Η γυναίκα με τις κούκλες

Του Φώτη Μισόπουλου
.....και τούτο το ποίημα ή κάποιο άλλο το τοποθετώ κάτω από τ' άσπρα σου πόδια
THOMAS BRASCH [1]

.....καθώς η φευγαλέα μέρα περνούσε έξω από τα βρώμικα παράθυρα άστραψαν και σκοτείνιασαν σ' εκτοπλασματική εναλλαγή ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο,- το δέντρο άκουγε το πουλί σαν παραμιλητό καθώς τώρα χανόταν στην δική του εκζήτηση, κατέβαινε αργά ψάχνοντας προς τις ρίζες οι ήχοι απομακρύνονταν βάθαινε η επιθυμία για κάτι άγνωστο που φαινόταν όμως να το ξέρει ο καθένας Ο,τι στάθηκε δίπλα μου κι από τις δύο όχθες, εξαφανίζεται ασθενικό στην ύστερη εικόνα.-

Άδειο στα μάτια των τελευταίων καρτερικών [Φως.]
Κ: .....δεν έχω θέση στα χέρια σου
Ε: .....όχι όταν απαιτείς παράλογα πράγματα
Κ: ....λοιπόν έρχονται;
Ε: .....πού να το ξέρω
Κ: ......έπρεπε να το ξέρεις
Ε; .....πώς θες να ξέρω κάτι εκ των προτέρων Κάποτε ίσως έρθουν αλλά δεν θέλω και να περιμένω με στυλωμένα μάτια
Κ: .....εγώ όμως θέλω να ξέρω αν έρχονται [παύση] [2]
Ήταν σαν ακίνητος εκείνη πήγε κοντά του-
Εδώ θα είναι/ θα το βρω κάπου εδώ θα είναι/ άσε το βρίσκεις αύριο έλα/ περίμενε μια στιγμή θα το βρω/ φοβάσαι;/ να το εδώ εδώ δίπλα μου ήτανε/ ωραία έλα τώρα πάμε- Οι ψίθυροι του πουλιού συνόδευαν ψιλή βροχή αυτήν την τρομερή επιστροφή στον πιο εσωτερικό δακτύλιο του κορμού, ως τις ρίζες [3]. Καμία φωνή- ψίθυρος ηδονικός γερασμένος που αγνοεί τις ώρες χαρισμένος στις σκέψεις- διεγερμένος : ένα φύλλο συκής χυμώδες, μεγάλο σαν μάτι, χαραγμένο βαθιά στάζει ρετσίνι: Κάτι θα μείνει ανεπούλωτο [4]
Κ: .....Το ξέρω Δεν έχουμε κανένα παιδί καμιά ψευδαίσθηση καμιά ανάγκη Δεν μπόρεσα να μάθω τίποτα Θέλω παιδιά έστω κι αν πρόκειται να πεθάνω θέλω να μού ήταν δυνατό να πιστεύω πως ο κόσμος έπειτα από είκοσι τριάντα πενήντα χρόνια θα υπάρχει Δεν μπορώ να ζω με προθεσμίες μέσα στον τεχνητό αέρα Είσαι υπεύθυνος που παίζω ακόμα με κούκλες σαν ηλίθια: Σε βολεύει.-


Πλησίασα- μού άγγιξε τον ώμο κι έκανε τη σκιά της να σκύψει- η άμορφη ασάφεια που ήταν το πρόσωπο:
Είναι ανάγκη να παντρευτώ κάποιον Όποιον, είπε-/ Γονάτισε ξεκολλημένη από το δικό μου ή δικό του σκοτεινό περίγραμμα έκανε ένα βήμα πίσω-/
το νου σου/
δε νυστάζω θα κάνω μια βόλτα/
περίμενέ με στο ρέμα θα 'ρθω σύντομα περίμενέ με να περιμένεις/
όχι θα κόψω από το δάσος.-
Δεν είχε πια καιρό κι ούτε έπρεπε να κοντοστέκεται για των πουλιών τη φλυαρία- δεν απέμενε τίποτε παρά μονάχα η πεισμωμένη μνήμη οι αρραβωνιασμένοι παντρεύονται στο τέλος των ρομάντζων αδάπανα [5] ή όλα είναι τέλεια και σκορπισμένα σε κάποιο τοπίο μηχανικό μ' επαναλήψεις σφριγηλών ανθέων Ο Φρίντ. έφυγε ο μη Φρίντ. έφυγε το ίδιο και οι άλλοι, τελευταίος εγώ- δεν έμεινε γραμμή από τα ονόματα που ήξερα Σβήστηκε σαν έλλειψη ή κύκλος σαν δωμάτιο που έπαψε να υπάρχει:
-Θέλω να αναπνεύσω όσο μπορώ Κατέστρεψες τη ζωή στην αιώνια ακινησία- τα παιδιά μας μείναν αγέννητα
-Υπήρξαμε χωρίς ν' αφήσουμε ίχνη οι λέξεις είναι μασκάρεμα -/
Έβλεπα το φως απ' το ρολόι του δικαστηρίου το αντιφέγγισμα της πόλης το κερί στην κάμαρα του Μπ. να καίει ενώ τα πρόσωπα είναι βουλιαγμένα στο χώμα- τελειωμένα- χωρίς πάθος και βιογραφία
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ : .....θυμάμαι τη μέρα που με φέραν στο μουσείο αλλά το σώμα μου ήταν διάφανο χωρίς πόνο αυτή η ύλη που ξαφνικά ανακαλύπτει το ελεύθερο επειδή τα ρούχα θροίζουν ανασαίνοντας λαχανιαστά όπως σάς έλεγα εκείνη η αναπάντεχη ώρα χωρίς πάθος χωρίς χρόνο με τις σκοτεινές φυτείες στις όχθες των μεγάλων εκβολών. Καμιά ενοχή. Θα υπάρχει ο αγέρας στις γέφυρες το βάθος του νερού το σούρουπο που γκρεμίζει τη νύχτα όταν παγώνει ή η μοναξιά με τα πυρετικά μάτια και τα χαλαρά κόκαλα Δεν ζω το ελάχιστο Δεν την γνωρίζω Δεν ξέρω αν κοιμάται. Ας γνωρίσει μυριάδες θανάτους αναγεννήσεις εφήμερες καθώς προδίδει το αιώνιο.[6]

Η ΜΕΘΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: ......το βήμα μπορεί να είναι λανθασμένο Για πού μέσα σ' αυτό το παντού; Όχι μ'αυτήν τη σκέψη δεν πάω μακριά- μ' αυτήν τη σκέψη κανένας θνητός καθισμένος δεν μπορεί να πάει μακριά: Σε ονομάζω μνηστή μου- το λέω μόνο από ευγένεια- δεν μπορώ να φανταστώ πως ήμασταν τόσο κοντά- όπως το δέντρο που δεν ήταν δέντρο κι έψαχνε να γίνει άνθρωπος αυτό είχε σημασία πλέον ακουμπισμένος στον κορμό με μικρά ξέφτια του ήλιου να διατρέχουν το πρόσωπο σαν κίτρινα φύλλα ύστερα στράφηκε όπου τα πουλιά Χαράματα Οι ετοιμοθάνατοι πέφτουν απ' τα κρεβάτια και μένουν ξέσκεποι [7] οι πεθαμένοι στο χαντάκι χωρίς ταυτότητα
Είναι οι πόλεις στα λαδωμένα ποτάμια το πέταγμα του πουλιού πάνω στις γέφυρες το στρογγυλό κομμάτι ηλιοβασίλεμα στη λεκάνη δίπλα στην όψη μου- πώς θα ζήσεις κάτω απ' το βάρος των ανθρώπων αυτό που στάθηκε δίπλα μου και στις δυο όχθες εμφανίζεται: ασθενικό, παρθενικό- σε μια άλλη εικόνα ο βόμβος από τις μέλισσες χαμήλωσε ΤΟ ΘΑΥΜΑ: .......βλέπω θέα θεού που τυφλώνει- θάρθεις τώρα εσύ φως που πλέεις Κοίταξέ με Δωσ' μου το χέρι σου Δε μάς επιτρέπουν να εκφράζουμε σκέψεις - Νόμιζα πως ήθελες να φύγεις απάντησε κάπου αλλού το πουλί, οι πεθαμένοι μένουν σε λήθη για πάντα- βλέπω τον Γολγοθά το δολοφόνο και τον κλέφτη τον πρώτο και τον έσχατο το δέντρο που δεν ήταν δέντρο τον πόθο να δει πώς συναντώνται το μέσα και το έξω πώς η εικόνα του δεν είναι αληθινή πού ξεκινάει ο παλμός πού σπρώχνει το σώμα του να στηρίζει τα μάτια κάθε στύλος δέντρο και άνθρωπος μαζί κάθε παράθυρο και είσοδος - στόμα καθένα στη θέση που τους είχε οριστεί Να φεύγεις να φεύγεις για πάντα- μικρή γη αύριο θα γεννηθούμε για πάντα- κάτι ακόμα οι ώρες έχουν να σημάνουν : Οι καιροί γυρίζουν, Σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, μετά την Επανάσταση χάθηκε κάθε Λευκή Νύχτα κι είμαστε 10 χρόνια γεροντότεροι από τούτο το ποίημα στη ρεματιά- νύχτα με τη συκοφαντία να κρέμεται στ' αυτιά μας.

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] εισαγωγή-μτφρ. Παντελής Καρακάσης, η λέξη τ.40/ 1984
[2] Martin Walser, Ένα ατέρμονο Κυριακάτικο απόγεμα, μτφρ. Μάκης Λαχανάς, Πέντε σύγχρονοι Γερμανοί θεατρικοί συγγραφείς,- η λέξη τ.40/ 1984
[3] Μπίλη Βέμη, Το δέντρο και το πουλί, η λέξη τ.24/ 1983
[4] Paul Celan, ποιήματα, μτφρ. Αντώνης Τριφύλλης, η λέξη τ.40/1984
[5] Jose' Gomes Ferreira, ποιήματα, μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς, η λέξη τ.24/ 983
[6] Κώστας Αξελός, Ποιος είναι λοιπόν ο πλανητικός άνθρωπος; μτφρ. απ' τα γαλλικά Θωμάς Σκέσσης, η λέξη τ.24/ 1983
[7] Christophe Meckel, ποιήματα,-/ εισαγωγή- μτφρ. Αντρέα-Γκαμπριέλα Καψάσκη, η λέξη τ.40/ 1984

https://www.lifo.gr/sites/default/files/styles/lifo_lightbox_open/public/articles/2020-10-20/179504.jpg?itok=nbPfHaa8