Την Κυριακή 23-10-2016, το παράρτημα Κιλκίς της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας), μαζί με την ΚΟ του ΚΚΕ Κιλκίς, πραγματοποίησαν την ετήσια εκδήλωση τιμής και μνήμης, για τους 96 νεκρούς των τριών χωριών Κλειστού, Αμπελόφυτου και Κυδωνιάς, που έκαψαν οι Γερμανοί στις 25-10-1941.
Η εκδήλωση έγινε αναγκαστικά στο γειτονικό χωριό Ποντοκερασιά, επειδή ο χωματόδρομος , που οδηγεί στην περιοχή των μαρτυρικών χωριών, όπου είναι το μνημείο των νεκρών, είναι αδιάβατος λόγω των βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών.
Ομιλία του Κώστα Σαπρανίδη προέδρου της περιφέρειας Κ. Μακεδονίας και μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ.
Αγαπητοί συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Επειδή οι φθινοπωρινές βροχές κάνουν αδιάβατο τον χωματόδρομο- λασπόδρομο των 6 χιλιομέτρων προσπέλασης στο μνημείο των τριών μαρτυρικών χωριών, ζητήσαμε πριν πέντε χρόνια. από την Αντιπεριφέρεια Κιλκίς προφορικά και την επόμενη χρονιά από το δήμο γραπτά και προφορικά να στρωθεί αμμοχάλικο, αλλά δεν ανταποκρίθηκαν. Ο δήμος έκανε μόνο μια πρόχειρη εξομάλυνση με γκρέϊντερ.
Έτσι αναγκαζόμαστε σήμερα να κάνουμε την εκδήλωσή μας σ’ αυτό το γειτονικό χωριό, την Ποντοκερασιά.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και σήμερα τιμάμε τους ηρωικούς νεκρούς των τριών μαρτυρικών χωριών του Κλειστού (Μούζγαλη) του Αμπελόφυτου (Μούρσαλη) και Κυδωνιάς (Κοτσαλάρ), που έγιναν ολοκαύτωμα από τους πρώτους μήνες της κατοχής από τους ναζιστές γερμανούς κατακτητές, στις 25 Οκτώβρη 1941.
Μαζί τους τιμούμε και όλους του ηρωικούς μαχητές του 13ο συντάγματος Κιλκίς του ΕΛΑΣ, που είχαν λημέρι αυτό το βουνό, καθώς και όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση το λαού μας από τους γερμανοφασίστες κατακτητές και το βασιλοφασιστικό αστικό κράτος της πλουτοκρατίας , που στήθηκε με τη ολόπλευρη στήριξη των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Το καλοκαίρι του 1941, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της χώρας μας από τους γερμανούς, με πρωτοβουλία του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο δεν κατάφερε να διαλύσει η βασιλομεταξική τετράχρονη δικτατορία, συγκροτήθηκαν οι πρώτες ανταρτικές ομάδες του απελευθερωτικού αγώνα, οι πρώτες στην Ελλάδα. Οι πρώτες ομάδες Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά του κατακτητή.
Η μία στο βουνό Κερδύλλια της Νιγρίτας, με την ονομασία «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και η άλλη στο βουνό Κρούσια του Κιλκίς, με την ονομασία «Αθανάσιος Διάκος»
Λίγο διάστημα πριν από το ολοκαύτωμα η ομάδα «Αθανάσιος Διάκος» χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο στο δρόμο Θεσσαλονίκης Σερρών, στην περιοχή του Λαχανά, όπου σκοτώθηκαν τρεις γερμανοί και πιάστηκαν και δύο έλληνες που ήταν μαζί τους.
Αυτούς ο επικεφαλής της ομάδας Καπετάν Πέτρος (ο δάσκαλος Μόσχος , αργότερα μέραρχος του ΕΛΑΣ) τους άφησε ελεύθερους λέγοντάς τους: «Οι γερμανοί με τους γερμανούς και οι Έλληνες με τους έλληνες».
Ο σταθμάρχης χωροφυλακής της περιοχής πληροφόρησε τα γερμανικά φρουραρχεία στο Λαχανά, Κιλκίς και Θεσσαλονίκη, ότι οι κάτοικοι των τριών χωριών στηρίζουν, συμμετέχουν και τροφοδοτούν τους αντάρτες. Ότι, σύμφωνα με «ασφαλείς» πληροφορίες του, «το Κλειστό, το Αμπελόφυτο και η Κυδωνιά λειτουργούν σαν βάσεις των ανταρτών και ότι οι κάτοικοι κατέχουν όπλα και συμμετέχουν στις ανταρτικές ομάδες».
Βλέπετε με την πρώτη εμφάνιση της Εθνικής Aντίστασης εμφανίστηκαν και οι πρώτοι προδότες, από τις κρατικές υπηρεσίες της τεταρταυγουστιανής δικτατορίας του Μεταξά, που πέρασαν κατευθείαν στη υπηρεσία του κατακτητή.
Η γερμανική διοίκηση λύσσαξε και αντέδρασε με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.
Για να τρομοκρατήσει το λαό και να αποτρέψει το φούντωμα της Εθνικής Αντίστασης, που είδε ότι είχε ξεκινήσει δυναμικά, διέταξε απάνθρωπα αντίποινα.
Έτσι στις 25 Οκτώβρη 1941, τμήματα των γερμανών περικύκλωσαν τα τρία χωριά, το Κλειστό (Μούζγαλη), το Αμπελόφυτο (Μούρσαλη) και Κυδωνιά (Κοτσαλάρ), εκτέλεσαν τους Άνδρες από 16 μέχρι 65 ετών και υποχρέωσαν τα γυναικόπαιδα να παρακολουθούν από απόσταση τις εκτελέσεις και στη συνέχεια να εγκαταλείψουν το χωριό, με προθεσμία μιας ώρας, συναποκομίζοντας με κάρα λίγα από τα φτωχικά υπάρχοντά τους.
Με διαταγή βέβαια να κατοικήσουν όπου αλλού εκτός από τα χωριά τους, τα οποία έκαψαν και ισοπέδωσαν.
Έτσι οι ναζί κατακτητές έκαναν την αρχή για τα περιβόητα αντίποινα, τα οποία εφάρμοσαν σε όλη τη διάρκεια της κατοχής και μάλιστα με πρωταγωνιστές έλληνες συνεργάτες τους, όπως π. χ. με το περιβόητο τμήμα των ελλήνων αποβρασμάτων του Σούμπερτ στην Κρήτη, στο Χορτιάτη, τα Γιαννιτσά και αλλού.
Στο Αμπελόφυτο και Κυδωνιά εκτέλεσαν τους άνδρες στις πλατείες των χωριών.
-Δέκα άτομα από το χωριό Ίσωμα που έτυχε να βρίσκονται στην Κυδωνιά εκτελέστηκαν μαζί με τους κατοίκους του χωριού.
-Στο Κλειστό τους βάλανε στην εκκλησία, βάλανε φωτιά και άρχισαν να την γκρεμίζουν με δυναμίτες.
Όσοι πετάγονταν έξω για να γλιτώσουν από τη φωτιά θερίζονταν κυριολεκτικά από τους γερμανούς. Οι εκτελεσθέντες ήταν 96 πατριώτες.
Όσα γυναικόπαιδα σώθηκαν διασκορπίστηκαν σε διάφορα χωριά της περιοχής και φιλοξενήθηκαν προσωρινά σε συγγενικά και φιλικά τους σπίτια, για να εγκατασταθούν , στη συνέχεια, μόνιμα σε κάποια από αυτά.
Τότε βγήκε και τραγουδιόταν με την ποντιακή λύρα το γνωστό τραγούδι αφήγηση της τραγωδίας:
«Το Μούζγαλη, το Μούρσαλη, το Κοτσαλάρ, τα τρία,
Τα κάψανε οι γερμανοί του Χίτλερ τα θηρία.
Τους Μουρσαλιώτες κλείσανε, μέσα στην εκκλησιά τους
και τους εβάλανε φωτιά μαζί με τα παιδιά τους.
Κι ένα παλικαρόπουλο το θάνατο αψηφώντας,
Μη μας ξεχνάτε Έλληνες είπε χαμογελώντας.
Ούτε μετά την απελευθέρωση ξαναγύρισαν οι μαρτυρικοί κάτοικοι, για να ξαναφτιάξουν από την αρχή τα φτωχά σπίτια τους και το ταπεινό νοικοκυριό τους.
Ζουν διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ζουν στα διάφορα χωρία της γύρω περιοχής, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και αλλού.
Είναι τα μόνα χωριά της Ελλάδας που δεν ξανακατοικήθηκαν.
Η πολιτεία «τους» βέβαια, μετά την απελευθέρωση και μέχρι σήμερα, δεν έδωσε καμιά αρωγή για όλα αυτά τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας και όπως είναι γνωστό ούτε καν τολμάει να ζητήσει την πολεμική αποζημίωση από την Γερμανία για τα εγκλήματά τους, ούτε καν από το γνωστό κατοχικό δάνειό τους.
Αντίθετα
«Αντάμειψε» με φωτιά και σίδερο τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και μέρος από τους συγγενείς των θυμάτων αυτών των μαρτυρικών χωριών, όπως στην περίπτωση του χωριού Ξερόβρυση, όπου μέρος των κατοίκων ήταν οικογένειες από αυτά τα μαρτυρικά χωριά, που έπεσαν, αυτήν τη φορά, θύματα δεύτερου σφαγιασμού – αγγλικής κοπής - ακόμη πιο αποτρόπαιου, με ολοκληρωτική εξόντωση γυναικόπαιδων (με τις πιο προχωρημένες από τους γερμανούς συνταγές των άγγλων «συμμάχων μας»). Έσφαξαν τα γυναικόπαιδα που είχαν παραλείψει να σφάξουν οι γερμανοί …).
Την Ξερόβρυση, όπως είναι γνωστό, κύκλωσε και κατέσφαξε 47 γυναικόπαιδα. ύστερα από συνεννόηση και ευλογίες της αστυνομίας Κιλκίς, στις 20-11-1946, μια παρακρατική συμμορία (απόσπασμα, όπως αποκαλούνταν τότε) πρώην συνεργατών των κατακτητών, με επικεφαλής τους πρώην αιματοβαμμένους οπλαρχηγούς της ΠΑΟ Μπουντουβάκη και Λαζίκ (όπως είχε μαθευτεί από τότε),
Όλα αυτά γίνονταν με βάση σχέδια του κράτους, που στήθηκε από την αστική τάξη της χώρας και τα κόμματά της με την ολόπλευρη στήριξη στην αρχή των άγγλων και στη συνέχεια των αμερικανών.
Γίνονταν βέβαια με κύρια δύναμη κρούσης τους τεταρτοαυγουστιανούς και τους συνεργάτες των κατακτητών ταγματασφαλίτες.
Φίλες και φίλοι να υπενθυμίσω ότι:
Στις 4-3-13 Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας υπέβαλε αίτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς για κίνηση της απαιτούμενης διαδικασίας αναγνώρισης από την πολιτεία ως μαρτυρικών χωριών τα τρία αυτά χωριά και την ένταξής τους στο «δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων (και χωριών) της Ελλάδος», στο οποίο είναι ενταγμένα: ο Χορτιάτης, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, συνολικά 90 πόλεις και χωριά, εκτός από τα τρία χωριά των Κρουσίων. Παρόμοιο αίτημα είχε κάνει και ο «Σύλλογος Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων»
Όπως είχαμε διαπιστώσει κατά την παρέμβασή μας στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς, στις 8-4-2013, οι πρόεδροι της ΠΕΑΕΑ Κεντρικής Μακεδονίας και του παραρτήματος Κιλκίς, στην εισήγηση δεν είχε γίνει καν αναφορά σε βασικό μέρος του αιτήματός μας .
Γιατί το κείμενο του αιτήματός μας περιελάμβανε και την πρότασή μας, για να περιληφθεί στην απόφαση-πρόταση του Δ.Σ. Κιλκίς προς το υπουργείο Εσωτερικών η αναγνώριση, μαζί με αυτά τα τρία χωριά και το χωριό Ξηρόβρυση, στο οποίο έγινε η γενοκτονία της σφαγής των 47 αμάχων, στις 20-11-1946 (πολλοί από τους οποίους κατάγονταν από αυτά τα χωριά).
Επειδή η σφαγή έγινε από μια από τις συμμορίες πρώην συνεργατών των γερμανών, τις οποίες το αγγλοστήρικτο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθεστώς επανεξόπλισε και τις εξαπέλυσε, για να συνεχίσουν το εγκληματικό τους έργο της κατοχής από εκεί που έμεινε με την απελευθέρωση από το ΕΑΜ, ,ζητήσαμε να θεωρηθεί σαν ένα ετεροχρονισμένο κατοχικό έγκλημα, αφού το εκτέλεσαν οι μέχρι πρότινος συνεργάτες των κατακτητών.
Διαφορετικά, υποστηρίζαμε ότι πρέπει να αναγνωριστεί από μόνη της η Ξηρόβρυση σανμαρτυρικό χωριό, που να «χρεώνεται» στο μεταβαρκεζιανό κράτος, με ότι αυτό σημαίνει για τις υποχρεώσεις - ηθικές και άλλες - της πολιτείας απέναντι στα θύματα, τους συγγενείς και τους απογόνους αυτών των άκλαυτων από την πατρίδα, «μετέωρων» - μέχρι σήμερα - ελλήνων (απάτριδων στην πράξη).
Για τους οποίους βέβαια δεν είχε ασχοληθεί η αστυνομία. Αλλά ούτε και η δικαιοσύνη είχε ασχοληθεί με αυτό το τόσο τερατώδες έγκλημα. Όχι επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους φονιάδες αλλά ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΑΝ (αφού αυτοί τους είχαν στείλει …).
Φυσικά οι συγγενείς των θυμάτων αν προσέφευγαν στην αστυνομία ή τη δικαιοσύνη τους, το ίδιο βράδυ θα είχαν την ίδια τύχη.
Ο δήμος πήρε θετική απόφαση για το θέμα μόνο της αναγνώρισης των τριών χωριών και ήδη τον Αύγουστο του 2014 υπήρξε έγκριση του σχεδίου προεδρικού διατάγματος από το Συμβούλιο Επικρατείας για την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναγνώρισης.
Να πούμε βέβαια ότι χρειάστηκε να έχουν περάσει 75 χρόνια, χρονικό διάστημα δύο και πλέον γενεών, για να φθάσει αυτή η σφαγή των τριών αυτών χωριών , όχι στην δικαίωση, αλλά σε μια απλή αναγνώριση, για να μπορεί να ενταχθεί στο «δίκτυο μαρτυρικών χωριών και πόλεων» !!!
Αυτό το δίκτυο που «χτυπάει – εδώ και χρόνια - «στου κουφού την πόρτα», που περιφρονείται και απαξιώνεται, στην πράξη, από την υπόχρεη Γερμανία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια μας την Πολιτεία και την δικαιοσύνη της.
Η πραγματική δικαίωση γι αυτά τα θύματα και για όλα τα άλλα που έδωσαν τη ζωή τους για τη απελευθέρωση της χώρας από την φασιστική κατοχή δεν ήρθε μέχρι σήμερα, όπως δεν ήρθε ούτε και για όλα τα θύματα του βάρβαρου μεταβαρκεζιανού κράτους και ας έχουν περάσει από τότε 7 δεκαετίες . .
Και τώρα από ποιους να περιμένουμε τη δικαίωση;
-Από τους ιμπεριαλιστές που είχαν προκαλέσει τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στις μέρες μας μια σειρά πολέμους, όπως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία και πάει λέγοντας; χρησιμοποιώντας τις ίδιες αποτρόπαιες «συνταγές»;
- Από την λυκοσυμμαχία τους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στην οποία ομνύουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, με εντυπωσιακά θερμό θιασώτη τον ΣΙΡΙΖΑ, - και η οποία λυκοσυμμαχία αναγνωρίζει στις χώρες της Βαλτικής του στυγνούς εγκληματίες συνεργάτες των κατακτητών Λεγεωνάριους (τους αντίστοιχους με τους εδώ ταγματασφαλίτες) σαν πατριώτες απελευθερωτές;
- Από αυτούς της λυκοσυμμαχίας, που για το πραξικόπημα στην Ουκρανία, με έμμεση και άμεση υποκίνηση και στήριξη ΕΕ και αμερικανών , χρησιμοποίησαν σαν κύρια δύναμη κρούσης τους φασίστες του δεξιού τομέα, ομογάλακτους της Χρυσής Αυγής, απόγονους των εκεί ταγματασφαλιτών, οι οποίοι συγκυβερνούν σήμερα;
Αυτό μας παραπέμπει στην ίδια συνταγή , που χρησιμοποιήθηκε και στη χώρα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση , όπου τα αστικά κόμματα συγκυβερνούσαν μαζί με τους ταγματασφαλίτες.
Την πραγματική δικαίωση θα την κατακτήσουμε μόνο με τους αγώνες μας με οργανωμένο το λαό, με τη λαϊκή Συμμαχία. Ανατρέποντας το εκμεταλλευτικό, σάπιο σύστημα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Σύστημα, που είναι η μητέρα όλων των φασισμών, των πολέμων και των γενοκτονιών, που με την μεγάλη και αξεπέραστη κρίση του βγάζει από την εφεδρεία και το «μαστίγιο», τον φασισμό και το «καρότο», την σοσιαλδημοκρατία και τον καραμπινάτο οπορτουνισμό.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι
Η μεγαλύτερη τιμή για τα τραγικά θύματα αυτών των τριών χωριών , αλλά και όλων τα αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, που έδωσαν τη ζωή τους, είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες για τα οράματα και τα ιδανικά, για τα οποία θυσιάστηκαν.
Είμαστε ο μόνος φορέας, μαζί με την κομματική οργάνωση Κιλκίς του ΚΚΕ, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οργανώνουμε αυτές τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης γι αυτά τα τρία ηρωικά χωριά. Μαζί βέβαια και με λίγους πρώην κατοίκους αυτών των χωριών (από τους ελάχιστους που βρίσκονται στην περιοχή) , μεταξύ αυτών του και Γιάννη Ιωσηφίδη, που με πρωτοβουλία του και την βασική τεχνική δουλειά του έγινε αυτό το μνημείο.
Κύρια όμως τους τιμούμε κάθε μέρα με τους αγώνες μας για να γίνουν πράξη τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν.
Για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Ιδιοκτήτης και νομέας του πλούτου που αυτός παράγει και τον ιδιοποιούνται οι ιμπεριαλιστές.
Για να ανοίξουν ορίζοντες για τη νεολαία, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τα έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο για τη ζωή και το μέλλον τους, που με την τρομακτική ανεργία και την ανασφάλεια δεν τολμούν, στη συντριπτική της πλειοψηφία, ούτε καν να κάνουν οικογένεια και παιδιά.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς αυτών των τριών ηρωικών μαρτυρικών χωριών.
Η εκδήλωση έγινε αναγκαστικά στο γειτονικό χωριό Ποντοκερασιά, επειδή ο χωματόδρομος , που οδηγεί στην περιοχή των μαρτυρικών χωριών, όπου είναι το μνημείο των νεκρών, είναι αδιάβατος λόγω των βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών.
Ομιλία του Κώστα Σαπρανίδη προέδρου της περιφέρειας Κ. Μακεδονίας και μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ.
Αγαπητοί συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Επειδή οι φθινοπωρινές βροχές κάνουν αδιάβατο τον χωματόδρομο- λασπόδρομο των 6 χιλιομέτρων προσπέλασης στο μνημείο των τριών μαρτυρικών χωριών, ζητήσαμε πριν πέντε χρόνια. από την Αντιπεριφέρεια Κιλκίς προφορικά και την επόμενη χρονιά από το δήμο γραπτά και προφορικά να στρωθεί αμμοχάλικο, αλλά δεν ανταποκρίθηκαν. Ο δήμος έκανε μόνο μια πρόχειρη εξομάλυνση με γκρέϊντερ.
Έτσι αναγκαζόμαστε σήμερα να κάνουμε την εκδήλωσή μας σ’ αυτό το γειτονικό χωριό, την Ποντοκερασιά.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και σήμερα τιμάμε τους ηρωικούς νεκρούς των τριών μαρτυρικών χωριών του Κλειστού (Μούζγαλη) του Αμπελόφυτου (Μούρσαλη) και Κυδωνιάς (Κοτσαλάρ), που έγιναν ολοκαύτωμα από τους πρώτους μήνες της κατοχής από τους ναζιστές γερμανούς κατακτητές, στις 25 Οκτώβρη 1941.
Μαζί τους τιμούμε και όλους του ηρωικούς μαχητές του 13ο συντάγματος Κιλκίς του ΕΛΑΣ, που είχαν λημέρι αυτό το βουνό, καθώς και όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση το λαού μας από τους γερμανοφασίστες κατακτητές και το βασιλοφασιστικό αστικό κράτος της πλουτοκρατίας , που στήθηκε με τη ολόπλευρη στήριξη των αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Το καλοκαίρι του 1941, λίγους μήνες μετά την κατάληψη της χώρας μας από τους γερμανούς, με πρωτοβουλία του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο δεν κατάφερε να διαλύσει η βασιλομεταξική τετράχρονη δικτατορία, συγκροτήθηκαν οι πρώτες ανταρτικές ομάδες του απελευθερωτικού αγώνα, οι πρώτες στην Ελλάδα. Οι πρώτες ομάδες Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά του κατακτητή.
Η μία στο βουνό Κερδύλλια της Νιγρίτας, με την ονομασία «Οδυσσέας Ανδρούτσος» και η άλλη στο βουνό Κρούσια του Κιλκίς, με την ονομασία «Αθανάσιος Διάκος»
Λίγο διάστημα πριν από το ολοκαύτωμα η ομάδα «Αθανάσιος Διάκος» χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο στο δρόμο Θεσσαλονίκης Σερρών, στην περιοχή του Λαχανά, όπου σκοτώθηκαν τρεις γερμανοί και πιάστηκαν και δύο έλληνες που ήταν μαζί τους.
Αυτούς ο επικεφαλής της ομάδας Καπετάν Πέτρος (ο δάσκαλος Μόσχος , αργότερα μέραρχος του ΕΛΑΣ) τους άφησε ελεύθερους λέγοντάς τους: «Οι γερμανοί με τους γερμανούς και οι Έλληνες με τους έλληνες».
Ο σταθμάρχης χωροφυλακής της περιοχής πληροφόρησε τα γερμανικά φρουραρχεία στο Λαχανά, Κιλκίς και Θεσσαλονίκη, ότι οι κάτοικοι των τριών χωριών στηρίζουν, συμμετέχουν και τροφοδοτούν τους αντάρτες. Ότι, σύμφωνα με «ασφαλείς» πληροφορίες του, «το Κλειστό, το Αμπελόφυτο και η Κυδωνιά λειτουργούν σαν βάσεις των ανταρτών και ότι οι κάτοικοι κατέχουν όπλα και συμμετέχουν στις ανταρτικές ομάδες».
Βλέπετε με την πρώτη εμφάνιση της Εθνικής Aντίστασης εμφανίστηκαν και οι πρώτοι προδότες, από τις κρατικές υπηρεσίες της τεταρταυγουστιανής δικτατορίας του Μεταξά, που πέρασαν κατευθείαν στη υπηρεσία του κατακτητή.
Η γερμανική διοίκηση λύσσαξε και αντέδρασε με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.
Για να τρομοκρατήσει το λαό και να αποτρέψει το φούντωμα της Εθνικής Αντίστασης, που είδε ότι είχε ξεκινήσει δυναμικά, διέταξε απάνθρωπα αντίποινα.
Έτσι στις 25 Οκτώβρη 1941, τμήματα των γερμανών περικύκλωσαν τα τρία χωριά, το Κλειστό (Μούζγαλη), το Αμπελόφυτο (Μούρσαλη) και Κυδωνιά (Κοτσαλάρ), εκτέλεσαν τους Άνδρες από 16 μέχρι 65 ετών και υποχρέωσαν τα γυναικόπαιδα να παρακολουθούν από απόσταση τις εκτελέσεις και στη συνέχεια να εγκαταλείψουν το χωριό, με προθεσμία μιας ώρας, συναποκομίζοντας με κάρα λίγα από τα φτωχικά υπάρχοντά τους.
Με διαταγή βέβαια να κατοικήσουν όπου αλλού εκτός από τα χωριά τους, τα οποία έκαψαν και ισοπέδωσαν.
Έτσι οι ναζί κατακτητές έκαναν την αρχή για τα περιβόητα αντίποινα, τα οποία εφάρμοσαν σε όλη τη διάρκεια της κατοχής και μάλιστα με πρωταγωνιστές έλληνες συνεργάτες τους, όπως π. χ. με το περιβόητο τμήμα των ελλήνων αποβρασμάτων του Σούμπερτ στην Κρήτη, στο Χορτιάτη, τα Γιαννιτσά και αλλού.
Στο Αμπελόφυτο και Κυδωνιά εκτέλεσαν τους άνδρες στις πλατείες των χωριών.
-Δέκα άτομα από το χωριό Ίσωμα που έτυχε να βρίσκονται στην Κυδωνιά εκτελέστηκαν μαζί με τους κατοίκους του χωριού.
-Στο Κλειστό τους βάλανε στην εκκλησία, βάλανε φωτιά και άρχισαν να την γκρεμίζουν με δυναμίτες.
Όσοι πετάγονταν έξω για να γλιτώσουν από τη φωτιά θερίζονταν κυριολεκτικά από τους γερμανούς. Οι εκτελεσθέντες ήταν 96 πατριώτες.
Όσα γυναικόπαιδα σώθηκαν διασκορπίστηκαν σε διάφορα χωριά της περιοχής και φιλοξενήθηκαν προσωρινά σε συγγενικά και φιλικά τους σπίτια, για να εγκατασταθούν , στη συνέχεια, μόνιμα σε κάποια από αυτά.
Τότε βγήκε και τραγουδιόταν με την ποντιακή λύρα το γνωστό τραγούδι αφήγηση της τραγωδίας:
«Το Μούζγαλη, το Μούρσαλη, το Κοτσαλάρ, τα τρία,
Τα κάψανε οι γερμανοί του Χίτλερ τα θηρία.
Τους Μουρσαλιώτες κλείσανε, μέσα στην εκκλησιά τους
και τους εβάλανε φωτιά μαζί με τα παιδιά τους.
Κι ένα παλικαρόπουλο το θάνατο αψηφώντας,
Μη μας ξεχνάτε Έλληνες είπε χαμογελώντας.
Ούτε μετά την απελευθέρωση ξαναγύρισαν οι μαρτυρικοί κάτοικοι, για να ξαναφτιάξουν από την αρχή τα φτωχά σπίτια τους και το ταπεινό νοικοκυριό τους.
Ζουν διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ζουν στα διάφορα χωρία της γύρω περιοχής, στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και αλλού.
Είναι τα μόνα χωριά της Ελλάδας που δεν ξανακατοικήθηκαν.
Η πολιτεία «τους» βέβαια, μετά την απελευθέρωση και μέχρι σήμερα, δεν έδωσε καμιά αρωγή για όλα αυτά τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας και όπως είναι γνωστό ούτε καν τολμάει να ζητήσει την πολεμική αποζημίωση από την Γερμανία για τα εγκλήματά τους, ούτε καν από το γνωστό κατοχικό δάνειό τους.
Αντίθετα
«Αντάμειψε» με φωτιά και σίδερο τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και μέρος από τους συγγενείς των θυμάτων αυτών των μαρτυρικών χωριών, όπως στην περίπτωση του χωριού Ξερόβρυση, όπου μέρος των κατοίκων ήταν οικογένειες από αυτά τα μαρτυρικά χωριά, που έπεσαν, αυτήν τη φορά, θύματα δεύτερου σφαγιασμού – αγγλικής κοπής - ακόμη πιο αποτρόπαιου, με ολοκληρωτική εξόντωση γυναικόπαιδων (με τις πιο προχωρημένες από τους γερμανούς συνταγές των άγγλων «συμμάχων μας»). Έσφαξαν τα γυναικόπαιδα που είχαν παραλείψει να σφάξουν οι γερμανοί …).
Την Ξερόβρυση, όπως είναι γνωστό, κύκλωσε και κατέσφαξε 47 γυναικόπαιδα. ύστερα από συνεννόηση και ευλογίες της αστυνομίας Κιλκίς, στις 20-11-1946, μια παρακρατική συμμορία (απόσπασμα, όπως αποκαλούνταν τότε) πρώην συνεργατών των κατακτητών, με επικεφαλής τους πρώην αιματοβαμμένους οπλαρχηγούς της ΠΑΟ Μπουντουβάκη και Λαζίκ (όπως είχε μαθευτεί από τότε),
Όλα αυτά γίνονταν με βάση σχέδια του κράτους, που στήθηκε από την αστική τάξη της χώρας και τα κόμματά της με την ολόπλευρη στήριξη στην αρχή των άγγλων και στη συνέχεια των αμερικανών.
Γίνονταν βέβαια με κύρια δύναμη κρούσης τους τεταρτοαυγουστιανούς και τους συνεργάτες των κατακτητών ταγματασφαλίτες.
Φίλες και φίλοι να υπενθυμίσω ότι:
Στις 4-3-13 Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας υπέβαλε αίτημα στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς για κίνηση της απαιτούμενης διαδικασίας αναγνώρισης από την πολιτεία ως μαρτυρικών χωριών τα τρία αυτά χωριά και την ένταξής τους στο «δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων (και χωριών) της Ελλάδος», στο οποίο είναι ενταγμένα: ο Χορτιάτης, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, συνολικά 90 πόλεις και χωριά, εκτός από τα τρία χωριά των Κρουσίων. Παρόμοιο αίτημα είχε κάνει και ο «Σύλλογος Κιλκισιωτών Αθηνών και περιχώρων»
Όπως είχαμε διαπιστώσει κατά την παρέμβασή μας στο Δημοτικό Συμβούλιο Κιλκίς, στις 8-4-2013, οι πρόεδροι της ΠΕΑΕΑ Κεντρικής Μακεδονίας και του παραρτήματος Κιλκίς, στην εισήγηση δεν είχε γίνει καν αναφορά σε βασικό μέρος του αιτήματός μας .
Γιατί το κείμενο του αιτήματός μας περιελάμβανε και την πρότασή μας, για να περιληφθεί στην απόφαση-πρόταση του Δ.Σ. Κιλκίς προς το υπουργείο Εσωτερικών η αναγνώριση, μαζί με αυτά τα τρία χωριά και το χωριό Ξηρόβρυση, στο οποίο έγινε η γενοκτονία της σφαγής των 47 αμάχων, στις 20-11-1946 (πολλοί από τους οποίους κατάγονταν από αυτά τα χωριά).
Επειδή η σφαγή έγινε από μια από τις συμμορίες πρώην συνεργατών των γερμανών, τις οποίες το αγγλοστήρικτο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθεστώς επανεξόπλισε και τις εξαπέλυσε, για να συνεχίσουν το εγκληματικό τους έργο της κατοχής από εκεί που έμεινε με την απελευθέρωση από το ΕΑΜ, ,ζητήσαμε να θεωρηθεί σαν ένα ετεροχρονισμένο κατοχικό έγκλημα, αφού το εκτέλεσαν οι μέχρι πρότινος συνεργάτες των κατακτητών.
Διαφορετικά, υποστηρίζαμε ότι πρέπει να αναγνωριστεί από μόνη της η Ξηρόβρυση σανμαρτυρικό χωριό, που να «χρεώνεται» στο μεταβαρκεζιανό κράτος, με ότι αυτό σημαίνει για τις υποχρεώσεις - ηθικές και άλλες - της πολιτείας απέναντι στα θύματα, τους συγγενείς και τους απογόνους αυτών των άκλαυτων από την πατρίδα, «μετέωρων» - μέχρι σήμερα - ελλήνων (απάτριδων στην πράξη).
Για τους οποίους βέβαια δεν είχε ασχοληθεί η αστυνομία. Αλλά ούτε και η δικαιοσύνη είχε ασχοληθεί με αυτό το τόσο τερατώδες έγκλημα. Όχι επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τους φονιάδες αλλά ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΑΝ (αφού αυτοί τους είχαν στείλει …).
Φυσικά οι συγγενείς των θυμάτων αν προσέφευγαν στην αστυνομία ή τη δικαιοσύνη τους, το ίδιο βράδυ θα είχαν την ίδια τύχη.
Ο δήμος πήρε θετική απόφαση για το θέμα μόνο της αναγνώρισης των τριών χωριών και ήδη τον Αύγουστο του 2014 υπήρξε έγκριση του σχεδίου προεδρικού διατάγματος από το Συμβούλιο Επικρατείας για την ολοκλήρωση της διαδικασίας αναγνώρισης.
Να πούμε βέβαια ότι χρειάστηκε να έχουν περάσει 75 χρόνια, χρονικό διάστημα δύο και πλέον γενεών, για να φθάσει αυτή η σφαγή των τριών αυτών χωριών , όχι στην δικαίωση, αλλά σε μια απλή αναγνώριση, για να μπορεί να ενταχθεί στο «δίκτυο μαρτυρικών χωριών και πόλεων» !!!
Αυτό το δίκτυο που «χτυπάει – εδώ και χρόνια - «στου κουφού την πόρτα», που περιφρονείται και απαξιώνεται, στην πράξη, από την υπόχρεη Γερμανία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια μας την Πολιτεία και την δικαιοσύνη της.
Η πραγματική δικαίωση γι αυτά τα θύματα και για όλα τα άλλα που έδωσαν τη ζωή τους για τη απελευθέρωση της χώρας από την φασιστική κατοχή δεν ήρθε μέχρι σήμερα, όπως δεν ήρθε ούτε και για όλα τα θύματα του βάρβαρου μεταβαρκεζιανού κράτους και ας έχουν περάσει από τότε 7 δεκαετίες . .
Και τώρα από ποιους να περιμένουμε τη δικαίωση;
-Από τους ιμπεριαλιστές που είχαν προκαλέσει τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και στις μέρες μας μια σειρά πολέμους, όπως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία και πάει λέγοντας; χρησιμοποιώντας τις ίδιες αποτρόπαιες «συνταγές»;
- Από την λυκοσυμμαχία τους, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στην οποία ομνύουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, με εντυπωσιακά θερμό θιασώτη τον ΣΙΡΙΖΑ, - και η οποία λυκοσυμμαχία αναγνωρίζει στις χώρες της Βαλτικής του στυγνούς εγκληματίες συνεργάτες των κατακτητών Λεγεωνάριους (τους αντίστοιχους με τους εδώ ταγματασφαλίτες) σαν πατριώτες απελευθερωτές;
- Από αυτούς της λυκοσυμμαχίας, που για το πραξικόπημα στην Ουκρανία, με έμμεση και άμεση υποκίνηση και στήριξη ΕΕ και αμερικανών , χρησιμοποίησαν σαν κύρια δύναμη κρούσης τους φασίστες του δεξιού τομέα, ομογάλακτους της Χρυσής Αυγής, απόγονους των εκεί ταγματασφαλιτών, οι οποίοι συγκυβερνούν σήμερα;
Αυτό μας παραπέμπει στην ίδια συνταγή , που χρησιμοποιήθηκε και στη χώρα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση , όπου τα αστικά κόμματα συγκυβερνούσαν μαζί με τους ταγματασφαλίτες.
Την πραγματική δικαίωση θα την κατακτήσουμε μόνο με τους αγώνες μας με οργανωμένο το λαό, με τη λαϊκή Συμμαχία. Ανατρέποντας το εκμεταλλευτικό, σάπιο σύστημα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Σύστημα, που είναι η μητέρα όλων των φασισμών, των πολέμων και των γενοκτονιών, που με την μεγάλη και αξεπέραστη κρίση του βγάζει από την εφεδρεία και το «μαστίγιο», τον φασισμό και το «καρότο», την σοσιαλδημοκρατία και τον καραμπινάτο οπορτουνισμό.
Αγαπητοί φίλες και φίλοι
Η μεγαλύτερη τιμή για τα τραγικά θύματα αυτών των τριών χωριών , αλλά και όλων τα αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, που έδωσαν τη ζωή τους, είναι να συνεχίσουμε τους αγώνες για τα οράματα και τα ιδανικά, για τα οποία θυσιάστηκαν.
Είμαστε ο μόνος φορέας, μαζί με την κομματική οργάνωση Κιλκίς του ΚΚΕ, που εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οργανώνουμε αυτές τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης γι αυτά τα τρία ηρωικά χωριά. Μαζί βέβαια και με λίγους πρώην κατοίκους αυτών των χωριών (από τους ελάχιστους που βρίσκονται στην περιοχή) , μεταξύ αυτών του και Γιάννη Ιωσηφίδη, που με πρωτοβουλία του και την βασική τεχνική δουλειά του έγινε αυτό το μνημείο.
Κύρια όμως τους τιμούμε κάθε μέρα με τους αγώνες μας για να γίνουν πράξη τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν.
Για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Ιδιοκτήτης και νομέας του πλούτου που αυτός παράγει και τον ιδιοποιούνται οι ιμπεριαλιστές.
Για να ανοίξουν ορίζοντες για τη νεολαία, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τα έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο για τη ζωή και το μέλλον τους, που με την τρομακτική ανεργία και την ανασφάλεια δεν τολμούν, στη συντριπτική της πλειοψηφία, ούτε καν να κάνουν οικογένεια και παιδιά.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς αυτών των τριών ηρωικών μαρτυρικών χωριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.