un embarras du tragique, récit en trois parties
.....μολαταύτα δεν δουλεύω για τα λεφτά. Γιατί τότε ; Δεν ξέρω. Ειλικρινά, δεν ξέρω μεγάλα πράγματα
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤΤ, ΜΟΛΛΌΥ [1α]
.....ο θεατής ειν' εκείνος που πρέπει να κινείται
MAN RAY [1β]
Music For Chameleons
......πίσω από τα μάτια που τα είχε σκεπάσει το χέρι άφησε τις εικόνες να έρχονται και να φεύγουν στο δάσος από πέτρα εκκωφαντικά σ' αυτήν την ακίνητη νύχτα ήθελα να γυρίσω όπως δεν μπορώ ν' ακούω την αλμυρή πνοή κάποιου άφηνε όλα τα συρτάρια του σπιτιού του ανοιχτά καταρρέει προσπαθώντας να πάρει πίσω τα λεφτά του μέσω της αιωνιότητας ή εκείνο το κάτι από φως του δειλινού αν και δεν φυσούσε φαινόταν να κουνιέται κάπου κάπου δειλά τη στιγμή που αποχωρώ κι οι σιωπές γίνονται σαν αυτές του νερού με τα δάχτυλα και μόνο δραστηριοποιώντας τη ζωγραφική στο τελάρο ακουμπούσε απαλά στο άπλετο φως του μεσημεριού όπως οι μύθοι παραμένοντας χωρίς εξηγήσεις επειδή αποκτούμε μια διαφορά ηλικίας υποθέτω κι η πόλη ξοδεύεται σε προσβολές υπάρχει ανήμπορη εφόσον ησυχάσω απ' τον ρόγχο θα τους αφήσω το σημείωμα σίγουρος ότι η ομίχλη έχει ήχους όπως κάνει μια γυναίκα ώστε να μην παρεξηγηθεί εγώ λοιπόν τη θυμάμαι τι θα γινόταν αν τη συναντούσα στο δρόμο σε παρελάσεις όπου σταθμεύει στο απυρόβλητο όταν ξεσπά η μπόρα στη θάλασσα έξω απ' το παράθυρο ρεμβάζοντας τα μελλούμενα τα τωρινά τα περασμένα in factories that make lives for temporary use [2] με αλώβητες Ερινύες βέβαιος ότι ακούω βροχή η Μαίρη Σάντσεζ [3] ήταν η Μήδεια άκουγε τα δικά της μυώδη τεχνάσματα Music For Chameleons [4] μεγάλωσα τα παιδιά μου το αποδίδω πιο πολύ στην Εκκλησία παρά σε μένα ο άντρας αισθάνθηκε τη ζεστασιά της νιότης να τον πλημμυρίζει στεκόταν στη μέση κοιτάζοντας τα πουλιά τα δέντρα και τη θάλασσα στο Ellis ή την Κηφισιά κάθε φορά που πανηγυρίζω ξαφνιάζομαι πως έχω ξεχάσει κάτι παρακμιακό και πένθιμο χρειάζεται κανείς μια γυναίκα για τον ερχομό του διατηρώ τόσα οικόσιτα με την ησυχία του καθενός pure malt κι έπαιζα ζάρια ένα παγκάκι τελικής επισήμανσης κάποια αποστομωτική έκβαση τα πτώματα περιγράφουν την απόγνωση καλύτερα και είναι πειστικά un diario comune universal δεν έπινα ποτέ δεύτερο πράγμα το ξέρετε
notre position est dans le musée
......συνήθως απεικονίζεται ως γαιοκτήμονας με στολή κυνηγίου βασιλεύει ένα πράσινο ημίφως στα περίχωρα όλοι μαζί είχαν μια θλιβερή αγνότητα μεγάλωσε με τρόπο τεχνητό και γεμάτο παραμορφώσεις γι' αυτό απεχθάνεται ο,τι είχε μια πρωτόγνωρη ιδιότητα και συγχωρούσε με ειρωνεία το υπόλοιπο αυτής της ασυμπλήρωτης παρουσίας δεν ξέρω με τι έμοιαζε κάποιο απωθημένο αστείο ας πούμε ή τα δέντρα που τα διασταυρώνει η σκόνη και η κίνηση μπορεί η παρασκιά να περίμενε τελετουργικά την επιστροφή ξεμακραίνω συναντώντας αντικείμενα στοιβαγμένα μέσα στην αγκαλιά της όπου ταιριάζουν αρχαία βήματα εφήβων που σέρνονται με κόπο έχει περάσει και η τελευταία σταγόνα η θέση μας είναι στο μουσείο θα βρέχει προσεκτικά πάνω απ' το αδιάβροχο στην καμπύλη του ώμου της θυμάμαι τους μεγάλους μήνες με αραδιασμένο το πλήθος όσο πιο βρώμικος φαίνεται ο δρόμος ή επικίνδυνος η θέση μας είναι στο μουσείο επανέλαβε ή το αξέχαστο πανόραμα της Τεργέστης που θα σκέφτηκε ο Joyce συχνά για να βρεθώ παίρνω τον σκοτεινότερο δρόμο οι φανοστάτες καθρεφτίζονται εν στύσει υπολείμματα μιας θαλάσσιας ανεμώνης σύντροφοι αυτή η παλίρροια θα μάς ξεκάνει ψάχνουμε για παλλακίδες μέσα στην ελαφριά ψυχρότητα της πολιτικής ανυπαρξίας η κίνηση των ποδιών της έδειχνε συνενοχή τρίβοντας κοιτάσματα ζωών και πόνου η παλιά πόλη και τα μυστικά της μάς προσπερνάνε αγέρωχα η Μήδεια πρόφερε αργά έπρεπε ν' ακολουθήσω τους ανθρώπους του δρόμου tra i portici και το λείο φως ο άντρας προσκυνούσε αλλόφρων τα ξέσκεπα μαλλιά νωπά ακόμα στην υγρασία τους σαν να μην τα είχε αγγίξει Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΤΗ : .......μικρά και σεμνά ίσα που γέμιζαν την παλάμη θα πρέπει να είχαν μια τρυφερότητα και μια δύναμη Στοπ Η ομίχλη πύκνωνε στο δωμάτιο το ραδιόφωνο φώναζε από μακριά τη ζωή η θέση μου είναι στο μουσείο δίπλα στο παγκάκι όπου ανοίγεται εδώ και καιρό μια τρύπα φαρδιά για να με χωρέσει όταν λέει έρθει εκείνη η στιγμή Δεν έπινα ποτέ δεύτερο πράγμα το ξέρετε.
Music For Chameleons
......πίσω από τα μάτια που τα είχε σκεπάσει το χέρι άφησε τις εικόνες να έρχονται και να φεύγουν στο δάσος από πέτρα εκκωφαντικά σ' αυτήν την ακίνητη νύχτα ήθελα να γυρίσω όπως δεν μπορώ ν' ακούω την αλμυρή πνοή κάποιου άφηνε όλα τα συρτάρια του σπιτιού του ανοιχτά καταρρέει προσπαθώντας να πάρει πίσω τα λεφτά του μέσω της αιωνιότητας ή εκείνο το κάτι από φως του δειλινού αν και δεν φυσούσε φαινόταν να κουνιέται κάπου κάπου δειλά τη στιγμή που αποχωρώ κι οι σιωπές γίνονται σαν αυτές του νερού με τα δάχτυλα και μόνο δραστηριοποιώντας τη ζωγραφική στο τελάρο ακουμπούσε απαλά στο άπλετο φως του μεσημεριού όπως οι μύθοι παραμένοντας χωρίς εξηγήσεις επειδή αποκτούμε μια διαφορά ηλικίας υποθέτω κι η πόλη ξοδεύεται σε προσβολές υπάρχει ανήμπορη εφόσον ησυχάσω απ' τον ρόγχο θα τους αφήσω το σημείωμα σίγουρος ότι η ομίχλη έχει ήχους όπως κάνει μια γυναίκα ώστε να μην παρεξηγηθεί εγώ λοιπόν τη θυμάμαι τι θα γινόταν αν τη συναντούσα στο δρόμο σε παρελάσεις όπου σταθμεύει στο απυρόβλητο όταν ξεσπά η μπόρα στη θάλασσα έξω απ' το παράθυρο ρεμβάζοντας τα μελλούμενα τα τωρινά τα περασμένα in factories that make lives for temporary use [2] με αλώβητες Ερινύες βέβαιος ότι ακούω βροχή η Μαίρη Σάντσεζ [3] ήταν η Μήδεια άκουγε τα δικά της μυώδη τεχνάσματα Music For Chameleons [4] μεγάλωσα τα παιδιά μου το αποδίδω πιο πολύ στην Εκκλησία παρά σε μένα ο άντρας αισθάνθηκε τη ζεστασιά της νιότης να τον πλημμυρίζει στεκόταν στη μέση κοιτάζοντας τα πουλιά τα δέντρα και τη θάλασσα στο Ellis ή την Κηφισιά κάθε φορά που πανηγυρίζω ξαφνιάζομαι πως έχω ξεχάσει κάτι παρακμιακό και πένθιμο χρειάζεται κανείς μια γυναίκα για τον ερχομό του διατηρώ τόσα οικόσιτα με την ησυχία του καθενός pure malt κι έπαιζα ζάρια ένα παγκάκι τελικής επισήμανσης κάποια αποστομωτική έκβαση τα πτώματα περιγράφουν την απόγνωση καλύτερα και είναι πειστικά un diario comune universal δεν έπινα ποτέ δεύτερο πράγμα το ξέρετε
notre position est dans le musée
......συνήθως απεικονίζεται ως γαιοκτήμονας με στολή κυνηγίου βασιλεύει ένα πράσινο ημίφως στα περίχωρα όλοι μαζί είχαν μια θλιβερή αγνότητα μεγάλωσε με τρόπο τεχνητό και γεμάτο παραμορφώσεις γι' αυτό απεχθάνεται ο,τι είχε μια πρωτόγνωρη ιδιότητα και συγχωρούσε με ειρωνεία το υπόλοιπο αυτής της ασυμπλήρωτης παρουσίας δεν ξέρω με τι έμοιαζε κάποιο απωθημένο αστείο ας πούμε ή τα δέντρα που τα διασταυρώνει η σκόνη και η κίνηση μπορεί η παρασκιά να περίμενε τελετουργικά την επιστροφή ξεμακραίνω συναντώντας αντικείμενα στοιβαγμένα μέσα στην αγκαλιά της όπου ταιριάζουν αρχαία βήματα εφήβων που σέρνονται με κόπο έχει περάσει και η τελευταία σταγόνα η θέση μας είναι στο μουσείο θα βρέχει προσεκτικά πάνω απ' το αδιάβροχο στην καμπύλη του ώμου της θυμάμαι τους μεγάλους μήνες με αραδιασμένο το πλήθος όσο πιο βρώμικος φαίνεται ο δρόμος ή επικίνδυνος η θέση μας είναι στο μουσείο επανέλαβε ή το αξέχαστο πανόραμα της Τεργέστης που θα σκέφτηκε ο Joyce συχνά για να βρεθώ παίρνω τον σκοτεινότερο δρόμο οι φανοστάτες καθρεφτίζονται εν στύσει υπολείμματα μιας θαλάσσιας ανεμώνης σύντροφοι αυτή η παλίρροια θα μάς ξεκάνει ψάχνουμε για παλλακίδες μέσα στην ελαφριά ψυχρότητα της πολιτικής ανυπαρξίας η κίνηση των ποδιών της έδειχνε συνενοχή τρίβοντας κοιτάσματα ζωών και πόνου η παλιά πόλη και τα μυστικά της μάς προσπερνάνε αγέρωχα η Μήδεια πρόφερε αργά έπρεπε ν' ακολουθήσω τους ανθρώπους του δρόμου tra i portici και το λείο φως ο άντρας προσκυνούσε αλλόφρων τα ξέσκεπα μαλλιά νωπά ακόμα στην υγρασία τους σαν να μην τα είχε αγγίξει Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΤΗ : .......μικρά και σεμνά ίσα που γέμιζαν την παλάμη θα πρέπει να είχαν μια τρυφερότητα και μια δύναμη Στοπ Η ομίχλη πύκνωνε στο δωμάτιο το ραδιόφωνο φώναζε από μακριά τη ζωή η θέση μου είναι στο μουσείο δίπλα στο παγκάκι όπου ανοίγεται εδώ και καιρό μια τρύπα φαρδιά για να με χωρέσει όταν λέει έρθει εκείνη η στιγμή Δεν έπινα ποτέ δεύτερο πράγμα το ξέρετε.
the mistake of Burroughs
......έχει συντελεστεί στο μεταξύ η παραχάραξη δεν όφειλαν παρά να κάνουν τη χειρονομία ή να ζητήσουν απ' τη λέξη το ασυνείδητό της σε κάθε θανάσιμη φαντασίωση τέντωνε τ' αυτιά του νομίζοντας πως άκουγε επερχόμενα ιωβηλαία ή ένα παραμελημένο φθινόπωρο για πόσα χρόνια κανείς ξεχνιέται παίζοντας με τα μακριά νύχια της νύχτας η άνοδος των αστών ήταν λιγότερο η επικράτηση μιας τάξης αδελφωμένης δείχνοντας τα δόντια τους επειδή το φεγγάρι δεν αποζημίωνε σε τιμές που απαιτούσαν πηγαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο δεν εκπαραθύρωναν κανένα αν είχε κακό καιρό Η ελεημοσύνη γέμιζε τρόμο Tον ρώτησα αν θα μπορούσε να με αφήσει να μείνω κάπου αλλού σε μια λησμονημένη γωνιά ο Burroughs δεν είχε τη μεγάλη ικανότητα του Γουλιέλμου Τέλλου το μήλο στο κεφάλι της γυναίκας του έμεινε άθιχτο αλλά όχι το μέτωπο η σφαίρα την έστειλε μέσα σ' ένα λεπτό γαλήνης χάθηκε the Duchess of Malfi [4] θα έκαμνε στ' αλήθεια υπομονή μέχρι την επόμενη κρίση των συμβουλίων του σύμπαντος υποθέτω ως πιθανή αυλητρίδα σπρωγμένη απ' την καρμική εύνοια του Βούδα ο άντρας που αισθάνθηκε την ζεστασιά της νιότης να τον πλημμυρίζει είχε επισκεφθεί το υπόγειο όση ώρα κοιμόμουν στις τελευταίες νύχτες ο Witold Gombrowicz [5] οικειοποιήθηκε ένα αδέσποτο τον Παυλώφ η αλήθεια είναι επέπλεε εγώ τον έβλεπα σ' ένα χείμαρρο από πάγο όταν δεν έβρεχε έπειτα ο άντρας που αισθάνθηκε την ζεστασιά της νιότης να τον πλημμυρίζει είχε σημαδέψει α λα Burroughs [6] τα πουλιά ήταν μικρά και σεμνά ίσα που γέμιζαν την παλάμη θα πρέπει να είχαν μια τρυφερότητα και μια δύναμη τα χείλη της Μαίρης κινήθηκαν ψιθυριστά με την παλιά υποχρέωση να φέρει τα παιδιά του στον κόσμο η Μαίρη Σάντσεζ δεν ήταν η Μήδεια έχει άλλοθι εγγυάται η λάμψη της φλόγας του κεριού στο ιερό κινήσεις εξαιρετικά περίπλοκες το μεγάλο κίτρινο φως πλανιόταν αργά πίσω απ' τα κάγκελα στο σκιερό τοίχο ίσα ίσα που γέμιζαν την παλάμη να τελειώσω λοιπόν με αυτήν την ιστορία του φεγγαριού που έμεινε στη μέση.
ΤΕΛΟΣ
ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1α] μτφρ. Β. & Λιλίκας Γεωργίου, Δωρικός 1970
[1β] εισαγωγή - μτφρ. Βαγγέλης Βλουμίδης, ΜΑΡΤΥΡΙΑ, περ. η λέξη / τ. 38 / 1984
[2] σ' εργοστάσια που φτιάχνουν ζωές για χρήση πρόσκαιρη / W. H. AUDEN, Η πρωτεύουσα [βλ. απόδοση Λιάνα Σακελαίου, περ. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ. 33 / 1983]
[3] πρόσωπο σε ''συνομιλία πορτρέτων'' στο : TRUMAN KAPOTE, Μιας μέρας δουλειά, εισαγωγή-μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου, τ.38. η λέξη, 1964 [το διήγημα με αυτόν τον τίτλο περιλαμβάνεται στο τελευταίο βιβλίο του Καπότε -Μουσική για χαμαιλέοντες - 1981]
[4] Η Δούκισσα του Μάλφι του ελισαβετιανού θεατρικού συγγραφέα John Webster [1580-1625]. Στην Δ' Πράξη ο κεντρικός ήρωας Φερνάντο αντικρίζει το πτώμα της Δούκισσας, την οποία ο ίδιος είχε διατάξει να στραγγαλίσουν [βλ. Fernando Pessoa, Ηρόστρατος [σημ.], μτφρ. Χάρης Βλαβιανός / Εξάντας 2001]
[5] Witold Gombrovicz, Για το Παρίσι, απόδοση Αλέξανδρος Γούναρης, περ. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ. 33 - Λόγος και Ποιητική για την πόλη / 1983
[6] Έγινε διάσημος για το ψυχεδελικό γράψιμό του ως ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της αποκαλούμενης Beat Generation, αλλά και για τον έξαλλο τρόπο ζωής του, τις εξάρσεις του σε αλκοόλ και ναρκωτικά. Ακόμα ένα γεγονός που χαρακτηρίζει την ιστορία του Γουίλιαμ Μπάρόουζ είναι ότι έγινε επίσης γνωστός και για τη δολοφονία της συζύγου του, Τζόαν Βόλμερ Άνταμς. Ο τρόπος και ο λόγος για τον οποίο τη σκότωσε μετατρέπουν την ιστορία σε ιλαροτραγωδία με μακάβριο αποτέλεσμα.
Το ζευγάρι βρισκόταν στο Μεξικό, όταν αποφάσισαν να αναπαραστήσουν τη σκηνή που ο Γουλιέλμος Τέλλος πετυχαίνει με ένα τόξο ένα μήλο στο κεφάλι του γιου του. Το μήλο τοποθετήθηκε στο κεφάλι της συζύγου του, ο Μπάρόουζ δεν χρησιμοποίησε τόξο αλλά όπλο. Το εγχείρημα είναι δύσκολο και απαιτεί ψυχραιμία, στην προκειμένη περίπτωση ήταν και οι δύο μεθυσμένοι πριν το επιχειρήσουν. Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, η Τζόαν έπεσε νεκρή από το χέρι του συζύγου της. Ο Μπάρόουζ συνελήφθη και πέρασε 13 μέρες στη φυλακή, μέχρι που ο αδερφός του κατάφερε να πληρώσει και να τον βγάλει. Κριτικοί του έργου του εκτιμούν ότι το γεγονός έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα συγγραφική δράση του. [ΠΗΓΉ : Διαδίκτυο]
ΦΩΤΟ
1. https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b9/Esperando_a_Godot%2C_Buenos_Aires_1956.jpg
2. https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLjkXiIjio95YubS2xS7YEkzyP348Zwtf-XnVkXXGT9IEkax8DgsGvpg9Ozh9Zal3wddC0p9VbttWxKagyyrmNWyNGLIzazf1lv-y-tGaBNmwYUss8amTEacGeTIQIrKrN76B3D9W8JVE/s640/Joel
-Robinson-Surreal-Photos-6.jpg
3. https://www.tendencias21.net/photo/art/grande/6659589-10046442.jpg?v=1400843361
[το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο neinewsgr.blogspot.com με άλλη φωτογράφιση το Ιούλιο του 2019]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.