....μέσα στην φιλοσοφία αντικειμενοποιείται η διασκορπισμένη πολλαπλότητα, η επαγωγική ενοποίηση ως πρόθεση- κυρίως μ' ενδιαφέρει αυτή η εσωτερική ουσιοποίηση, όπου όλα γίνονται Ένα. Ενδεχόμενα ανήκω στις τελευταίες γενιές που πίστεψαν στον θετικισμό με τελικό συμπερασματικό απόκτημα την θεώρηση είτε την υιοθέτηση του Μαρξ, στα όρια μιας θρησκειακής σέχτας.
Αυτό που η σκέψη δεν κατόρθωσε να εκφράσει ούτε ως επιτρεπτό όρο του παιχνιδιού ειναι η συνένωση των διεστώτων. Έτσι ενυπάρχει κυρίως η αντιθετικότητα εκπεφρασμένη ρητά στα ανθρώπινα, στη ζωή ή στην τέχνη.
Το σπίτι όπως η πόλη, η πόλη όπως ο γυναικείος ναρκισσισμός στα γραπτά εκφρασμένη του Μάμφορντ. La polis e la citta' έχουν ένα θηλυκό imago, έγραψα ότι συναινούν σε μια ατμόσφαιρα φιλοσοφίας του άμορφου.
1. Lewis Mumford, La storia della citta'
2. Alessandro Tabucchi, O 4 τελευταιες μέρες του Φερναντο Πεσσοα
3. Νάρκισσος - Ηχώ, Διαδίκτυο
4. Καρλ Μαρξ, Το εγκώμιο του εγκλήματος, σπάραγμα από Το Κεφάλαιο
Αυτό που η σκέψη δεν κατόρθωσε να εκφράσει ούτε ως επιτρεπτό όρο του παιχνιδιού ειναι η συνένωση των διεστώτων. Έτσι ενυπάρχει κυρίως η αντιθετικότητα εκπεφρασμένη ρητά στα ανθρώπινα, στη ζωή ή στην τέχνη.
Υπάρχει ως αδιαλλαξία των μερών,- ο Λεονάρντο θα μιλούσε για παθογένειες μέσα στην ύστερη Αναγέννηση.
Με το στόμα του Βιτρούβιου ή του Λεόν Μπαττίστα Αλμπέρτι στο De Re aedificatoria. Κατά βάση αυτό είναι το μονόγραμμα της μαγείας, της αλ-χυμείας των ιδεών.
Το σπίτι όπως η πόλη, η πόλη όπως ο γυναικείος ναρκισσισμός στα γραπτά εκφρασμένη του Μάμφορντ. La polis e la citta' έχουν ένα θηλυκό imago, έγραψα ότι συναινούν σε μια ατμόσφαιρα φιλοσοφίας του άμορφου.
Η πόλη σαν Ουρανια Ιερουσαλήμ ή η πόλη του Κωστάκη 5 ετών, η Μόσχα στα όνειρα του Χίτλερ η το Παρίσι του Ζολά, ζωντανεύουν κυριαρχίες του φαντασιακού, συμβολοποιούνται, γίνονται πραγματικές - κυρίως όμως εκφράζουν την Ηχώ, την άρνηση του Νάρκισσου να την δεχτεί δίπλα του.
Έτσι η πόλη γίνεται ο θρυλικός υποδοχέας της μουσικής. Το ειδυλλιακό μπαρόκ με τον βοσκό που παίζει την φλογέρα του, είναι η νοσταλγία για ένα αστικό περιβάλλον κυρίως του city.
Οι Μούσες πέρασαν στις πλατείες, οι πόλεις εκφράζουν την ταξική τους συνείδηση-απραξία όπως ο βιασμός της Λουκρητίας. Οι κυρίαρχες τάξεις θα βιάσουν την Ηχώ, ο Νάρκισσος απαθής κι εσωστρεφής γίνεται μόνο ευρετής της ζωγραφικής, ζωγραφίζει ο,τι βλέπει σαν τουριστικό αξιοθέατο. Η πόλη ξεπέφτει στα μάτια μας, έχει χάσει ακόμα και την φιλοσοφία του άμορφου που κάποτε είχε.
Μια πόλη-πόρνη πολυτελείας. Ένα teatro mundi, όπου οι ηθοποιοί ειναι καταζητούμενοι. Η πόλη υφίσταται σαν ταξική ιδιοτυπία, το πλήθος ειναι ο Alvaro de Campos στην μαύρη σεβρολέτ του κ. ντον Πέδρο.
Επιβαίνοντες Αλεσσάντρο Ταμπούκι και Φερνάντο Πεσσόα. Η πόλη της πάλης των τάξεων φαντάζει σαν την Ηχώ ανάμεσα στην εύφορη αδιαφορία του Νάρκισσου, σαν την Δούκισσα του Μάλφι, στραγγαλισμένη απ' τον Φερνάντο.
Η επιθυμία της Μητρός του λακανικού σκέπτεσθαι είναι στην αναζήτηση των Ονομάτων του Πατρός. Τουλάχιστον ενός φαλλού ως σημαίνοντος. Βρισκόμαστε ανάμεσα στην ποίηση και στο άγονο μιας άδειας σελίδας.
Ο Μαρξ σ' ένα δικό του εγκώμιο για το έγκλημα θα περίμενε την Επανάσταση και τον Έρωτα, σαν μορφοποίηση και συνετισμό του Νάρκισσου. Η πόλη της αυτο-διαχείρισης και της συμμετοχής ειναι μια κάτοψη του Τζάκσον Πόλλοκ, ένα ονειρικό pripping painting- μια ουτοπία εχθρική σε κάθε ουτοπία.
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ
1. Lewis Mumford, La storia della citta'
2. Alessandro Tabucchi, O 4 τελευταιες μέρες του Φερναντο Πεσσοα
3. Νάρκισσος - Ηχώ, Διαδίκτυο
4. Καρλ Μαρξ, Το εγκώμιο του εγκλήματος, σπάραγμα από Το Κεφάλαιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.