Κοντινό παρελθόν, αρχές Δεκέμβρη. Στολίζουμε το δέντρο. Κούτες παντού, δεν πέφτει καρφίτσα. Η χαρά μας απερίγραπτη. Τα πρόσωπα μας έχουν πάθει αγκύλωση από τα χαμόγελα. Το ραδιόφωνο παίζει εύθυμα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τραγουδάμε και εμείς μαζί…
Τρίγωνα κάλαντα
τι χαρά είναι αυτή
βάλε και άλλο κουραμπιέ
να σπάσει το κουμπί! Χέι!
Παρόν, του Αϊ Γιάννη. Ξεστολίζουμε το δέντρο. Η λύπη μας απίστευτη. Σχεδόν σερνόμαστε. Δε μιλιόμαστε. Με μουγκρητά συνεννοούμαστε σαν τους πρωτόγονους. Οφείλω να βελτιώσω την κατάσταση. Τραγουδάω το κατιτίς μου να φτιάξω ατμόσφαιρα. Και μου βγαίνει κάπως έτσι…
Άνοξε πέτραααα… να κλειστώωωω…
(φοράω ένα σκούρο σεμεδάκι στο κεφάλι μου… κλείνω και τα στόρια)
ήλιος να μη… ήλιος να μη με βλέπειιι…
(γελάνε και τα έπιπλα εντωμεταξύ από την παραφωνία)
χάνω το δέντροοοο... ωωωωωωω
χάνω το δέντρο που αγαπώωωωω…
Αρχίζει το κλίμα να ελαφραίνει .Ακούγονται εκτός από άναρθρες κραυγές και κάτι μονοσύλλαβα "μη" κάτι δισύλλαβα "όχι". Εγώ ακάθεκτη στο στόχο μου. Σηκώνω μανίκια. Πάω πατάρι. Δε βάζω σκάλα. Μεγάλη εξυπνάδα! Τραβάω μια άδεια κούτα… την κάτω. Αυτήν που έφτανα δηλαδή. Μου έρχονται όλες μαζί στο κεφάλι. Παραγγελιά! Στην υγειά της τεμπέλας ένα πράγμα.
Καθώς πέφτουν ευγνωμονώ την τύχη μου που δεν είναι γεμάτες. Δε δάγκωνα τη γλώσσα μου! Μία από αυτές, είχε μέσα μια ξεχασμένη πιατέλα. Βάζω σκούπα. Δεν τη βγάζω από την πρίζα, μέχρι το βράδυ θα την έχω κάνει απόσβεση.
Με μεγάλη προσοχή αφαιρώ τις μπάλες από το δέντρο. Χρυσόσκονες παντού. Η φίλη μου, η αλλεργική ρινίτιδα θρονιάζεται στα ρουθούνια μου. Ξεκινώ μαραθώνιο φτέρνισμα .Τα παιδιά μετράνε δυνατά. Τρία… δύο… ένα! Πάει ο παλιός ο Χρόνοςςςς…ας γιορτάσουμε παιδιάααα!
Τα κλαδιά γεμάτα σκόνη. Η χαρά του ασθματικού! Τα λαμπάκια γόρδιος δεσμός! Μια τεράστια μπάλα όλα μαζί ανακατεμένα. Περνάω αρκετή ώρα τυλίγοντας στολιδάκια με εφημερίδα και κλείνοντας αεροστεγώς κούτες με κολλητική ταινία .Αρχίζουν τα δύσκολα. Τα κουβαλάω μέχρι την αποθήκη και νιώθω ολίγον τι σαν το συμπαθέστατο τετράποδο.
Τρίγωνα κάλαντα
τι χαρά είναι αυτή
βάλε και άλλο κουραμπιέ
να σπάσει το κουμπί! Χέι!
Παρόν, του Αϊ Γιάννη. Ξεστολίζουμε το δέντρο. Η λύπη μας απίστευτη. Σχεδόν σερνόμαστε. Δε μιλιόμαστε. Με μουγκρητά συνεννοούμαστε σαν τους πρωτόγονους. Οφείλω να βελτιώσω την κατάσταση. Τραγουδάω το κατιτίς μου να φτιάξω ατμόσφαιρα. Και μου βγαίνει κάπως έτσι…
Άνοξε πέτραααα… να κλειστώωωω…
(φοράω ένα σκούρο σεμεδάκι στο κεφάλι μου… κλείνω και τα στόρια)
ήλιος να μη… ήλιος να μη με βλέπειιι…
(γελάνε και τα έπιπλα εντωμεταξύ από την παραφωνία)
χάνω το δέντροοοο... ωωωωωωω
χάνω το δέντρο που αγαπώωωωω…
Αρχίζει το κλίμα να ελαφραίνει .Ακούγονται εκτός από άναρθρες κραυγές και κάτι μονοσύλλαβα "μη" κάτι δισύλλαβα "όχι". Εγώ ακάθεκτη στο στόχο μου. Σηκώνω μανίκια. Πάω πατάρι. Δε βάζω σκάλα. Μεγάλη εξυπνάδα! Τραβάω μια άδεια κούτα… την κάτω. Αυτήν που έφτανα δηλαδή. Μου έρχονται όλες μαζί στο κεφάλι. Παραγγελιά! Στην υγειά της τεμπέλας ένα πράγμα.
Καθώς πέφτουν ευγνωμονώ την τύχη μου που δεν είναι γεμάτες. Δε δάγκωνα τη γλώσσα μου! Μία από αυτές, είχε μέσα μια ξεχασμένη πιατέλα. Βάζω σκούπα. Δεν τη βγάζω από την πρίζα, μέχρι το βράδυ θα την έχω κάνει απόσβεση.
Με μεγάλη προσοχή αφαιρώ τις μπάλες από το δέντρο. Χρυσόσκονες παντού. Η φίλη μου, η αλλεργική ρινίτιδα θρονιάζεται στα ρουθούνια μου. Ξεκινώ μαραθώνιο φτέρνισμα .Τα παιδιά μετράνε δυνατά. Τρία… δύο… ένα! Πάει ο παλιός ο Χρόνοςςςς…ας γιορτάσουμε παιδιάααα!
Τα κλαδιά γεμάτα σκόνη. Η χαρά του ασθματικού! Τα λαμπάκια γόρδιος δεσμός! Μια τεράστια μπάλα όλα μαζί ανακατεμένα. Περνάω αρκετή ώρα τυλίγοντας στολιδάκια με εφημερίδα και κλείνοντας αεροστεγώς κούτες με κολλητική ταινία .Αρχίζουν τα δύσκολα. Τα κουβαλάω μέχρι την αποθήκη και νιώθω ολίγον τι σαν το συμπαθέστατο τετράποδο.
Ντε βρε γαϊδαράκο ντε… γαϊδαρέ μου κουτεντέ! Το βάρος του δέντρου με παρασέρνει στις σκάλες και κάνω μια τσουλήθρα… άλλο πράγμα! Θα ζήλευε και ο βασιλιάς των κασκαντέρ. Καταλήγω αρτιμελής και ακέραια και σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε η μάνα μου, όταν με πίεζε μικρή να πιω όλο μου το γάλα. Μαζεύω γρήγορα, γρήγορα τα μπογαλάκια μου.
Μπαίνω σπίτι. Για δευτερόλεπτα μπερδεύομαι και ελέγχω αν μπήκα στο σωστό. Είμαι στο σωστό, αλλά μοιάζει τόσο διαφορετικό. Τόσο άδειο… τόσο γυμνό χωρίς τα στολίδια του.
Μπαίνω σπίτι. Για δευτερόλεπτα μπερδεύομαι και ελέγχω αν μπήκα στο σωστό. Είμαι στο σωστό, αλλά μοιάζει τόσο διαφορετικό. Τόσο άδειο… τόσο γυμνό χωρίς τα στολίδια του.
Μια μελαγχολία πάει να με αγγίξει αλλά δεν την αφήνω. Τα κενά του σπιτιού γεμίζουν με όμορφες αναμνήσεις που θα με συντροφεύουν. Με τραγούδια, με χαμόγελα, με μπόλικο παιχνίδι και ανεμελιά.
Και του Χρόνου λοιπόν!
Καλή Χρονιά σε όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.