Η ώρα είχε πάει 7:30 το πρωί. Πετάγομαι τρομαγμένος από το κρεβάτι μου και σκέφτομαι: «Θ’ αργήσω στη δουλειά! Ετοιμάζομαι γρήγορα- γρήγορα και φεύγω. Καθώς περίμενα το ασανσέρ να έρθει, αντιλήφθηκα ότι καθυστερούσε πολύ. Ξεκίνησα λοιπόν την κάθοδο με τα πόδια.
Η διευθύντριά μου με παίρνει τηλέφωνο: «Άντε μην αργείς άλλο, έχουμε σχολείο!» Όταν έφτασα στην είσοδο, βρήκα μια ουρά από ενοίκους της πολυκατοικίας να συνωστίζεται στην πόρτα…
Τρελάθηκα! Τρόμαξα! Κι οι μάσκες; Η πολυκοσμία; Δεν κρατάμε αποστάσεις; Ωχ! Περιμένει και η διευθύντρια απ’ έξω…Δεν προλαβαίνω ν’ αντιδράσω σε αυτή την εικόνα και ξάφνου βλέπω μπροστά μου έναν γείτονα να μου λέει: «Μη φοβάσαι! Τέλος τα μέτρα! Είμαστε ελεύθεροι! Ελεύθεροι!»
Φοβήθηκα ακόμη παραπάνω! Δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι…Αφού χθες άκουσα ότι ακόμη δεν τελειώσαμε μ’ αυτό…Μετά από αρκετό σπρώξιμο καταφέρνω να βγω έξω. Βλέπω τη διευθύντριά μου να περιμένει και να μου χαμογελάει. Την καλημερίζω κι έπειτα μου λέει: «Πάρε το ποδήλατό σου και φύγε βόλτα, δεν έχει σχολείο σήμερα!»
Εγώ την αγκαλιάζω και την αφήνω να φύγει…Παίρνω το ποδήλατο και τι να δω! Στην πόλη γίνεται χαμός: Οι καφετέριες είχαν γεμίσει με κόσμο, τα μαγαζιά δούλευαν κανονικά, μαμάδες με καρότσια έκαναν περίπατο προσπαθώντας να ρουφήξουν κάθε ηλιαχτίδα φωτός και καθαρού αέρα, ζευγαράκια και παρεούλες είχαν κατακλίσει κάθε πλατεία της πόλης… «Θεέ μου σκέφτηκα λες να έλεγε αλήθεια ο γείτονας;»
Συνεχίζω και κατευθύνομαι στο πατρικό μου. Εκεί με ένα πλατύ χαμόγελο με περίμενε η γιαγιά μου που είχα να τη δω πάνω από ένα μήνα. Την αγκαλιάζω και λίγο μετά βλέπω και τους γονείς μου. Είχαν κλείσει κι αυτοί τα γραφεία τους και θα έβγαιναν ν’ απολαύσουν την όμορφη ημέρα…
Λίγο αργότερα εμφανίζεται και η αδερφή μου με το γλυκό μου το ανίψι στο καρότσι! Το βλέπω κι αρχίζω να κλαίω από χαρά…Πόσο μου ‘χει λείψει… «Τι κάνετε όλοι μαζί εδώ;» ρωτώ την αδερφή μου «Δεν έχεις καταλάβει τίποτα εσύ έτσι; Τέλος καραντίνας! Πάει ο ιός! Πλήρης απελευθέρωση!»
Λίγο αργότερα εμφανίζεται και η αδερφή μου με το γλυκό μου το ανίψι στο καρότσι! Το βλέπω κι αρχίζω να κλαίω από χαρά…Πόσο μου ‘χει λείψει… «Τι κάνετε όλοι μαζί εδώ;» ρωτώ την αδερφή μου «Δεν έχεις καταλάβει τίποτα εσύ έτσι; Τέλος καραντίνας! Πάει ο ιός! Πλήρης απελευθέρωση!»
Μου απαντά. Η χαρά που ένιωσα δεν περιγράφεται! Τηλεφώνησα στη γυναίκα μου να βγει κι αυτή…Στην κεντρική πλατεία γινόταν πανικός! Καιρό τώρα είχα να δω αυτή την εικόνα…Ξέχασα να σας πω ότι παιδιά έπαιζαν παντού! Τι ευτυχία ήταν αυτή! Η πόλη ξαναζωντάνεψε! Ζούμε! Υπάρχουμε! Νικήσαμε! Τότε χτυπά το κινητό μου! Ήταν η αγαπημένη μου δασκάλα!
Μου ζήτησε να πάω από το σπίτι της να την βοηθήσω να κουβαλήσει κάτι πράγματα στο σχολείο και μετά αν μπορούσα να πηγαίναμε με τα παιδιά της τάξης της να πούμε τα κάλαντα της Άνοιξης στην πόλη! Πήγα με χαρά μεγάλη τη βοήθησα και μετά μαζευτήκαμε με τα παιδιά στο πάρκο κοντά στο σχολείο…
Μετά δε θυμάμαι τίποτα! Ο ήχος από το ξυπνητήρι με ξύπνησε…η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή! Όλο αυτό ήταν όνειρο! Ανοίγω την τηλεόραση και τι να δω! Ο αριθμός νεκρών καθημερινά λιγοστεύει στη χώρα μας, η κατάσταση ελέγχεται κάθε μέρα και περισσότερο…Από τη μια χαίρομαι από την άλλη λυπάμαι…Ήταν όνειρο…Ο ιός είναι ακόμη εδώ! Μας παιδεύει!
Μετά δε θυμάμαι τίποτα! Ο ήχος από το ξυπνητήρι με ξύπνησε…η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή! Όλο αυτό ήταν όνειρο! Ανοίγω την τηλεόραση και τι να δω! Ο αριθμός νεκρών καθημερινά λιγοστεύει στη χώρα μας, η κατάσταση ελέγχεται κάθε μέρα και περισσότερο…Από τη μια χαίρομαι από την άλλη λυπάμαι…Ήταν όνειρο…Ο ιός είναι ακόμη εδώ! Μας παιδεύει!
Τον παλεύουμε και τον νικάμε όμως! Θα νικήσουμε σκέφτομαι! Μετά μελαγχολώ για λίγο αλλά…αμέσως η διάθεση μου φτιάχνει ξανά! Ήταν όνειρο αλλά δεν πειράζει! Αφού συνεχίζω να κάνω όνειρα σημαίνει ότι τίποτα δε χάθηκε! Η ζωή είναι μπροστά και τρέχει! Θα την προλάβουμε και θα την ξαναπιάσουμε από ‘κει που την αφήσαμε! Νικάμε! Θα την ξαναπάρουμε τη ζωή μας πίσω αρκεί να μην χάνουμε το κουράγιο και την υπομονή μας!
Αρκεί να μην αφήσουμε την κατάσταση να μας πάρει από κάτω! Λίγο υπομονή και θα τα ζήσουμε όλα ξανά…Η ημέρα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας πλησιάζει! Ας μην χαλάσουμε ότι καταφέραμε ως τώρα! Τα καλύτερα είναι μπροστά μας….Ας μην τα χαλάσουμε τώρα, που φτάνουμε στο τέλος της ανηφόρας! Έχουμε σαν λαός ξεπεράσει και χειρότερες καταστάσεις! Ας μην είμαστε απερίσκεπτοι στο τέλος κι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν, αρκεί να μη σταματήσουμε να πολεμάμε…Να μη λυγίσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.