Έστιν ουν τραγωδία

Της Παναγίτσας Μιχαήλου

Απίστευτες αποκαλύψεις γκρεμίζουν απ' το βάθρο τους, τους ποιούντες το ήθος τις τελευταίες εβδομάδες. Από μικρά παιδιά μάθαμε να θαυμάζουμε και να εξιδανικεύουμε όλους αυτούς που ζωντάνευαν ρόλους με τους οποίους ταυτιζόμασταν νοιώθοντας κι εμείς και λύτρωση και κάθαρση, κάθε φορά που το καλό θριάμβευε.

Το θέατρο είχε εξαιρετική θέση στη ζωή και στην καθημερινότητα των αρχαίων Ελλήνων.

Εξανθρώπιζε θεούς παραδομένους σε ανθρώπινα πάθη και θεοποιούσε θνητούς που ξεπερνούσαν τον εαυτό τους με πρωτοφανή ηρωισμό πιστοί σε αξίες και στόχους, όσο βαρύ κι αν ήταν το τίμημα.

Γιατί η υποταγή στη θέληση της μοίρας για τους αρχαίους ήταν νόμος άγραφος. Όπως νόμος άγραφος ήταν και να μην προδίδεις τις αρχές σου, όσο κι αν σου κοστίσει. (Αντιγόνη)

Οι ποιούντες λοιπόν ήθος και μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας αποκτούσαν διαστάσεις μύθου στα μάτια μας.

Κι ίσως αυτό να μη μας άφηνε να καταλάβουμε ότι..άλλο καλός θεατρίνος...κι άλλο καλός άνθρωπος.

Γιατί καμιά φορά η τέχνη σε κάποιους δεν είναι χάρισμα αλλά ιδιότητα επίκτητη που τη φοράνε σαν μανδύα που προσδίδει φως και καλύπτει τα κενά της θλιβερής τους ματαιοδοξίας.

Παρεξηγώντας λοιπόν την έννοια του πετυχημένου υιοθέτησαν αυτή την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που τους κάνει να πιστεύουν ότι τίποτα και κανένας δεν έχει το δικαίωμα για να τους λέει όχι.

Παραλήρημα μεγαλείου η κατάχρηση εξουσίας; Μάλλον και τα δύο.
Γιατί μόνο έτσι εξηγούνται όλες αυτές οι ψυχικά και σωματικά κακοποιητικές συμπεριφορές από όλα αυτά τα υπερτροφικά και προβληματικά εγώ που νομίζουν ότι όλα περιστρέφονται γύρω τους.

Αυτή είναι όμως η κοινωνία μας δυστυχώς. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που νομίζουν ότι ήρθαν για να μείνουν για πάντα στις θέσεις τους κινώντας τα νήματα όπως αυτοί γουστάρουν.

Και που το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να συντηρούν αντιπαλότητες κι επίδοξους εν δυνάμει αντικαταστάτες που τους περιμένουν στη γωνία για να εκμεταλλευτούν το λάθος τους.

Γιατί βάναυση κακοποίηση δεν είναι μόνο η σωματική. Βάναυση κακοποίηση είναι και η βία της όποιας εξουσίας. 

Βία είναι το θράσος με το οποίο περιφέρεται στην πιάτσα ο κάθε βαλιτσοκουβαλητής παρατρεχάμενος που μας κοιτά αφ' υψηλού νομίζοντας πως ήδη έχει γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Βία είναι να σε παραμυθιάζουνε μ όλα τα περί αξιοκρατίας και συ να πρέπει σε όλα τα εξώφθαλμα ρουσφέτια να κάνεις τουμπεκί.

Βία είναι το πελατειακό καθεστώς που συντηρεί τις προσωπικές εκδουλεύσεις κι εξαφανίζει την πολιτική βούληση υποβιβάζοντας τη ψήφο σε προϊόν ανταλλάξιμο
Και τέλος βία είναι ν' αρχίσεις να συνηθίζεις το τέρας και σιγά σιγά να γίνει μέρος της καθημερινότητας σου.

Γιατί ήδη τέθηκαν σ αμφισβήτηση όλες μας οι προσωπικές ελευθερίες.

Κι εμείς κλεινόμαστε στο σπίτι απ' τις εννιά και για να βγούμε πρέπει να πάρουμε άδεια απ' το μεγάλο αδελφό.

Ένας λαός ολόκληρος με σύνδρομο Στοκχόλμης.

Κατά τα άλλα, ηθοποιοί οι πρωταγωνιστές των ημερών, συναγωνίζονται πολιτικούς εκεί που η υποκριτική μπερδεύεται με την υποκρισία, σε μιαν Ελλάδα τεράστια οθόνη σινεμά, και την οθόνη παγωμένη ανάμεσα σ' εκείνη τη σκηνή του βουλευτή Καλοχαιρέτα, να επαναλαμβάνει την αθάνατη ατάκα. Ε-τελείωσε το ζήτημα αγαπητέ μου, Ε-τελείωσε και στο Ζητείται ψεύτης.

Μόνο που από το κάδρο λείπουνε οι έχοντες φιλότιμο απανταχού Μαυρογιαλλούροι για να μπορούν και να παραιτηθούν για λόγους ευθιξίας.