H στρατευμένη κουκουβάγια

Του Φώτη Μισόπουλου

.....και με τα τρία δάχτυλα από το χέρι που είχε πυροβοληθεί

Heiner Müller, Οδός Βολοκολάμσκερ/ Ρωσικό άνοιγμα [1]
.....και με τα τρία δάχτυλα από το χέρι που είχε πυροβοληθεί
Heiner Müller, Οδός Βολοκολάμσκερ/ Ρωσικό άνοιγμα [1]
[φωτο]

......let my moon arise [2],-
η Α. ήταν καλή μαζί μου και τις φορές που ήταν λιγότερο μελαγχολική και κακεντρεχής άκουγε με επιείκεια-
[Άκουγε με επιείκεια]- Όταν.
Παραπονιόμουν για προβλήματα Κουβάλησαν αυτό το τεράστιο σώμα μέσα στη νύχτα Ποιος το κουβάλησε;
Η βροχή είχε σταματήσει αλλά ο ουρανός φαινόταν μουσκεμένος ο αέρας πετούσε τα σκουπίδια στα πεζοδρόμια
Έκανε τους περαστικούς να κρατούν τα καπέλα τους
- η πόλη καθώς σκοτώνεται τα χρωματιστά μπουκάλια μεγαλώνουν Είμαι στο σταυροδρόμι όπου όλοι οι δρόμοι συναντώνται όπως οι γραμμές τού γυαλιού πάνω στο σημείο που πέφτει η πέτρα: Τώρα και την ώρα του θανάτου μας. Ακόμα και τότε θα καταλάβαιναν ότι ήταν μαζί μου μια γυναίκα ''΄Εκείνη ούτε που αντιλήφθηκε ότι ήταν νεκρός''
Δεν αντιλήφθηκε πως ήμουν νεκρός: Ένα είδος επιλεκτικής ευθανασίας, μπορούσε να ισχυριστεί κανείς
Εξηγούσα γιατί ήταν ο,τι ήταν και γιατί ήμουν ο,τι ήμουν Όλη μου τη ζωή κάποιος έβαζε τρικλοποδιές, χρησιμοποιούσα λοιπόν την Α. σαν εξομολογήτρια, γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να μπορώ να της πω νοιώθοντας- [εκείνη]- αποδοκιμασία Ο προορισμός μας ήταν τέσσερα τετράγωνα παρακάτω ένα απλό αλλά καινούριο συγκρότημα διαμερισμάτων [συνοψίζοντας τη σκηνή από την ανοιγμένη εξώπορτα του χώρου δύο δωματίων]:
''Θα λείψω σε διακοπές μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος- μου δίνετε, παρακαλώ, ένα φλιτζάνι τσάι ακόμα;''


Κοίταξα τι ήταν γραμμένο : ''Η Ζα Ζα Γκαμπόρ είναι/ 305 χρόνων/ Το ξέρω/ Επειδή μέτρησα/ Τα δαχτυλίδια της'' [3]
Η Α. συχνά αρρώσταινε σαν γάτα Της είπα γιατί δεν τον παντρεύτηκες; Αληθινά όμως δεν ήξερε ποιον να παντρευτεί Δεν ήξερε ποιος ήταν ο πατέρας του παιδιού Συναντώ τα συντρίμμια του εαυτού μου: στον οδοντίατρο η μασέλα στο γυάλινο κλουβί τα πνευμόνια μου κρεμασμένα στον κρεοπώλη τα σπλάχνα μου στο ψαράδικο το μπούστο μου αποκεφαλισμένο και φυτεμένο στη μαύρη βίδα του ράφτη.
Ένας ορθοπεδικός εκθέτει τη γάμπα μου Την αγκάλιασα όπως αγκαλιάζει κανείς ένα ουρλιαχτό ηδονής και τρόμου ''Θα νοιώσεις'' μου λέει ''τη δροσιά της γυναίκας, εκεί, στο σημείο ανάμεσα στα μακριά νύχια και στ' ακροδάχτυλα όπου έχει μετακομίσει το αιδοίο μου''
Είπα πολλά ψέματα- φαντάζομαι ότι είναι άθλιο, αλλά κι εκείνη θα έκαμνε το ίδιο σ' εμένα Ο παλιός ανεμιστήρας σπάζει τη
σιωπή του Αυγούστου γύρω γύρω αργά αργά ενώ ο χρόνος αναπολεί το Είναι του σε μια ατέλειωτη φλυαρία.
Τα μάτια το κρανίο η καρδιά τα αταίριαστα μέλη μου αραδιάζονται στο μαγαζί ειδών κιγκαλερίας [4]
Κοίταξα παρακάτω- ήταν γραμμένο αυτό: ''Σύλβια Πλαθ, μισώ εσένα,
Και τον καταραμένο σου μπαμπά,
Χαίρομαι, τ' ακούς;
Χαίρομαι που έχωσες το κεφάλι σου
Σ' ένα φούρνο γκαζιού'' [5]


Ή:
[οι άντρες βγαίνουν Η Οφηλία μπαίνει στη σκηνή, μένει ακίνητη σε νυφικό μαύρο]
ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ: ......συχωρέστε το γράψιμό μου. Συχωρέστε / Μού έκοψαν το ένα πόδι και γράφω με πυρετό- κλείνω με δημοκρατικούς χαιρετισμούς Η περιφρόνηση ανήκει στην Επανάσταση όπως και ο έρωτας Το τελευταίο τρένο οδηγεί στα οδοφράγματα, σύντροφοι,- από το 1040 της Παρκ Άβενιου ακούω την:
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ [γυναικεία φωνή χωρίς είδωλο][6]: .....μια νύχτα λοιπόν ντύθηκε στολίστηκε κι έκανε μια δεξίωση, όλοι είπαν πως ήταν αξιολάτρευτη Πριν ξαπλώσει πήρε τριάντα Σεκονάλς και δε σηκώθηκε ποτέ. Ωραίος θερισμός ήμουν εκεί όταν έπεσε η Βαστίλη
Οι καθρέφτες αυξάνουν τον χώρο λένε ψέματα Το χιόνι στα χριστουγεννιάτικα δέντρα αποτελείται από τρίμματα σαπουνιού
Μέσα μας πετά κάτι που αποκαλείται Ψυχή κι όταν πεθαίνεις δεν είσαι νεκρός κι όταν ζούσες δεν ήσουν ποτέ ζωντανός
ΟΦΗΛΙΑ: .....είμαι η Οφηλία Κομματιάζω τα όργανα της αιχμαλωσίας μου την καρέκλα το τραπέζι το κρεβάτι Αφανίζω το πεδίο της μάχης που ήταν κατοικία μου. Ανοίγω τις πόρτες διάπλατα για να μπει ο άνεμος και η κραυγή του κόσμου [7] Οι καινούριοι μνηστήρες Σπάνια περνούσα τη νύχτα μακριά Μα εσύ πότε θάρθεις απλώνοντας το χέρι σου πάνω απ' τη γειτονιά την ώριμη στιγμή της πραγματικής απελπισίας με φόβο και μεγαλοπρέπεια απ' το λεκιασμένο σώμα των σκέψεων -/ Η κουκουβάγια: με δύστροπο και βίαιο χαρακτήρα τρώει απ' το χέρι του άντρα [η Οφηλία αφήνει τον διασταλτικό δονητή made in Japan και βάζει άρωμα βανίλιας πίσω από το αριστερό της αυτί] Η αστάθεια των όπλων μ' έριξε στη γη

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Heiner Müller, βλ. σημ. [7]
[2] ....άφησε το φεγγάρι σου να ανατείλει [αγγλικά στο κείμενο [Σ.τ.Μ.], βλ. Ελίας Κανέτι, Πάρτι και αερομαχίες, μτφρ. Αλεξάνδρα Παύλου, Καστανιώτης 2010
[3] Truman Kapote, Μιας μέρας δουλειά, εισαγωγή-μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου- η λέξη τ.38/ 1084
[4] Luc Dietrich, H εκμάθηση της πόλης, απόδοση: Ευγενία Παπαθωμά [αποσπάσματα] το δέντρο τ..33/ 1983
[5] Τruman Kapote ο.π.
[6] ο.π. ύπαρξη σε συνομιλία πορτρέτων [βλ. τη συλλογή διηγημάτων και συνομιλιών πορτρέτων, 1984, Μουσική για χαμαιλέοντες του ιδίου]
[7] Heiner Müller, Δύστηνος Άγγελος,/ εισαγωγή-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, Άγρα 1997


https://lirp.cdn-website.com/133afbc12b5a4f29a1fb4902694d56b7/dms3rep/multi/opt/360bf7b-448w.png