Σε ποιον ανήκουν οι Κεντρώοι;

Κείμενο:

- Αλεξία Χαρακίδα, Πολιτική Επιστήμονας-Δημοσιογράφος / Κοινωνική Διοίκηση και Πολιτική Επιστήμη ΔΠΘ / ΠΜΣ Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα ΕΚΠΑ / ΠΜΣ Δημόσιο Δίκαιο και Δημόσια Πολιτική ΕΚΠΑ / Τομεάρχης Έρευνας και Καινοτομίας ΟΝΝΕΔ Αιτωλ/νιας / Υπεύθυνη Επικοινωνίας Εμπορίου και Βιομηχανίας ΟΝΝΕΔ (πανελλαδικά)

- Φωτεινή (Φαίη) Κυριακίδου, Σύμβουλος Ανάπτυξης / Φιλόλογος Παν. Ιωαννίνων / Υπεύθυνη Τομέα Γυναικών ΔΗΜΤΟ ΝΔ Νέας Σμύρνης

- Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, ΠΜΣ Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας Παν. Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος / Δημοσιογράφος

”Μην πυροβολείτε”*** τους Κεντρώους!

Δημόσια συζήτηση γίνεται ξανά, περί της ύπαρξης ή μη του Kεντρώου -ή Μεσαίου- Χώρου και στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Ίσως αυτή η κουβέντα να μην σταμάτησε ποτέ.... Κυρίως αναρωτόμαστε σε ποιον ''ανήκει'' κομματικά αυτός ο ιδεολογικός χώρος. Ένας θολός και αμφιλεγόμενος πολιτικός όρος που αν και χρησιμοποιήθηκε ευρέως την τελευταία 30ετία -από την Νέα Δημοκρατία και τα εκάστοτε παρακλάδια της, μα και κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ (αργότερα ΕΛΙΑ, σήμερα και το ΚΙΝΑΛ), το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων etc.- δεν έχει πείσει καθαρά περί της ορθότητάς ύπαρξης του. 

Παράλογο; Ίσως και όχι. Ο όρος δεν είναι παλιός. Κατά τον Αριστοτέλη, το απόλυτο κέντρο, η τέλεια ισορροπία, η χρυσή τομή, αποτελεί το αρμονικό και αισθητικά βέλτιστο μέσο σημείο μεταξύ δύο άκρων. Από πολλές πλευρές, η ίδια η έννοια του κεντρώου χώρου δεν είναι ικανοποιητική ως χαρακτηρισμός μιας πολιτικής στάσης. 

Από το 1910 μέχρι σήμερα: Βενιζελικοί, αντιδεξιοί, αντικομμουνιστές, με τον Πλαστήρα, Παπανδρεϊκοί, Μητσοτακικοί, Μπακογιαννικοί, στο εξωτερικό: Μακρονικοί (Γαλλία), Δημοκρατικοί (ΗΠΑ), Μπλερικοί (ΗΒ) etc… Στην Αθήνα ψηφίζουν Κ.Μπακογιάννη, στην Θεσσαλονίκη Κ. Ζέρβα! Πολλές φορές ως ιδεολογικός χώρος, παραπέμπει στην έλλειψη συγκεκριμένων αρχών, στην απουσία προγράμματος, στη ροπή προς μεσοβέζικες λύσεις στα διάφορα προβλήματα. Και αντιπροσωπεύει στη συνείδηση πολλών πολιτών -και δικαιολογημένα- την ενσάρκωση του ”ιδεολογικού ερμαφροδιτισμού”.

 Στην ελληνική πολιτική σκακιέρα το τελευταίο γνήσια κεντρώο κόμμα που είχε σοβαρή παρουσία και εκλογικές επιτυχίες ήταν η μεταδικτατορική Ένωση Κέντρου. Πήρε μέρος στις εκλογές του 74, 77, 81 με αυτό το όνομα ή παρόμοια. ''Εξαφανίστηκε''... αργά και σταθερά και μέχρι το 85 δεν υπήρχε. Το 65% περίπου των βουλευτών και στελεχών της πήγε στο ΠΑΣΟΚ, το 25% στην ΝΔ και ένα 10% αλλού.

Εάν κανείς ήθελε να αποκρυπτογραφήσει την συνέντευξη του Πρωθυπουργού κου. Κυριάκου K. Μητσοτάκη στον ΑΝΤ1 (και στον κο. Νίκο Χατζηνικολάου) και τα μηνύματα που έστειλε σίγουρα θα στεκόταν σε ορισμένα σημεία. Πρώτα απ΄όλα επιχείρησε να κλείσει, μετά τον ανασχηματισμό, τα σενάρια για πρόωρες εκλογές μέσα στο 2021 επιστρατεύοντας τη ρήση που λέει κάθε πρωθυπουργού ότι «θα εξαντλήσω την τετραετία» συμπληρώνοντας μάλιστα πως δεν θα είναι το 2021 εκλογική χρονιά. 

Δεύτερον – και ίσως σημαντικότερο – αποτελεί η τοποθέτηση της πολιτικής του στο Κέντρο. Στο πολιτικό Κέντρο, την ώρα μάλιστα που ο Αλέξης Τσίπρας πασχίζει να «εισβάλει» στον μεσαίο χώρο και στην Κεντροαριστερά, με διευρύνσεις από το παλαιό ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ και από άλλες πολιτικές δυνάμεις. 

Ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξή του θέλησε να δώσει το μήνυμα ότι δεν χαρίζει το Κέντρο σε κανέναν τη στιγμή μάλιστα που, σε όλους είναι γνωστό, έχει τοποθετήσει στην κυβέρνησή του αρκετά στελέχη που δεν ανήκουν κομματικά ή ιδεολογικά στη ΝΔ. Αλλά πώς μπορεί να εκφράσει το Κέντρο η ΝΔ; «Ολοένα και περισσότεροι οι συμπολίτες μας που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι αυτή τη στιγμή εκφράζονται πολιτικά από τη Νέα Δημοκρατία.

Αν αυτό κάποιους τους ενοχλεί είναι δικό τους πρόβλημα. Δεν είναι δικό μου», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Μητσοτάκης; Πώς όμως εννοεί το Κέντρο; «Εκφράζει συμπολίτες μας οι οποίοι δεν έχουν πολύ έντονες ιδεολογικές αναφορές, οι οποίοι θέλουν πρωτίστως να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα χωρίς πάντα σκληρό ιδεολογικό πρόσημο, και οι οποίοι περιμένουν από την κυβέρνηση σκληρή αποτελεσματικότητα και διαφάνεια».

Μεταξύ… ”Σκύλας και Χάρυβδης”!

Η συνηθισμένη άποψη για την πολιτική τοποθέτηση, δηλαδή ο νοητός χάρτης που χρησιμοποιούμε σχεδόν όλοι, αναφορικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις – συνίσταται στον μονοδιάστατο άξονα αριστεράς – δεξιάς. Όταν εμπλουτίζεται, ο άξονας αναπαριστάται πάνω-κάτω ως εξής: άκρα αριστερά – αναρχισμός – κομμουνισμός – σοσιαλισμός – οικολογία – σοσιαλδημοκρατία – φιλελευθερισμός – νεοφιλελευθερισμός – συντηρητισμός – φασισμός – εθνικοσοσιαλισμός – άκρα δεξιά. Το φάσμα αυτό είναι προβληματικό. 

Και αυτό διότι δεν παρέχει τη δυνατότητα τοποθέτησης για μεγάλες ομάδες πολιτών που δεν εμπίπτουν συνειδητά στην αριστερά ή την δεξιά. Στην πραγματικότητα, αποκλείει όλους τους πολίτες που δεν θεωρούν πως οι χαρακτηρισμοί ”αριστερός, δεξιός” περιγράφουν τις πεποιθήσεις τους. Πέραν τούτου, το μοντέλο αριστεράς – δεξιάς είναι εξ ορισμού ανεπαρκές. Το φάσμα αυτό ίσως υπονοεί πως, αν κάποιος υπερβαίνει τα εσκαμμένα κάποια πολιτική ιδεολογία, καταλήγει στον φασισμό ή τον αναρχισμό… ή και στα δύο. 

Ακολουθώντας τη συντηρητική ιδεολογία πέρα από το λογικό της άκρο, καταλήγουμε στο φασισμό. Αντίστοιχα, ακολουθώντας την οικολογία ως ιδεολογία πέρα από το λογικό της άκρο, καταλήγουμε θεωρητικά στον αναρχισμό.

Οι Φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν την ελευθερία και το δικαίωμα επιλογής τόσο σε προσωπικά όσο και οικονομικά ζητήματα. Πιστεύουν πως μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης είναι η προστασία των πολιτών από τη βία και τη διαφθορά. Τιμούν την ατομική ευθύνη και δείχνουν ανοχή απέναντι στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ποικιλομορφία.

Οι Αριστεροί, γενικά ενστερνίζονται το δικαίωμα της επιλογής σε προσωπικά ζητήματα, αλλά υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός μεγάλου κέντρου λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα. Αναμένουν από την κυβέρνηση να βοηθά τους μη προνομιούχους, στο όνομα της ισονομίας. Οι αριστεροί δείχνουν ανοχή στην κοινωνική ποικιλομορφία, αλλά επιδιώκουν τη απόλυτη οικονομική ισότητα.

Οι Δεξιοί, προτιμούν το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με τα οικονομικά ζητήματα, αλλά επιζητούν επίσημα πρότυπα για τα προσωπικά ζητήματα. Τείνουν να υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά, αλλά συχνά ζητούν από την κυβέρνηση να προστατεύσει την κοινωνία από κατ’ αυτούς απειλές για τα ήθη ή τον παραδοσιακό οικογενειακό ιστό. Αγαπάνε την θρησκεία και τα ήθη/έθιμα.

Οι Απολυταρχικοί, επιθυμούν από την κυβέρνηση να ασκεί σημαντικό έλεγχο στους πολίτες και την κοινωνία. Υποστηρίζουν τον απόλυτα κεντρικό σχεδιασμό και συχνά αμφισβητούν τη σημασία της ελευθερίας και του δικαιώματος στην επιλογή. Στο κατώτατο τμήμα του νοητού πίνακα, οι αριστεροί απολυταρχικοί καλούνται κομμουνιστές, ενώ οι απολυταρχικοί της δεξιάς ονομάζονται γενικά φασίστες. Τα άκρα ενώνονται… ίσως κάποια στιγμή, στις πρακτικές τους!

Ο πολιτικός χώρος των ρεαλιστών

Αντιστοιχεί στους πολίτες που προτιμούν τον επιλεκτικό κρατικό παρεμβατισμό και εστιάζουν στις πρακτικές λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα. Αντιμετωπίζουν τα πολιτικά ζητήματα με διαλλακτικότητα. Πιστεύουν πως η κυβέρνηση αποτελεί ένα αποδεκτό μέσο ελέγχου της υπερβολικής ελευθερίας. Χαρακτηρίζονται δε, από ήπιο και μετριοπαθή πολιτικό λόγο και αστική συμπεριφορά. 

Είναι φιλοπάτριδες, μα όχι ακραίοι. Δεν υπάρχει λοιπόν στενά οριοθετημένος πολιτικά κεντρώος χώρος. Υπάρχουν οι μετριοπαθείς πολίτες. Οι ”νοικοκυραίοι”. Που δεν αρέσκονται σε ακρότητες και φανατισμούς. Κι αυτοί δίνουν την νίκη στις εκλογές! Τα πολιτικά τους πιστεύω βέβαια… μεταβάλλονται. Από εποχή σε εποχή. Δεν είναι όμως ποτέ ”δεξιοί η αριστεροί” με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Είναι θεσμικοί, εκτιμούν τον πατριωτισμό και την τάξη, μα και την πρόοδο. Αναμφίβολα, η ύπαρξη και, ακόμη περισσότερο, η ισχυρή παρουσία ενός κεντρώου κόμματος στην πολιτική σκηνή κάθε χώρας, κυρίως ευρωπαϊκής, δεν είναι απλώς αναγκαίες, είναι εξαιρετικά ωφέλιμες. 

Στην Ελλάδα μάλιστα, των τεραστίων προβλημάτων και των ιδιαιτεροτήτων, με τα κόμματα των άκρων να διεισδύουν σε πλήθη ψηφοφόρων πουλώντας αυταπάτες, δοξασίες και… ”νταηλίκια”, είναι διπλά αναγκαίες και ωφέλιμες. Συνήθως τα κόμματα του κεντρώου χώρου είναι σε θέση να διατηρήσουν κοινωνικές ισορροπίες, να απορροφήσουν κραδασμούς και να συμπράξουν όποτε απαιτείται, προκειμένου να κυβερνηθεί ο τόπος μέσα στο δημοκρατικό-πατριωτικό πλαίσιο. Eίναι ενωτικοί! 

Είναι οικονομικά φιλελεύθεροι, νοιάζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη και συμφωνούν σε μέτρα εκσυγχρονισμού του κράτους και της οικονομίας. Προοδευτικοί σε ζητήματα ανθρωπιστικά, οικολογικά, φιλοζωικά. Είναι πατριώτες με την σύγχρονη έννοια του όρου και θέλουν να βλέπουν το τόπο να προκόβει. Επίσης δεν γουστάρουν και πολύ-πολύ τον λαϊκισμό! Είναι, μπορεί να πει κανείς, ρομαντικοί ρεαλιστές. Πολλά κόμματα τους διεκδικούν, ελάχιστα τους έχουν…

***Η φράση "μην πυροβολείτε τον πιανίστα" έχει την έννοια του να μην πληρώνουν οι αθώοι το κόστος μίας ενέργειας στην οποία δεν έχουν καμία ανάμιξη. Η ιστορία της φράσης ξεκινά από τα σαλούν τη Δύση της Αμερικής όπου οι καυγάδες, οι ξυλοδαρμοί και οι πυροβολισμοί ήταν πολύ συχνό φαινόμενο. Ανάμεσα στα ιπτάμενα αντικείμενα και τις σφαίρες, βρισκόταν πάντα ο αθώος πιανίστας, θύμα κάποιες φορές ενός καυγά που δεν είχε καμία ανάμιξη. Έτσι λοιπόν, σε κάποια μπαρ υπήρχε η επιγραφή "μην πυρβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί" (Don't shoot the piano player he's doing the best he can).