινοί λόφοι φαίνονται σαν να έρχονται κοντύτερα Η Ιστορία ανακυκλώνεται- Ω βράχια Ω κορφές ιδού ξανά τα πόδια μου καρφωμένα, ταξιδεύω γύρω από το φτωχό μου κόσμο, όλα ησύχασαν, φαίνονται τα ροδόδεντρα. Φυλάγομαι απ' τον υπερβολικό οίκτο. Σ' εκμεταλλεύονται. Τα μάτια μου πήραν μια γελοία έκφραση. Έβλεπα την καμινάδα. Έπαψα να βλέπω την καμινάδα. Της γύρισα την πλάτη και ποδοπάτησα τη σκιά μου. Νύχτα. Ένα λεπτό μονάχα και.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] βλ. σημ. [2]
[2] Γουίλιαμ Φώκνερ, Η βουή και η μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010
[3] Κάρολος Ντίκενς, Δύσκολα χρόνια, μτφρ. Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Ελευθεροτυπία 2006

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cc/Waiting_for_Godot_set_Theatre_Royal_Haymarket_2009.jpg